Vrijdag 1 november

Een nachtblog. Dat is weer eens iets anders. Het is 4.58. Het is de derde keer dat ik vannacht uit mijn lekkere warme bed ben en nu blijkbaar definitief. Naast mij op de grond zit een klagend klein hoopje wakker mens. Wel lief maar toch frustreert ze me. Ik zou best willen slapen en zou willen dat dat hoopje ook gewoon in haar bedje zou liggen maar als ik haar wegleg huilt ze en wordt iedereen wakker. Ik wil dat Stefan slaapt. Zodat hij morgen weer een beetje goede dag heeft. Ik hoop dat ze hem niet al wakker gejammerd heeft en hij nu niet meer kan slapen.

We hebben het de afgelopen dag gezellig druk gehad. s'morgens visite, daarna zelf op bezoek geweest bij lieve vrienden, vervolgens kwam een vriendin me de rest van de dag helpen in huis. Stefan en ik waren doodmoe want de nacht hiervoor zijn we iedere anderhalf uur door Myrthe gewekt. Ze is wel aan het spoken de afgelopen nachten.

Anne is weer voor het eerst sinds maandag naar school geweest. We hebben haar gebracht en gehaald. Aan het einde van de dag was ze doodmoe. We hebben nog geen idee wat haar mankeert. Lekker is ze niet. Een vriendin zei ons laatst dat ze specifiek bad dat Anne een fietsmaatje zou vinden zodat ze niet steeds zo alleen naar school zou hoeven fietsten 45 minuten alleen heen en 45 minuten alleen terug. Op school was ons verzekerd dat er echt niemand ook maar een beetje in de buurt woonde. Het gebed leek hopeloos. Vanaf dinsdag aanstaande kan Anne samen fietsen met een meisje uit het derde leerjaar dat bij ons zo'n beetje om de hoek blijkt te wonen. De straat uit en twee bochtjes om. De Heer is goed.

6.16. Ik heb toch nog 45 minuutjes in mijn bed mogen liggen piekeren. om  5.15 viel Myrthe in slaap en kon ik ook weer. Ik begon net weer in slaap te vallen toen ze alweer kwam. Laurens en Floris zijn inmiddels ook wakker. Ik wilde gaan mopperen dat ze in hun bed moesten blijven maar de boefjes gingen naar de kapel........Ze wilden bidden. Tja dat kan ik toch niet weigeren? Toch iedere keer weer hetzelfde gespook als de klok verzet is.

Gisteren hadden we enkele nieuwe ontwikkelingen bij Myrthe. Ze kruipt nu echt, gaat uit kruiphouding rechtop zitten en probeert al de trap te beklimmen (open trap in de woonkamer, handig) Plots riep Anne gisterenmiddag uit: " Mam ze staaaaat". " Wat?" En jawel trots glimmend in de box stond ze. Helemaal uit het niets en zelf gedaan. Over 5 dagen wordt ze 8 maanden. Ze is op tijd.

De kinderen geven veel plezier maar ook vestigen ze steeds onze aandacht op dat wat we zo graag zouden willen en waarvoor we blijven bidden. Ze hadden het over de zomervakantie volgend jaar en bespraken waarheen ze zouden willen. Anne had het over wat ze later wilde worden. Ze hebben het over Sinterklaas. Matthijs en Anne willen hun verjaardag nog vieren dat is iets wat je zou moeten plannen. Hoewel ik me realiseer dat niemand eigenlijk ver vooruit kan kijken al denken we dat wel, is bij ons alle vanzelfsprekendheid van de toekomst weg. Ook van de nabije toekomst. Ik kan alleen onder voorbehoud plannen en erg beperkt en dat is voor kinderen moeilijk. Ze willen zich ergens op kunnen verheugen zonder de continue dreiging dat het weer afgeblazen kan worden. Binnen ons gezin begint, zo merk ik, een zekere lijdensmoeheid  op te treden. Het begint langzaamaan echt op te raken. Stefan is er. We zijn daar zo dankbaar voor en blij mee, maar de onzekerheden zijn zo groot.

Soms zien dingen er hopeloos uit en verzekert iedereen je dat er geen oplossing is, tot die dan toch plots uit onverwachte hoek opduikt. Anne heeft een fietsmaatje. Ook wij blijven bidden.