Gisteren heb ik een wat kort blog geschreven een beetje nietszeggend ook eerlijk gezegd. Het is niet altijd gemakkelijk om te schrijven dat het eigenlijk niet zo goed gaat. Het is gemakkelijker te schrijven dat het niet goed ging maar nu weer beter. Gisterenavond zaten we er goed doorheen. Stefan was doodmoe en er was wat wanhoop. Vol vragen.
Toch weten we allebei dat we wel boos en opstandig zijn mogen en kunnen maar dat we allebei uiteindelijk toch weer bij Hem terecht komen van wie we weten dat Hij van ons houdt. En ja, we begrijpen het niet. we snappen er niets van. Ergens diep van binnen toch ook weer wel maar daar willen we dan even niet aan.
We zijn vanmorgen, na een goed gesprek samen, met de kinderen die niet op school waren, naar het strand geweest. even uitwaaien. Dat was dus echt heel erg uitwaaien. We konden in een hoek van 30 graden tegen de wind in leunen zonder vallen. Een straffe bries. Heerlijk. Myrthe zat in een sneeuwpak in een rugdrager. Floris liep aan pappa's hand: "Pappa, weet jij waarheen we gaan?" Pappa: "Nou? weet jij het?" Floris: "nee pappa kweet niet..., ik heb hommer gaan we naar ergens waar eten is? " Dapper stapte hij verder zonder vragen. Helemaal zeker dat hij veilig was bij zijn pappa. Geen twijfel ondanks dat het zand in zijn oogjes striemde. Geen vraag waarom we nu op een waanzinnig stormachtige dag tegen de wind met striemende zandstorm op het strand rondbanjeren. Het is gewoon goed. Pappa is erbij. Pappa weet het. Iedere uitleg zou ook boven zijn petje gaan.
Wat wou ik dat ik was als hij. Vol vertrouwen op Pappa die het zeker het beste met ons voorheeft. We doen ons best we hebben weer besloten Hem te vertrouwen en te volgen. We hebben Hem lief en we zullen Zijn hand niet loslaten.
Stefan was na de lange nacht vol slaap flink fit. Dat scheelt ook. Hij heeft van alles ondernomen. Opgeruimd in huis op Myrthe gepast zodat ik na een doorwaakte nacht even een uurtje slapen kon. Verbazingwekkend. Zojuist is de pastoor op bezoek geweest. Echt heel fijn en nu is Stefan een treinbaan met Floris aan het bouwen tot grote vreugde van Floris. Ik hoor net Floris vragen: "Gaat het een beetje pappa? gaat het met je ziekte? moet je niet gaan zitten lekker pappa?" De schat. Zo eten en vanavond een kijkavond op school bij de kinderen. Dan maar weer vroeg naar bed.
donderdag 31 oktober 2013
woensdag 30 oktober 2013
Woensdag 30 oktober
Stefan is gaan werken vanmorgen nadat we al heel wat lieve mensen over de vloer hadden gehad. Iemand heeft liefdevol voor ons gekookt en Froukje is ook geweest vandaag. Ik kon gelukkig eventjes rusten. Niet veel maar wel wat. Vannacht was weer een druk nachtje. Anne is vandaag voor de tweede dag ziek thuis geweest. Het is niet helemaal duidelijk wat ze heeft. Het wordt onderzocht. Ze is steeds misselijk. Morgen blijft ze ook thuis.
Stefan voelt zich erg moe en merkt dat hij er voor de kinderen niet meer zijn kan zoals hij zou willen. Dat maakt het allemaal wat zwaar. Vanavond is hij nog voor de kinderen naar bed gegaan. Zelf ga ik zo ook slapen.
Die uitzending van geloven op twee was wat beeldmateriaal van ons als gezin betreft wat minimaal. Anne en ik waren in beeld en Matthijs zag zichzelf ook nog ergens op de rug. Morgen wordt er weer een deel van uitgezonden misschien dat er dan meer van de wel heel toevallige en bijzondere ontmoeting daar op dat plein duidelijk wordt. Tja, wordt vervolgd dus :)
Stefan voelt zich erg moe en merkt dat hij er voor de kinderen niet meer zijn kan zoals hij zou willen. Dat maakt het allemaal wat zwaar. Vanavond is hij nog voor de kinderen naar bed gegaan. Zelf ga ik zo ook slapen.
Die uitzending van geloven op twee was wat beeldmateriaal van ons als gezin betreft wat minimaal. Anne en ik waren in beeld en Matthijs zag zichzelf ook nog ergens op de rug. Morgen wordt er weer een deel van uitgezonden misschien dat er dan meer van de wel heel toevallige en bijzondere ontmoeting daar op dat plein duidelijk wordt. Tja, wordt vervolgd dus :)
dinsdag 29 oktober 2013
Dinsdag 29 oktober
Vanmorgen weer lesgegeven samen. Echt goed om eruit te zijn en te doen wat we het liefste doen. Het was weer fijn daar te mogen komen.
Na het lesgeven zijn we in Amsterdam geweest. We hadden een afspraak midden in de stad. Het is daar altijd problematisch parkeren zo ook deze keer. Nu moet ik zeggen dat we het onszelf wel erg moeilijk hadden gemaakt. Blij dat we een plekje hadden gevonden, wel wat krap, stonden we behoorlijk klem geparkeerd tussen een paaltje en een auto. Ik kon niet uit de deur naar buiten maar wel via de achterklep (fiat punto). Dat was grappig en we hadden er veel lol om. Tot we, na de afspraak weer weg wilden en bedachten dat onze nieuwe autosleutel vreemd genoeg niet de vaardigheid bezit om onze achterklap te openen. Ook deze keer niet. Dat moet van binnenuit met een handeltje op de bodem van de auto. Maar als je niet door de deur in de auto kan komen..... kan je niet bij dat handeltje.....en dus ook niet via de achterklep naar binnen. Neeee wij weer. Dus met een lus van de tas geprobeerd via de kier waarop de deur wel open kon, het handeltje op de bodem van de auto te manoeuvreren. Na een kwartiertje lukte het. Velen keken verbaasd naar onze actie vooral toen Stefan via de achterklep naar binnen klom. we hebben veel moeten uitleggen. Je zou denken dat ze in Amsterdam toch wel wat gewend zijn....
Stefan is best ok al begint hij zich wat minder lekker te voelen. Het is altijd spannend wat er dan aan de hand is. Misschien wel een gewoon griepje maar misschien ook niet. De afgelopen dagen waren daardoor eerlijk gezegd best wel gevuld met zorg. Er is zoveel onzekerheid over de toekomst dat het wel wat beangstigend begint te worden. Echt eng om niet te weten waar we over een of twee weken staan en geen idee te hebben hoe de decembermaand eruit zal zien waar de kinderen zich altijd zo op verheugen. Het mag duidelijk zijn: Ik niet echt.
Het was goed dat we vanmiddag weer bij onze geestelijk leidsman terecht konden. Een stuk rustiger en weer met meer vertrouwen in onze Heer zijn we huiswaarts gekeerd. De situatie is niet veranderd wel de blik die we erop hebben. De bijzondere en mooie dingen die we ook mogen meemaken zorgen dat ons lijden wat draagbaarder is. Het is soms echt een bekoring om God te gaan wantrouwen en niet meer te geloven dat dat wat van Hem komt goed is, alleen maar omdat we het nu niet bepaald gemakkelijk hebben. Maar Hij heeft Stefan niet ziek gemaakt. In ons hart zijn we er nog altijd van overtuigd dat Zijn plan uiteindelijk in alles het beste voor ons zal zijn. Hij heeft het grotere plaatje. We kennen de toekomst niet en zullen maar weer opnieuw proberen ons vertrouwvol in Zijn armen te leggen. Zoals we vandaag hoorden zijn Zijn wegen altijd anders dan wij kunnen bedenken. We zullen ons laten verrassen. Gelukkig hebben we ook weer vergeving ontvangen en daarmee kracht voor hopelijk een weekje?
Buiten is de storm gaan liggen. Binnen ook weer wat meer.
Even wat grappigs: In Rome zijn we in een EO tv programma beland. Zomaar plots. Morgen worden we uitgezonden in "Geloven op twee" om 17.05. We hebben een raar leven. Bizar.
Na het lesgeven zijn we in Amsterdam geweest. We hadden een afspraak midden in de stad. Het is daar altijd problematisch parkeren zo ook deze keer. Nu moet ik zeggen dat we het onszelf wel erg moeilijk hadden gemaakt. Blij dat we een plekje hadden gevonden, wel wat krap, stonden we behoorlijk klem geparkeerd tussen een paaltje en een auto. Ik kon niet uit de deur naar buiten maar wel via de achterklep (fiat punto). Dat was grappig en we hadden er veel lol om. Tot we, na de afspraak weer weg wilden en bedachten dat onze nieuwe autosleutel vreemd genoeg niet de vaardigheid bezit om onze achterklap te openen. Ook deze keer niet. Dat moet van binnenuit met een handeltje op de bodem van de auto. Maar als je niet door de deur in de auto kan komen..... kan je niet bij dat handeltje.....en dus ook niet via de achterklep naar binnen. Neeee wij weer. Dus met een lus van de tas geprobeerd via de kier waarop de deur wel open kon, het handeltje op de bodem van de auto te manoeuvreren. Na een kwartiertje lukte het. Velen keken verbaasd naar onze actie vooral toen Stefan via de achterklep naar binnen klom. we hebben veel moeten uitleggen. Je zou denken dat ze in Amsterdam toch wel wat gewend zijn....
Stefan is best ok al begint hij zich wat minder lekker te voelen. Het is altijd spannend wat er dan aan de hand is. Misschien wel een gewoon griepje maar misschien ook niet. De afgelopen dagen waren daardoor eerlijk gezegd best wel gevuld met zorg. Er is zoveel onzekerheid over de toekomst dat het wel wat beangstigend begint te worden. Echt eng om niet te weten waar we over een of twee weken staan en geen idee te hebben hoe de decembermaand eruit zal zien waar de kinderen zich altijd zo op verheugen. Het mag duidelijk zijn: Ik niet echt.
Het was goed dat we vanmiddag weer bij onze geestelijk leidsman terecht konden. Een stuk rustiger en weer met meer vertrouwen in onze Heer zijn we huiswaarts gekeerd. De situatie is niet veranderd wel de blik die we erop hebben. De bijzondere en mooie dingen die we ook mogen meemaken zorgen dat ons lijden wat draagbaarder is. Het is soms echt een bekoring om God te gaan wantrouwen en niet meer te geloven dat dat wat van Hem komt goed is, alleen maar omdat we het nu niet bepaald gemakkelijk hebben. Maar Hij heeft Stefan niet ziek gemaakt. In ons hart zijn we er nog altijd van overtuigd dat Zijn plan uiteindelijk in alles het beste voor ons zal zijn. Hij heeft het grotere plaatje. We kennen de toekomst niet en zullen maar weer opnieuw proberen ons vertrouwvol in Zijn armen te leggen. Zoals we vandaag hoorden zijn Zijn wegen altijd anders dan wij kunnen bedenken. We zullen ons laten verrassen. Gelukkig hebben we ook weer vergeving ontvangen en daarmee kracht voor hopelijk een weekje?
Buiten is de storm gaan liggen. Binnen ook weer wat meer.
Even wat grappigs: In Rome zijn we in een EO tv programma beland. Zomaar plots. Morgen worden we uitgezonden in "Geloven op twee" om 17.05. We hebben een raar leven. Bizar.
maandag 28 oktober 2013
Zondag 27 en Maandag 28 oktober
Gisterenavond heb ik geprobeerd een blog te schrijven. Op een gegeven moment schrok ik wakker en was de hele blog gevuld met de letter "w" Ik geef toe, de "z" was toepasselijker geweest. Ik ben maar naar bed gegaan :) Leek me wijzer. We zijn allemaal erg moe na de afgelopen week en gisteren hebben we geprobeerd het rustig aan te doen. Ik moet zeggen dat Rome geweldig was. Het valt niet mee nu weer terug te zijn in de werkelijkheid. Onze situatie schijnt me nu nog idioter toe dan eerst. Het was zo heerlijk ontspannen in Rome. We hebben het geweldig gehad bij de zusters en we hebben fantastische dingen meegemaakt. We lijken nu wel extra in een gat te vallen. Het stormt buiten. Ook binnen in ons. De ochtenden zijn altijd het moeilijkst ook gisteren en vanmorgen.
Gisteren zijn we na een ontbijt om 11.30 naar de familieviering geweest. Daarna ben ik met de kinderen een ijsje gaan eten en is Stefan gaan slapen. Heeroom Robert, Stefans broer belde op en is langsgekomen. Het was erg fijn dat hij er was. Leuk voor de kinderen en bemoedigend voor ons. Daarna was de dag alweer om.
Vandaag stond er voor Stefan eigenlijk een ct scan op het programma. Die hebben we afgezegd. De Heilige Vader heeft ons gezegd te blijven bidden en heeft ons beloofd dat ook hij zou blijven bidden. Laten we dat gebed nog even de tijd geven, dachten we. De afspraak van aanstaande woensdag met de behandelend arts gaan we ook verzetten. Die heeft zonder ct uitslag verder geen zin.
De kinderen gingen vandaag weer naar school Anne werd door Stefan gebracht. Het stormde iets te hard om te fietsen. Ze had een zak lollies mee om te trakteren nog voor haar verjaardag. Matthijs had een uitgeprinte foto mee waarop de paus hem zegent. Voor de kinderen was het een vakantie om nooit meer te vergeten. Voor ons ook.
Vanmorgen ben ik op de koffie geweest. Het was goed er even uit te zijn. Op de terugweg had ik een praatje met Floris: "Mamma, in pappa's buik zitten allemaal beestjes die maken dat hij niet lekker is he? Als die weg zijn wordt hij weer gezond toch? en dan kan pappa weer met mij met de trein spelen, heeeeel lang en heeeel veel en dan gaan we een spoortrein maken heeeel lang want dan is hij weer lekker".
Anne tegen Stefan in de auto: "Pappa ik kan me niet voorstellen dat je er ooit niet meer bent"
Ik ook niet.
Wat ik zeg, Rome was geweldig, het is moeilijk om weer terug te zijn. We bidden en hopen op het wonder en proberen open te staan voor alles wat zijn zal.
Psalm 61:
Gisteren zijn we na een ontbijt om 11.30 naar de familieviering geweest. Daarna ben ik met de kinderen een ijsje gaan eten en is Stefan gaan slapen. Heeroom Robert, Stefans broer belde op en is langsgekomen. Het was erg fijn dat hij er was. Leuk voor de kinderen en bemoedigend voor ons. Daarna was de dag alweer om.
Vandaag stond er voor Stefan eigenlijk een ct scan op het programma. Die hebben we afgezegd. De Heilige Vader heeft ons gezegd te blijven bidden en heeft ons beloofd dat ook hij zou blijven bidden. Laten we dat gebed nog even de tijd geven, dachten we. De afspraak van aanstaande woensdag met de behandelend arts gaan we ook verzetten. Die heeft zonder ct uitslag verder geen zin.
De kinderen gingen vandaag weer naar school Anne werd door Stefan gebracht. Het stormde iets te hard om te fietsen. Ze had een zak lollies mee om te trakteren nog voor haar verjaardag. Matthijs had een uitgeprinte foto mee waarop de paus hem zegent. Voor de kinderen was het een vakantie om nooit meer te vergeten. Voor ons ook.
Vanmorgen ben ik op de koffie geweest. Het was goed er even uit te zijn. Op de terugweg had ik een praatje met Floris: "Mamma, in pappa's buik zitten allemaal beestjes die maken dat hij niet lekker is he? Als die weg zijn wordt hij weer gezond toch? en dan kan pappa weer met mij met de trein spelen, heeeeel lang en heeeel veel en dan gaan we een spoortrein maken heeeel lang want dan is hij weer lekker".
Anne tegen Stefan in de auto: "Pappa ik kan me niet voorstellen dat je er ooit niet meer bent"
Ik ook niet.
Wat ik zeg, Rome was geweldig, het is moeilijk om weer terug te zijn. We bidden en hopen op het wonder en proberen open te staan voor alles wat zijn zal.
Psalm 61:
| Hoor, mijn God, hoe ik roep, luister aandachtig naar mijn gebed. | ||
| Ik roep tot U van de rand van de aarde, mijn hart gaat het begeven; neem mij mee naar de rots daar ver boven mij. | ||
| U bent toch mijn schuilplaats, mijn bastion tegen elke vijand. | ||
| Laat mij voor altijd in uw tent wonen, schuilen onder de schaduw van uw vleugels. | ||
| U, God, hoort mijn geloften, U behandelt mij als degenen die uw naam vrezen. | ||
| Voeg dagen toe aan de dagen van de koning, generatie op generatie aan zijn jaren. | ||
| Laat hem altijd voor uw aanschijn tronen, laat liefde en trouw hem bewaren. | ||
| Zo zal ik voor altijd uw naam bezingen, dag aan dag mijn geloften volbrengen. |
zondag 27 oktober 2013
Zaterdag 27 oktober
Onze megadrukke maar zo genadevolle vakantieweek zit er weer op. We zijn voor het eerst weer allemaal thuis en bijna iedereen slaapt weer in zijn eigen bed. Anne logeert bij Edith tijdelijk.
Morgen een dagje om high speed wat bij te komen en dan begint er weer een normale week. Twee gelukjes morgen: We hebben een uurtje langer en twee: Er is om 11.30 een kerkdienst. Dat is prettig laat. We kunnen rustig aan doen. Echt bijkomen dus. Vandaag was nog een hoogtepunt. Behoorlijk emotioneel en -zo hoorde ik van een aantal- echt een paar kippevelmomenten. Ik had zelf mijn meegenomen zakdoekjes nodig in ieder geval.
Anne, Matthijs, Edith en Stefan hebben, samen met iets meer dan 50 kinderen meegedaan aan de musical. Vanavond was de uitvoering en de rest van de dag stond in het teken van voorbereiding daarop. We zijn net pas thuis. Het is laat geworden. Iedereen was doodmoe maar het was het waard. Wat hadden ze hiernaar uitgekeken.
 |
| De pappa houdt wel van "Monica". Hij heeft een enorm snoephart voor haar |
 |
| De pappa en "Monica" dansen; Achtergrond in het midden Matthijs; achtergrond rechts: Edith |
vrijdag 25 oktober 2013
Vrijdag 25 oktober
Een off-day. Een echte. Zoveel meegemaakt de afgelopen dagen dat we nu wat in lijken te storten. Vol goede moed zijn we vanmorgen naar Heiloo vertrokken om wat mee te helpen met het Kisikamp maar ik had het gevoel dat we alleen maar in de weg liepen. Stefan was erg moe, ik was erg moe en de kleintjes, Floris, Laurens en Myrthe waren erg moe. Anne, Matthijs en Edith slapen daar en konden daar wat rust pakken. Wij zijn rond 13.00 uur naar huis gegaan. Iedereen is gaan slapen. Myrthe sliep weer veel te kort ik dus ook. Daarom een vroege blog en zo snel naar bed.
Na ons slaapje zijn we wat boodschappen gaan doen en hebben thuis wat opgeruimd, gegeten en toen was het weer tijd om de kinderen naar bed te brengen.
Morgen zal Stefan zich inspannen om het dansje aan te leren dat zijn rolletje aan het einde van de musical vraagt. Een dansje samen met Anne. Anne was in januari zo blij dat ze deze rol kreeg en samen met haar pappa nog wel. Met veel angst in mijn hart heb ik sindsdien aan de musical gedacht. We hadden geen idee hoe we er rond deze tijd voor zouden staan. Heerlijk om te mogen concluderen dat alles boven verwachting en boven mijn hopen gaat. Anne speelt gewoon de rol en Stefan doet ook gewoon mee. Wat een zegen. We danken onze Heer voor zoveel mooie dingen. (Voor geïnteresseerden in de musical z. onderaan deze blog *)
Het is heerlijk om de laatste weken niet bezig te hoeven zijn met artsen, ziekenhuizen, behandelingen en dergelijke. Helaas staat er voor aanstaande maandag een afspraak in het ziekenhuis gepland voor het maken van een ct scan en aanstaande woensdag de uitslag. Eigenlijk weten we niet of we dit nu wel willen. Misschien is nog wat uitstel beter en moeten we intussen gewoon door proberen te leven. We bidden om wijsheid. Dinsdag gaan we in ieder geval weer lesgeven.... Deo Volente. We hebben er nu al zin in.
We zijn nog steeds erg onder de indruk van de mooie Eucharistieviering bij het graf van Johannes Paulus II en onze ontmoeting met de Heilige vader. Steeds moet ik even naar de foto's kijken om zeker te weten dat het niet gedroomd is. Hij moedigde aan om te blijven bidden. Dat zullen we doen. Rome was heerlijk. We waren echt even helemaal weg en de dagen waren fijn en leuk. Gelukkig lukt het tot noch toe om dat wat vast te houden.
Het blijft zeer indrukwekkend hoeveel mensen met ons meeleven. Ook de lieve reacties op ons grote avontuur zijn hartverwarmend. Heel veel dank aan allen.
Na ons slaapje zijn we wat boodschappen gaan doen en hebben thuis wat opgeruimd, gegeten en toen was het weer tijd om de kinderen naar bed te brengen.
Morgen zal Stefan zich inspannen om het dansje aan te leren dat zijn rolletje aan het einde van de musical vraagt. Een dansje samen met Anne. Anne was in januari zo blij dat ze deze rol kreeg en samen met haar pappa nog wel. Met veel angst in mijn hart heb ik sindsdien aan de musical gedacht. We hadden geen idee hoe we er rond deze tijd voor zouden staan. Heerlijk om te mogen concluderen dat alles boven verwachting en boven mijn hopen gaat. Anne speelt gewoon de rol en Stefan doet ook gewoon mee. Wat een zegen. We danken onze Heer voor zoveel mooie dingen. (Voor geïnteresseerden in de musical z. onderaan deze blog *)
Het is heerlijk om de laatste weken niet bezig te hoeven zijn met artsen, ziekenhuizen, behandelingen en dergelijke. Helaas staat er voor aanstaande maandag een afspraak in het ziekenhuis gepland voor het maken van een ct scan en aanstaande woensdag de uitslag. Eigenlijk weten we niet of we dit nu wel willen. Misschien is nog wat uitstel beter en moeten we intussen gewoon door proberen te leven. We bidden om wijsheid. Dinsdag gaan we in ieder geval weer lesgeven.... Deo Volente. We hebben er nu al zin in.
We zijn nog steeds erg onder de indruk van de mooie Eucharistieviering bij het graf van Johannes Paulus II en onze ontmoeting met de Heilige vader. Steeds moet ik even naar de foto's kijken om zeker te weten dat het niet gedroomd is. Hij moedigde aan om te blijven bidden. Dat zullen we doen. Rome was heerlijk. We waren echt even helemaal weg en de dagen waren fijn en leuk. Gelukkig lukt het tot noch toe om dat wat vast te houden.
Het blijft zeer indrukwekkend hoeveel mensen met ons meeleven. Ook de lieve reacties op ons grote avontuur zijn hartverwarmend. Heel veel dank aan allen.
Bij u, Heer, schuil ik,
maak mij nooit te schande,
red en bevrijd mij, doe mij recht,
hoor mij en kom mij te hulp.
Wees de rots waarop ik kan wonen,
waar ik altijd heen kan gaan.
U hebt mijn redding bevolen,
mijn rots en mijn burcht, dat bent u.
Mijn God, bevrijd mij uit de hand van schurken,
uit de greep van wrede onderdrukkers.
U bent mijn enige hoop,
Heer, mijn God,
van jongs af vertrouw ik op u.
Al vanaf mijn geboorte steun ik op u,
al in de moederschoot was u het die mij droeg,
u wil ik altijd loven.
Ps. 71, 1-6
* Musical: "De Barmhartige Vader". Za. 26 okt 2013, 19.00 uur.
H. Maria Magdalenakerk, Kalf 162, Zaandam
* Musical: "De Barmhartige Vader". Za. 26 okt 2013, 19.00 uur.
H. Maria Magdalenakerk, Kalf 162, Zaandam
donderdag 24 oktober 2013
Donderdag 24 oktober
Het vliegtuig is om 12.15 geland. Wij nog lang niet. Een geweldige bedevaart. We hebben zoveel meegemaakt dat we het nog niet bevatten kunnen. De twee dagen waren zo vol van genade. We zijn helemaal opgebouwd weer teruggekeerd. Vol hoop ook. De paus begon gisteren de audientie erg hoopvol. Hij zei dat voor God niets onmogelijk is. Toen hij ons persoonlijk sprak zei hij: "Blijf bidden" en hij beloofde daarbij persoonlijk voor Stefan te blijven bidden. We waren echt geraakt door zijn meeleven. Zijn ogen spraken boekdelen. Hij bleef lang bij ons. Het was ons diepe verlangen om aan hem te vragen voor ons te bidden. Aan Petrus is door Jezus zelf de opdracht gegeven Zijn lammeren te weiden en Zijn schapen te hoeden. ( Joh 21, 15-19) Door de eeuwen heen, vanaf de dood van Petrus is er iedere keer weer iemand door de Heilige Geest aangewezen om deze plaats te bekleden en gisteren hebben wij de zegen van hem mogen ontvangen die in onze tijd op aarde deze verantwoordelijkheid draagt. Vaker heb ik het beeld gebruikt van dichte mist waarin we als schaapjes onwetend achter de stem van de Herder aanlopen. Vol vertrouwen maar stekeblind. Die Herder is Jezus zelf. Maar nu hebben we degene mogen ontmoeten die op het gezag van de Heer op aarde de schapen weidt. Dat juist ook hij vol medeleven was en voor ons zal bidden betekent veel voor ons. We zijn vol dankbaarheid voor al degenen die dit voor ons hebben mogelijk gemaakt.
Na het afscheid van de lieve zusters in Rome die zo goed voor ons hebben gezorgd en met wie we zon plezier hebben gehad zijn we maar net door de security check gekomen. Anne had een schaartje bij zich en ik een flesje shampoo dat net iets te groot was. Foei wij:)
Terug in Nederland zijn we gelijk doorgereden naar Heiloo om Anne en Matthijs bij het Kisikamp af te zetten. Ze moesten gelijk weer aan de bak, de musical voor aanstaande zaterdag oefenen. Toen bekend werd wat ze gisteren hadden gedaan hebben ze daar wat over mogen vertellen naar aanleiding van de foto's van de blog van gisteren. Echt fijn voor ze dat ze hun ervaring mochten delen. Ook voor hen was het bijna onwerkelijk bijzonder wat ons allemaal is overkomen.
Na Heiloo heb ik Stefan thuis afgezet om wat te gaan slapen, heb ik de tassen van Anne, Matthijs en Edith weer ingepakt voor de rest van de Kisiweek, heb ik de drie kleintjes opgehaald en ben weer terug naar Heiloo gereden om de tassen en Edith af te leveren.
De kinderen vonden het heerlijk om weer even allemaal samen te zijn. Anne en Matthijs wilden niets liever dan Myrthe vasthouden en knuffelen. Myrthe is weer een stuk ouder geworden. Ze kan nu zelf op haar knietjes gaan zitten en kan rechtop op de grond zitten. Ook gaat ze staan. Even wennen zon grote dochter weer terug. Floris vloog me om mijn benen en was helemaal knuffelig en Laurens werd ook maar wat graag geknuffeld.
Het einde van deze week zal in het teken staan van de Kisi-kids en de musical van aanstaande zaterdag. Zondag hebben we een echte rustdag en daarna willen we gewoon nog even niet weten.
s
Na het afscheid van de lieve zusters in Rome die zo goed voor ons hebben gezorgd en met wie we zon plezier hebben gehad zijn we maar net door de security check gekomen. Anne had een schaartje bij zich en ik een flesje shampoo dat net iets te groot was. Foei wij:)
Terug in Nederland zijn we gelijk doorgereden naar Heiloo om Anne en Matthijs bij het Kisikamp af te zetten. Ze moesten gelijk weer aan de bak, de musical voor aanstaande zaterdag oefenen. Toen bekend werd wat ze gisteren hadden gedaan hebben ze daar wat over mogen vertellen naar aanleiding van de foto's van de blog van gisteren. Echt fijn voor ze dat ze hun ervaring mochten delen. Ook voor hen was het bijna onwerkelijk bijzonder wat ons allemaal is overkomen. De kinderen vonden het heerlijk om weer even allemaal samen te zijn. Anne en Matthijs wilden niets liever dan Myrthe vasthouden en knuffelen. Myrthe is weer een stuk ouder geworden. Ze kan nu zelf op haar knietjes gaan zitten en kan rechtop op de grond zitten. Ook gaat ze staan. Even wennen zon grote dochter weer terug. Floris vloog me om mijn benen en was helemaal knuffelig en Laurens werd ook maar wat graag geknuffeld.
Het einde van deze week zal in het teken staan van de Kisi-kids en de musical van aanstaande zaterdag. Zondag hebben we een echte rustdag en daarna willen we gewoon nog even niet weten.
s
woensdag 23 oktober 2013
Woensdag 23 oktober Rome
Vandaag een zeer emotionele dag. Simpel blog. Maar een paar fotos. Zegt alles. Een paar minuten met de Heilige Vader gesproken. Zijn gebed gevraagd. Handoplegging en gebed om genezing voor Stefan. Zegen voor mij en Anne en Matthijs. Hij zal blijven bidden voor ons en voor de Kerk in Nederland..
dinsdag 22 oktober 2013
Dinsdag 22 Oktober Rome
Anne is jarig! hiep hiep hoera en WAT een verjaardag. Het was een hele bijzondere dag.
Vanmorgen ging om 7.00 uur onze wekker en om 7.20 vertrokken we richting Vatikaan. Ik kan niet beschrijven hoe indrukwekkend de mooie Eucharistieviering was bij het graf van Johannes Paulus II. Wat me het meeste raakte was dat de mis speciaal voor Stefan werd opgedragen. Zoveel lieve mensen bidden voor ons. Erg indrukwekkend wat ons allemaal overkomt en we hebben het echt zo helemaal nergens aan verdiend. Het maakt me heel stil en ontroerd.
Ook mochten we met zijn vieren samen even helemaal achter de beveiligingslinten om echt bij het graf van Johannes Paulus II te bidden. Bijzonder dat we zo dicht bij zijn aardse lichaam mochten zijn waarin hij zijn lijden en pijn zo in geloof heeft weten te dragen. Hij heeft ook de mooie Theologie van het Lichaam geschreven waarin wij zo graag onderwijzen. Hij is een groot voorbeeld voor ons geweest en is dan nog steeds.
Na deze heftige start van de dag hebben we in de Sint Pieter rondgedwaald en het graf van Petrus bezocht. We mochten met zuster Maria Ter Nood en zuster Maria Vrede die we goed kennen, zelf weten wat we verder nog wilden doen. Eerst hebben we "pizza a taglia" gegeten. Een soort pizza-snackbar concept waarbij je zelf aan kan
wijzen van welke plaatpizza je een stuk wilt en hoe groot. Heerlijk. Echt Italie. We besloten de zuster die zo lief was ons te rijden, te vragen naar de wijk te rijden waar we een jaar met Anne hebben gewoond. Dat viel niet mee zonder tom-tom. Een hoop gelach en gedoe maar we kwamen er. We hebben de basiliek Santa Maria Maggiore bezocht, zijn langs ons oude huis naar het Colloseum gewandeld, hebben een ijsje gegeten en zijn weer terug naar de auto gegaan. Heerlijk om weer daar te zijn.
Vervolgens konden we de kaarten voor de woensdag audientie bij het Vatikaan op gaan halen. Daar wachtte ons, dankzij de inspanning van onze collega nog een verrassing maar daarover morgen meer :) De kinderen waren doodmoe en wilden de auto niet meer uit. TOTDAT we erachter kwamen dat de zuster die ons reed een pas had om vatikaanstad in te komen........ Normaal gesproken " resticted area" Toen wilden ze plots wel. Met vernieuwde energie zijn we op onderzoek uitgegaan. Stiekem hebben we gezocht naar casa Santa Martha waar de paus woont. Dat is helaas niet gelukt. Geen Paus gezien. Even leek het erop toen we een man in wit tegenkwamen. Helaas een Dominicaanse monseigneur. Die lopen ook in wit. We zijn helemaal achter de Sint Pieter omgelopen em hebben genoten van het verblijven in normaal verboden gebied. Helaas duurde dit zolang we niet gesnapt werden. De paus zoeken was niet helemaal de bedoeling. Vreemd :)
Daarna zijn we toch maar naar huis gegaan. Zometeen wat eten, onze kleding in orde maken en gauw onder de wol.... Morgen wordt een hele speciale dag en we zullen weer vroeg op moeten. Stefan heeft alles prima doorstaan. Alleen wat moe.... Wie niet na zon dag :) ........
 |
| Anne zat met haar dertiende verjaardag in een klooster :) |
Vanmorgen ging om 7.00 uur onze wekker en om 7.20 vertrokken we richting Vatikaan. Ik kan niet beschrijven hoe indrukwekkend de mooie Eucharistieviering was bij het graf van Johannes Paulus II. Wat me het meeste raakte was dat de mis speciaal voor Stefan werd opgedragen. Zoveel lieve mensen bidden voor ons. Erg indrukwekkend wat ons allemaal overkomt en we hebben het echt zo helemaal nergens aan verdiend. Het maakt me heel stil en ontroerd.Ook mochten we met zijn vieren samen even helemaal achter de beveiligingslinten om echt bij het graf van Johannes Paulus II te bidden. Bijzonder dat we zo dicht bij zijn aardse lichaam mochten zijn waarin hij zijn lijden en pijn zo in geloof heeft weten te dragen. Hij heeft ook de mooie Theologie van het Lichaam geschreven waarin wij zo graag onderwijzen. Hij is een groot voorbeeld voor ons geweest en is dan nog steeds.
Na deze heftige start van de dag hebben we in de Sint Pieter rondgedwaald en het graf van Petrus bezocht. We mochten met zuster Maria Ter Nood en zuster Maria Vrede die we goed kennen, zelf weten wat we verder nog wilden doen. Eerst hebben we "pizza a taglia" gegeten. Een soort pizza-snackbar concept waarbij je zelf aan kan
wijzen van welke plaatpizza je een stuk wilt en hoe groot. Heerlijk. Echt Italie. We besloten de zuster die zo lief was ons te rijden, te vragen naar de wijk te rijden waar we een jaar met Anne hebben gewoond. Dat viel niet mee zonder tom-tom. Een hoop gelach en gedoe maar we kwamen er. We hebben de basiliek Santa Maria Maggiore bezocht, zijn langs ons oude huis naar het Colloseum gewandeld, hebben een ijsje gegeten en zijn weer terug naar de auto gegaan. Heerlijk om weer daar te zijn.Vervolgens konden we de kaarten voor de woensdag audientie bij het Vatikaan op gaan halen. Daar wachtte ons, dankzij de inspanning van onze collega nog een verrassing maar daarover morgen meer :) De kinderen waren doodmoe en wilden de auto niet meer uit. TOTDAT we erachter kwamen dat de zuster die ons reed een pas had om vatikaanstad in te komen........ Normaal gesproken " resticted area" Toen wilden ze plots wel. Met vernieuwde energie zijn we op onderzoek uitgegaan. Stiekem hebben we gezocht naar casa Santa Martha waar de paus woont. Dat is helaas niet gelukt. Geen Paus gezien. Even leek het erop toen we een man in wit tegenkwamen. Helaas een Dominicaanse monseigneur. Die lopen ook in wit. We zijn helemaal achter de Sint Pieter omgelopen em hebben genoten van het verblijven in normaal verboden gebied. Helaas duurde dit zolang we niet gesnapt werden. De paus zoeken was niet helemaal de bedoeling. Vreemd :)
Daarna zijn we toch maar naar huis gegaan. Zometeen wat eten, onze kleding in orde maken en gauw onder de wol.... Morgen wordt een hele speciale dag en we zullen weer vroeg op moeten. Stefan heeft alles prima doorstaan. Alleen wat moe.... Wie niet na zon dag :) ........
maandag 21 oktober 2013
Maandag 21 oktober Rome
We zijn in Rome, Alles is goed gegaan. Een prima reis. We zijn door twee lieve bevriende zusters van het vliegveld gehaald en hebben net samen gegeten. (22.00 uur) Dat is hier normale tijd. Voor ons even wennen. Wat een warme ontvangst hier bij de zusters. Echt bijzonder dat we zo thuis mogen zijn.Morgenochtend om 7.15 zullen we richting Vaticaan vertrekken. We vinden het erg spannend. We schrijven morgen meer. We gaan snel slapen.
:)
:)
zondag 20 oktober 2013
Zondag 20 oktober
Het is zondag. We zijn vanmorgen niet naar de kerk geweest. Dat hebben we vanavond gedaan. De Life- Teen mis in Haarlem. Het was echt goed om daar te zijn. Erg indrukwekkend en mooi. Het raakte ons dat het evangelie van vandaag precies dat was wat we afgelopen maandag hadden gelezen. De weduwe die blijft aandringen bij de rechter die haar -om van het gezeur af te zijn- toch maar recht verschaft. Wat ons ook raakte is dat ook in die maandelijkse viering Stefan standaard in de voorbede zit. Tot slot: Ze sloten af met het lied dat ik gisteren op de blog plaatste..... Blessed be the name of the Lord.
We waren laat thuis. Om 20.15. We hebben de kleine jongetjes snel een pizza naar binnen laten werken en zijn daarna met Anne en Matthijs gaan gourmetten. Matthijs had nog een keuzemaaltijd voor zijn verjaardag tegoed. Afgelopen vrijdag ging dat niet door omdat hij "plots" een feestje had en vandaag was de laatste mogelijkheid van deze week.
Ik heb vandaag veel tijd besteed aan het verzamelen en inpakken van alle kleren van de gezinsleden. Laurens, Floris en Myrthe gaan morgen in de loop van de dag weg en wij vertrekken tegen de avond richting luchthaven. Het ziet ernaar uit dat we echt naar Rome gaan. Er waren deze week momenten dat ik daaraan in verband met Stefans toestand ernstig twijfelde. Vandaag ben ik zeker dat we gaan. Ik bedoel als je ziet wat hij allemaal heeft ondernomen.......
Terwijl ik de boel aan het inpakken was is hij met Anne, Matthijs, Laurens en Floris een stukje gaan wandelen. Dat was het plan. Ze zouden niet lang wegblijven. Drie uur later pas kwamen ze enthousiast terug. Ze waren in Schoorl gaan wandelen, waren gezellig de weg in de duinen kwijtgeraakt en waren op het kompas va de I-phone dwars door de wildernis over berg en dal terug naar de auto gegaan. Helemaal smerig en vol plezier kwamen de kinderen terug. Helemaal een actie van Stefan.
Stefan had dus een geweldige dag. Als ik zeg dat ik zeker ben dat we morgen naar Rome gaan moet ik wel zeggen dat er nog een kink in de kabel kan komen. Ik zie net Stefan op Matthijs' waveboard voorbij suizen...... Als dat maar goed gaat :)
Morgenavond vertrekken we naar Rome met de oudste twee. We verblijven bij de blauwe zusters
Dinsdag is Anne jarig en hebben we een Eucharistieviering in de Sint Pieter bij het graf van
Johannes Paulus II. Voor ons heel bijzonder. We zien er echt naar uit. Graag gebed speciaal hiervoor.
Woensdag hebben we, dankzij de inspanningen van een collega, kaartjes voor de woensdagmiddag audiëntie van paus Franciscus.
Donderdag vliegen we weer terug en gaan we direct door (in ieder geval Anne en Matthijs) naar Heiloo waar een Kisitrainingsweek is, gevolgd door een musicaloptreden van de musical "De Barmhartige Vader". Anne en Matthijs hebben allebei een rol en als Stefan goed genoeg is, mag hij de vader van Anne's personage spelen op het eind en met haar een dansje doen. Dat zou echt een mijlpaal zijn. Anne kijkt daar naar uit. En dan is de vakantie weer voorbij en zullen de kinderen hard tijd nodig hebben om bij te komen. Wij ook trouwens.
Ik heb geen idee of ik in de gelegenheid ben om in Rome een blog te schrijven. Ik zal het echt proberen en misschien lukt het, anders zijn we donderdagavond weer in de lucht.
We waren laat thuis. Om 20.15. We hebben de kleine jongetjes snel een pizza naar binnen laten werken en zijn daarna met Anne en Matthijs gaan gourmetten. Matthijs had nog een keuzemaaltijd voor zijn verjaardag tegoed. Afgelopen vrijdag ging dat niet door omdat hij "plots" een feestje had en vandaag was de laatste mogelijkheid van deze week.
Ik heb vandaag veel tijd besteed aan het verzamelen en inpakken van alle kleren van de gezinsleden. Laurens, Floris en Myrthe gaan morgen in de loop van de dag weg en wij vertrekken tegen de avond richting luchthaven. Het ziet ernaar uit dat we echt naar Rome gaan. Er waren deze week momenten dat ik daaraan in verband met Stefans toestand ernstig twijfelde. Vandaag ben ik zeker dat we gaan. Ik bedoel als je ziet wat hij allemaal heeft ondernomen.......
Terwijl ik de boel aan het inpakken was is hij met Anne, Matthijs, Laurens en Floris een stukje gaan wandelen. Dat was het plan. Ze zouden niet lang wegblijven. Drie uur later pas kwamen ze enthousiast terug. Ze waren in Schoorl gaan wandelen, waren gezellig de weg in de duinen kwijtgeraakt en waren op het kompas va de I-phone dwars door de wildernis over berg en dal terug naar de auto gegaan. Helemaal smerig en vol plezier kwamen de kinderen terug. Helemaal een actie van Stefan.
Stefan had dus een geweldige dag. Als ik zeg dat ik zeker ben dat we morgen naar Rome gaan moet ik wel zeggen dat er nog een kink in de kabel kan komen. Ik zie net Stefan op Matthijs' waveboard voorbij suizen...... Als dat maar goed gaat :)
Morgenavond vertrekken we naar Rome met de oudste twee. We verblijven bij de blauwe zusters
Dinsdag is Anne jarig en hebben we een Eucharistieviering in de Sint Pieter bij het graf van
Johannes Paulus II. Voor ons heel bijzonder. We zien er echt naar uit. Graag gebed speciaal hiervoor.
Woensdag hebben we, dankzij de inspanningen van een collega, kaartjes voor de woensdagmiddag audiëntie van paus Franciscus.
Donderdag vliegen we weer terug en gaan we direct door (in ieder geval Anne en Matthijs) naar Heiloo waar een Kisitrainingsweek is, gevolgd door een musicaloptreden van de musical "De Barmhartige Vader". Anne en Matthijs hebben allebei een rol en als Stefan goed genoeg is, mag hij de vader van Anne's personage spelen op het eind en met haar een dansje doen. Dat zou echt een mijlpaal zijn. Anne kijkt daar naar uit. En dan is de vakantie weer voorbij en zullen de kinderen hard tijd nodig hebben om bij te komen. Wij ook trouwens.
Ik heb geen idee of ik in de gelegenheid ben om in Rome een blog te schrijven. Ik zal het echt proberen en misschien lukt het, anders zijn we donderdagavond weer in de lucht.
zaterdag 19 oktober 2013
Zaterdag 19 oktober
Edith is vandaag met veel plezier met oma meegegaan. Oma woont een eind weg met de trein en Edith is nog nooit alleen geweest. Ze verheugde zich enorm op de exclusieve aandacht. Morgen zijn we dus met zijn zeventjes.
Nu oma er vanmiddag was, zijn we gezellig naar de kinderboerderij geweest en hebben daar pannenkoek gegeten. Dat was gezellig. Heerlijk er even uit te zijn.
.jpg)
Op een of andere manier was de ochtend een stuk minder ontspannen. We zijn allemaal erg moe. Ik ook. Minstens vier maal per nacht moet ik tegenwoordig mijn bed uit. Twee keer voor Myrthe, een keer voor Laurens en een keer voor Floris. Daarbij is om 6.50 de nacht voorbij. Door de vermoeidheid bij iedereen en doordat Stefan zich toch iets minder lekker lijkt te gaan voelen zijn er af en toe wat meer emoties. Bij iedereen. Maar zeker ook bij Stefan vanmorgen. Er zijn echt twee kanten aan onze situatie. Ja we vertrouwen op de Heer. We weten dat we veilig zijn bij Hem wat er ook gebeuren zal. Echt... Zijn wil geschiede. Ook Stefan zou er helemaal geen probleem mee hebben om naar de hemel te gaan. Hij zou er zelfs zin in hebben. Ware het niet dat er hier een vrouw en 6 schatten van kindertjes achter zouden blijven.
Als ik ze hoor bidden voor pappa klemt mijn keel dicht. Als ik zie hoe Myrthe op pappa begint te reageren krijg ik tranen in mijn ogen en Floris is echt een enorme banjer die heeft gewoon een pappa nodig om af en toe stevig op te treden. Anne heeft hulp nodig met haar huiswerk. Ik loop steeds achter de kleintjes aan die veel aandacht nodig hebben. Alleen heb ik daar geen mogelijkheid voor. Ook voor Matthijs en Laurens zou het zo goed zijn hun pappa te houden. Dan heb ik het nog niet eens over mijzelf. We zijn -StefanenLisette- Iedereen kent ons zo en alles doen we bijna altijd samen. Mijn beste vriend, mijn klusmaatje, mijn collega, mijn geliefde, mijn....vul maar in. We zijn -huwelijkengezin- (ons werk). ZO zuur wat ons treft, om wanhopig van te worden. Dat waren de gevoelens van vanmorgen. Ons verstand zegt dat alles goed zal komen - hoe dan ook- Onze God zal met ons zijn. Hij weet ook de situatie. Hij kent ons. Daarbij mogen we ook altijd nog hopen op iets groots. Hij is immers Heer.
Zo blijven we worstelen. Klem tussen vertrouwen en complete wanhoop. Alles er tussenin is al gepasseerd. Ondanks- en in alles blijven we ons stevig aan Hem vastklemmen. Wanneer ik met de kinderen praat en ze zeg dat we niet weten hoe de toekomst er uit zal zien maar dat Hij onze herder is en dat we Hem moeten blijven vertrouwen als schaapjes die in de dichte mist Zijn stem volgen, worden ze rustig. Ze weten dat ze vertrouwen kunnen. Aan mij de taak dat uit te stralen en daarin voor te gaan. We zijn met de kinderen naar de kapel geweest en hebben met Jezus gepraat. Hem verteld dat we verdrietig zijn en daarna hebben we liederen van vertrouwen gezongen en "Blessed be your name" die we ook woensdagavond met the Fruits gezongen hebben. Heftig.
"You give and take away, You give and take away, but my heart will choose to say:
Lord, blessed be Your Name" (3.05)
Voorlopig nog niets geen "take away". We gaan maandag naar Rome en hebben er verwachtingen van.
We hebben er zin in.
Nu oma er vanmiddag was, zijn we gezellig naar de kinderboerderij geweest en hebben daar pannenkoek gegeten. Dat was gezellig. Heerlijk er even uit te zijn.
.jpg)
Op een of andere manier was de ochtend een stuk minder ontspannen. We zijn allemaal erg moe. Ik ook. Minstens vier maal per nacht moet ik tegenwoordig mijn bed uit. Twee keer voor Myrthe, een keer voor Laurens en een keer voor Floris. Daarbij is om 6.50 de nacht voorbij. Door de vermoeidheid bij iedereen en doordat Stefan zich toch iets minder lekker lijkt te gaan voelen zijn er af en toe wat meer emoties. Bij iedereen. Maar zeker ook bij Stefan vanmorgen. Er zijn echt twee kanten aan onze situatie. Ja we vertrouwen op de Heer. We weten dat we veilig zijn bij Hem wat er ook gebeuren zal. Echt... Zijn wil geschiede. Ook Stefan zou er helemaal geen probleem mee hebben om naar de hemel te gaan. Hij zou er zelfs zin in hebben. Ware het niet dat er hier een vrouw en 6 schatten van kindertjes achter zouden blijven.
Als ik ze hoor bidden voor pappa klemt mijn keel dicht. Als ik zie hoe Myrthe op pappa begint te reageren krijg ik tranen in mijn ogen en Floris is echt een enorme banjer die heeft gewoon een pappa nodig om af en toe stevig op te treden. Anne heeft hulp nodig met haar huiswerk. Ik loop steeds achter de kleintjes aan die veel aandacht nodig hebben. Alleen heb ik daar geen mogelijkheid voor. Ook voor Matthijs en Laurens zou het zo goed zijn hun pappa te houden. Dan heb ik het nog niet eens over mijzelf. We zijn -StefanenLisette- Iedereen kent ons zo en alles doen we bijna altijd samen. Mijn beste vriend, mijn klusmaatje, mijn collega, mijn geliefde, mijn....vul maar in. We zijn -huwelijkengezin- (ons werk). ZO zuur wat ons treft, om wanhopig van te worden. Dat waren de gevoelens van vanmorgen. Ons verstand zegt dat alles goed zal komen - hoe dan ook- Onze God zal met ons zijn. Hij weet ook de situatie. Hij kent ons. Daarbij mogen we ook altijd nog hopen op iets groots. Hij is immers Heer.
Zo blijven we worstelen. Klem tussen vertrouwen en complete wanhoop. Alles er tussenin is al gepasseerd. Ondanks- en in alles blijven we ons stevig aan Hem vastklemmen. Wanneer ik met de kinderen praat en ze zeg dat we niet weten hoe de toekomst er uit zal zien maar dat Hij onze herder is en dat we Hem moeten blijven vertrouwen als schaapjes die in de dichte mist Zijn stem volgen, worden ze rustig. Ze weten dat ze vertrouwen kunnen. Aan mij de taak dat uit te stralen en daarin voor te gaan. We zijn met de kinderen naar de kapel geweest en hebben met Jezus gepraat. Hem verteld dat we verdrietig zijn en daarna hebben we liederen van vertrouwen gezongen en "Blessed be your name" die we ook woensdagavond met the Fruits gezongen hebben. Heftig.
"You give and take away, You give and take away, but my heart will choose to say:
Lord, blessed be Your Name" (3.05)
Voorlopig nog niets geen "take away". We gaan maandag naar Rome en hebben er verwachtingen van.
We hebben er zin in.
vrijdag 18 oktober 2013
Vrijdag 18 oktober
Tja vanmorgen heeft Stefan dan dus Anne naar school gebracht. Daarna is hij naar het werk gegaan op het bisdom. Het grootste deel van de dag heeft hij daar doorgebracht en aan het project gewerkt waaraan hij altijd al aan had willen werken. Het ging goed. Toen Stefan later thuiskwam was hij helemaal moe en is even gaan rusten.
's Middags heb ik Anne van school gehaald en in de auto bedacht ik dat Matthijs een verjaardagsfeestje had maar dat hij dat niet wist omdat ik dat vergeten was. Snel school gebeld om Matthijs ingelicht te krijgen, een cadeautje gekocht, Anne thuisgelaten om Edith uit school op te vangen en cadeautje naar het feestje gebracht. Een geslaagde paniekactie.
Samen met de kinderen heb ik het huis opgeruimd (in 7,5 minuut wederom) en we hebben bezoek gehad.
Graag willen we gebed vragen speciaal voor onze reis naar Rome. We hopen van harte dat die doorgang kan vinden. Vanavond was er even een wat moeilijk moment. Stefan heeft af en toe wat nieuwe klachten. Niets groots en niet de hele tijd maar zoiets is altijd wat emotioneel. De kinderen werden even liefdevol door de buren opgevangen waardoor we wat tijd samen hadden.
We zien uit naar Rome. Anne en Matthijs ook enorm. D.V. Maandag vliegen we. Dinsdag zal er een Eucharistieviering bij het graf van Johannes Paulus II zijn en voor woensdag hebben we kaartjes voor de woensdagmiddagaudiëntie.
Eerst nog het weekend. Even bijkomen van een volle week.
's Middags heb ik Anne van school gehaald en in de auto bedacht ik dat Matthijs een verjaardagsfeestje had maar dat hij dat niet wist omdat ik dat vergeten was. Snel school gebeld om Matthijs ingelicht te krijgen, een cadeautje gekocht, Anne thuisgelaten om Edith uit school op te vangen en cadeautje naar het feestje gebracht. Een geslaagde paniekactie.
Samen met de kinderen heb ik het huis opgeruimd (in 7,5 minuut wederom) en we hebben bezoek gehad.
Graag willen we gebed vragen speciaal voor onze reis naar Rome. We hopen van harte dat die doorgang kan vinden. Vanavond was er even een wat moeilijk moment. Stefan heeft af en toe wat nieuwe klachten. Niets groots en niet de hele tijd maar zoiets is altijd wat emotioneel. De kinderen werden even liefdevol door de buren opgevangen waardoor we wat tijd samen hadden.
We zien uit naar Rome. Anne en Matthijs ook enorm. D.V. Maandag vliegen we. Dinsdag zal er een Eucharistieviering bij het graf van Johannes Paulus II zijn en voor woensdag hebben we kaartjes voor de woensdagmiddagaudiëntie.
Eerst nog het weekend. Even bijkomen van een volle week.
donderdag 17 oktober 2013
Donderdag 17 oktober
Even heel kort. Het is 23.38 We zijn net terug van het geven van een avond over "het sacrament van het huwelijk" voor zon 25 personen van een huwelijksvoorbereidingscursus te Amsterdam. Wat doen we dit graag samen. Wat zijn we blij dat het kan. Wel dubbel. Ook wij begonnen zo enthousiast.
Morgenochtend komt een echte blog. Er is vandaag behoorlijk wat gebeurd.
=
De volgende ochtend:
Gisterenavond (donderdagavond) hebben we dus over het Sacrament van het huwelijk gesproken. Het is lastig om over de onverbrekelijkheid van het huwelijk te spreken. Hoe moet je dat nu verwoorden als je eigen huwelijk zo bedreigd wordt. Wel mooi dat zovelen in deze tijden de stap durven zetten om zich volledig aan elkaar te verbinden. Het is geen gemakkelijke weg, het christelijk huwelijk is echt een roeping en een uitdaging en je weet nooit hoe het leven zal verlopen. Het huwelijk is een mooie weg. Heerlijk om een eenheid te mogen zijn in alles.
Stefan redde het aardig en we waren weer een geweldig een team. De middag bij de voorbereidingen sufte hij steeds een beetje weg. Hij was vermoeid. Verder lijkt het eigenlijk wel te gaan.
Vannacht werd ik wakker, toch weer wat triest. Ons huwelijk mag wat mij betreft nog jaren duren. Ik ben naar de kapel gegaan om Hem te bidden: "Laat toch deze beker aan ons voorbij gaan, maar niet mijn wil maar de Uwe geschiede"
Ik dacht dat ik er maar eventjes was, maar plots was het al licht. Het was anderhalf uur later en ik werd met een schrik wakker. Te laat. Anne kon niet meer op de fiets naar school. Stefan is haar met de auto brengen.
Gisterenmorgen is er in ons huis weer volop hoop gebracht. Lieve mensen hadden ons gevraagd of ze voor ons mochten bidden. Net als velen zijn ze zeer bewogen met ons. Ze kwamen om voor genezing te bidden. Het was erg indrukwekkend. Het zijn gelovige christenen die we hoog achten. Mensen die we al langer kennen; ouders van school en zij brachten hun voorganger en nog twee mensen uit hun gemeente mee. Dat bleken weer oude buren van ons te zijn. Ze geloven dat de Heer genezen kan. Maar ze geloven ook zeer vast dat Hij het doen zal. Vol vertrouwen en hoop hebben ze ook ons uitgedaagd meer geloof te hebben, meer hoop. De liefde is het probleem niet. Die is er en in overvloed.
We zijn zo dankbaar voor de velen uit zo verschillende christelijke richtingen en groepen zowel binnen als buiten de Katholieke Kerk die in eenheid bidden. In dit geval voor Stefan. Zoals afgelopen woensdagavond en zoals vanmorgen. Het raakt ons diep en maakt ons nederig en klein. Het geeft ons hoop voor onszelf maar ook voor Gods bruid, de kerk.
Het doet me denken aan de evangelielezing van onze eigen huwelijkssluiting 13 en een half jaar terug waar Jezus zelf tot zijn Vader bidt:
"Ik heb hen laten delen in de heerlijkheid waarin U Mij hebt laten delen, opdat ze één mogen zijn zoals Wij één zijn: Ik in hen zoals U in Mij; dat hun eenheid volkomen mag zijn, zodat de wereld kan erkennen dat U Mij hebt gezonden en dat U hen hebt liefgehad met de liefde die U Mij hebt toegedragen."
Joh. 17, 22-23
Daar waar de Heer centraal staat, Daar waar oprecht gebeden wordt, is er eenheid ondanks verscheidenheid. We vragen nederig dat de Heer dit mag zegenen en bevestigen ...........met een genezing :)
Later op de dag hebben we ook weer onze biechtvader ontmoet. Wekelijks tegenwoordig. Een grote genade. Vergeving ontvangen en kracht.
Wat een bijzondere en rijk gezegende dag.
We zien uit naar de dagen die komen gaan, naar onze Rome-reis. D.V. aanstaande maandag al.
Morgenochtend komt een echte blog. Er is vandaag behoorlijk wat gebeurd.
=
De volgende ochtend:
Gisterenavond (donderdagavond) hebben we dus over het Sacrament van het huwelijk gesproken. Het is lastig om over de onverbrekelijkheid van het huwelijk te spreken. Hoe moet je dat nu verwoorden als je eigen huwelijk zo bedreigd wordt. Wel mooi dat zovelen in deze tijden de stap durven zetten om zich volledig aan elkaar te verbinden. Het is geen gemakkelijke weg, het christelijk huwelijk is echt een roeping en een uitdaging en je weet nooit hoe het leven zal verlopen. Het huwelijk is een mooie weg. Heerlijk om een eenheid te mogen zijn in alles.
Stefan redde het aardig en we waren weer een geweldig een team. De middag bij de voorbereidingen sufte hij steeds een beetje weg. Hij was vermoeid. Verder lijkt het eigenlijk wel te gaan.
Vannacht werd ik wakker, toch weer wat triest. Ons huwelijk mag wat mij betreft nog jaren duren. Ik ben naar de kapel gegaan om Hem te bidden: "Laat toch deze beker aan ons voorbij gaan, maar niet mijn wil maar de Uwe geschiede"
Ik dacht dat ik er maar eventjes was, maar plots was het al licht. Het was anderhalf uur later en ik werd met een schrik wakker. Te laat. Anne kon niet meer op de fiets naar school. Stefan is haar met de auto brengen.
Gisterenmorgen is er in ons huis weer volop hoop gebracht. Lieve mensen hadden ons gevraagd of ze voor ons mochten bidden. Net als velen zijn ze zeer bewogen met ons. Ze kwamen om voor genezing te bidden. Het was erg indrukwekkend. Het zijn gelovige christenen die we hoog achten. Mensen die we al langer kennen; ouders van school en zij brachten hun voorganger en nog twee mensen uit hun gemeente mee. Dat bleken weer oude buren van ons te zijn. Ze geloven dat de Heer genezen kan. Maar ze geloven ook zeer vast dat Hij het doen zal. Vol vertrouwen en hoop hebben ze ook ons uitgedaagd meer geloof te hebben, meer hoop. De liefde is het probleem niet. Die is er en in overvloed.
We zijn zo dankbaar voor de velen uit zo verschillende christelijke richtingen en groepen zowel binnen als buiten de Katholieke Kerk die in eenheid bidden. In dit geval voor Stefan. Zoals afgelopen woensdagavond en zoals vanmorgen. Het raakt ons diep en maakt ons nederig en klein. Het geeft ons hoop voor onszelf maar ook voor Gods bruid, de kerk.
Het doet me denken aan de evangelielezing van onze eigen huwelijkssluiting 13 en een half jaar terug waar Jezus zelf tot zijn Vader bidt:
"Ik heb hen laten delen in de heerlijkheid waarin U Mij hebt laten delen, opdat ze één mogen zijn zoals Wij één zijn: Ik in hen zoals U in Mij; dat hun eenheid volkomen mag zijn, zodat de wereld kan erkennen dat U Mij hebt gezonden en dat U hen hebt liefgehad met de liefde die U Mij hebt toegedragen."
Joh. 17, 22-23
Daar waar de Heer centraal staat, Daar waar oprecht gebeden wordt, is er eenheid ondanks verscheidenheid. We vragen nederig dat de Heer dit mag zegenen en bevestigen ...........met een genezing :)
Later op de dag hebben we ook weer onze biechtvader ontmoet. Wekelijks tegenwoordig. Een grote genade. Vergeving ontvangen en kracht.
Wat een bijzondere en rijk gezegende dag.
We zien uit naar de dagen die komen gaan, naar onze Rome-reis. D.V. aanstaande maandag al.
woensdag 16 oktober 2013
Woensdag 16 oktober
Vannacht gingen er allerlei beelden door mijn hoofd van situaties die ik - als Stefan zou overlijden- alleen met de kinderen zou moeten doorstaan. Dat waren er heel heel veel. Er overviel me een diep en enorm verdriet dat ongeveer niet te dragen was. Heel stil lag ik in bed te huilen in de overtuiging dat Stefan het niet hoorde. Totdat hij zijn hand op mijn hoofd legde. Hij was wakker maar zei niets. Dat was ook niet nodig. Nu meer dan ooit begrijpen we elkaar gewoon zo. Het troostte me enorm. Ik ben dankbaar dat hij er nu nog is. Ik geniet zo van zijn aanwezigheid.
Vanmorgen heb ik Anne naar school gebracht en Stefan de andere kinderen. We zagen elkaar weer in de kerk. Daar waren we ruimschoots te vroeg omdat er een bijzondere viering om 9.30 pas was. De dag ziet er altijd een stuk zonniger uit wanneer we naar de kerk zijn geweest. Zo ook vandaag. Ondanks dat Stefan zich wel wat beroerd voelde.
Vanavond is een deel van de band "The Fruits" bij ons thuis geweest. We hebben met een aantal vrienden en bekenden een hele bijzondere gebedsavond gehad. Ook de oudste kinderen waren erg onder de indruk. Iedereen trouwens. Lieve Fruits heel heel veel dank.
Vanmorgen heb ik Anne naar school gebracht en Stefan de andere kinderen. We zagen elkaar weer in de kerk. Daar waren we ruimschoots te vroeg omdat er een bijzondere viering om 9.30 pas was. De dag ziet er altijd een stuk zonniger uit wanneer we naar de kerk zijn geweest. Zo ook vandaag. Ondanks dat Stefan zich wel wat beroerd voelde.
Vanavond is een deel van de band "The Fruits" bij ons thuis geweest. We hebben met een aantal vrienden en bekenden een hele bijzondere gebedsavond gehad. Ook de oudste kinderen waren erg onder de indruk. Iedereen trouwens. Lieve Fruits heel heel veel dank.
dinsdag 15 oktober 2013
Dinsdag 15 oktober
Een wat mindere dag voor Stefan. Hij voelde zich niet bepaald lekker. Hij was overal bij en heeft aan alles deelgenomen, dat wel. Het kostte hem veel moeite. Samen zijn we naar Annes school geweest om daar te praten. Over haar sterke en niet zo sterke kanten maar ook een beetje over hier thuis. Ze zullen Anne in de gaten houden en alles doen wat mogelijk is om haar op school een veilige omgeving te geven in deze tijd. Dat waarderen we erg.
Stefan: Er is zo'n groot contrast tussen het gericht zijn op het menselijke, of het gericht zijn op het Goddelijke. Het een geeft wanhoop, het ander hoop. Om te schrijven over het louter menselijke lijkt me wat te beperkt. Het besef dat we in Hem, met Hem en door Hem bestaan geeft me een perspectief op de eeuwigheid en doet me beseffen dat Hij altijd Zijn Almacht kan laten zien. We zijn zo blij dat we horen dat ook anderen het Goddelijk perspectief willen zien, we horen dat van veel kanten. Ik moet wel eerlijk bekennen dat als ik misselijk ben of pijn ervaar, ik sneller geneigd ben het Goddelijk perspectief uit het oog te verliezen, en daarmee ook de hoop. Ik bid dan ook regelmatig dat ik in Hem wil vertrouwen en of Hij mijn ongeloof te hulp wil komen.
Onze Laurens bad gisteren expliciet of Jezus een wonder kon doen... Floris bidt steevast dat ik niet doodga... Onze Anne bad op de verjaardag van Matthijs dat haar broer nog een vader zou hebben als hij 30 is... Ik moet eerlijk zeggen dat het door merg en been gaat als zij zoiets bidden. Gelijktijdig denk ik dan: "Heer U hoort ze!".
Lisette: We houden hoop. Daarmee bedoel ik niet hoop op eeuwig leven. Daar zijn we eerlijk gezegd behoorlijk zeker van omdat dat niet van ons afhangt :) We vertrouwen blindelings op Zijn barmhartigheid. De hoop die we houden is de hoop dat er misschien een langer leven voor Stefan en ons huwelijk in zal zitten. Hij is een almachtige God. Zolang er adem is, is er leven en is er hoop. Iedere dag is er weer een die ons gegeven is. Ieder dag weer een dag die we mogen gebruiken om in Zijn dienst te staan en zolang we maar een beetje kunnen........
Ik heb vandaag in de keuken gestaan. Niet de hele dag maar wel lang. Allemaal lekkere dingen gemaakt. Gewoon omdat ik daar weer eens zin in had. Pompoensoep, zalm in bladerdeeg wat bij de kinderen een gejuich deed opgaan en .....ehh dat was het eigenlijk. Mmm valt een beetje tegen, was wel veel werk. Anne vond het jammer dat de pompoen niet gespaard was gebleven om oogjes uit te snijden en een lichtje in te branden. Ik had zin in soep en die twee gaan niet samen. Waxinelichthouders genoeg in huis.
Vanavond hebben we vrienden op bezoek gehad. Was heel fijn. Zeker om samen in de kapel met gebed te eindigen. Een echte zegen.
Stefan: Er is zo'n groot contrast tussen het gericht zijn op het menselijke, of het gericht zijn op het Goddelijke. Het een geeft wanhoop, het ander hoop. Om te schrijven over het louter menselijke lijkt me wat te beperkt. Het besef dat we in Hem, met Hem en door Hem bestaan geeft me een perspectief op de eeuwigheid en doet me beseffen dat Hij altijd Zijn Almacht kan laten zien. We zijn zo blij dat we horen dat ook anderen het Goddelijk perspectief willen zien, we horen dat van veel kanten. Ik moet wel eerlijk bekennen dat als ik misselijk ben of pijn ervaar, ik sneller geneigd ben het Goddelijk perspectief uit het oog te verliezen, en daarmee ook de hoop. Ik bid dan ook regelmatig dat ik in Hem wil vertrouwen en of Hij mijn ongeloof te hulp wil komen.
Onze Laurens bad gisteren expliciet of Jezus een wonder kon doen... Floris bidt steevast dat ik niet doodga... Onze Anne bad op de verjaardag van Matthijs dat haar broer nog een vader zou hebben als hij 30 is... Ik moet eerlijk zeggen dat het door merg en been gaat als zij zoiets bidden. Gelijktijdig denk ik dan: "Heer U hoort ze!".
Lisette: We houden hoop. Daarmee bedoel ik niet hoop op eeuwig leven. Daar zijn we eerlijk gezegd behoorlijk zeker van omdat dat niet van ons afhangt :) We vertrouwen blindelings op Zijn barmhartigheid. De hoop die we houden is de hoop dat er misschien een langer leven voor Stefan en ons huwelijk in zal zitten. Hij is een almachtige God. Zolang er adem is, is er leven en is er hoop. Iedere dag is er weer een die ons gegeven is. Ieder dag weer een dag die we mogen gebruiken om in Zijn dienst te staan en zolang we maar een beetje kunnen........
Ik heb vandaag in de keuken gestaan. Niet de hele dag maar wel lang. Allemaal lekkere dingen gemaakt. Gewoon omdat ik daar weer eens zin in had. Pompoensoep, zalm in bladerdeeg wat bij de kinderen een gejuich deed opgaan en .....ehh dat was het eigenlijk. Mmm valt een beetje tegen, was wel veel werk. Anne vond het jammer dat de pompoen niet gespaard was gebleven om oogjes uit te snijden en een lichtje in te branden. Ik had zin in soep en die twee gaan niet samen. Waxinelichthouders genoeg in huis.
Vanavond hebben we vrienden op bezoek gehad. Was heel fijn. Zeker om samen in de kapel met gebed te eindigen. Een echte zegen.
maandag 14 oktober 2013
Maandag 14 oktober
Stefan knapt gelukkig wat betreft conditie steeds wat meer op. De laatste paar dagen had hij een beetje een terugslag. Waarschijnlijk iets griepachtigs. Nu knapt hij in ieder geval weer wat op. Geen middagslaapje, de hele dag op geweest en van alles gedaan. Stefan heeft boodschappen gedaan, is met Matthijs naar de judo gefietst, is blijven kijken en weer terug gefietst. Hij heeft geholpen met onze "hele familieopruimsessie huis weer netjes in 7,5 minuut met keiharde muziek erbij" (dikke pret met de kinderen) en heeft gekookt!!!Stefan heeft ook een behoorlijke nacht gehad. Helaas ik niet zo. Myrthe...... Na Myrthe ging ik even in de kapel bidden..... om er uren later weer wakker te worden. Laten we zeggen: Er zijn er meer in slaap gevallen terwijl ze met de Heer wilden waken. Ik bevind me in goed gezelschap. Daarna was het 6.30. en werd Myrthe weer wakker.
De rest van mijn dag bleef wat warrig. Matthijs was nu echt jarig en zou op school trakteren (dat was ik vergeten) en dus ben ik om 8.30 met de twee kleintjes naar de supermarkt geweest. Ik heb snoep ingeslagen dat in elkaar geknutseld moest worden tot een dropveterketting met dropsleutel en ballon eraan (hoe had ik het bedacht????) Doen we even toch? Helaas meer werk dat ik had verwacht. Matthijs had me gezegd de traktatie om 9.50 nodig te hebben en om 9.45 zat ik nog in de auto te knutselen. Ik ben met de rest de school binnen gegaan en heb gelukkig hulp en een kop koffie gekregen. Matthijs was opgelucht. Hij was serieus bezorgd dat zijn traktatie mis zou gaan. Maar het was gelukt. Tijdens de kop koffie kreeg Floris een botsing met een schoolbord op de gang. Huilend en bloedend uit een hoofdwondje kwam hij naar me toe. Ik besloot het advies een arts te bezoeken toch maar niet in de wind te slaan en ben bij de huisarts langsgereden. Geen hechting of plak nodig en ik kon gelukkig weer naar huis.
11.00 uur. Al een hele dag erop zitten. Wat was ik blij Stefan wakker en gezellig aan te treffen. Fijn thuiskomen. Een lieve vriendin is op bezoek geweest. Ze had er een lange reis voor over. We hebben met elkaar in de kapel gebeden en dat heeft ons veel goed gedaan.
Vooral de bijbeltekst uit Lucas 18, 1-8 sprak erg aan:
"Hij vertelde hun een gelijkenis met de strekking dat ze moesten blijven bidden en de moed niet opgeven: ‘In zekere stad was een rechter die God niet vreesde en zich aan geen mens iets gelegen liet liggen. Een weduwe in diezelfde stad kwam telkens bij hem, met het verzoek: “Help mij aan mijn recht tegenover mijn tegenpartij.” Een tijd lang weigerde hij, maar later zei hij bij zichzelf: “Ik ben wel niet godvrezend en laat me aan geen mens iets gelegen liggen, maar omdat ze zo lastig is, zal ik deze weduwe aan haar recht helpen; anders komt ze me uiteindelijk een klap in mijn gezicht geven.” ’ De Heer zei: ‘Hoor wat die onrechtvaardige rechter zegt. Zou God dan geen recht doen aan zijn uitverkorenen die dag en nacht tot Hem om hulp roepen en naar wie Hij welwillend luistert? Ik verzeker jullie dat Hij hun spoedig recht zal doen. Maar als de Mensenzoon komt, zal Hij dan werkelijk dit geloof op aarde vinden?’"
We blijven aandringen
Morgen afspraak op de school van Anne en 's avonds vrienden op bezoek
Woensdag koffievisite, 's avonds besloten muziek-gebedsavond bij ons thuis (zin in)
Donderdag: Lieve mensen komen bidden en 's avonds gaan we een inleiding geven bij een huwelijksvoorbereidingscursus.
Vrijdagavond Gourmetten omdat Matthijs op zijn verjaardag had mogen kiezen wat hij wilde eten maar gourmetten wordt te laat voor een doordeweekse dag dus...
Zodadelijk nog met Stefan samen de dag afsluiten met gebed en vroeg onder de wol.
De rest van mijn dag bleef wat warrig. Matthijs was nu echt jarig en zou op school trakteren (dat was ik vergeten) en dus ben ik om 8.30 met de twee kleintjes naar de supermarkt geweest. Ik heb snoep ingeslagen dat in elkaar geknutseld moest worden tot een dropveterketting met dropsleutel en ballon eraan (hoe had ik het bedacht????) Doen we even toch? Helaas meer werk dat ik had verwacht. Matthijs had me gezegd de traktatie om 9.50 nodig te hebben en om 9.45 zat ik nog in de auto te knutselen. Ik ben met de rest de school binnen gegaan en heb gelukkig hulp en een kop koffie gekregen. Matthijs was opgelucht. Hij was serieus bezorgd dat zijn traktatie mis zou gaan. Maar het was gelukt. Tijdens de kop koffie kreeg Floris een botsing met een schoolbord op de gang. Huilend en bloedend uit een hoofdwondje kwam hij naar me toe. Ik besloot het advies een arts te bezoeken toch maar niet in de wind te slaan en ben bij de huisarts langsgereden. Geen hechting of plak nodig en ik kon gelukkig weer naar huis.
11.00 uur. Al een hele dag erop zitten. Wat was ik blij Stefan wakker en gezellig aan te treffen. Fijn thuiskomen. Een lieve vriendin is op bezoek geweest. Ze had er een lange reis voor over. We hebben met elkaar in de kapel gebeden en dat heeft ons veel goed gedaan.
Vooral de bijbeltekst uit Lucas 18, 1-8 sprak erg aan:
"Hij vertelde hun een gelijkenis met de strekking dat ze moesten blijven bidden en de moed niet opgeven: ‘In zekere stad was een rechter die God niet vreesde en zich aan geen mens iets gelegen liet liggen. Een weduwe in diezelfde stad kwam telkens bij hem, met het verzoek: “Help mij aan mijn recht tegenover mijn tegenpartij.” Een tijd lang weigerde hij, maar later zei hij bij zichzelf: “Ik ben wel niet godvrezend en laat me aan geen mens iets gelegen liggen, maar omdat ze zo lastig is, zal ik deze weduwe aan haar recht helpen; anders komt ze me uiteindelijk een klap in mijn gezicht geven.” ’ De Heer zei: ‘Hoor wat die onrechtvaardige rechter zegt. Zou God dan geen recht doen aan zijn uitverkorenen die dag en nacht tot Hem om hulp roepen en naar wie Hij welwillend luistert? Ik verzeker jullie dat Hij hun spoedig recht zal doen. Maar als de Mensenzoon komt, zal Hij dan werkelijk dit geloof op aarde vinden?’"
We blijven aandringen
Morgen afspraak op de school van Anne en 's avonds vrienden op bezoek
Woensdag koffievisite, 's avonds besloten muziek-gebedsavond bij ons thuis (zin in)
Donderdag: Lieve mensen komen bidden en 's avonds gaan we een inleiding geven bij een huwelijksvoorbereidingscursus.
Vrijdagavond Gourmetten omdat Matthijs op zijn verjaardag had mogen kiezen wat hij wilde eten maar gourmetten wordt te laat voor een doordeweekse dag dus...
Zodadelijk nog met Stefan samen de dag afsluiten met gebed en vroeg onder de wol.
zondag 13 oktober 2013
Zondag 13 oktober
Matthijs heeft een geweldige verjaardag gehad. Om 8.00 uur vanmorgen hoorde ik iets op zijn kamertje. Ik ging kijken en daar lag hij te wachten. Ik vroeg hem eerst mee naar beneden te komen dan konden we wel wat later bij hem komen zingen. Stefan sliep nog en ik wilde hem na onze zeer slechte nacht niet wekken. Een enorme gefrustreerde huilbui volgde. Hij lag al minstens drie uur lang te wachten, zei hij, en vond het helemaal niet leuk om eerst mee naar beneden te komen. Anne kwam eens kijken wat al die herrie te betekenen had. Ze had een geweldige oplossing. "Zal ik iets lekkers voor je maken dat je op bed kan opeten?" Gelijk een een grote lach op Matthijs' gezicht. Een half uurtje later, nadat Matthijs zijn lekkere hapje van Anne had opgegeten heb ik toch Stefan maar gewekt om het feestje te beginnen. Het was erg gezellig. Hij was erg blij met zijn cadeautjes.
Later op de dag zaten we in de kerk en was Anne duidelijk wat verdrietig. Laurens kroop tegen haar en en gaf haar een knuffel.
Ik was vandaag geraakt dat de kinderen zo zorgzaam voor elkaar zijn.
's Middags is er gezellig wat visite geweest en 's avonds nog Heeroom Robert die de kinderen helemaal stuiterend weet te krijgen :).
Nadat de kinderen in bed lagen wilden we met de overgebleven volwassenen de dag afsluiten met gebed in de kapel. Floris werd wakker en begon te huilen, Hij wilde meebidden. Ik heb hem mee naar de kapel genomen en hij heeft heel lief en serieus meegebeden en is daarna braaf weer zijn bedje ingekropen. De schat.
Stefan heeft iedere nacht veel pijn en slaapt daardoor slecht en ik ook. 's Morgens wordt hij steeds helemaal verdrietig wakker. In de loop van de dag klaart hij wat op en begint hij zich meestal ook wat beter te voelen. Zo ook vandaag.
In groot vertrouwen hebben we een reis naar Rome geboekt. Deo volente gaan we maandag de 21 e oktober met Anne en Matthijs. Op de 22 ste oktober, Annes verjaardag, zullen we (D.V.) met de blauwe zusters, bij wie we ook zullen verblijven, een Eucharistieviering hebben bij het graf van Johannes Paulus II in de Sint Pieter. Voor ons erg bijzonder, omdat we altijd gewerkt hebben met de Theologie van het Lichaam, zijn grootste werk, als basis. Die dag; de 22 ste is zijn internationale feestdag. Het is de dag dat hij in 1978 paus is geworden.
We hopen en bidden dat Stefan fit genoeg zal zijn om te reizen en om alles daar mee te maken.
De komende week wordt nogal druk. iedere dag staat er wat op het programma. Erg mooie dingen ook.
Maandag: Waarschijnlijk een heel goede vriendin op bezoek
Dinsdag: Afspraak op Annes school en mogelijk familie op bezoek
Woensdag: Koffievisite en 's avonds gesloten gebeds- en muziekavond bij ons thuis
Donderdag: Bezoek van lieve mensen die graag voor Stefan komen bidden
Vrijdag: niets, even op adem komen
Later op de dag zaten we in de kerk en was Anne duidelijk wat verdrietig. Laurens kroop tegen haar en en gaf haar een knuffel.
Ik was vandaag geraakt dat de kinderen zo zorgzaam voor elkaar zijn.
's Middags is er gezellig wat visite geweest en 's avonds nog Heeroom Robert die de kinderen helemaal stuiterend weet te krijgen :).
Nadat de kinderen in bed lagen wilden we met de overgebleven volwassenen de dag afsluiten met gebed in de kapel. Floris werd wakker en begon te huilen, Hij wilde meebidden. Ik heb hem mee naar de kapel genomen en hij heeft heel lief en serieus meegebeden en is daarna braaf weer zijn bedje ingekropen. De schat.
Stefan heeft iedere nacht veel pijn en slaapt daardoor slecht en ik ook. 's Morgens wordt hij steeds helemaal verdrietig wakker. In de loop van de dag klaart hij wat op en begint hij zich meestal ook wat beter te voelen. Zo ook vandaag.
In groot vertrouwen hebben we een reis naar Rome geboekt. Deo volente gaan we maandag de 21 e oktober met Anne en Matthijs. Op de 22 ste oktober, Annes verjaardag, zullen we (D.V.) met de blauwe zusters, bij wie we ook zullen verblijven, een Eucharistieviering hebben bij het graf van Johannes Paulus II in de Sint Pieter. Voor ons erg bijzonder, omdat we altijd gewerkt hebben met de Theologie van het Lichaam, zijn grootste werk, als basis. Die dag; de 22 ste is zijn internationale feestdag. Het is de dag dat hij in 1978 paus is geworden.
We hopen en bidden dat Stefan fit genoeg zal zijn om te reizen en om alles daar mee te maken.
De komende week wordt nogal druk. iedere dag staat er wat op het programma. Erg mooie dingen ook.
Maandag: Waarschijnlijk een heel goede vriendin op bezoek
Dinsdag: Afspraak op Annes school en mogelijk familie op bezoek
Woensdag: Koffievisite en 's avonds gesloten gebeds- en muziekavond bij ons thuis
Donderdag: Bezoek van lieve mensen die graag voor Stefan komen bidden
Vrijdag: niets, even op adem komen
zaterdag 12 oktober 2013
Zaterdag 12 oktober
Wat zouden we graag in staat zijn om onverschillig ten opzichte van Stefans ziekte door te leven. we weten het zo goed. We zijn niet geschapen om eeuwig in dit leven te zijn. Het doel is juist wat hierna komt. Steeds worden we opgeroepen onze ogen te houden op wat boven is en niet op wat beneden is. Dit is het perspectief waarin we willen leven. We willen kiezen om God te volgen waarheen Hij ons ook leidt en soms met Zijn genade lukt dat ook echt een poosje maar dan begint de strijd weer. ik ben niet onverschillig. Ik heb wel een voorkeur. Het menselijk perspectief is ondenkbaar en ik wil zo graag dat er iets heel bijzonders gebeurt.
Laatst vroeg iemand me wat we met de kerst deden. Ik had de neiging om te vragen waar zij in de zomervakantie van 2030 van plan waren heen te gaan. Dat is de realiteit waarin we leven. Kerst is mijlenver weg. De kinderen zaten laatst in de auto sinterklaasliedjes te zingen. Eerlijk gezegd kon ik het niet aanhoren. Alle jaren had ik warme gevoelens bij sinterklaas. Bij het voorbereiden van de cadeautjes, waaraan ik voor het hele stel al maanden tevoren langzaamaan begon, had ik al veel voorpret. In gedachten zag ik de gezichtjes van de kinderen als ze dit of dat pakje zouden openen. ik hoorde al hun blije stemmetjes en hun "dank u sinterklaas" maar nu..... leeg, geen idee hoe ik het voor elkaar zal krijgen, geen idee wat de emoties zullen zijn. We weten niets verder dan maximaal twee dagen vooruit. Ik wordt verdrietig en doodsbang als ik aan december denk.
Een wijs advies deze week was niet teveel over de toekomst na te denken. we weten toch niet hoe die zijn zal; en niet teveel op gevoel afgaan. Al voelt alles angstig en onzeker en al voelen we twijfel en zoveel onzekerheid, we weten dat we God kunnen vertrouwen. Ook als ik het niet voel mag ik weten dat Hij er is, dat Hij ons draagt. Net als liefde niet alleen gevoel is maar vooral ook een keuze, is geloof dat op zekere hoogte ook. Ik weet dat Hij er is en zijn zal en we hebben gekozen Hem te volgen. Tijdelijk geen gevoel erbij hebben (Mijn God waarom heeft U mij verlaten) is met Zijn genade eventjes puur op wilskracht verder. We doen ons best.
Stefan had vandaag ondanks pijn een echte pappa dag. Met alle kleintjes heeft hij naar hartelust gespeeld. Ze waren er helemaal blij van. Zelf heb ik hulp moeten inroepen. Helemaal erdoorheen. Zwaar oververmoeid, veel afgevallen en emotioneel. Na een middagslaapje en Froukjes goede zorgen en steun kon ik er weer tegen. Ook door Froukjes aanwezigheid was het weer een keer mogelijk om langere tijd in de kapel te verblijven. Dat sterkt. Gewoon bij Hem zijn.
Morgen viert Matthijs zijn verjaardag. Hij heeft er onwijs zin in. Zo vlaggetjes ophangen en snel naar bed. Moe moe moe
Laatst vroeg iemand me wat we met de kerst deden. Ik had de neiging om te vragen waar zij in de zomervakantie van 2030 van plan waren heen te gaan. Dat is de realiteit waarin we leven. Kerst is mijlenver weg. De kinderen zaten laatst in de auto sinterklaasliedjes te zingen. Eerlijk gezegd kon ik het niet aanhoren. Alle jaren had ik warme gevoelens bij sinterklaas. Bij het voorbereiden van de cadeautjes, waaraan ik voor het hele stel al maanden tevoren langzaamaan begon, had ik al veel voorpret. In gedachten zag ik de gezichtjes van de kinderen als ze dit of dat pakje zouden openen. ik hoorde al hun blije stemmetjes en hun "dank u sinterklaas" maar nu..... leeg, geen idee hoe ik het voor elkaar zal krijgen, geen idee wat de emoties zullen zijn. We weten niets verder dan maximaal twee dagen vooruit. Ik wordt verdrietig en doodsbang als ik aan december denk.
Een wijs advies deze week was niet teveel over de toekomst na te denken. we weten toch niet hoe die zijn zal; en niet teveel op gevoel afgaan. Al voelt alles angstig en onzeker en al voelen we twijfel en zoveel onzekerheid, we weten dat we God kunnen vertrouwen. Ook als ik het niet voel mag ik weten dat Hij er is, dat Hij ons draagt. Net als liefde niet alleen gevoel is maar vooral ook een keuze, is geloof dat op zekere hoogte ook. Ik weet dat Hij er is en zijn zal en we hebben gekozen Hem te volgen. Tijdelijk geen gevoel erbij hebben (Mijn God waarom heeft U mij verlaten) is met Zijn genade eventjes puur op wilskracht verder. We doen ons best.
Stefan had vandaag ondanks pijn een echte pappa dag. Met alle kleintjes heeft hij naar hartelust gespeeld. Ze waren er helemaal blij van. Zelf heb ik hulp moeten inroepen. Helemaal erdoorheen. Zwaar oververmoeid, veel afgevallen en emotioneel. Na een middagslaapje en Froukjes goede zorgen en steun kon ik er weer tegen. Ook door Froukjes aanwezigheid was het weer een keer mogelijk om langere tijd in de kapel te verblijven. Dat sterkt. Gewoon bij Hem zijn.
Morgen viert Matthijs zijn verjaardag. Hij heeft er onwijs zin in. Zo vlaggetjes ophangen en snel naar bed. Moe moe moe
vrijdag 11 oktober 2013
Vrijdag 11 oktober (door Stefan)
Gisterenavond heb ik heerlijk Anne kunnen helpen met het leren van een proefwerk. Echt lekker vader zijn. Maar dat voelt gelijk ook moeilijk: het liefst van alles doe ik dat nog zo'n 18 jaar, tot onze jongste van de middelbare school komt. Eerlijk gezegd is dat een soort pijn die ik het moeilijkst in de hand van God kan leggen.
We krijgen uit alle hoeken van de wereld steeds te horen dat er zoveel mensen zijn die voor ons bidden. Ik ben blij te horen dat mensen ook heel gericht bidden voor mijn genezing, want dat is wat ik (en Lisette en de kinderen) menselijkerwijs het liefste wil (willen). God is een God van leven en liefde, Hij heeft ziektes ook niet in zijn oorspronkelijk plan gehad. Op een bepaalde manier denk ik dat als er veel mensen aan Gods broekspijp trekken, zijn Vaderhart bewogen raakt. Maar toch; wat zijn plan ook is of wordt, zijn plan is altijd beter.
Onze Floris bidt stug elke avond: "Jezus, ik dank u dat papa niet doodgaat". Soms denk ik dat ik daar als volwassene een groot voorbeeld aan heb. Floris ziet dat ik leef, hij leeft het moment en is daar dankbaar voor. Zolang als ik adem is het mijn taak om lief te hebben op dit moment, en niet teveel te kijken naar de toekomst. Maar pff, wat is dat soms moeilijk.
Lisette heeft vandaag een vriend geholpen met zijn scriptie, en ik kon wat werken. Een lieve vriendin heeft op onze drie kleinsten gepast en veel in het huishouden gedaan. We zijn haar heel dankbaar.
Een jonge zuster in een orde nabij Rome vertelde me vanochtend dat zij met haar medezusters een noveen beginnen tot Johannes Paulus II, precies tot het moment van zijn feestdag (22 oktober; in 1978 werd hij op die datum paus). Op die laatste dag zullen zij in een Eucharistieviering hebben bij zijn graf in Rome. Lisette en ik hopen stiekem daar met de oudste twee ook bij te kunnen zijn. We kijken morgen naar de mogelijkheden.
We krijgen uit alle hoeken van de wereld steeds te horen dat er zoveel mensen zijn die voor ons bidden. Ik ben blij te horen dat mensen ook heel gericht bidden voor mijn genezing, want dat is wat ik (en Lisette en de kinderen) menselijkerwijs het liefste wil (willen). God is een God van leven en liefde, Hij heeft ziektes ook niet in zijn oorspronkelijk plan gehad. Op een bepaalde manier denk ik dat als er veel mensen aan Gods broekspijp trekken, zijn Vaderhart bewogen raakt. Maar toch; wat zijn plan ook is of wordt, zijn plan is altijd beter.
Onze Floris bidt stug elke avond: "Jezus, ik dank u dat papa niet doodgaat". Soms denk ik dat ik daar als volwassene een groot voorbeeld aan heb. Floris ziet dat ik leef, hij leeft het moment en is daar dankbaar voor. Zolang als ik adem is het mijn taak om lief te hebben op dit moment, en niet teveel te kijken naar de toekomst. Maar pff, wat is dat soms moeilijk.
Lisette heeft vandaag een vriend geholpen met zijn scriptie, en ik kon wat werken. Een lieve vriendin heeft op onze drie kleinsten gepast en veel in het huishouden gedaan. We zijn haar heel dankbaar.
Een jonge zuster in een orde nabij Rome vertelde me vanochtend dat zij met haar medezusters een noveen beginnen tot Johannes Paulus II, precies tot het moment van zijn feestdag (22 oktober; in 1978 werd hij op die datum paus). Op die laatste dag zullen zij in een Eucharistieviering hebben bij zijn graf in Rome. Lisette en ik hopen stiekem daar met de oudste twee ook bij te kunnen zijn. We kijken morgen naar de mogelijkheden.
donderdag 10 oktober 2013
Donderdag 10 oktober
Een emotionele ochtend. Na een vrijwel doorwaakte nacht voor zowel Stefan als voor mijzelf werden we beiden al wat triest wakker. Nadat de oudste kinderen naar school waren gegaan wilde Stefan zich douchen. Waar hij al bang voor was gebeurde. De meeste van Stefan's haren lieten los. Hij had een enorm dikke bos. Nu niet meer. Er zit nog wel haar maar het is een heel stuk dunner. Toch, er zijn leeftijdsgenoten die minder hebben. We zijn blij dat niet al Stefans haar in een keer helemaal weg is. Zo kunnen de kinderen makkelijker wennen. Mij maakt het echt niets uit. Stefan blijft mijn man van wie ik zielsveel houd. Zijn ogen komen nu nog mooier uit. De kleinste kinderen zagen het niet eens, Matthijs moest lachen (mmmm) en Anne gaf Stefan een dikke knuffel en verzekerde hem dat hij nog steeds haar pappa was.
Door de slechte nacht was Stefan vandaag niet zo fit. Moe en buik- en rugpijn. Ondanks dat heeft hij in de loop van de dag vrij veel kunnen ondernemen. Hij heeft wat boodschapjes kunnen doen en gekookt. Lekker ook. Zelf had ik wat afleiding vandaag. Ik was dankbaar dat iemand me genoeg vertrouwde dat ik bij het maken van een scriptie mocht assisteren. Een psychologie scriptie nog wel. Mijn vak maar net een andere invalshoek. Erg leuk. Morgenochtend mag ik weer. Ik moet me zo nog inlezen.
Vandaag waren we zeer geraakt door de vele mensen van veraf en dichtbij die voor ons bidden. Sommigen bidden voor kracht en doorzettingsvermogen wat inderdaad erg nodig is, anderen bidden voor bescherming, of een sterk geloof, ook meer dan nodig en weer anderen lieten weten nog steeds vast te vertrouwen dat God zal genezen en daar voor te bidden. Al het gebed is zo nodig.
We hoorden van een rozenkransnoveen; Van bekenden die dagen willen vasten en dan over Stefan willen komen bidden; Van iemand die wil proberen haar kloosterorde wereldwijd voor Stefan te laten bidden en vele vele personen die op andere manieren laten weten ons niet vergeten te zijn. We zijn dankbaar en diep ontroerd. Gebed mist zijn uitwerking nooit. Het maakt zeker een verschil.
Iedereen heel heel hartelijk dank.
Door de slechte nacht was Stefan vandaag niet zo fit. Moe en buik- en rugpijn. Ondanks dat heeft hij in de loop van de dag vrij veel kunnen ondernemen. Hij heeft wat boodschapjes kunnen doen en gekookt. Lekker ook. Zelf had ik wat afleiding vandaag. Ik was dankbaar dat iemand me genoeg vertrouwde dat ik bij het maken van een scriptie mocht assisteren. Een psychologie scriptie nog wel. Mijn vak maar net een andere invalshoek. Erg leuk. Morgenochtend mag ik weer. Ik moet me zo nog inlezen.
Vandaag waren we zeer geraakt door de vele mensen van veraf en dichtbij die voor ons bidden. Sommigen bidden voor kracht en doorzettingsvermogen wat inderdaad erg nodig is, anderen bidden voor bescherming, of een sterk geloof, ook meer dan nodig en weer anderen lieten weten nog steeds vast te vertrouwen dat God zal genezen en daar voor te bidden. Al het gebed is zo nodig.
We hoorden van een rozenkransnoveen; Van bekenden die dagen willen vasten en dan over Stefan willen komen bidden; Van iemand die wil proberen haar kloosterorde wereldwijd voor Stefan te laten bidden en vele vele personen die op andere manieren laten weten ons niet vergeten te zijn. We zijn dankbaar en diep ontroerd. Gebed mist zijn uitwerking nooit. Het maakt zeker een verschil.
Iedereen heel heel hartelijk dank.
woensdag 9 oktober 2013
Woensdag 9 Oktober
Dachten we gisteren dat het een krankzinnige dag was??? Blijkbaar is er van alles een overtreffende trap. Misschien dat de vaste lezer zich de blog herinnert waarin Floris een slokje benzine had genomen? Welnu, vandaag had die actie een beroerd staartje.
Maar we beginnen bij het begin. Vanmorgen voelde Stefan zich heel erg ok. Hij heeft de kinderen naar school gebracht en is vervolgens naar de kerk geweest. Ik ben thuis gebleven bij Myrthe en Floris. Nog steeds stond onze kleine auto onbemand en open op het parkeerterrein van het winkelcentrum (tenminste dat vermoedde en hoopte ik) Ik heb daarom nogmaals de meest voor de hand liggende winkels in het winkelcentrum gebeld of misschien de sleutelbos met kapotte autosleutel gevonden was. Ik had dit maal succes. hij lag in een van de winkels bij de kassa. Hij was daar door iemand ingeleverd.
Toen Stefan uit de kerk kwam en Froukje voor vandaag gearriveerd was, hebben Stefan en ik de sleutels opgehaald en auto plus kapotte sleutel bij de garage afgeleverd.
Daar wordt voor een nieuwe sleutel gezorgd. Dat is weer geregeld.
Vanmiddag moesten Stefan en ik naar het ziekenhuis. Alle kinderen vonden weer liefdevol onderdak. Ze mochten op de pastorie komen spelen. Daar zijn ze graag. Froukje was met ze mee.
Omdat de kleine auto nu bij de garage stond zijn Stefan en ik met de grote vertrokken. De tank was niet al te vol maar op de terugweg zouden we tanken. In de achterbak van de auto had Stefan een jerrycan met wat benzine waarvan we vonden dat die nodig op moest. Toen de tank bijna leeg was op de terugweg zijn we bij een tankstation gestopt en heeft Stefan de jerrycan in de tank gegooid............
De auto startte en sloeg af en deed toen niks meer. Oh Oh.... Welke jerrycan was dat? Inderdaad die waaruit Floris een slokje had genomen, ooit eens, maanden geleden en die hij daarna blijkbaar met water had bijgevuld..................
We zijn sinds vanmiddag lid van de ANWB. U begrijpt waarom zucht. Floris krijgt voorlopig nog geen zakgeld. Laten we zeggen de komende 15 jaar :)
Veel te laat haalden we de kinderen op. Die zaten inmiddels heerlijk met de maaltijd van de Alpha-cursus mee te eten en ook wij mochten liefdevol aanschuiven. Waarvoor dank.
Ik vertel een en ander nu wat grappig misschien, maar toen het gebeurde stond ons het huilen nader dan het lachen. ook het bezoek aan het ziekenhuis was nogal confronterend. Stefan en ik krijgen steeds meer het gevoel dat we dit leven zo niet erg lang meer kunnen volhouden. De uitputting zowel emotioneel als fysiek begint toe te slaan. het leven is werkelijk heel zwaar. Alles heeft een somber randje en de ellende met de auto's is bijna plezierige afleiding. Zo ver zijn we al. In het gesprek met de arts hebben we duidelijk aangegeven dat een volgende chemo waarschijnlijk op zich dodelijk zou zijn dus nu niet zo gewenst. Na het aanhoren van de bijwerkingen die Stefan had ondervonden, leek hij ons geen ongelijk te geven. Bij doorvragen bleek dat in bij de laatste scan bij Stefan naast vele uitzaaiingen in zijn lever, ook een plekje (mogelijk onschuldig) in zijn mild zichtbaar was en dat zijn lymfeklieren wat opgezet waren, wat ook verontrustend is. Het gaat dus nog wat slechter dan we al dachten. We hebben afgesproken dat we over 3 weken op 30 oktober een vervolgafspraak hebben en daarvoor een ct scan om te zien hoe de situatie er dan voorstaat en hoe Stefan zich dan voelt. Eigenlijk is het duidelijk. Er bestaat geen fatsoenlijke behandeling meer. De enige optie is dezelfde chemo weer wanneer het dan niet te laat is en we het nog zouden zien zitten..........
Ik: Leeg en verdrietig, helemaal op en moe. Geen zin meer in iets. Wanhopig en doorlopend natte ogen. Gebed gevraagd en veel ook
Stefan: vanavond vrolijk en vriendelijk, blij en opgewekt..
Ik ben blij voor hem en hoop dat ik hem niet teveel naar beneden haal met mijn verdriet. Hij beurt mij in ieder geval op.
Het lijkt me dat onze Heer nog drie weken heeft om het tij te keren. Misschien ook nog langer. Hoe we ons ook voelen samen zijn we het er nog steeds over eens: Zijn wil geschiede en die zal hoe dan ook het beste zijn en die zal weldra duidelijk worden.
Zoals een hinde smacht naar stromend water,
zo smacht mijn ziel naar u, o God.
Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God,
wanneer mag ik nader komen en Gods gelaat aanschouwen?
Tranen zijn mijn brood, bij dag en bij nacht,
want heel de dag hoor ik zeggen: ‘Waar is dan je God?’
Weemoed vervult mijn ziel nu ik mij herinner hoe ik meeliep
in een dichte stoet en optrok naar het huis van God –
een feestende menigte, juichend en lovend.
Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij.
Vestig je hoop op God, eens zal ik hem weer loven,
mijn God die mij ziet en redt.
Psalm 42, 2-6
Maar we beginnen bij het begin. Vanmorgen voelde Stefan zich heel erg ok. Hij heeft de kinderen naar school gebracht en is vervolgens naar de kerk geweest. Ik ben thuis gebleven bij Myrthe en Floris. Nog steeds stond onze kleine auto onbemand en open op het parkeerterrein van het winkelcentrum (tenminste dat vermoedde en hoopte ik) Ik heb daarom nogmaals de meest voor de hand liggende winkels in het winkelcentrum gebeld of misschien de sleutelbos met kapotte autosleutel gevonden was. Ik had dit maal succes. hij lag in een van de winkels bij de kassa. Hij was daar door iemand ingeleverd.
Toen Stefan uit de kerk kwam en Froukje voor vandaag gearriveerd was, hebben Stefan en ik de sleutels opgehaald en auto plus kapotte sleutel bij de garage afgeleverd.
Daar wordt voor een nieuwe sleutel gezorgd. Dat is weer geregeld.
Vanmiddag moesten Stefan en ik naar het ziekenhuis. Alle kinderen vonden weer liefdevol onderdak. Ze mochten op de pastorie komen spelen. Daar zijn ze graag. Froukje was met ze mee.
Omdat de kleine auto nu bij de garage stond zijn Stefan en ik met de grote vertrokken. De tank was niet al te vol maar op de terugweg zouden we tanken. In de achterbak van de auto had Stefan een jerrycan met wat benzine waarvan we vonden dat die nodig op moest. Toen de tank bijna leeg was op de terugweg zijn we bij een tankstation gestopt en heeft Stefan de jerrycan in de tank gegooid............
De auto startte en sloeg af en deed toen niks meer. Oh Oh.... Welke jerrycan was dat? Inderdaad die waaruit Floris een slokje had genomen, ooit eens, maanden geleden en die hij daarna blijkbaar met water had bijgevuld..................
We zijn sinds vanmiddag lid van de ANWB. U begrijpt waarom zucht. Floris krijgt voorlopig nog geen zakgeld. Laten we zeggen de komende 15 jaar :)
Veel te laat haalden we de kinderen op. Die zaten inmiddels heerlijk met de maaltijd van de Alpha-cursus mee te eten en ook wij mochten liefdevol aanschuiven. Waarvoor dank.
Ik vertel een en ander nu wat grappig misschien, maar toen het gebeurde stond ons het huilen nader dan het lachen. ook het bezoek aan het ziekenhuis was nogal confronterend. Stefan en ik krijgen steeds meer het gevoel dat we dit leven zo niet erg lang meer kunnen volhouden. De uitputting zowel emotioneel als fysiek begint toe te slaan. het leven is werkelijk heel zwaar. Alles heeft een somber randje en de ellende met de auto's is bijna plezierige afleiding. Zo ver zijn we al. In het gesprek met de arts hebben we duidelijk aangegeven dat een volgende chemo waarschijnlijk op zich dodelijk zou zijn dus nu niet zo gewenst. Na het aanhoren van de bijwerkingen die Stefan had ondervonden, leek hij ons geen ongelijk te geven. Bij doorvragen bleek dat in bij de laatste scan bij Stefan naast vele uitzaaiingen in zijn lever, ook een plekje (mogelijk onschuldig) in zijn mild zichtbaar was en dat zijn lymfeklieren wat opgezet waren, wat ook verontrustend is. Het gaat dus nog wat slechter dan we al dachten. We hebben afgesproken dat we over 3 weken op 30 oktober een vervolgafspraak hebben en daarvoor een ct scan om te zien hoe de situatie er dan voorstaat en hoe Stefan zich dan voelt. Eigenlijk is het duidelijk. Er bestaat geen fatsoenlijke behandeling meer. De enige optie is dezelfde chemo weer wanneer het dan niet te laat is en we het nog zouden zien zitten..........
Ik: Leeg en verdrietig, helemaal op en moe. Geen zin meer in iets. Wanhopig en doorlopend natte ogen. Gebed gevraagd en veel ook
Stefan: vanavond vrolijk en vriendelijk, blij en opgewekt..
Ik ben blij voor hem en hoop dat ik hem niet teveel naar beneden haal met mijn verdriet. Hij beurt mij in ieder geval op.
Het lijkt me dat onze Heer nog drie weken heeft om het tij te keren. Misschien ook nog langer. Hoe we ons ook voelen samen zijn we het er nog steeds over eens: Zijn wil geschiede en die zal hoe dan ook het beste zijn en die zal weldra duidelijk worden.
Zoals een hinde smacht naar stromend water,
zo smacht mijn ziel naar u, o God.
Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God,
wanneer mag ik nader komen en Gods gelaat aanschouwen?
Tranen zijn mijn brood, bij dag en bij nacht,
want heel de dag hoor ik zeggen: ‘Waar is dan je God?’
Weemoed vervult mijn ziel nu ik mij herinner hoe ik meeliep
in een dichte stoet en optrok naar het huis van God –
een feestende menigte, juichend en lovend.
Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij.
Vestig je hoop op God, eens zal ik hem weer loven,
mijn God die mij ziet en redt.
Psalm 42, 2-6
dinsdag 8 oktober 2013
Dinsdag 8 oktober
Een krankzinnige dag. Ik kan niet anders zeggen. Vol met stomme tegenslagjes, stapels emoties en ook wel gezelligheid.
Vandaag hadden onze kinderen vrij omdat ze in Alkmaar op school zitten en er "Alkmaars ontzet" gevierd werd (De Spanjaarden werden paar eeuw terug uit Alkmaar verjaagd). Vanmorgen wilden we met z'n allen naar de kerk. De kinderen vroegen: "Waarom, het is toch geen zondag?" Het antwoord was eenvoudig: "Gewoon omdat het vandaag kan nu jullie allemaal vrij zijn" Ik bedoel, waarom dan niet? Dat was een afdoende antwoord. Iedereen ging zich klaarmaken.
Net voor we de deur uit zouden gaan, ontdekte ik dat we de grote auto nog bij de garage hadden staan ...... Oeps, Ik moest heel snel heel creatief zijn. Dus even nagedacht en Anne en Matthijs alvast op de fiets vooruit gestuurd. Zij waren blij met het vertrouwen dat ik ze gaf en ik had een probleem opgelost..... dacht ik. Ik heb iedereen in de kleine auto ingeladen ( 1 kind teveel voor de goede rekenaars) en toen bleek de sleutel die ik in het deurslot van de auto had laten zitten tegen een naburig paaltje te zijn stukgeslagen bij het instappen van deze of gene (.....). We hebben een tang gepakt om met het overblijfsel van de sleutel toch te proberen te starten. Werkte niet. Een of ander contact tussen de sleutelhoes en de auto was blijkbaar nodig. Alle kinderen er weer uit. Staan we net bij de voordeur, lukt het Stefan toch op een of andere manier de boel te starten. Iedereen weer in de auto en hop naar de kerk. Daar waren we dan dus te laat. Toch fijn dat we het gered hebben. Na de kerk was het plan een budget ontbijt in een winkel te gaan eten met zijn allen. Anne en Matthijs gingen op de fiets weer vooruit. Het werd erg gezellig. Gelijk was de halve winkel bezet. We hebben lekker gegeten en daarna hebben we in het winkelcentrum rondgedwaald. Wat is dat heerlijk rustig als iedereen verder wel zijn kinderen op school heeft.
Nadat we wat materialen hadden ingeslagen om een mooie herfstschaal te maken met de herfstattributen die we van plan waren die middag uit het bos te gaan halen wilden we weer naar huis. Anne en Matthijs gingen weer vooruit op de fiets en wij stapten allemaal in om ook te gaan (Auto stond nog open omdat hij niet dicht kon door de kapotte sleutel). Stefan: "Lisette jij hebt de sleutel toch?" Ik: "Nee die had jij" (Vervelende stilte gevolgd door een wat ongezellig gesprekje over de mogelijke locatie van de sleutel, gevolgd door een enorme zoektocht in het winkelcentrum waarna de conclusie was dat de kapotte sleutel definitief verdwenen was blijkbaar en we hebben geen reservesleutel)..........En dan??????
Gelukkig stond de grote auto nog bij de garage en hebben we een zeer vriendelijke en meedenkende garage. na een wat gênant telefoontje kwam iemand van de garage naar het winkelcentrum met de grote auto. Wij daarin gestapt met de 4 overgebleven kinderen, de persoon van de garage weer naar de garage teruggebracht en eindelijk doodmoe huiswaarts. De kleine auto... Tja, die staat nog bij het winkelcentrum voorlopig helaas.
Thuis aangekomen hebben we het maar even rustig aan gedaan. en 's middags zijn we inderdaad naar het bos geweest. We zijn dol op de herfst. We gaan altijd graag naar het bos. We dollen met de kinderen in de bladeren en verwonderen ons om de prachtige paddenstoelen en de mooie kleuren. De koele lucht met die typische bosgeur en de geluiden van knapperige takjes en lachende kinderen. "Pappa kijk hier wat mooi", "Pappa, moet je nu eens zien" "Pappa... Ik heb een kikker (Matthijs)", (Dikke pret als de kikker via de nek van Laurens wegspringt). Zie hoe hoog ik in de boom zit pappa (Anne, 12 meter hoog deze keer, brrr).
Geweldig samen in het bos altijd. Maar deze keer was het toch anders. Stefan bleef op een gegeven moment even achter en de kinderen vroegen wat pappa daar nu deed. Ze speelden verder en ik ging naar hem toe. Hij huilde. Het kan inderdaad zomaar de laatste herfst zijn, ......misschien ook niet...... Ik huilde mee. We houden zo van de herfst in het bos. Deze keer was het minder leuk, minder spontaan en minder ontspannen. Ondanks de kikker, de paddenstoelen en de kleuren. Ondanks lekkere zoete bramen.
Terug bij de auto vroeg Stefan me: "Lisette jij hebt toch de sleutel?" Heel even schoot ik in de stress. Maar ja hij zat in mijn zak pfff.
Morgen moeten we naar het ziekenhuis. Bloed prikken, een gesprek en doorgeven dat we gaan stoppen met de chemo. We zien er tegen op. Graag gebed gevraagd. Voor het gesprek in het ziekenhuis en nog steeds voor genezing. De medische wetenschap faalt maar onze God kan wonderen doen. Nog steeds.
Ik denk aan mijn nood en ellende, dit vergiftigt mijn leven.
Ik blijf er steeds aan denken, het weegt op mij als een last.
Ik prent het mij desondanks in - dat geeft mij hoop-
Zonder einde is de genade van de Heer, onuitputtelijk is zijn medelijden.
Uw grote trouw is iedere ochtend weer nieuw.
"Ik ben van de Heer" zegt mijn hart, "Hij blijft mijn hoop"
Goed is de Heer voor degene die hoopt, voor iedereen die Hem zoekt.
Het is goed om in stilte op redding van de Heer te wachten.
(Klaagliederen 3, 19-26)
Vandaag hadden onze kinderen vrij omdat ze in Alkmaar op school zitten en er "Alkmaars ontzet" gevierd werd (De Spanjaarden werden paar eeuw terug uit Alkmaar verjaagd). Vanmorgen wilden we met z'n allen naar de kerk. De kinderen vroegen: "Waarom, het is toch geen zondag?" Het antwoord was eenvoudig: "Gewoon omdat het vandaag kan nu jullie allemaal vrij zijn" Ik bedoel, waarom dan niet? Dat was een afdoende antwoord. Iedereen ging zich klaarmaken.
Net voor we de deur uit zouden gaan, ontdekte ik dat we de grote auto nog bij de garage hadden staan ...... Oeps, Ik moest heel snel heel creatief zijn. Dus even nagedacht en Anne en Matthijs alvast op de fiets vooruit gestuurd. Zij waren blij met het vertrouwen dat ik ze gaf en ik had een probleem opgelost..... dacht ik. Ik heb iedereen in de kleine auto ingeladen ( 1 kind teveel voor de goede rekenaars) en toen bleek de sleutel die ik in het deurslot van de auto had laten zitten tegen een naburig paaltje te zijn stukgeslagen bij het instappen van deze of gene (.....). We hebben een tang gepakt om met het overblijfsel van de sleutel toch te proberen te starten. Werkte niet. Een of ander contact tussen de sleutelhoes en de auto was blijkbaar nodig. Alle kinderen er weer uit. Staan we net bij de voordeur, lukt het Stefan toch op een of andere manier de boel te starten. Iedereen weer in de auto en hop naar de kerk. Daar waren we dan dus te laat. Toch fijn dat we het gered hebben. Na de kerk was het plan een budget ontbijt in een winkel te gaan eten met zijn allen. Anne en Matthijs gingen op de fiets weer vooruit. Het werd erg gezellig. Gelijk was de halve winkel bezet. We hebben lekker gegeten en daarna hebben we in het winkelcentrum rondgedwaald. Wat is dat heerlijk rustig als iedereen verder wel zijn kinderen op school heeft.
Nadat we wat materialen hadden ingeslagen om een mooie herfstschaal te maken met de herfstattributen die we van plan waren die middag uit het bos te gaan halen wilden we weer naar huis. Anne en Matthijs gingen weer vooruit op de fiets en wij stapten allemaal in om ook te gaan (Auto stond nog open omdat hij niet dicht kon door de kapotte sleutel). Stefan: "Lisette jij hebt de sleutel toch?" Ik: "Nee die had jij" (Vervelende stilte gevolgd door een wat ongezellig gesprekje over de mogelijke locatie van de sleutel, gevolgd door een enorme zoektocht in het winkelcentrum waarna de conclusie was dat de kapotte sleutel definitief verdwenen was blijkbaar en we hebben geen reservesleutel)..........En dan??????
Gelukkig stond de grote auto nog bij de garage en hebben we een zeer vriendelijke en meedenkende garage. na een wat gênant telefoontje kwam iemand van de garage naar het winkelcentrum met de grote auto. Wij daarin gestapt met de 4 overgebleven kinderen, de persoon van de garage weer naar de garage teruggebracht en eindelijk doodmoe huiswaarts. De kleine auto... Tja, die staat nog bij het winkelcentrum voorlopig helaas.
Thuis aangekomen hebben we het maar even rustig aan gedaan. en 's middags zijn we inderdaad naar het bos geweest. We zijn dol op de herfst. We gaan altijd graag naar het bos. We dollen met de kinderen in de bladeren en verwonderen ons om de prachtige paddenstoelen en de mooie kleuren. De koele lucht met die typische bosgeur en de geluiden van knapperige takjes en lachende kinderen. "Pappa kijk hier wat mooi", "Pappa, moet je nu eens zien" "Pappa... Ik heb een kikker (Matthijs)", (Dikke pret als de kikker via de nek van Laurens wegspringt). Zie hoe hoog ik in de boom zit pappa (Anne, 12 meter hoog deze keer, brrr).
.jpg) |
| Drie kinderen in de bomen, een eronder; zoek de kinderen |
Terug bij de auto vroeg Stefan me: "Lisette jij hebt toch de sleutel?" Heel even schoot ik in de stress. Maar ja hij zat in mijn zak pfff.
Morgen moeten we naar het ziekenhuis. Bloed prikken, een gesprek en doorgeven dat we gaan stoppen met de chemo. We zien er tegen op. Graag gebed gevraagd. Voor het gesprek in het ziekenhuis en nog steeds voor genezing. De medische wetenschap faalt maar onze God kan wonderen doen. Nog steeds.
Ik denk aan mijn nood en ellende, dit vergiftigt mijn leven.
Ik blijf er steeds aan denken, het weegt op mij als een last.
Ik prent het mij desondanks in - dat geeft mij hoop-
Zonder einde is de genade van de Heer, onuitputtelijk is zijn medelijden.
Uw grote trouw is iedere ochtend weer nieuw.
"Ik ben van de Heer" zegt mijn hart, "Hij blijft mijn hoop"
Goed is de Heer voor degene die hoopt, voor iedereen die Hem zoekt.
Het is goed om in stilte op redding van de Heer te wachten.
(Klaagliederen 3, 19-26)
maandag 7 oktober 2013
Maandag 7 oktober
De kinderen hebben het ook goed gehad afgelopen weekend. Myrthe is in de gecombineerde hervormde/gereformeerde crèche geweest met haar oppasgezin, Anne en Floris hebben een goede logeerpartij gehad en de andere drie mochten het weekend indiaantje spelen en hebben zich prima vermaakt.
Vandaag was het grootste deel van het stel weer naar school. Morgen, Alkmaars ontzet zijn ze allemaal vrij. We gaan er een gezellige dag van maken.
Stefan zijn haar begint nu echt uit te vallen. Ik vroeg of ik er een pluk van mocht bewaren waarop een van de kinderen opmerkte dat dat niet zo raar is omdat ze dat immers ook bij haar konijn had gedaan...??? Juist ja!!!
Misschien toch niet zo'n goed plan dan.
Stefan is redelijk goed vandaag. hij heeft gewerkt, met Floris gewandeld, boodschappen gedaan met Anne en heerlijk gekookt. Zelf was ik vandaag helaas niet zo lekker. Kan een keer gebeuren. We zullen vroeg naar bed gaan.
Vandaag was het grootste deel van het stel weer naar school. Morgen, Alkmaars ontzet zijn ze allemaal vrij. We gaan er een gezellige dag van maken.
Stefan zijn haar begint nu echt uit te vallen. Ik vroeg of ik er een pluk van mocht bewaren waarop een van de kinderen opmerkte dat dat niet zo raar is omdat ze dat immers ook bij haar konijn had gedaan...??? Juist ja!!!
Misschien toch niet zo'n goed plan dan.
Stefan is redelijk goed vandaag. hij heeft gewerkt, met Floris gewandeld, boodschappen gedaan met Anne en heerlijk gekookt. Zelf was ik vandaag helaas niet zo lekker. Kan een keer gebeuren. We zullen vroeg naar bed gaan.
zondag 6 oktober 2013
Zaterdag 5 en zondag 6 Oktober
Thuis. Stefan en ik tenminste. De kinderen gaan straks komen. Het was goed een weekend samen te zijn. We zijn dankbaar voor alle mensen die het mogelijk hebben gemaakt. We hebben geprobeerd de tijd die we samen hadden zo zinvol en inhoudelijk mogelijk te besteden. Zaterdagmiddag zijn we naar een middag in Amsterdam geweest over de goddelijke barmhartigheid. Na afloop van de mooie Eucharistieviering zijn we ergens gaan eten. 's Avonds hebben we iets gedaan wat we beiden al zo lang wilden. Echt iets waarvan we dachten: "Dat gaan we later doen wanneer de kinderen groter zijn; onze tijd komt nog wel". De gemiddelde leeftijd lag denk ik ook minstens 15 jaar hoger. We hadden de kans, de tijd en de kaartjes waren niet te duur. We hebben een een mooi concert bijgewoond. De "Messiah" van Handel werd uitgevoerd. heerlijk om bij te zijn. Erg indrukwekkend. We houden veel van klassieke muziek alleen met kinderen in huis luistert het zo rommelig dat we het bijna nooit afspelen.
Ook wel vreemd. De muziek is eeuwen geleden gecomponeerd. Handel is er niet meer, maar naar zijn muziek wordt nog wel geluisterd. Zoveel mensen in de geschiedenis hebben naar die muziek geluisterd, hebben ervan genoten en hebben de mooie bijbelteksten op hun eigen situatie betrokken. Zij zijn er niet meer. Ook wij op ons eigen plaatsje in de geschiedenis luisteren naar die muziek en de mooie woorden die zo veelzeggend zijn. Wat zal er van ons worden? Zouden we ook wat achterlaten dat over eeuwen gaat? Wat zouden wij na willen laten? Is het belangrijk eigenlijk?
Uit de Messiah:
O death, where is thy sting? O grave, where is thy victory?
The sting of death is sin, and the strength of sin is the law.
But thanks be to God, who giveth us the victory through our Lord Jesus Christ.
(1 Kor. 15, 55-57)
We hebben in een hotel overnacht en 's morgens van een goed ontbijt genoten. Gebeden om leiding door onze beschermengel om een goede Eucharistieviering tegen het lijf te lopen. Mijn vertrouwen in de toekomst is weer wat groter geworden. De beschermengel heeft een zeer goed werk verricht. :) In een klein kerkje waar echt niet iedere zondag een viering is, troffen we het. Precies toen we aankwamen om 11.00 uur ! Niet eens zo'n gangbare tijd. Als hij bij andere zaken ook zo precies is.......
Na afloop hebben we nog wat door een bos gewandeld en zijn huiswaarts gekeerd.
Een beetje leeg gevoel blijft achter. Raar, een beetje verdrietig ook. Het weekend is weer voorbij. Stefan voelde zich erg goed Hij redde het allemaal erg ok en we konden nog onopvallend aan het gewone leven deelnemen. Bij Stefan beginnen de eerste tekenen van haaruitval te komen. Een verdrietige mijlpaal. We hebben besloten te stoppen met de chemo's. Dat geeft ook een raar gevoel. We zullen nooit weten of we daar goed aan doen. Net als dat we nooit zullen weten of we er goed aan hebben gedaan er aan te beginnen in de eerste plaats.
We gaan biddend en voorzichtig zoekend verder. Het is mistig. We zien niet waarheen, waarom en hoe. Blind vertrouwen wordt ons gevraagd. Griezelig. De Heer is mijn herder......
Ik ben erg benieuwd hoe de kinderen het hebben gehad. Ze zullen aanstonds arriveren. We horen het wel.
Ook wel vreemd. De muziek is eeuwen geleden gecomponeerd. Handel is er niet meer, maar naar zijn muziek wordt nog wel geluisterd. Zoveel mensen in de geschiedenis hebben naar die muziek geluisterd, hebben ervan genoten en hebben de mooie bijbelteksten op hun eigen situatie betrokken. Zij zijn er niet meer. Ook wij op ons eigen plaatsje in de geschiedenis luisteren naar die muziek en de mooie woorden die zo veelzeggend zijn. Wat zal er van ons worden? Zouden we ook wat achterlaten dat over eeuwen gaat? Wat zouden wij na willen laten? Is het belangrijk eigenlijk?
Uit de Messiah:
O death, where is thy sting? O grave, where is thy victory?
The sting of death is sin, and the strength of sin is the law.
But thanks be to God, who giveth us the victory through our Lord Jesus Christ.
(1 Kor. 15, 55-57)
We hebben in een hotel overnacht en 's morgens van een goed ontbijt genoten. Gebeden om leiding door onze beschermengel om een goede Eucharistieviering tegen het lijf te lopen. Mijn vertrouwen in de toekomst is weer wat groter geworden. De beschermengel heeft een zeer goed werk verricht. :) In een klein kerkje waar echt niet iedere zondag een viering is, troffen we het. Precies toen we aankwamen om 11.00 uur ! Niet eens zo'n gangbare tijd. Als hij bij andere zaken ook zo precies is.......
Na afloop hebben we nog wat door een bos gewandeld en zijn huiswaarts gekeerd.
Een beetje leeg gevoel blijft achter. Raar, een beetje verdrietig ook. Het weekend is weer voorbij. Stefan voelde zich erg goed Hij redde het allemaal erg ok en we konden nog onopvallend aan het gewone leven deelnemen. Bij Stefan beginnen de eerste tekenen van haaruitval te komen. Een verdrietige mijlpaal. We hebben besloten te stoppen met de chemo's. Dat geeft ook een raar gevoel. We zullen nooit weten of we daar goed aan doen. Net als dat we nooit zullen weten of we er goed aan hebben gedaan er aan te beginnen in de eerste plaats.
We gaan biddend en voorzichtig zoekend verder. Het is mistig. We zien niet waarheen, waarom en hoe. Blind vertrouwen wordt ons gevraagd. Griezelig. De Heer is mijn herder......
Ik ben erg benieuwd hoe de kinderen het hebben gehad. Ze zullen aanstonds arriveren. We horen het wel.
vrijdag 4 oktober 2013
Vrijdag 4 oktober
Laurens heeft zijn eerste kinderfeestje gehad. Voor de kinderen was het erg leuk. We zijn begonnen met cadeautjes, dan gelijk patatjes met knakworst, buitenspelen, cakejes versieren en opeten en vervolgens knutselen en kleuren. Simpel en gezellig.
Stefan was niet erg lekker vandaag. Hij had zo graag met de kinderen meegespeeld. Nu zat hij in een stoel en moest van vermoeidheid afhaken en gaan slapen. Heel even heeft hij muziek voor de kinderen opgezet en kon hij wat plezier maken. Echt helemaal niets voor Stefan. Ook voor mij heel heel moeilijk om te zien. Ik vond het knap dat hij er nog zo positief en vriendelijk onder bleef.
Het was Laurens eerste feestje, hij weet niet beter. Op zich ook al heel verdrietig. Stefan is echt een leuke en gezellige speelpappa normaalgesproken. Anne, Matthijs en zelfs Edith hebben een heel andere pappa en een heel ander gezin gehad dan Laurens en Floris en Myrthe nu hebben. Ik gun ze zo de echte Stefan als pappa......Ik gun ze ook zo.... "ons gezin"......
Volgens afspraak zijn Anne en Floris uit logeren gegaan vanavond. Floris keek er al dagen naar uit. We zaten continu in een spraakverwarring met hem: Hij: "hoelang duurt het nou nog dat ik bij Michael mag spelen?" Ik: "Nog drie nachtjes slapen"; Hij: "Ik wil niet slapen, ik ben niet moe"; Ik: "Je hoeft nu ook nog niet naar bed maar het duurt gewoon nog drie nachtjes slapen" Hij: "jaaaa maar ik wil niet slapen, Mag ik zo al mee? komen ze zo al? "; "Nee nog drie.... pff, duurt nog even oké? " (enz, enz, enz). Eindelijk was het dan zover. Hij blij, ik blij, spraakverwarring weer voorbij. Wat een eigengereide peuter!
Morgenochtend worden Matthijs, Edith en Laurens opgehaald. Ze gaan "naar het grote gebouw" waar oma ook is. Ze hebben er enorme zin in. voor Stefan en mij zou het weekend daar te druk zijn. Gaat niet lukken. Myrthe gaat morgenochtend ook weg en dan gaan wij.....????? wat we die middag gaan doen is duidelijk maar echt eruit wordt misschien nog moeilijk. Ongeveer alle hotels op redelijke afstand blijken volgeboekt. In ieder geval is in Amsterdam niets meer onder de E 300 voor 1 nacht te vinden.We hebben andere delen van de provincie onderzocht en ook daar hetzelfde. Geen idee wat er morgen in Nederland aan de hand is. Het lijkt wel of iedereen in een hotel wil. Niets meer te vinden. Was blijkbaar niet de bedoeling voor ons. we zien wel waar we terechtkomen. ben benieuwd!
Vanavond waren we bijzonder geraakt door een tekst die Stefan las: "Bereidt uw harten voor op Mijn komst, Ik zal heel spoedig komen. Omhels het kruis met Jezus. Omhels het innig in uw armen en volg Jezus na door de weg van Calvarie op te gaan. Jezus roept u op tot christelijke liefde, vaderlijke liefde, liefdevolle goedheid, zachtheid en zuiverheid"
Via Dolorosa; Sela: http://www.youtube.com/watch?v=uBU9HHkIKfA
Hij, onze Heer, kent het lijden als geen ander. We zijn niet alleen.
Mededeling: Wanneer we nog ergens een overnachting buitenshuis vinden zal er morgenavond een keer geen blog zijn.
Stefan was niet erg lekker vandaag. Hij had zo graag met de kinderen meegespeeld. Nu zat hij in een stoel en moest van vermoeidheid afhaken en gaan slapen. Heel even heeft hij muziek voor de kinderen opgezet en kon hij wat plezier maken. Echt helemaal niets voor Stefan. Ook voor mij heel heel moeilijk om te zien. Ik vond het knap dat hij er nog zo positief en vriendelijk onder bleef.
Het was Laurens eerste feestje, hij weet niet beter. Op zich ook al heel verdrietig. Stefan is echt een leuke en gezellige speelpappa normaalgesproken. Anne, Matthijs en zelfs Edith hebben een heel andere pappa en een heel ander gezin gehad dan Laurens en Floris en Myrthe nu hebben. Ik gun ze zo de echte Stefan als pappa......Ik gun ze ook zo.... "ons gezin"......
Volgens afspraak zijn Anne en Floris uit logeren gegaan vanavond. Floris keek er al dagen naar uit. We zaten continu in een spraakverwarring met hem: Hij: "hoelang duurt het nou nog dat ik bij Michael mag spelen?" Ik: "Nog drie nachtjes slapen"; Hij: "Ik wil niet slapen, ik ben niet moe"; Ik: "Je hoeft nu ook nog niet naar bed maar het duurt gewoon nog drie nachtjes slapen" Hij: "jaaaa maar ik wil niet slapen, Mag ik zo al mee? komen ze zo al? "; "Nee nog drie.... pff, duurt nog even oké? " (enz, enz, enz). Eindelijk was het dan zover. Hij blij, ik blij, spraakverwarring weer voorbij. Wat een eigengereide peuter!
Morgenochtend worden Matthijs, Edith en Laurens opgehaald. Ze gaan "naar het grote gebouw" waar oma ook is. Ze hebben er enorme zin in. voor Stefan en mij zou het weekend daar te druk zijn. Gaat niet lukken. Myrthe gaat morgenochtend ook weg en dan gaan wij.....????? wat we die middag gaan doen is duidelijk maar echt eruit wordt misschien nog moeilijk. Ongeveer alle hotels op redelijke afstand blijken volgeboekt. In ieder geval is in Amsterdam niets meer onder de E 300 voor 1 nacht te vinden.We hebben andere delen van de provincie onderzocht en ook daar hetzelfde. Geen idee wat er morgen in Nederland aan de hand is. Het lijkt wel of iedereen in een hotel wil. Niets meer te vinden. Was blijkbaar niet de bedoeling voor ons. we zien wel waar we terechtkomen. ben benieuwd!
Vanavond waren we bijzonder geraakt door een tekst die Stefan las: "Bereidt uw harten voor op Mijn komst, Ik zal heel spoedig komen. Omhels het kruis met Jezus. Omhels het innig in uw armen en volg Jezus na door de weg van Calvarie op te gaan. Jezus roept u op tot christelijke liefde, vaderlijke liefde, liefdevolle goedheid, zachtheid en zuiverheid"
Via Dolorosa; Sela: http://www.youtube.com/watch?v=uBU9HHkIKfA
Hij, onze Heer, kent het lijden als geen ander. We zijn niet alleen.
Mededeling: Wanneer we nog ergens een overnachting buitenshuis vinden zal er morgenavond een keer geen blog zijn.
donderdag 3 oktober 2013
Donderdag 3 Oktober
Lisette:
Blijdschap. Dat was het kernwoord van vandaag. Het was er gewoon. Zowel bij Stefan als bij mij. Het was een gezellige dag. De nacht was vreselijk trouwens. Myrthe heeft nu vier boventanden en twee onder. Twee daarvan zijn dus ongeveer vannacht gekomen. Hoewel ik erg verantwoord vroeg naar bed ging, is er van slapen niet veel gekomen.
Vanmorgen heb ik met de twee kleinste kinderen de grote auto weggebracht voor de APK keuring. Toen ik daarvan thuiskwam was de kleine auto weg. Er lag een briefje: "Hoi ik ben naar de mis, groetjes, Stefan" Hij kwam vrolijk weer terug. We hebben een stukje met Floris en Myrthe gewandeld en hebben een familiemiddagslaapje gedaan. Stefan heeft het gras gemaaid en onderwijl heb ik mooie opwekkingsmuziek afgespeeld. Heerlijk.
Alles was of er niets aan de hand was.
Het scheelt dat Stefan zich steeds ietsje beter voelt. Bovendien heeft hij besloten dat we een weekje "vakantie" van de ziekte nemen. Even er niet over hebben met elkaar en even zo gewoon mogelijk leven. Vandaag is dat gelukt.
Stefan:
Vanochtend voelde ik me bij het wakker worden aardig goed. Ik ben naar de kapel gegaan. Terwijl ik daar een paar minuten zat, dacht ik dat het mooi zou zijn om Hem ook daadwerkelijk te ontmoeten. Ik bedacht me dat over een kwartier de Mis zou beginnen. Ik haastte me dus naar de kerk, en onderweg voelde ik een grote blijdschap. Toen ik eenmaal in de kerk zat werd die blijdschap alleen maar groter. Ook wel eens fijn, na zo'n periode van pijn en verdriet... De pastoor begon de mis met "vandaag vieren we het feest van Maria, oorzaak van onze blijdschap". Wist ik ook meteen waar mijn vreugde vandaan kwam. Door de blijdschap kon ik ook veel meer dan anders, een genadevolle dag was het.
Lisette
Zelf heb ik een hele tijd in de kapel doorgebracht en ik werd er helemaal blij van om daar samen met de Heer te zijn. Niet een oppervlakkige blijdschap maar heel heel diep van binnen. Het was goed in de kapel te zijn. Gewoon te zijn! niets te moeten. Niets vragen of zeggen gewoon zitten en bij Hem zijn en me geliefd weten. De hele dag kreeg er een vrolijke kleur van.
Later heb ik met een aantal kinderen te voet boodschappen gedaan. Laurens viert morgen zijn eerste kinderfeestje. Een vriendin komt helpen. Natuurlijk had ik veel teveel boodschappen om dragend mee naar huis te nemen. Gelukkig stond er net een buurvrouw achter me die me aanbood de boodschappen met de auto mee te nemen. Gered!
Morgen dus feestje van Laurens. Morgenavond gaan Anne en Floris met mijn vriendin mee om te logeren. Zaterdagochtend gaan Matthijs, Edith en Laurens weg naar een weekend. Myrthe gaat ook uit logeren. Stefan en ik...... Kunnen alles doen wat we willen. We mogen even van zaterdagochtend tot zondagavond samen zijn. We hebben dus 36 kostbare uren van ons leven om samen door te brengen en te besteden aan iets wat echt de moeite waard is. Deze vrijheid is ongekend groot en voelt tegelijk als een flinke verantwoordelijkheid. Nog even hard nadenken en bidden hoe we die uren goed inrichten.....
Blijdschap. Dat was het kernwoord van vandaag. Het was er gewoon. Zowel bij Stefan als bij mij. Het was een gezellige dag. De nacht was vreselijk trouwens. Myrthe heeft nu vier boventanden en twee onder. Twee daarvan zijn dus ongeveer vannacht gekomen. Hoewel ik erg verantwoord vroeg naar bed ging, is er van slapen niet veel gekomen.
Vanmorgen heb ik met de twee kleinste kinderen de grote auto weggebracht voor de APK keuring. Toen ik daarvan thuiskwam was de kleine auto weg. Er lag een briefje: "Hoi ik ben naar de mis, groetjes, Stefan" Hij kwam vrolijk weer terug. We hebben een stukje met Floris en Myrthe gewandeld en hebben een familiemiddagslaapje gedaan. Stefan heeft het gras gemaaid en onderwijl heb ik mooie opwekkingsmuziek afgespeeld. Heerlijk.
Alles was of er niets aan de hand was.
Het scheelt dat Stefan zich steeds ietsje beter voelt. Bovendien heeft hij besloten dat we een weekje "vakantie" van de ziekte nemen. Even er niet over hebben met elkaar en even zo gewoon mogelijk leven. Vandaag is dat gelukt.
Stefan:
Vanochtend voelde ik me bij het wakker worden aardig goed. Ik ben naar de kapel gegaan. Terwijl ik daar een paar minuten zat, dacht ik dat het mooi zou zijn om Hem ook daadwerkelijk te ontmoeten. Ik bedacht me dat over een kwartier de Mis zou beginnen. Ik haastte me dus naar de kerk, en onderweg voelde ik een grote blijdschap. Toen ik eenmaal in de kerk zat werd die blijdschap alleen maar groter. Ook wel eens fijn, na zo'n periode van pijn en verdriet... De pastoor begon de mis met "vandaag vieren we het feest van Maria, oorzaak van onze blijdschap". Wist ik ook meteen waar mijn vreugde vandaan kwam. Door de blijdschap kon ik ook veel meer dan anders, een genadevolle dag was het.
Lisette
Zelf heb ik een hele tijd in de kapel doorgebracht en ik werd er helemaal blij van om daar samen met de Heer te zijn. Niet een oppervlakkige blijdschap maar heel heel diep van binnen. Het was goed in de kapel te zijn. Gewoon te zijn! niets te moeten. Niets vragen of zeggen gewoon zitten en bij Hem zijn en me geliefd weten. De hele dag kreeg er een vrolijke kleur van.
Later heb ik met een aantal kinderen te voet boodschappen gedaan. Laurens viert morgen zijn eerste kinderfeestje. Een vriendin komt helpen. Natuurlijk had ik veel teveel boodschappen om dragend mee naar huis te nemen. Gelukkig stond er net een buurvrouw achter me die me aanbood de boodschappen met de auto mee te nemen. Gered!
Morgen dus feestje van Laurens. Morgenavond gaan Anne en Floris met mijn vriendin mee om te logeren. Zaterdagochtend gaan Matthijs, Edith en Laurens weg naar een weekend. Myrthe gaat ook uit logeren. Stefan en ik...... Kunnen alles doen wat we willen. We mogen even van zaterdagochtend tot zondagavond samen zijn. We hebben dus 36 kostbare uren van ons leven om samen door te brengen en te besteden aan iets wat echt de moeite waard is. Deze vrijheid is ongekend groot en voelt tegelijk als een flinke verantwoordelijkheid. Nog even hard nadenken en bidden hoe we die uren goed inrichten.....
woensdag 2 oktober 2013
Woensdag 2 oktober
Een huilende Anne uit bed gehaald vanmorgen. Ze is steeds maar moe. Het nieuwe van school is er een beetje vanaf en het verdriet om de ziekte van pappa begint weer wat meer op de voorgrond te staan. Vooral tijdens de lange eenzame fietstocht naar- en - van school heeft ze ruim de tijd om te piekeren. Omdat ik toch de andere kinderen zelf naar school bracht vanmorgen heb ik besloten een rondje te maken en ook Anne een keertje te brengen. Ze was gelijk helemaal opgefleurd.
Een bevriende heer uit de buurt kwam vanmorgen op de koffie met een hele emmer stoofpeertjes uit eigen tuin. Hij had een schilmesje mee en Myrthe sliep even een uurtje. Samen hebben we de hele emmer opgeschild. De hele dag heeft er een soeppan met stoofpeertjes tot dieprood van kleur staan koken. Morgen zullen we volgens afspraak een deel van de peertjes weer terugbrengen. Gekookt en wel. Stefan heeft er al van geproefd. Oudhollands lekker.
Stefan had erg slecht geslapen vannacht en was moe. Hij voelde zich vandaag niet zo goed. Minder dan gisteren zelfs. Toch heeft hij wel van alles ondernomen. Hij heeft met Floris gewandeld en kastanjes gezocht. Omdat Froukje er was konden we samen in de kapel bidden en daar hebben we mooie opwekkingsliederen gezongen. Na bezoek van vanmiddag heeft Stefan met Matthijs boodschappen gedaan en hebben ze gezellig samen staan koken. Het was erg lekker. Stefan kan het erg goed en doet het erg graag. Deze keer was het wel met veel buikpijn.
Heel langzaam aan lijkt Stefan steeds iets minder slecht te worden. Het blijft bizar wat deze chemo veroorzaakt heeft. Een tweede is denk ik geen goed plan. Ik kan me echt niet indenken dat dit levensverlengend zou kunnen zijn. Onze ogen zijn op God gericht. Hij alleen is Heer van het leven.......
Een bevriende heer uit de buurt kwam vanmorgen op de koffie met een hele emmer stoofpeertjes uit eigen tuin. Hij had een schilmesje mee en Myrthe sliep even een uurtje. Samen hebben we de hele emmer opgeschild. De hele dag heeft er een soeppan met stoofpeertjes tot dieprood van kleur staan koken. Morgen zullen we volgens afspraak een deel van de peertjes weer terugbrengen. Gekookt en wel. Stefan heeft er al van geproefd. Oudhollands lekker.
Stefan had erg slecht geslapen vannacht en was moe. Hij voelde zich vandaag niet zo goed. Minder dan gisteren zelfs. Toch heeft hij wel van alles ondernomen. Hij heeft met Floris gewandeld en kastanjes gezocht. Omdat Froukje er was konden we samen in de kapel bidden en daar hebben we mooie opwekkingsliederen gezongen. Na bezoek van vanmiddag heeft Stefan met Matthijs boodschappen gedaan en hebben ze gezellig samen staan koken. Het was erg lekker. Stefan kan het erg goed en doet het erg graag. Deze keer was het wel met veel buikpijn.
Heel langzaam aan lijkt Stefan steeds iets minder slecht te worden. Het blijft bizar wat deze chemo veroorzaakt heeft. Een tweede is denk ik geen goed plan. Ik kan me echt niet indenken dat dit levensverlengend zou kunnen zijn. Onze ogen zijn op God gericht. Hij alleen is Heer van het leven.......
dinsdag 1 oktober 2013
Dinsdag 1 Oktober
Citaat van Stefan: " Heer ik weet dat ik in Uw hand ben, maar waarom knijpt U zo hard?"
We gaan door een heel zware periode. Gisterenavond toen Stefan zoveel bloedverlies had, hebben we elkaar heel bijzonder en bewust welterusten gewenst en Stefan is bij alle kinderen langsgeweest om ze over hun hoofdje te aaien en een knuffeltje te geven. Hij was echt niet lekker. Ik was erg blij dat ik hem vanmorgen weer levend naast me aantrof.
Misschien dat dan iemand denkt: "waarom bel je dan het ziekenhuis niet?" De medische wetenschap kan Stefan niet beter maken. Alles wat er tot noch toe aan behandeling is gegeven blijkt te zwaar en niet effectief. Iedere keer dat we hals over kop naar het ziekenhuis zijn afgereisd bracht ons dat ten eerste een zeer grote logistieke uitdaging (opeens oppas voor de nacht voor 5 kinderen en een baby zoeken) en daarbij uren en uren wachten op bloeduitslagen waarna slecht nieuws en de volgende dag zwaar oververmoeid toch door moeten met het gewone leven. We hadden daar geen zin meer in. Dat het niet goed gaat weten we al. Het maximale dat te verwachten viel was een bloedtransfusie. Stefan was nog aanspreekbaar en de kans dat de bloeding zou aanhouden liggend in bed achtten we niet zo groot.
Vannacht en vandaag is er gelukkig geen verder bloedverlies geweest. Wel is Stefan zeer vermoeid en heeft nog steeds zware buikpijn en krampen.
Toch heb ik vanmorgen niet eens geprobeerd Stefan tegen te houden om mee te gaan college te geven. Al strompelend zette hij zich in de auto. Hij zou gaan, hoe dan ook. We hebben ervan genoten. Heerlijk om les te geven. We zijn zo dankbaar dat we dit samen mogen doen. Erg fijn dat het rooster zo flexibel opgesteld kon worden dat we mogen aangeven wanneer het gaat en wanneer niet. We zijn dankbaar dat we ons vak mogen geven. Het was altijd al erg mooi om dat samen te doen. Nu is er iets veranderd ten opzichte van normaal. We hebben de theorie nog meer doorleefd. Meer dan ooit hebben we begrepen waar het in het leven om gaat.
Het uiteindelijke doel van het leven: De eenheid met de Heer zelf en het huwelijk dat op aarde daarnaar zo wonderlijk mag verwijzen ook door de diepe, bijna mystieke betekenis van de huwelijkse eenwording;
De centrale plaats die God in het leven van ieder mens zou willen innemen en de bereidheid van Hem om zichzelf daarvoor helemaal aan ons te geven;
Zijn vraag aan ons om te leven waarvoor we bedoeld zijn: voor de Liefde en de gave van onszelf uit liefde.
Het delen in Zijn lijden en in Zijn verrijzenis in alle keuzes die we in ons leven maken en die, wanneer ze goed en mooi zijn, ons wel wat kunnen kosten.
Wat betreft ons werk voor de Heer: Wij hebben besloten ondanks alles gewoon door te gaan zolang dat maar enigszins mogelijk is. Tot onze laatste minuut als echtpaar; tot Stefans laatste adem toe, willen we in Zijn dienst staan. Zolang Hij het wil zal er de adem voor zijn. Dus we gaan gewoon door Deo Volente.
Het was bijzonder om weer net als gisteren daar te mogen zijn. Bijzonder ook dat onze jongste twee kinderen en Froukje vandaag mee waren. Ze hebben heerlijk in het bos gewandeld en kastanjes gezocht. Na de lessen hebben we mee mogen eten. Daarna zijn we snel naar huis gegaan. Stefan was wel heel erg vermoeid geraakt.
Vanmiddag hebben we bezoek gehad en vanavond ook weer. Het was een erg gezellige dag.
We gaan door een heel zware periode. Gisterenavond toen Stefan zoveel bloedverlies had, hebben we elkaar heel bijzonder en bewust welterusten gewenst en Stefan is bij alle kinderen langsgeweest om ze over hun hoofdje te aaien en een knuffeltje te geven. Hij was echt niet lekker. Ik was erg blij dat ik hem vanmorgen weer levend naast me aantrof.
Misschien dat dan iemand denkt: "waarom bel je dan het ziekenhuis niet?" De medische wetenschap kan Stefan niet beter maken. Alles wat er tot noch toe aan behandeling is gegeven blijkt te zwaar en niet effectief. Iedere keer dat we hals over kop naar het ziekenhuis zijn afgereisd bracht ons dat ten eerste een zeer grote logistieke uitdaging (opeens oppas voor de nacht voor 5 kinderen en een baby zoeken) en daarbij uren en uren wachten op bloeduitslagen waarna slecht nieuws en de volgende dag zwaar oververmoeid toch door moeten met het gewone leven. We hadden daar geen zin meer in. Dat het niet goed gaat weten we al. Het maximale dat te verwachten viel was een bloedtransfusie. Stefan was nog aanspreekbaar en de kans dat de bloeding zou aanhouden liggend in bed achtten we niet zo groot.
Vannacht en vandaag is er gelukkig geen verder bloedverlies geweest. Wel is Stefan zeer vermoeid en heeft nog steeds zware buikpijn en krampen.
Toch heb ik vanmorgen niet eens geprobeerd Stefan tegen te houden om mee te gaan college te geven. Al strompelend zette hij zich in de auto. Hij zou gaan, hoe dan ook. We hebben ervan genoten. Heerlijk om les te geven. We zijn zo dankbaar dat we dit samen mogen doen. Erg fijn dat het rooster zo flexibel opgesteld kon worden dat we mogen aangeven wanneer het gaat en wanneer niet. We zijn dankbaar dat we ons vak mogen geven. Het was altijd al erg mooi om dat samen te doen. Nu is er iets veranderd ten opzichte van normaal. We hebben de theorie nog meer doorleefd. Meer dan ooit hebben we begrepen waar het in het leven om gaat.
Het uiteindelijke doel van het leven: De eenheid met de Heer zelf en het huwelijk dat op aarde daarnaar zo wonderlijk mag verwijzen ook door de diepe, bijna mystieke betekenis van de huwelijkse eenwording;
De centrale plaats die God in het leven van ieder mens zou willen innemen en de bereidheid van Hem om zichzelf daarvoor helemaal aan ons te geven;
Zijn vraag aan ons om te leven waarvoor we bedoeld zijn: voor de Liefde en de gave van onszelf uit liefde.
Het delen in Zijn lijden en in Zijn verrijzenis in alle keuzes die we in ons leven maken en die, wanneer ze goed en mooi zijn, ons wel wat kunnen kosten.
Wat betreft ons werk voor de Heer: Wij hebben besloten ondanks alles gewoon door te gaan zolang dat maar enigszins mogelijk is. Tot onze laatste minuut als echtpaar; tot Stefans laatste adem toe, willen we in Zijn dienst staan. Zolang Hij het wil zal er de adem voor zijn. Dus we gaan gewoon door Deo Volente.
Het was bijzonder om weer net als gisteren daar te mogen zijn. Bijzonder ook dat onze jongste twee kinderen en Froukje vandaag mee waren. Ze hebben heerlijk in het bos gewandeld en kastanjes gezocht. Na de lessen hebben we mee mogen eten. Daarna zijn we snel naar huis gegaan. Stefan was wel heel erg vermoeid geraakt.
Vanmiddag hebben we bezoek gehad en vanavond ook weer. Het was een erg gezellige dag.
Abonneren op:
Posts (Atom)