Wat zouden we graag in staat zijn om onverschillig ten opzichte van Stefans ziekte door te leven. we weten het zo goed. We zijn niet geschapen om eeuwig in dit leven te zijn. Het doel is juist wat hierna komt. Steeds worden we opgeroepen onze ogen te houden op wat boven is en niet op wat beneden is. Dit is het perspectief waarin we willen leven. We willen kiezen om God te volgen waarheen Hij ons ook leidt en soms met Zijn genade lukt dat ook echt een poosje maar dan begint de strijd weer. ik ben niet onverschillig. Ik heb wel een voorkeur. Het menselijk perspectief is ondenkbaar en ik wil zo graag dat er iets heel bijzonders gebeurt.
Laatst vroeg iemand me wat we met de kerst deden. Ik had de neiging om te vragen waar zij in de zomervakantie van 2030 van plan waren heen te gaan. Dat is de realiteit waarin we leven. Kerst is mijlenver weg. De kinderen zaten laatst in de auto sinterklaasliedjes te zingen. Eerlijk gezegd kon ik het niet aanhoren. Alle jaren had ik warme gevoelens bij sinterklaas. Bij het voorbereiden van de cadeautjes, waaraan ik voor het hele stel al maanden tevoren langzaamaan begon, had ik al veel voorpret. In gedachten zag ik de gezichtjes van de kinderen als ze dit of dat pakje zouden openen. ik hoorde al hun blije stemmetjes en hun "dank u sinterklaas" maar nu..... leeg, geen idee hoe ik het voor elkaar zal krijgen, geen idee wat de emoties zullen zijn. We weten niets verder dan maximaal twee dagen vooruit. Ik wordt verdrietig en doodsbang als ik aan december denk.
Een wijs advies deze week was niet teveel over de toekomst na te denken. we weten toch niet hoe die zijn zal; en niet teveel op gevoel afgaan. Al voelt alles angstig en onzeker en al voelen we twijfel en zoveel onzekerheid, we weten dat we God kunnen vertrouwen. Ook als ik het niet voel mag ik weten dat Hij er is, dat Hij ons draagt. Net als liefde niet alleen gevoel is maar vooral ook een keuze, is geloof dat op zekere hoogte ook. Ik weet dat Hij er is en zijn zal en we hebben gekozen Hem te volgen. Tijdelijk geen gevoel erbij hebben (Mijn God waarom heeft U mij verlaten) is met Zijn genade eventjes puur op wilskracht verder. We doen ons best.
Stefan had vandaag ondanks pijn een echte pappa dag. Met alle kleintjes heeft hij naar hartelust gespeeld. Ze waren er helemaal blij van. Zelf heb ik hulp moeten inroepen. Helemaal erdoorheen. Zwaar oververmoeid, veel afgevallen en emotioneel. Na een middagslaapje en Froukjes goede zorgen en steun kon ik er weer tegen. Ook door Froukjes aanwezigheid was het weer een keer mogelijk om langere tijd in de kapel te verblijven. Dat sterkt. Gewoon bij Hem zijn.
Morgen viert Matthijs zijn verjaardag. Hij heeft er onwijs zin in. Zo vlaggetjes ophangen en snel naar bed. Moe moe moe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten