Dinsdag 1 Oktober

Citaat van Stefan: " Heer ik weet dat ik in Uw hand ben, maar waarom knijpt U zo hard?"
We gaan door een heel zware periode. Gisterenavond toen Stefan zoveel bloedverlies had, hebben we elkaar heel bijzonder en bewust welterusten gewenst en Stefan is bij alle kinderen langsgeweest om ze over hun hoofdje te aaien en een knuffeltje te geven. Hij was echt niet lekker. Ik was erg blij dat ik hem vanmorgen weer levend naast me aantrof.

Misschien dat dan iemand denkt: "waarom bel je dan het ziekenhuis niet?"  De medische wetenschap kan Stefan niet beter maken. Alles wat er tot noch toe aan behandeling is gegeven blijkt te zwaar en niet effectief. Iedere keer dat we hals over kop naar het ziekenhuis zijn afgereisd bracht ons dat ten eerste een zeer grote logistieke uitdaging (opeens oppas voor de nacht voor 5 kinderen en een baby zoeken) en daarbij uren en uren wachten op bloeduitslagen waarna slecht nieuws en de volgende dag zwaar oververmoeid toch door moeten met het gewone leven. We hadden daar geen zin meer in. Dat het niet goed gaat weten we al. Het maximale dat te verwachten viel was een bloedtransfusie. Stefan was nog aanspreekbaar en de kans dat de bloeding zou aanhouden liggend in bed achtten we niet zo groot.

Vannacht en vandaag is er gelukkig geen verder bloedverlies geweest. Wel is Stefan zeer vermoeid en heeft nog steeds zware buikpijn en krampen.

Toch heb ik vanmorgen niet eens geprobeerd Stefan tegen te houden om mee te gaan college te geven. Al strompelend zette hij zich in de auto. Hij zou gaan, hoe dan ook. We hebben ervan genoten. Heerlijk om les te geven. We zijn zo dankbaar dat we dit samen mogen doen. Erg fijn dat het rooster zo flexibel opgesteld kon worden dat we mogen aangeven wanneer het gaat en wanneer niet. We zijn dankbaar dat we ons vak mogen geven. Het was altijd al erg mooi om dat samen te doen. Nu is er iets veranderd ten opzichte van normaal. We hebben de theorie nog meer doorleefd. Meer dan ooit hebben we begrepen waar het in het leven om gaat.
Het uiteindelijke doel van het leven: De eenheid met de Heer zelf  en het huwelijk dat op aarde daarnaar zo wonderlijk mag verwijzen ook door de diepe, bijna mystieke betekenis van de huwelijkse eenwording;
De centrale plaats die God in het leven van ieder mens zou willen innemen en de bereidheid van Hem om zichzelf daarvoor helemaal aan ons te geven;
Zijn vraag aan ons om te leven waarvoor we bedoeld zijn: voor de Liefde en de gave van onszelf uit liefde.
Het delen in Zijn lijden en in Zijn verrijzenis in alle keuzes die we in ons leven maken en die, wanneer ze goed en mooi zijn, ons wel wat kunnen kosten.

Wat betreft ons werk voor de Heer: Wij hebben besloten ondanks alles gewoon door te gaan zolang dat maar enigszins mogelijk is. Tot onze laatste minuut als echtpaar; tot Stefans laatste adem toe, willen we in Zijn dienst staan. Zolang Hij het wil zal er de adem voor zijn. Dus we gaan gewoon door Deo Volente.

Het was bijzonder om weer net als gisteren daar te mogen zijn. Bijzonder ook dat onze jongste twee kinderen en Froukje vandaag mee waren. Ze hebben heerlijk in het bos gewandeld en kastanjes gezocht. Na de lessen hebben we mee mogen eten. Daarna zijn we snel naar huis gegaan. Stefan was wel heel erg vermoeid geraakt.
Vanmiddag hebben we bezoek gehad en vanavond ook weer. Het was een erg gezellige dag.