Woensdag 9 Oktober

Dachten we gisteren dat het een krankzinnige dag was??? Blijkbaar is er van alles een overtreffende trap. Misschien dat de vaste lezer zich de blog herinnert waarin Floris een slokje benzine had genomen? Welnu, vandaag had die actie een beroerd staartje.

Maar we beginnen bij het begin. Vanmorgen voelde Stefan zich heel erg ok. Hij heeft de kinderen naar school gebracht en is vervolgens naar de kerk geweest. Ik ben thuis gebleven bij Myrthe en Floris. Nog steeds stond onze kleine auto onbemand en open op het parkeerterrein van het winkelcentrum (tenminste dat vermoedde en hoopte ik) Ik heb daarom nogmaals de meest voor de hand liggende winkels in het winkelcentrum gebeld of misschien de sleutelbos met kapotte autosleutel gevonden was. Ik had dit maal succes. hij lag in een van de winkels bij de kassa. Hij was daar door iemand ingeleverd.

Toen Stefan uit de kerk kwam en Froukje voor vandaag gearriveerd was, hebben Stefan en ik de sleutels opgehaald en auto plus kapotte sleutel bij de garage afgeleverd.
Daar wordt voor een nieuwe sleutel gezorgd. Dat is weer geregeld.

Vanmiddag moesten Stefan en ik naar het ziekenhuis. Alle kinderen vonden weer liefdevol onderdak. Ze mochten op de pastorie komen spelen. Daar zijn ze graag. Froukje was met ze mee.
Omdat de kleine auto nu bij de garage stond zijn Stefan en ik met de grote vertrokken.  De tank was niet al te vol maar op de terugweg zouden we tanken. In de achterbak van de auto had Stefan een jerrycan met wat benzine waarvan we vonden dat die nodig op moest. Toen de tank bijna leeg was op de terugweg zijn we bij een tankstation gestopt en heeft Stefan de jerrycan in de tank gegooid............
De auto startte en sloeg af en deed toen niks meer.  Oh Oh.... Welke jerrycan was dat? Inderdaad die waaruit Floris een slokje had genomen, ooit eens, maanden geleden en die hij daarna blijkbaar met water had bijgevuld..................

We zijn sinds vanmiddag lid van de ANWB. U begrijpt waarom zucht. Floris krijgt voorlopig nog geen zakgeld. Laten we zeggen de komende 15 jaar :)
Veel te laat haalden we de kinderen op. Die zaten inmiddels heerlijk met de maaltijd van de Alpha-cursus mee te eten en ook wij mochten liefdevol aanschuiven. Waarvoor dank.

Ik vertel een en ander nu wat grappig misschien, maar toen het gebeurde stond ons het huilen nader dan het lachen. ook het bezoek aan het ziekenhuis was nogal confronterend. Stefan en ik krijgen steeds meer het gevoel dat we dit leven zo niet erg lang meer kunnen volhouden. De uitputting zowel emotioneel als fysiek begint toe te slaan. het leven is werkelijk heel zwaar. Alles heeft een somber randje en de ellende met de auto's is bijna plezierige afleiding. Zo ver zijn we al. In het gesprek met de arts hebben we duidelijk aangegeven dat een volgende chemo waarschijnlijk op zich dodelijk zou zijn dus nu niet zo gewenst. Na het aanhoren van de bijwerkingen die Stefan had ondervonden, leek hij ons geen ongelijk te geven. Bij doorvragen bleek dat in bij de laatste scan bij Stefan naast vele uitzaaiingen in zijn lever, ook een plekje (mogelijk onschuldig) in zijn mild zichtbaar was en dat zijn lymfeklieren wat opgezet waren, wat ook verontrustend is. Het gaat dus nog wat slechter dan we al dachten. We hebben afgesproken dat we over 3 weken op 30 oktober een vervolgafspraak hebben en daarvoor een ct scan om te zien hoe de situatie er dan voorstaat en hoe Stefan zich dan voelt. Eigenlijk is het duidelijk. Er bestaat geen fatsoenlijke behandeling meer. De enige optie is dezelfde chemo weer wanneer het dan niet te laat is en we het nog zouden zien zitten..........

Ik: Leeg en verdrietig, helemaal op en moe. Geen zin meer in iets. Wanhopig en doorlopend natte ogen. Gebed gevraagd en veel ook
Stefan: vanavond vrolijk en vriendelijk, blij en opgewekt..
Ik ben blij voor hem en hoop dat ik hem niet teveel naar beneden haal met mijn verdriet. Hij beurt mij in ieder geval op.

Het lijkt me dat onze Heer nog drie weken heeft om het tij te keren. Misschien ook nog langer. Hoe we ons ook voelen samen zijn we het er nog steeds over eens: Zijn wil geschiede en die zal hoe dan ook het beste zijn en die zal weldra duidelijk worden.


Zoals een hinde smacht naar stromend water,
zo smacht mijn ziel naar u, o God.

Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God,
wanneer mag ik nader komen en Gods gelaat aanschouwen?

Tranen zijn mijn brood, bij dag en bij nacht,
want heel de dag hoor ik zeggen: ‘Waar is dan je God?’

Weemoed vervult mijn ziel nu ik mij herinner hoe ik meeliep
in een dichte stoet en optrok naar het huis van God –
een feestende menigte, juichend en lovend.

Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij.
Vestig je hoop op God, eens zal ik hem weer loven,
mijn God die mij ziet en redt.
Psalm 42, 2-6