Vrijdag 11 oktober (door Stefan)

Gisterenavond heb ik heerlijk Anne kunnen helpen met het leren van een proefwerk. Echt lekker vader zijn. Maar dat voelt gelijk ook moeilijk: het liefst van alles doe ik dat nog zo'n 18 jaar, tot onze jongste van de middelbare school komt. Eerlijk gezegd is dat een soort pijn die ik het moeilijkst in de hand van God kan leggen.
We krijgen uit alle hoeken van de wereld steeds te horen dat er zoveel mensen zijn die voor ons bidden. Ik ben blij te horen dat mensen ook heel gericht bidden voor mijn genezing, want dat is wat ik (en Lisette en de kinderen) menselijkerwijs het liefste wil (willen). God is een God van leven en liefde, Hij heeft ziektes ook niet in zijn oorspronkelijk plan gehad. Op een bepaalde manier denk ik dat als er veel mensen aan Gods broekspijp trekken, zijn Vaderhart bewogen raakt. Maar toch; wat zijn plan ook is of wordt, zijn plan is altijd beter.
Onze Floris bidt stug elke avond: "Jezus, ik dank u dat papa niet doodgaat". Soms denk ik dat ik daar als volwassene een groot voorbeeld aan heb. Floris ziet dat ik leef, hij leeft het moment en is daar dankbaar voor. Zolang als ik adem is het mijn taak om lief te hebben op dit moment, en niet teveel te kijken naar de toekomst. Maar pff, wat is dat soms moeilijk.

Lisette heeft vandaag een vriend geholpen met zijn scriptie, en ik kon wat werken. Een lieve vriendin heeft op onze drie kleinsten gepast en veel in het huishouden gedaan. We zijn haar heel dankbaar.

Een jonge zuster in een orde nabij Rome vertelde me vanochtend dat zij met haar medezusters een noveen beginnen tot Johannes Paulus II, precies tot het moment van zijn feestdag (22 oktober; in 1978 werd hij op die datum paus). Op die laatste dag zullen zij in een Eucharistieviering hebben bij zijn graf in Rome. Lisette en ik hopen stiekem daar met de oudste twee ook bij te kunnen zijn. We kijken morgen naar de mogelijkheden.