donderdag 30 januari 2014

Dankbetuiging

Via deze weg wil ik iedereen die de laatste maanden zo heeft meegeleefd met ons gezin ontzettend hartelijk danken. Ook al degenen die geholpen hebben rondom en tijdens de begrafenis. Met dankbaarheid mogen we terugkijken op een heel bijzondere dag aan het einde van het leven van mijn heel bijzondere en lieve man.

We blijven rekenen op uw gebed.

Toespraak van Lisette tijdens Stefans begrafenis

Graag wil ik iets vertellen over dit doosje. Anne heeft er een regenboog op geschilderd. het teken van het verbond tussen God en de mensen. Het teken van zijn liefde. God die zoveel van de mensen houdt dat Hij een verbond met ze gesloten heeft. De liefde van God die de ene mens met de ander verbindt. Als tekst op het boekje  staat Wij hebben lief omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.We hebben vanaf het begin van ons huwelijk het gevoel gehad dat we bij elkaar hoorden en dat God ons bij elkaar gebracht heeft. Achteraf is iedere stap in ons leven logisch geweest en door Hem geleid. Maar niet altijd gemakkelijk. Altijd is er Gods liefde voor ons geweest. Maar ook lijden is altijd ons deel geweest. De laatste 10 maanden het meest.

Wat we vooral geleerd hebben is dat de liefde, de echte liefde hier op aarde niet zonder het lijden kan. Wanneer je helemaal voor de ander wilt leven heeft dat consequenties. Dan gaat dat pijn doen omdat het je alles kost. Zo zien we in onze Heer aan het kruis. Hem heeft de liefde voor ons alles gekost.

Op een gegeven moment een paar maanden na zijn diagnose heeft Stefan me iets verteld. Hij zei: Lisette ik moet je iets bekennen: Ik heb gebeden of God meer in ons leven wilde komen en ik heb gezegd dat het me alles mocht kosten. Ik schrok. Dat was precies mijn gebed enkele maanden ervoor geweest en we hadden het niet van elkaar geweten.
Er zijn momenten geweest dat God ons zo nabij was. Bijna tastbaar. Er waren andere momenten dat er totale leegte en wanhoop was. Zolang we onze blik op God gevestigd hielden en alles in Zijn licht bekeken was het ok en zelfs mooi wat er was. Wanneer we op een menselijke manier gingen kijken naar de situatie waarin we ons bevonden konden we zomaar gemakkelijk wegzakken en bleef er alleen wanhoop en verdriet.  Het was als met Petrus die op het water naar Jezus toeliep. Zolang hij zijn ogen op de Heer hield ging het goed. Zodra hij zich realiseerde waar hij mee bezig was en hoe onmogelijk dat was, zakte hij door het water.

Ik zou iets over dit doosje vertellen. Een doosje met een regenboog. Gods liefde die verbindt. Stefan en ik hebben elkaar liefgehad en ons aan elkaar geschonken zoals dat in een huwelijk bedoeld is. Volledig. Alles deden we samen. Lesgeven, voor de kinderen zorgen, Werken, folders maken, boek schrijven, huishouden. Ook zijn we altijd open geweest om de vruchten van de liefde in ons gezin te ontvangen. Ook toen Stefan ziek werd, hebben we (voorzichtigheid rondom chemo's in acht nemende) geen reden gezien om elkaar minder of anders lief te hebben. We hebben vele vruchten mogen zien van onze liefde niet in de minste plaats onze kinderen waar we zo dol op zijn. Anne, Matthijs, Edith, Laurens, Floris, Myrthe. Weken geleden, de dag nadat Stefan uit het ziekenhuis in Amsterdam kwam, de dag na tweede kerstdag, kondigde zich middels een test een nieuw leven aan. Teer en pril. Misschien tot ieder verrassing waren we dankbaar en blij.  Het kindje was zo ontzettend welkom in ons gezin. We waren blij en dankbaar maar ook verdrietig dat Stefan het niet zou zien opgroeien. Samen hebben we namen bedacht en zijn we gelukkig geweest.  Afgelopen maandag, twee dagen na Stefans overlijden klopte het hartje. Ik voelde me zo getroost bij de gedachte dat we in ons gezin nog een maal dit wonder van het leven zouden mogen meemaken. Nog een keer de vleeswording van de liefde tussen Stefan en mij. De kinderen waren dolblij met hun nieuwe broertje of zusje en hebben het enthousiast op school en overal verteld. Heerlijk om naar het nieuwe leven uit te kijken
De afgelopen week was te druk. Er was te veel stress en te weinig rust.
Afgelopen donderdag ging er iets niet goed. Ik heb heel erg mijn best gedaan om een miskraam te voorkomen en ben erg ziek geweest. Weer kon ik er niet zijn voor de kinderen. Weer verscheurd. Zonder Stefans troost en steun. Met lieve vrienden om mij heen. Zaterdag ben ik in het ziekenhuis geweest en daar hebben ze heel liefdevol dit mooie doosje meegegeven. Daarin ons laatste kindje. Ik leg het op de kist van Stefan en ze zullen samen begraven worden. Ik ben dankbaar dat ik aanwezig kan zijn vandaag.

Waarom dingen gebeuren weet ik niet. Soms begrijp ik er niets van. Soms valt er niets te begrijpen. Liefde en lijden horen bij elkaar hier op aarde.
Ik ben dankbaar dat voor Stefan het lijden voorbij is. Ik heb hem zo lief. Hij heeft zich helemaal voor ons gegeven. Zich in de armen van onze herder gestort. Wij, die hier achterblijven zullen hetzelfde doen en troost vinden bij Hem. Op een dag zijn we weer samen.
Ik ga met de kinderen verder. Anne Matthijs, Edith, Laurens, Floris en Myrthe, We zijn een gezin. Een gezellig gezin met een pappa in de hemel, Een gezin met lijden en met diepe liefde die blijft. Wij hebben lief omdat Hij ons eerst heeft liefgehad. We rekenen op uw gebed.

woensdag 22 januari 2014

Uitnodiging voor de Eucharistieviering ten afscheid

Ik zal geen kaarten per post verzenden. Middels deze blog is ieder die zich verbonden  voelt genodigd.

Hoofdcelebrant zal zijn Mr. Dr. Jan W.M. Hendriks
The Fruits zullen de muziek verzorgen. www.thefruits.nl/

Het zou geweldig zijn als er door kinderen tekeningen
worden gemaakt en meegenomen.





maandag 20 januari 2014

Zondag 19 januari

Toen Stefan 10 maanden geleden de diagnose kreeg heb ik hem iets heel moeilijks gevraagd. Ik heb hem gesmeekt om in ieder geval voor mij en de kinderen een ding te doen. Om zijn best te doen om niet verdrietig en verbitterd te sterven maar op een heilige manier. In overgave aan God wat er ook gebeuren zou. Ik wilde zo graag meer dan hoop hebben, ik wilde zo graag zeker zijn dat hij in de hemel zou komen. Ik heb hem zo lief, ik zou niet kunnen leven zonder de zekerheid hem weer te zien. Alles in het bestaan zou dan zinloos zijn.

Stefan heeft zo ongelofelijk zijn best gedaan om aan dit heel moeilijke en zware verzoek te voldoen. Hij heeft gebeden, gestreden en gevochten. Eerst om aan God toegewijd te leven en toen duidelijk werd dat de Heer hem werkelijk riep heeft hij de beker tot het laatst toe leeg gedronken in vol bewustzijn en zich overgegeven aan zijn Herder. Uit liefde voor mij, voor zijn kinderen en uit liefde voor God. Ik ben hem zo dankbaar.
Hij heeft veel geleden aan het idee dat hij de kinderen en mij achter zou moeten laten maar hij heeft ons op een avond heel bewust aan God teruggegeven. Dat deed hem veel pijn. Later hebben we samen onze trouwringen bij de Heer neergelegd en hem ons huwelijk, elkaar dus teruggegeven. Dat was zwaar maar erg mooi. Het heeft eerder onze band met elkaar en zeker die met onze Heer nog versterkt.
De laatste twee dagen van Stefans leven heeft hij heel veel lichamelijk geleden. Hij had overal pijn en de laatste dag kon hij niet meer aangeven hoe ik zijn pijn kon verlichten.  Dat vond ik moeilijk. Ook vond ik het erg moeilijk dat er niet door de artsen bevestigd werd wat ik dacht te zien. Hij leek te sterven. De isolatie bleef echter en de hoop op herstel bij de artsen en verpleegkundigen ook. Er was geen echte `nood` behalve die ik zag en ik kon dus geen noodplan laten lopen waardoor ik meer tijd bij hem kon zijn. Volledig verscheurd tussen de kinderen en Stefan. Tussen stom gedoe met de auto en verhuizing van huisje en Stefan. Ik was graag nog meer bij hem geweest. Stefan had steeds alle begrip. Hij wilde dat ik leuke dingen deed met de kinderen en nog de dag voor zijn sterven wilde hij niet dat ik ´s avonds laat kwam omdat ik volgens hem mijn slaap nodig had. Ik ben zo dankbaar dat ik wel geweest ben.

Al zijn verdriet en pijn heeft hij in geloof opgedragen. regelmatig riep hij de naam van de Heer: "Jezus" en zei: "voor U" Enkele uren voor hij ging hebben we samen op de rand van zijn bed gezeten. Ik hield hem vast en heb hem gezegd dat ik dacht dat de Heer hem spoedig zou halen. Ik heb ook hem los moeten laten. Nog nooit zoiets moeilijks moeten doen. Liefhebben is loslaten omdat je liefhebt en het beste voor de ander wilt. Maar je wil zo graag vasthouden. Zo wanhopig graag meer van het moois. Spreken kon Stefan niet meer maar wel nog rechtopzitten. Het was ongeveer twee uur voor zijn sterven. We zaten samen op de rand van het bed. "Stefan ik denk dat Jezus binnenkort komt en als Hij je komt halen voel je dan vrij om te gaan en als je daar bent, wacht op mij. Bid daar voor ons en dan komen wij ook. Als we weer samen zijn zullen we zo intens gelukkig zijn. We zullen rennen en dansen over de heuvels en lopen over de gouden straten langs de rivier, we zullen een met de Heer zijn en met elkaar. Wacht daar op mij even en ik kom ook" Ik kon het voor me zien. Ik kan er echt naar uitzien. Stefan kon niet meer spreken maar legde zijn hoofd tegen het mijne. Ik heb hem zo vastgehouden.

Daarvoor is onze biechtvader nog geweest. Samen hebben we gebeden. Samen met Stefan heeft hij gebeden. Hij heeft gebeden dat het niet lang meer zou duren en dat de Heer hem zo mogelijk die middag zou halen. Die middag is hij toch onverwacht snel heengegaan. Stefans moeder en broer waren bij hem en ook ik was net weer binnen.

Als ik eraan denk hoe boos en overstuur is vorige week was toen ik alleen met de kinderen thuis kwam staat dat in schril contrast met de situatie nu. Vanavond zijn we weer thuisgekomen. Het is of de Heer heeft willen voorbereiden op wat komen ging. Door mijn opstandigheid van vorige week en de er op volgende bekering ervan heb ik me nog meer aan mijn Herder kunnen toevertrouwen en nu het voor echt is, is het anders.
Er is een rust en vrede, kalmte en sereniteit. Een heel speciale genade ligt over ons die ik niet kan beschrijven. Ik kan alleen maar danken. Ook de kinderen zijn in rust. Wel verdrietig maar niet wanhopig. Er is vrede.

Ze waren te laat om Stefan nog in leven te zien. Samen zijn we naar binnen gegaan. We hebben gevoeld dat pappa's hartje het niet meer deed. We hebben gevoeld dat pappa nog fijn warm was en later was hij koud geworden. We zagen dat hij niet meer ademde. We mochten uren bij hem blijven. In de aangrenzende ruimte hebben we broodjes gegeten en hebben de kinderen tekeningen voor pappa gemaakt. Stefans broer en zus waren er ook. Froukje en een goede vriendin van mij. Het was een mooie tijd. Zo gewoon. Samen hebben we gezongen:

"Je bent veilig in Jezus armen,
Veilig ben je bij Hem,
Je bent veilig in Jezus armen.
Er is nergens een plek waar je zo veilig bent"

Edith heeft tijden naast pappa gelegen en wilde hem niet meer loslaten. Ze huilde. Floris moest onderzoeken wat dat was bij pappa's neus en ontdekte dat het "bah nat" was. Myrthe wilde op pappa zitten en probeerde zijn rozenkrans uit zijn handen te trekken. Laurens ging regelmatig even naar binnen, stond te kijken en ook hij heeft even bij pappa gelegen. Anne en Matthijs hebben hem net als ik, een tijd vastgehouden en op zijn borst gelegen en gehuild. Zo bijzonder gewoon allemaal. Samen met de kleintjes hebben we heel droog geconcludeerd dat pappa stuk was. Doet het niet meer.

Stefan heeft zo gevochten en gestreden. Hij heeft de strijd niet verloren. Hij is daar waar het in het leven om gaat. Hij heeft gewonnen en ik ben hem zo dankbaar en ben zo trots op hem. Het gaat zwaar zijn, maar op deze manier kunnen we verder. Ik ben ook onze Heer God dankbaar dat we zo'n mooi huwelijk mochten hebben en dat Hij ons met al het leven dat Hij ons in onze kinderen geschonken heeft zo intens gelukkig heeft gemaakt.

Stefan kan met Paulus zeggen:
Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop tot een goed einde gebracht, het geloof bewaard. Nu wacht mij de krans der gerechtigheid, die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op die dag, en niet alleen aan mij maar aan allen die met liefde hebben uitgezien naar zijn verschijnen.

Wat zullen we hem missen tot die dag. 







zaterdag 18 januari 2014

Zaterdag 18 januari

Vandaag een belangrijke dag.

Na veel lijden is mij vanmiddag mijn lieve man en onze schat van een pappa naar de hemel voorgegaan. Eens zullen we weer samen spelen.

Hij zal op ons wachten. We zullen hem missen tot die tijd.

Binnenkort meer. Nu hebben we even tijd nodig om te verwerken.




vrijdag 17 januari 2014

Vrijdag 17 januari

Vandaag is een drukke dag. We zijn van huisje gewisseld, de kinderen zijn gekomen, ik heb de leenauto ingeleverd en heb mijn eigen auto weer bij de garage vandaan gehaald.

Ook ben ik al twee keer bij Stefan geweest en zodadelijk als alle kinderen slapen zal ik voor de derde keer gaan. Hij is naar de gewone afdeling maar toen ik hem vanmorgen zag schrok ik serieus. Hij is vannacht achteruit gegaan. Bijna niet aanspreekbaar. We wachten maar af. Stefan ligt nog in volledige isolatie. Hij heeft bij van alles veel hulp nodig maar als hij even iets laat vallen of zo moet iemand zich eerst helemaal aankleden en beschermen voor ze naar binnen  mogen. Dat maakt de verzorging niet gemakkelijker en niet persoonlijker. Moeilijk voor hem. Toch denkt hij nog steeds aan anderen. Ik zei hem dat ik vanavond laat weer zou komen. Hij schudde nee. Ik vroeg waarom en met al zijn kracht aaide hij mijn wang en zei: "jij slapen" ..... Slik.

Ik hou zo van hem.......
Ik zei hem dat ik dacht dat het niet zo goed met hem ging en of hij er klaar voor zou zijn om naar de hemel te gaan. Hij knikte "ja". "Zie je er naar uit?" hij knikte nee. Wel als ik meeging....Hij wil liever bij ons blijven. Ik ben niet zeker of dat gaat lukken. Ik hou me vast aan het feit dat we een almachtige God hebben. Het kan altijd nog en dat mocht het niet zo zijn, Stefan er klaar voor is.

De Heer is Mijn herder...... Wij volgen.
Kan niet zeggen hoe ik mij voel als ik naar mijn lieve kindjes kijk die zo blij zijn weer bij elkaar te zijn in een mooi vakantiehuisje op een geweldig park. Dubbel, pijnlijk.

donderdag 16 januari 2014

Donderdag 16 januari.

Ik hoopte dat vandaag minder gecompliceerd zou verlopen. Ok toegegeven het was iets minder gecompliceerd maar het begin hakte er meteen al behoorlijk in.
Om 3.00 uur sliep ik (Ik lag dus wel vroeg op bed maar anders dan ik bedoeld had :)) en om 6.30 was ik weer wakker. Dan kan ik niet meer in slaap komen. Ik lig te piekeren en moet steevast huilen. Dat was thuis toen Stefan daar nog was ook al zo. Als Stefan dat dan merkte aaide hij me over mijn hoofd en ging het beter. Hier sta ik maar gewoon op. Erg vervelend. Vooral ook erg vermoeiend. Ik heb de garage gebeld die me was aangeraden en ben samen met Anne de auto gaan wegbrengen. De auto zou het dus moeten redden tot de garage die volgens de tomtom op 10 minuten rijden lag. Nog 4.35 min te gaan en pruttel pruttel hik hik pfff. Niets meer. Ik was net een inhammetje ingedoken met de auto en daar stond ik dan. Gelukkig had ik Froukjes mobiel bij. Weer de wegenwacht gebeld en met een half uurtje vertraging ben ik uiteindelijk toch bij de garage beland.

Daarna zijn we met zijn allen naar Stefan geweest met de leenauto. Het gaat wel ok met hem. Hij heeft vandaag gehoord dat hij waarschijnlijk morgen naar de afdeling mag. Hij gaat dus serieus vooruit. Daar zijn we heel blij mee. Hij is door de operatie gekomen mogen we concluderen. We hopen en bidden om het verder uitblijven van complicaties. Dan kan hij weer wat gaan opknappen. Het is daar een stuk relaxter en rustiger. Hij zal ook daar in isolatie komen. Zijn leukocyten zijn extreem laag en hij kan zomaar van alles oplopen. Ook bezoek zijn we momenteel heel erg rustig mee. ook de kinderen die morgen weer terugkomen gaan niet naar Stefan zolang zijn bloed niet beter is.

Wat betreft de kinderen heb ik na moeten denken wat ik zou organiseren dit weekeind. We hebben nog verder een huisje gehuurd hier op het park. Dan zijn we in de buurt van Stefan en zoveel mogelijk als gezin samen. Ik zie er naar uit. Ik heb Floris, Edith en Laurens gemist. We moeten morgen wel verhuizen naar iets groters. Komt goed. Het weekend is weer helder. De week erna zien we overmorgen wel weer. Er valt in ons nieuwe leven niets te plannen. We zullen ons laten verrassen :) Stel je toch eens voor dat we Stefan eens weer mee naar huis zouden mogen nemen. Dat zou echt helemaal geweldig zijn. We blijven bidden om wonderen. Grote en kleine.



Woensdag 15 Januari

Het was een dag die in het teken van defecte auto's stond. Vanmorgen wilde mijn auto bijna niet starten. Het was spannend maar hij deed het net. Ik had een afspraak met met onze biechtvader ergens halverwege zijn en onze verblijfplaats en ik kon dus op weg. Onderweg kreeg ik telefoon. Zijn auto bleek het ook te hebben begeven. We hebben de locatie bijgesteld. Ik reed iets verder door en we konden elkaar toch ontmoeten.

Ik was blij dat het doorging. Het was wel nodig. Als Stefan mocht "gaan", gaat hij naar de hemel. Daar ben ik van overtuigd. Hij heeft onze Heer zo lief en heeft zich momenteel helemaal in Diens armen gelegd en zich aan Zijn genade overgegeven. Daar ben ik dankbaar voor. Ik heb Stefan zo lief en ik gun hem die vrede na alle lijden en pijn die hij nu doorstaat. Ik weet dat hij voor ons bidden zal daar en ik weet dat het onze uiteindelijke bestemming is en we elkaar weerzien. Ons verblijf op aarde is immers niets meer dan een slechte nacht in een slechte herberg (Theresia van Avila). Ik begrijp wat er gebeurt, Kan me eraan overgeven en er vrede mee hebben. Wat ik zeg, Ik heb Stefan zo lief, het is goed wat zijn zal.
Maar dan mijn kant van het verhaal: Toen ik zondag met de kindjes alleen thuis was had ik voor mijn gevoel een voorproefje van wat mij te wachten zal staan wanneer Stefan inderdaad eens het eeuwig leven mag zien. Hoe lief de kinderen ook waren en hoeveel inzet iedereen ook had. Ik vond het leeg en koud zonder Stefan. Ik had het gevoel dat voor ons de hel overbleef. Geen huwelijk, geen vader voor mijn lieve kindjes, niemand die met ze speelt als ik druk ben in huis, niemand die met mij zorgt en niemand die er voor mij is om me te beschermen en voor me te zorgen. Volledig alleen eindverantwoordelijk en niets dat vanzelf gaat. De kinderen missen hem in alles en ik kan hem niet vervangen. Ik voelde me teleurgesteld, waardeloos en onderuitgehaald. Ik heb toen voor de Heer, die mij kracht had kunnen geven en had kunnen troosten de deur dicht gegooid. Ik wilde Hem even niet meer. Was een paar dagen echt boos en hield Hem verantwoordelijk omdat Hij als mijn Vader het nog niet voor me had opgelost........... Maar ik miste Hem toch wel erg.
Uiteindelijk heb ik dan vandaag de Heer sorry gezegd en ik heb vergeving ontvangen. Ik heb me getroost geweten en heb weer gemerkt dat ik echt bij Hem schuilen mag als het te heftig wordt. Hij zal voor me zorgen. Ik kan niet Stefan vervangen en pappa zijn. Ik ben Lisette en mamma, daarin waardevol en bovendien mag ik groeien. Ik heb aangeklopt, Hij heeft de deur geopend en ik was weer welkom thuis. Ik ben weer blij met mijn schone hart en de nieuwe vrede. Ik blijf maar versteld staan van de mooie verandering die dit bijzondere sacrament steeds weer brengen kan.
Nog steeds zie ik dat het niet gemakkelijk gaat zijn. Verre daarvan. Maar alleen ben ik niet. Nog steeds heb ik wel mijn lijstje vragen zonder antwoord. Ik denk dat ik daarop een tijdje zal moeten wachten. Eens zal ik het zien.

Vanmiddag ben ik met de kinderen bij Stefan geweest en ben vanavond weer even fijn alleen geweest. Stefans leukocyten zijn zeer gedaald. Hij is nu erg vatbaar voor van alles en hij ligt nu alleen. Wanneer je binnenkomt moet je een mondkapje op en je handen desinfecteren. Stefan heeft al dagen niet goed geslapen en was moe en wat warrig. Bloeddruk en hartslag zijn ok. Hij ligt nog volledig in bed met overal slangetjes die hem van van alles voorzien en van van alles afhelpen.

Ik had het plan om vandaag eens vroeg naar bed te gaan maar dat liep anders. 1.07. Ik ben net thuis en heb net de betaling van mijn internettoegang rond gekregen (gedoe, deed Stefan altijd) zodat ik de blog kan schrijven. Toen ik vanavond uit het ziekenhuis kwam, rook het vreemd in de auto. Ik verbeeldde me dat het vast een brandje in de buurt was. De meters van mijn auto gaven immers niets geks aan. Ik ben op het park aangekomen en de rook sloeg onder de motorkap vandaan oei. De vriendelijke heren van de beveiliging van het park hebben de ANWB voor me gebeld en een van hen is met een brandblusser poolshoogte gaan nemen. Hij kwam gelukkig onverrichterzaken weer terug met het ding. De meneer van de ANWB was er met een half uurtje. (Toch fijn dat Floris ooit water in de jerrycan heeft gedaan die we in de auto hadden gegooid waardoor we lid moesten worden)
 De meneer concludeerde dat de auto het niet vanzelf weer zou gaan doen. Echt stuk dus. Ik kan er morgen net mee naar de garage. Als ik voorzichtig en zachtjes rijdt en niet te ver. Met de meneer van de ANWB ben ik naar Venlo gereden naar een meneer van een autobedrijf die me de leenauto heeft gegeven met een stapel uitleg die langs me heenging en zojuist ben ik dus uitgeput thuis beland. Een heel nachtelijk avontuur met veel verschillende heren. Allen gelukkig even galant en behulpzaam. Toch het zou erg fijn zijn wanneer morgen iets minder gecompliceerd verloopt. Ben aan wat rust toe.

Graag gebed gevraagd voor rust voor iedereen in het gezin en voor een goede nachtrust voor Stefan zodat hij kan opknappen en voor de auto's die we toch echt nodig hebben.

dinsdag 14 januari 2014

Dinsdag 14 januari

Stefan is vandaag stabiel gebleven. Begint steeds meer te praten. Is opgewekt en vriendelijk. Ben zelf erg vermoeid. Morgen weer een echte blog waarschijnlijk, Lisette

maandag 13 januari 2014

Maandag 13 januari

Ook vandaag is de zon gewoon weer opgekomen. Wel vroeg en ik werd heel erg raar wakker. Om 4.00 spookte Myrthe, heb ik beneden even op de computer gekeken en ben daarna weer naar bed gegaan. Om 6.00 werd ik wakker. Ik hoorde iets. Zingen? muziek? "nanananananana" Vreemde melodie. Het was er toch echt. Zouden er engelen in de kapel zijn? schoot even door mij heen. Die klinken toch anders leek me. Dit was meer popmuziek maar wel heel vreemde. Ik ben naar beneden gegaan. Op de eerste verdieping trof ik Matthijs en Laurens. Ook wakker geworden van de behoorlijk luide muziek. Waar zou die vandaan komen???? Wij samen naar beneden. Stond daar in het donker geheel op eigen houtje de laptop een cd af te spelen. Nog een mooi lied ook. Matthijs herkende de muziek meteen bij het volgende nummer: "Mooi mam das Sela. Die zingen we op school. Fijn wakker worden zo mam, met die muziek" Ja maar wel een beetje vroeg. Het was een mooi lied
De dag van de Heer
Over de verwachte terugkomst van Jezus op aarde; "De laatste dag". Eerlijk gezegd, van mij mag Hij komen. Ik heb daar nog nooit eerder zo oprecht en verlangend naar uitgezien. Liever vandaag dan morgen. Zou een geweldige oplossing voor een heleboel dinges zijn. Ik verlang er serieus naar.
Met zijn drietjes hebben we nog even verbijsterd op de bank naar de eigenzinnige computer zitten kijken en naar de muziek zitten luisteren. Toen uitgezet en toch nog maar even gaan slapen.

Het was een mysterieus begin van een rare dag. Edith en Laurens zijn voor school opgehaald. Ik heb ze voor deze week gedag gezegd. Verdrietig. Ze gaven aan me te zullen missen. Ik heb ook Floris op een nieuwe logeerpartij voorbereid bij iemand waar hij op zich best graag is maar wat moest hij huilen. Zo in en in verdrietig: "Ja maar mamma, (met een wanhopige handbeweging van twee handjes tegelijk) Ik ben net pas weer thuis" Ja we zijn net pas weer thuis. Een nachtje thuis waar ze allemaal zo vreselijk blij mee waren. Het is alweer voorbij.

Toen belde Stefan. Plots wat slechter nieuws: Hij zou geopereerd worden. Het ging niet goed of ik snel wilde komen dan kon ik hem ervoor nog zien.......

Iedereen is hard aan de slag gegaan. Froukje kwam en hielp, Matthijs heeft de buurvrouw voor de verzorging van ons konijn gevraagd en zij was zo lief even Myrthe (die nog steeds ziek is) mee te nemen zodat mijn handen vrij waren, Anne heeft van alles ingepakt en Floris is verdrietig opgehaald.

Snel in de auto gestapt en 250 km flink doorgereden om 20 minuutjes te laat te zijn. Hij was al weg. Een vriend van Stefan was bij hem geweest en ze hadden nog samen gebeden. Stefan had zoveel pijn gehad dat hij niet meer kon wachten. Ik was te laat. De kinderen waren te laat en Froukje ook. Ik moet zeggen dat ik het daar heel moeilijk mee had na al de spanning en stress.

Na twee uur zijn we weer eens gaan onderzoeken of er al nieuws was. Ik wilde net bij de ingang van de ok kijken, kwam de bocht om en daar kwam Stefan eruit gereden. Gevolgd door de chirurg. Die wilde gelijk mij spreken.

Hij was niet ontevreden maar ook niet echt blij met wat hij gevonden had. Stefan is levend door de operatie gekomen en de chirurg verwachte dat hij ook wel weer zou herstellen. Technisch was de operatie verder op zich gelukt maar van de drie mogelijke oplossingen is het de minst gunstige geworden. Stefan heeft een permanente stoma gekregen. Door de chemo was er een probleempje met de bloedstolling en overal waar ze tijdens de operatie iets aanraakten was het gaan bloeden. Ook had hij in Stefans buik tumoren gevonden die overal ingroeiden en niet verwijderd konden worden.

Ik mocht Stefan bezoeken op de intensive care. Hij was helemaal nog weg. Na korte tijd ben ik gegaan en zijn we onze overnachtingsplek gaan opzoeken. Het is een bungalowpark in de buurt geworden. We hebben de auto uitgeladen, de bedden opgemaakt en gekookt en gegeten. Toen ik Myrthe op bed had. ben ik weer naar Stefan terug geweest. Vanavond was hij iets meer aanspreekbaar. Hij viel wel steeds weg. Na een anderhalfuurtje begon ik ook te knikkebollen en besloot terug naar Froukje en de kinderen te gaan. Die sliepen al. Nu ik nog

Ik ben zo moe. Heb na vandaag nog maar weinig emoties over. De kinderen daarentegen zitten er vol mee. Ze missen pappa. Het is zo anders zo. We wachten weer af wat morgen brengt.






zondag 12 januari 2014

Zondag 12 Januari

Vannacht ongeveer geen nacht gehad. Myrthe was echt ziek. Ik was de hele dag behoorlijk moe.
Stefan heb ik vandaag maar kort gezien. Echt gesproken heb ik hem niet. De kinderen waren mee om gedag te zeggen terwijl we op doorreis naar ons huis in het hoge noorden waren. We zijn nu thuis.
Drie van de kinderen zullen morgen naar logeeradressen gaan en drie kinderen en Froukje neem ik morgen weer mee terug richting Duitsland naar een nieuwe verblijfplaats die nog niet helemaal helder is. Ik heb goed naar de kinderen geprobeerd te kijken om in te schatten wat ieder kind aankan. Toch ontkomen we er niet aan dat er groot verdriet en gemis is vanwege de situatie.

Stefans medische situatie lijkt even redelijk stabiel. Wel heeft hij vanavond weer moeten overgeven. Er wordt nog steeds gehoopt dat zijn doorstromingsprobleem vanzelf oplost. Stefan heeft veel pijn en wordt stevig onder de medicatie gehouden. Daarbij heeft hij ook nog de chemo gehad die zijn uitwerking heeft. Vandaag was Stefan niet erg aanspreekbaar en de drukte was hem al snel teveel.

Met al mijn lieve kinderen maar zonder Stefan naar huis rijden en zonder Stefan thuiskomen werd zowel door mij als door de kinderen als zwaar ervaren. We hebben er het beste van gemaakt en af en toe hard gelachen om iets stoms. Maar ik wil niet eens beginnen te proberen te beschrijven wat de reis en de thuiskomst emotioneel met mij en met ieder kind afzonderlijk gedaan heeft....... Hun gemis van pappa's aanwezigheid en de manier waarop ze het verwoordden sneden regelrecht door mijn ziel en ik kon er niets aan doen. Helemaal niets. En dan leeft hij nog....

Ps. 44, 24-27
O Heer, ontwaak. Waarom slaapt U?
Ontwaak, stoot ons niet voorgoed af.
Waarom verbergt U uw gelaat?
Waarom vergeet U onze ellende en nood?
Met lichaam en ziel in het stof
zijn wij vast aan de aarde gebonden.
Sta op en kom ons te hulp;
bevrijd ons omwille van uw liefde.

Stefan is ver weg. Toch ben ik blij dat hij daar is. Ze zijn echt lief voor hem en doen echt hun best het hem zoveel mogelijk naar de zin te maken. Hij is er zo veilig als maar mogelijk is. Ze doen allerlei kleine attente dingen voor hem.

Ik ben doodmoe. Te weinig slaap en teveel emoties gehad. Ga proberen om wat te slapen in een verder lege slaapkamer. Ik ben bijna zeker dat morgen gewoon de zon weer opkomt. Dan zien we verder.

zaterdag 11 januari 2014

Zaterdag 11 januari


Gisterenavond rond 22.40 kwamen de kinderen pas aan in het ziekenhuis. Wat was het heerlijk om even samen te zijn. Wat emotioneel ook. Ze hadden het bij hun pleeggezinnen geweldig gehad. Toch hadden ze ons duidelijk heel erg gemist. Ze waren net als wij op het ergste voorbereid. Laurens: "Ik wil niet dat pappa doodgaat" Floris: "mam weet je wat?" (met een triomfantelijke blik alsof hij zojuist de oplossing heeft bedacht) "Ik vraag gewoon aan de engelen dat ze niet pappa mee naar de hemel nemen. Hij mag niet naar de hemel. Ik wil niet dat hij gaat". Floris vond het niets dat Stefan infusen had. Hij vond dat die "spuitjes" er snel uit moesten want daar werd je zo ziek van :).
 Edith vloog Stefan om zijn nek, Myrthe was niet lekker en jammerig en Anne en Matthijs waren duidelijk blij Stefan te zien maar erg bezorgd. 

Stefan was net wat minder lekker aan het worden toen ze kwamen. Ze zijn een uurtje gebleven en daarna heb ik ze met de grote auto mee naar oma genomen. 24.00 uur lagen ze in bed. Doodmoe. 

Vanmorgen telefoon. Stefan. Doodziek. De verpleegkundige zei dat het er helemaal niet goed uitzag. Weer alles verstopt terwijl hij al dagen niets meer heeft gegeten. Ze zei dat ze zich grote zorgen zou maken als hij haar man zou zijn. Met dat bericht belde Stefan me op. Het leek weer zeer kritiek te worden. De vraag was weer "opereren of niet". Op het moment dat Stefan me belde ontdekte ik net dat Myrthe flink koorts had. Alle kinderen meenemen in een kritieke situatie leek me daarbij ook geen goed idee. Ik ben met de oudste drie kinderen gegaan en oma heeft op de drie kleintjes gepast. Echt een superoma. Ze zien haar helemaal niet zo vaak door de grote afstand maar oma kan geweldig met ze. Echt fijn. 

Met Stefan gaat het niet zo goed. In de loop van de dag leek het wat betreft dirct gevaar tot overlijden wel steeds een beetje meer mee te vallen. De laatste berichten van de laatste onderzoeken zijn dat Stefans darmen nog steeds wel wat doorlopen. Als dat niet meer het geval zou zijn zou hij direct geopereerd moeten worden. Zover zijn we nog niet. Er is nog steeds de hoop dat de doorstroming vanzelf weer op gang komt. De laatste chirurgen waren ook genuanceerder wat betreft de oorzaak. Ze gaven aan dat ze niet wisten waardoor er afsluitingen zijn. Misschien zijn het geen tumoren. Het kan net zo goed littekenweefsel zijn.
Stefan vergaat van de pijn en wordt de hele dag behoorlijk onder de pijnstilling gehouden. Omdat morfineachtige dingen bij Stefan niet helpen geven ze hem hier Novalgin. Dat werkt goed en hij wordt er niet duf van. Stefan is vandaag de hele dag in bed gebleven. Lopen doet teveel pijn. Tussen de pijn door is hij gezellig en echt Stefan. Als hij pijn heeft is hij heel ziek.

Vanmorgen ben ik dus met Anne, Matthijs en Edith bij Stefan geweest en vanmiddag met Laurens, Floris en weer Edith. Myrthe is te ziek. Hoge koorts. Vanmiddag zijn ook de blauwe zusters uit Heiloo geweest die op doortocht waren vanuit hun klooster in het zuiden. Was fijn. Vanavond komt er nog een vriend van Stefan en als de kinderen slapen past ma nog even op en ga ik nog  alleen. 

In het gezin waarin ik ben opgegroeid werd er fanatiek voetbal gekeken. Niet dat mijn vader daar ook maar iets aan vond. Nee mijn moeder was er helemaal gek van en kwam uit een echte voetbalclubfamilie. Wedstrijden tussen Nederland en Duitsland werden bij ons thuis fanatiek gekeken. Wat me als kind altijd al opviel was het verschil in mentale instelling. Duitsland: "Wordt het moeilijk en lijkt het hopeloos, dan knokken we nog even wat harder". Nederland: "We staan achter; dat wordt helemaal niets meer" en dan werd het ook helemaal niets meer.

In Nederland is Stefan opgegeven. Hier blijven ze maar vechten. Of het aan de volksaard ligt? Ik vroeg aan een zuster: "Ze doen nog dingen, is er nog hoop dan?". Ze bleef even stil en antwoordde: "Die hoffnung stirbt am letzte". De hoop sterft het laatste. Wauw.

En onze hoop is nog steeds op de Heer....... 


vrijdag 10 januari 2014

Vrijdag 10 januari

We hebben veel bezoek gehad vandaag. Stefans zus is vanmorgen geweest. We hebben samen een potje yatzee gespeeld. Later is onze biechtvader gekomen. Fijn samen gebeden en weer vergeving ontvangen.We hebben het gehad over de hemel en hoe het daar zou zijn.

Stefan heeft vandaag zijn tweede soort van de chemo combi gehad. Zo gek hoe hij erop reageert tot noch toe. Geen last. Niet echt tenminste. Ik weet niet wat ze hier anders doen maar in Nederland was een chemo steeds al tijdens de toediening aan een foltering gelijk. Hier niet. We hebben nog wat buiten gewandeld en Stefan was naar omstandigheden best ok.

Vanmiddag hebben we samen op Stefans bed naast elkaar een heerlijk middagslaapje gedaan. De verpleging lijkt er al aan te wennen dat ook ik even wat slaap 's middags. Ik ook. Doet me echt goed en het is fijn zo samen te zijn.

Anne is sinds begin deze week, vertelde ze ons door de telefoon, begonnen gedichten op een gedichtensite te plaatsen. Ze had ons vandaag het adres doorgemaild. Ze waren mooi. Zo enorm herkenbaar Anne. Echt haar manier om handen en voeten te geven aan wat ze meemaakt en beleeft. Stefan en ik lazen ze samen en van een gedicht moesten we huilen. We beleven het zelf ook vaak zo maar het is echt wat je hoop dat je kind niet door hoeft te maken. We gunnen ze zo een onbezorgde en blije jeugd. Dat hebben ze niet. Maar misschien hebben ze hier wel veel meer aan dan aan onbezorgdheid? Ze leren veel, zien en ervaren wat het betekent te leven, lief te hebben en te lijden. Zaken die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Zaken ook,  die in verbondenheid met de Heer beleefd, ten goede kunnen meewerken met het oog op ons eeuwig leven.  Toch op het moment is het leven zo pijnlijk en ook zo mooi verwoord in Annes gedicht:

Ik roep toch? (gelinkt met toestemming van Anne)

De kinderen zouden vandaag uit school hierheen komen. Daar is een en ander niet helemaal volgens plan verlopen. Ze hebben zo'n moeite met onze grote auto gehad. Zo sneu. Het leek er op uit te lopen dat de kinderen vandaag niet komen konden. Ik heb nog overwogen zelf naar huis te gaan. Ik vertrouw Stefans situatie echter voor geen meter. Hij lijkt ok maar ik weet dat dat zo kan veranderen. Als het allemaal goed is,  is het probleem met de auto nu verholpen en zijn ze nu toch onderweg. Het gaat wel laat worden voor ze hier aankomen. Toch zien we er naar uit weer samen te zijn. Heerlijk samen.

donderdag 9 januari 2014

Donderdag 9 januari (deels door Stefan)


Stefan:

Tot u blijf ik roepen, o Heer,
U die ik mocht noemen 'mijn schuilplaats,
mijn plek gronds in dit aardse leven.'
Sla dan op mijn jammeren acht,
Zelf ben ik te weerloos geworden
...
O, bevrijd uit de engte mijn leven,
dat ik weer moge loven uw naam,
dat rechtvaardigen mij omringen.
Want Gij voltrekt het voor mij.
Ps. 142, 6-8

Mijn lichaam begint erg zwak te worden. Vannacht was eigenlijk rampzalig en pijnlijk. Vanochtend moesten we kiezen: opereren of chemo. De arts had haar voorkeur voor chemo, omdat na een operatie en herstelperiode, door tumorgroei mogelijk weer dezelfde problemen komen. Mijn darm zit zo goed als dicht, ik mag dus niets eten of drinken (alleen wat water). Chemo gehad dus. Tot nu toe heb ik er geen bijwerkingen van, waar ik erg dankbaar voor ben. Maar lichamelijk ziet het er niet goed uit. We leren allebei ons leven elke dag weer aan Hem te geven.
Vanochtend had ik een ervaring van overgave. Laat Hij maar doen waarvan Hij denkt dat het het beste is, ook al begrijpen we er niets van. Het komt goed, want wij zijn zijn kinderen, hij is onze Papa; hij zal wel weten wat Hij doet.
Het was eigenlijk de bedoeling om zaterdag naar huis te gaan, maar dat zit er nu niet in. De kinderen komen nu morgen naar ons toe. Ik zie ernaar uit ze weer te zien. Ze zullen bij mijn moeder overnachten.

Lisette:

Toen ik vanmorgen in het ziekenhuis kwam zag een en ander er behoorlijk dramatisch uit. Er werd gevraagd of we iemand van de dienst geestelijke ondersteuning wilden spreken en Stefan was heel heel ziek. Hij had heel veel overgegeven en zijn darm zat echt dicht. Zolang er nog iets van vocht door de veel te nauwe opening heenkomt gaat het. Wanneer dat niet meer lukt krijgen we acuut gevaar en dan kan alleen een operatie nog soelaas bieden. Men is niet zeker dat hij daardoorheen komt. In de loop van de dag begon Stefan wat op te knappen en dan ziet de wereld er gelijk weer anders uit. We zijn even naar buiten gewandeld, Ik heb weer een slaapje op zijn plekje mogen doen terwijl hij fijn naast me zat op een stoel (ben fors uitgeput) en zojuist hebben we zeer gezellig en kneuterig Yatzee gespeeld........... Ik sprak een mevrouw wiens man hier ligt en vertelde dat ik het ook niet meer begreep. Ik vertelde hoe slecht het eruit zag vanmorgen en dat met de berichten die naar buiten kwamen toch veel mensen bezorgd waren geworden en waren gaan bidden. Ik vertelde dat ik me een beetje schuldig over de heisa voelde. Hij liep nu immers weer wat rond. Ok het gevaar is geenszins geweken en er kan zo weer een nieuwe crisis zijn maar hij loopt toch weer. "Ja Natuurlijk" zei ze " Het helpt als er gebeden wordt". Oh ja, Ehhh tuurlijk. Daardoor....Wat voelde ik me een dom schaapje. Ik hoop dat velen blijven bidden het is aan alle kanten nodig.

Net als Stefan heb ik vanmorgen mijn levensweg weer in de hand van onze Heer gelegd. De weg is nogal grillig de laatste tijd. Ik denk er maar niet teveel over na. Ik ben het schaapje Hij is de herder. Ik ben nu nog bij Stefan in het ziekenhuis. Ga zo naar huis. Ben moe, snel schaapjes tellen :) en bidden dat Stefan een rustige nacht heeft.

woensdag 8 januari 2014

Woensdag 8 januari

Vandaag stond in het teken van "wachten" De hele dag hebben we gewacht op de apotheker die de chemo zou brengen. Vanmorgen hebben we al wachtend een hele fijne wandeling buiten gemaakt en vanmiddag heb ik al wachtend een middagslaapje gedaan in Stefans bed terwijl hij rustig op een stoel wat zat te doen. Tegen de avond werd duidelijk dat we nog wat langer zouden moeten wachten. De apotheek was zo laat dat de hele chemo tot morgen is uitgesteld. Misschien achteraf maar goed ook.
Stefan had vandaag voor het eerst weer ok gegeten. Alles vloeibaar dat wel maar hij kreeg echt een en ander binnen. Vanmiddag kreeg hij steeds meer buikpijn en vanavond ging het echt helemaal fout. Zonder ophouden geweldige krampen. Een beetje vergelijkbaar met een weenstorm van 3 uur. Met pijnstilling is het uiteindelijk weer onder controle gekregen. Een arts is komen kijken. Morgen gaan ze overleggen of hier niet op een of andere manier misschien iets aan gedaan zou moeten worden.

Wanneer Stefan zo erg lijdt blijf ik bij hem. Ik houd hem vast en bid doorlopend. Psalm 23 (De Heer is mijn herder) afgewisseld met het rozenkransgebed. Stefan zegt dat hij er veel aan heeft als ik bij hem ben. Als de crisis dan weer voorbij is, stort ik in. Ik begin te rillen en te trillen en er komen tranen. Ik heb hem zo ontzettend lief en weer had ik afscheid genomen. Weer leek het aardig die richting uit te gaan. Hoe moet het nu weer verder?  Het is zo gek. We weten dat de situatie zeer ernstig is, toch kunnen  we steeds nog zulke normale dingen doen. Het is niet met elkaar te rijmen. Ook emotioneel gezien is het niet bij te houden. Vorige week hakte hij nog hout en gingen we met het hele gezin zwemmen en deze week is zo zwaar. Ook in deze week is het zo wisselvallig. Het ene moment genieten we van de mooie natuur, samen wandelen en elkaar verliefd in de ogen kijken en enkele uren later zoveel pijn en diep verdriet. Ik ben er echt helemaal doodmoe van en Stefan ook. We wilden dat het over was.

Stefan lijdt steeds meer. Dat doet hij steeds dapperder. Al biddend heeft hij pijn.  "Voor U Jezus".  Toch zegt hij steeds dat de pijn niet het ergste is maar dat hij wanneer hij zo ziek is, zo aan de kinderen moet denken en dat voor hem het grootste lijden is dat ze pappa zullen moeten missen als er geen wonder gebeurt.

Vanavond was ook Stefans moeder er. Voor haar ook erg zwaar en verdrietig haar zoon zo te zien.
Toen Stefans pijn onder controle was, zijn we naar huis gegaan. Stefan was erg moe, hij hoopte wat te kunnen slapen en ook mam en ik waren op. Het is weer laat geworden. Ik zal de mobiel bij mijn bed houden in geval van nood. Nu gauw naar bed. Zien wat morgen brengt.


Dinsdag 7 januari

Dat spannende tintelende gevoel in je lijf, het betrapt kunnen worden. Weten dat je iets aan het doen bent dat eigenlijk helemaal niet mag. Wat zal je zeggen als ze erachter komen...? Spanning. Wat kan dat heerlijk zijn. Het geeft het gevoel dat je leeft en het geeft een gevoel van diepe verbondenheid wanneer je het samen doet..... Later meer.

Eerst het serieuze deel van deze blog. In Duitsland hebben ze ander eten. Harder brood bijvoorbeeld. Gisterenmiddag was er niets dat Stefan hebben mocht behalve een klein beetje aardappelpuree. We hebben ze op de hoogte gebracht van al Stefans voedselresticties maar dat is toch niet helemaal goed gegaan. Er was weinig wat hij hebben mocht en gisterenavond had hij zon honger dat hij -hoewel hij zich al afvroeg of het wel verstandig was- van die stevige witte Duitse boterhammen die hij kreeg gegeten heeft. Vannacht om 2.00 uur belde hij me op. Helemaal verdrietig. Hij verging van de buikpijn net als tweede kerstdag. Ze hebben hem helemaal platgespoten met pijnstilling. Hij zat weer helemaal vast.

Ik ben na een erg onrustige nacht erg vroeg naar Stefan toegegaan. Ook door de vernieuwde buikpijn was het spannend wat er vandaag uit de scans zou komen en wat voor een conclusie de arts daaruit zou trekken. Welnu, Stefans hele buik zit in korte tijd echt vol met tumoren. Zijn longen zien er nog schoon uit. Hij heeft een serieuze vernauwing in zijn darm die maakt dat hij geen echt vast voedsel meer mag eten. Hij moet wel proberen te blijven eten. Zachte en papperige dingetjes. Stefan zal via de poort die vandaag onder zijn sleutelbeen is ingebracht en die direct bij zijn hart uitkomt, voedsel toegediend gaan krijgen. De arts was ook zeer duidelijk. Wanneer Stefan weer verstopt raakt en het komt niet meer vanzelf los..... opereren zullen ze niet meer daarvoor is er teveel aan de hand. Ook was er de vraag wat te doen wanneer reanimatie nodig zou zijn......Wanneer hij van de Heer de kans krijgt om een keer plots of zachtjes weg te slippen hoop ik dat hij die met beide handen aanneemt. We gaan geen toeren uithalen om zijn lijden te rekken. Wat is dit alles confronterend en wat zullen de kinderen en ik een verdriet hebben maar ik gun hem met mijn hele hart een zacht vertrek zonder teveel pijn. Ik heb hem echt veel te lief om hem dat niet te toe te wensen.
Wat positief was naast alle verdrietige berichten, was dat Stefans bloedwaarden goed genoeg waren om morgen met de chemo te beginnen. We zijn benieuwd wat die uithaalt.

Stefan was erg duf van alle medicijnen die hij allemaal had gehad en viel na het gesprek weer in slaap. Ik was eigenlijk wel behoorlijk overstuur. Ik heb Stefan gedag gezegd en ben weggegaan. Iemand heeft een kapel in huis vlak bij mijn schoonmoeder en ik heb gevraagd of ik daar even mocht zijn. Ik heb er een hele poos zitten huilen en bidden en werd er weer rustig van. Ben daarna naar het huis van mijn schoonmoeder gegaan en ben gaan slapen voor een uurtje. Daarna belde Stefan waar ik was. Ik was net inkopen aan het doen. Lekkere zachte dingetjes die hij nog wel zou mogen eten. Hij was wakker geworden en zo in en in verdrietig. Of ik wilde komen. Snel naar huis gerend en naar Duitsland geraced. Stefan was in de ziekenhuiskapel. Samen hebben we een poosje gehuild en gebeden. Vreemd. De hemel leek wel weer dicht te zitten. We weten ook uit ervaring dat die ook weer zo kan openen maar voor het moment leek die echt dicht. Stefan en ik zijn terug naar zijn kamer gegaan. Daar troffen we onze bezorgde Italiaanse engel. Hij had zich serieus afgevraagd waar Stefan gebleven was en veegde ons flink de mantel uit dat we de hoop zo lieten zakken. Dat mochten we niet doen. Ook al had de arts al die dingen gezegd. Ze gingen immers toch een chemo beginnen?  Nou,... dan was er hoop anders deden ze dat echt niet. En hoezo hele buik vol tumoren??? Een tumor, twee, vijf of misschien dertig??? Ahhh (met een groot handgebaar en een vies gezicht) maakte echt niets uit. Er kwam een chemo en die ging wat doen. Hij was echt lief lief bezorgd. Hij verklaarde dat hij echt geen heilige was (Al ziet hij er een beetje uit als pater Pio moet ik zeggen) maar dat hij wel wist dat we de hoop moesten houden. We mochten weer het mooie verhaal van de genezing van de hersentumor in het Italiaans horen. Stefan en ik keken elkaar glimlachend aan. We fleurden er eerlijk gezegd helemaal van op. We hebben hem oprecht en vriendelijk bedankt en hem gezegd dat we dit eigenlijk wel nodig hadden. Lief dat iemand zo betrokken is.

Stefan en ik besloten om een frisse neus te halen en samen een stuk buiten te gaan wandelen. Bij de verpleging hebben we gemeld dat we even "spazieren" gingen. Dat was ok. Het was inmiddels al  rond 19.00 uur geworden, Stefan had net een infuusje pijnstilling tegen de buikpijn naar binnen gekregen en voelde zich even goed. Onderweg in de gang zei Stefan: "Weet je waar ik nu zin in heb?" "Nou?" vroeg ik nog argeloos. "Iets geks doen. Met jou in de auto stappen om samen weg te gaan. gewoon even weg" mmmmm. Juist ja. Daar was dan dat spannende gevoel. Wat hadden we plots een heerlijk kinderlijk plezier. Stefan wilde het nog even bij de verpleging  doorgeven. Dat heb ik hem afgeraden. Ik was zeker dat het niet zou mogen. Soms kun je beter iets stiekem doen zonder dat je er eerst officieel bent achtergekomen dat het niet mag, is mijn ervaring :). Dan kan je je er nog altijd achter verschuilen dat je naĆÆef was en het niet wist. Toch? Spannend.

We zijn helemaal naar Tegelen gereden waar een gebedsgroep bijeen was en we hebben ze overvallen. Aangebeld en meegedaan met het gebed. Stefans moeder was er ook. Ze dacht eerst dat ze verschijning zag :) Nee echt. Stefan en ik. Stiekem ontsnapt uit onze gevangenis en tijdelijk op vrije voeten. Heerlijk. Ze stelden voor om voor ons speciaal te bidden. De hemel was weer even open. Met vrede in ons hart zijn we na een half uurtje weer teruggegaan.

Nu de anticlimax: Ze hebben het in het ziekenhuis niet eens gemerkt. Voordeel: We kunnen het vaker doen als Stefans gezondheid dat toe zal laten.

Morgen begint Stefan met de chemo. Van onze engel mogen we de hoop niet opgeven. Hij gaat, helaas voor ons maar gelukkig voor hem, morgen naar huis. Twee maanden chemovrij. De tumoren waren bij hem stabiel gebleven. Echt fijn. Een wonder. We zullen hem missen.

Ook wij hebben echt een wonder nodig. We blijven bidden en vertrouwen Hem wat ook zal zijn. Onze levensweg is in Zijn hand.

maandag 6 januari 2014

Maandag 6 januari

Na een nachtje bij Stefans moeder te hebben geslapen zijn we bijtijds vertrokken naar de Duitse kliniek. We bleken toch nog steeds voor morgen pas op de planning te staan maar het was geen probleem dat we er waren. Alles werd gewoon een beetje omgegooid en versneld. Zo soepel en vriendelijk hadden we het nog nooit meegemaakt.

Het is een erg rustig en kalm ziekenhuis met erg erg veel Nederlandse uitbehandelde patiƫnten die daar een kans op een tweede leven krijgen. Als je de verhalen hoort, vertelt iedereen ongeveer hetzelfde. Waar ze in Nederland niet meer verder gingen met behandelen omdat alle protocollen gevolgd waren, hadden ze in deze kliniek nog net even een creatieve insteek om toch nog wat te proberen wat soms met veel geduld ook echt resultaten laat zien.

Stefan is wel erg laat in het proces hier beland vond ook de behandelend arts. Wat er medisch gezien nog gedaan kan is niet zeker. Ze vroeg zich af waarom Stefan zo slecht op de laatste chemo in Amsterdam had gereageerd. Het middel was blijkbaar wel aangeslagen maar had zo ongelofelijk veel en zware bijwerkingen. Het verbaasde haar. Ze gaan -als Stefans leverfunctie het nog toelaat- in de loop van de week een experimentele chemo proberen. Het is een oude chemo met hoopvolle resultaten op muizen met Stefans genafwijking en enkele positieve resultaten in casussen met mensen met Stefans genafwijking.

Morgen krijgt Stefan de uitslagen van zijn bloedwaarden. Ook wordt een ct scan gemaakt en komt er een vaste infuusingang onder zijn sleutelbeen. Ik zal zo vroeg mogelijk weer aanwezig zijn en de hele dag weer blijven.

Wat ons vandaag raakte was: 1: dat er in het ziekenhuis een echte kapel aanwezig was en dat 2: Stefans kamergenoot van Italiaanse oorsprong bij kennismaking spontaan begon te vertellen dat we nooit de hoop moesten opgeven, dat hij jaren geleden een kwaadaardig hersentumor had overleefd door gebed en dat hij voor ons zou bidden....????? Wij weer. Toch bijzonder dat we op meest onverwachte plekken mensen tegenkomen die ons weten te vertellen dat we niet moeten opgeven en dat God alles kan. Nu dus weer een soort engel op ons pad. Wel een snurkende engel merkte Stefan later:) Het is hem vergeven.

Vanavond na het eten ben ik met Stefans mam samen nog even bij hem geweest. We zijn een beetje ehhh creatief  :) terug gereden (heb de tomtom nog thuis liggen...) en zijn nu wat laat thuis. Morgen staan we vroeg op. Om 6.30 is er een kerkdienst in een naburig klooster. Daarna ga ik weer gelijk door naar Stefan. Nu snel naar bed.


zondag 5 januari 2014

Zondag 5 januari

Pff wat een dag. Het voelde een beetje als de laatste dag als gezin samen. Iedereen is naar de logeeradressen nu. Iedereen uit elkaar. Ik zit naast Stefan in de auto de blog te schrijven. Stefan rijdt zodat hij wat afleiding heeft. We zijn onderweg naar Stefans moeder. Daar slapen we vannacht en daar zal ook ik verblijven. Morgen gaan we naar het ziekenhuis. Ik was een beetje verbaasd dat Stefan  wilde rijden  vanavond. Hij was de hele dag zo moe en had zoveel pijn.

Na een slechte nachtrust was ook ik zelf erg moe. Steeds was ik van alles kwijt. Dat is niet handig als je voor iedereen alles moet inpakken.  Ik kon Stefans paspoort niet vinden, was zijn rijbewijs kwijt, later mijn portemonnee, daarna een bankpas die eerder nog in mijn portemonnee zat enz enz.  Doorlopend natte ogen ook. Gelukkig is Froukje de hele dag bij ons geweest. Ze heeft echt met alles geholpen. 

Stefan had veel pijn. Steeds iets anders. Hij heeft deze dag erg zijn best gedaan om er te zijn. Leuk was het voor hem niet. Erg pijnlijk en emotioneel. Hij heeft mee ontbeten en is mee naar de kerk geweest. Na de viering kwamen velen  ons nog sterkte wensen en sommigen huilden. We hebben de pastoor gevraagd ons als gezin te zegenen. Dat deed hij met veel liefde. We kunnen alle kracht gebruiken die maar mogelijk is.

Vanmiddag hebben Froukje en ik alle spullen ingepakt en heeft Froukje bovendien gezorgd dat mijn huis niet helemaal volledig ontplofte door steeds de afwas bij te houden en de rommel wat op te ruimen. Zoveel om aan te denken. Ieder gezinslid een eigen bigshopper. Zorgpasjes voor het geval iemand een ongeluk heeft. Knuffelbeesten voor de nacht, tandenborstels, broodtrommels voor op school, gymkleren. Alles wat een kind in een week maar nodig kan hebben. Handschoenen voor als het koud wordt. Stefan en ik boeken, bijbel, rozenkrans, tandenborstel. Ook van alles wat je zoal nodig hebt.

Stefan heeft Anne nog geholpen met een weeropdracht voor aardrijkskunde die ze voor donderdag af moest hebben en samen met Matthijs heeft hij een presentatie voor de spreekbeurt voor morgen gemaakt. “Missie naar Mars” Ze hadden het samen uitgebreid over lichtjaren en kolonies op mars en afstanden naar de sterren.  Leuk maar zo ontzettend dubbel. Stefan zou  zo graag alle kinderen ooit met een spreekbeurt helpen. Edith, Laurens, Floris, Myrthe. Stefan is duidelijk zo ziek en heeft pijn. Alles kost hem zoveel moeite. Ik kan het niet goed aanzien. Ik zie iedere pijn in zijn ogen en het grote verdriet van afscheid. Ook de oudste kinderen beleven het zo. Dat is duidelijk. Alles heeft een lading.  Ik voel me machteloos. Ik weet niet goed wat ik doen kan om ieders pijn te verzachten. Terwijl ook mijn hart het uitschreeuwt van verdriet probeer ik nuchter te doen en alles onder controle te hebben en een beetje vrolijk te zijn. Het lukt niet zo goed. Mijn ogen blijven vandaag maar nat worden en ik blijf maar van alles kwijt raken.
We hebben samen gegeten. Het was een erg gezellige maaltijd. De kinderen vertelden over de film die ze tweede kerstdag samen met pappa hadden gezien. Wat hadden ze het gezellig gevonden....??? Heerlijk dat dat dat is blijven hangen. De herinnering van gezelligheid en niet de nare afloop met de ambulance en de stress. Stefan kijkt me verbaasd aan. Ik ben dankbaar. We zijn dankbaar.

Na het eten hebben we samen met het hele gezin  in de kapel gebeden. We hebben gezongen: "Jezus is de goede herder", "De Here zegent jou" speciaal voor pappa en we hebben gezongen dat we Gods dienaar willen zijn en Zijn weg willen gaan.  Iedereen zong hard mee. De oudsten met tranen. Nu zitten Stefan en ik dus in de auto, onderweg. Ben benieuwd wat Zijn weg met ons deze week is.....

zaterdag 4 januari 2014

Zaterdag 4 januari

Stefan wordt steeds beroerder. Hij heeft veel buikpijn en steeds meer andere plaatsen gaan pijn doen. Ook is hij steeds meer vermoeid. Het grootste deel van de dag heeft hij vandaag in zijn stoel naast de kachel doorgebracht. Met heel veel krachtsinspanning voor hem, zijn we met zijn allen in Schagen gaan lunchen. Daar zat een restaurant met een lunchkaart waar we onze gekregen restaurantbonnen konden inleveren. We hadden een hele kamer voor onszelf en de kinderen konden er in een speelhoek spelen. Dat was erg gezellig. Na terugkeer vanmiddag is Froukje geweest om ons te helpen Ik ben met Matthijs naar de kapper geweest en nu kan hij weer zien waar hij loopt.  Daarna heb ik een boel boodschappen gedaan. Froukje heeft intussen lief opgeruimd.

Vanavond na het eten waren alle kinderen heel lief aan het spelen. Ze hadden een megahuis voor konijn gebouwd. Arm konijn heeft nog steeds geen vaste naam. Hij heeft al vele namen gehad: Van "Dropje" tot "Flappie" en zelfs "Milan" De laatste vond ik het leukst maar die is ook weer afgekeurd. Ik ben bang dat hij gewoon "konijn" blijft.

De sfeer was goed en we besloten weer een keer gebedsgroep te houden. Ik heb mijn gitaar gehaald en samen hebben we gebeden en gezongen. Het was een mooie tijd. De kinderen genieten er altijd erg van. Wij ook.

Morgen gaan we richting Duitsland. Ergens aan het einde van de dag. We zullen met het gezin naar de kerk gaan en daarna alle spullen inpakken. We hebben geen idee wat ons boven ons hoofd hangt. We kunnen van alles bedenken. Misschien willen zij Stefan ook wel eerst opereren of doen ze juist wel helemaal niets meer als zijn bloedwaarden bijvoorbeeld te slecht blijken. Dan zijn we maandagavond al weer thuis. Misschien gaan ze wel eerst onderzoeken waar al die buikpijn vandaan komt of gaan ze gewoon stug met het voorgenomen behandelplan door. Wat ik zeg, geen idee. Ook geen idee of, en hoe, en wanneer we weer terug zullen komen. We vinden het zwaar en moeilijk. Ook de kinderen hebben het duidelijk wat moeilijk. Ergens verheugen ze zich op logeren maar de reden valt hen zwaar. Edith informeerde vanavond wat wij dan gingen doen als zij uit gingen logeren? Ik vertelde haar weer dat Pappa naar een ziekenhuis in Duitsland ging en dat mamma zoveel mogelijk bij pappa zal zijn om te troosten als hij verdrietig is of pijn heeft. Edith concludeerde dat het niet eerlijk was dat zij allemaal wat leuks gingen doen en wij helemaal niet. Ik heb haar gezegd dat ze maar moet proberen er zelf zoveel mogelijk van te genieten omdat we het fijn vinden als zij het goed heeft. Dat zou ze doen. Anne knuffelde me zowat plat. Ze wilde weer terug in mijn buik zijn, zei ze. Lekker veilig en warm en beschermd. Haar net zo teruggenuffeld en gezegd dat ze zich ook buiten mijn buik net zo warm en beschermd mag voelen omdat onze Heer God van haar houdt en haar vasthoudt en omgeeft. Floris was vandaag helemaal uit zijn doen. Hangerig en huilerig. Wilde steeds maar knuffelen. Ook Myrthe leek wat aan te voelen. Steeds zocht ze me op om aan mijn broek te hangen en om opgetild en geknufd te worden.

Emotionele en knuffelige boel. Het maakt het er voor ons niet gemakkelijker op. Wel mooier en dieper. Liefde en lijden weer hand in hand.



vrijdag 3 januari 2014

Vrijdag 3 januari

Een dag met veel emoties die op de meest afwisselende momenten spontaan boven kwamen. Stefan had veel buikpijn. Desondanks zijn we met het hele stel naar het zwembad geweest. Wat een blijdschap. Myrthe is helemaal los gegaan. Ze vond dat ze met bijna 10 maanden best zelfstandig in het zwembad op pad kon. Ze had zwemvleugeltjes aan maar maakte zeer duidelijk dat een zwemring erbij haar ook wel aanstond en toen was ze op drift. Letterlijk. Ze had ontdekt dat ze zo hangend met haar voetjes op de bodem trappelend, kon komen waar ze maar wilde en wat wilde ze veel. Na afloop was ze helemaal kapot. Drie uur lang heeft ze zelfstandig "gezwommen" onder begeleiding van alle broers en zussen die haar pogingen volledig hilarisch vonden. Ik moet eerlijk zeggen dat het er ook wel erg maf uitzag zon zelfstandig klein blauwogig kaal meisje dat haar eigen weg wel in het water zocht.

De anderen hebben ook veel plezier gehad en Stefan is zelfs met een paar kinderen van de glijbaan geweest.

Na thuiskomst was iedereen bekaf en Stefan het meest. Blijkbaar had hij een verhaaltje aan de kinderen beloofd. Laurens informeerde ernaar en Stefans gezicht sprak boekdelen: "oh nee". Die lieve lieve Laurens keek eens goed naar pappa en zei grootmoedig: "Pap, ik snap wel als het niet gaat hoor. Je bent ziek en dan gaat het wel een keer niet maar dat geeft niet hoor pap, is niet erg hoor. Ik snap het" Wauw ik moest weglopen om niet helemaal in tranen te staan en ook Stefan hield het niet meer.
Uiteindelijk heeft Stefan met zijn tanden op elkaar toch twee hele leuke verhaaltjes kunnen vertellen. Wat genieten ze daar altijd van. Anne moest na afloop huilen. Myrthe zal nooit pappa's verhaaltjes kennen..... Dat denken we wel maar we weten het niet. Gelukkig weten we niet veel en is pappa's leven in Gods hand. Duitsland is spannend en komt nu ook wel erg dichtbij. De kleine kinderen tellen de dagen af tot hun logeerpartijtje begint, maar de grote zien het toch anders. Ook zelf zien we er weer tegenop als tegen een executie. Geen idee of en hoe Stefan terugkomt. Niet gaan is helemaal zo hopeloos dus kunnen we het beter wel doen.

Toen ik Matthijs vanavond naar bed stuurde zag ik wat hij op de computer aan het doen was geweest. Hij "liep" met google-earth in Dokkum rond en had het winkeltje van opa en oma opgezocht waar hij zo vaak zo gezellig gelogeerd had. Opa en oma wonen daar niet meer en opa is inmiddels overleden.  Ook Matthijs was echt wat triest.

Vandaag was het ook precies drie jaar geleden dat we de sleutel van dit huis kregen en dat mijn moeder overleed. Floris was toen drie maanden oud. Een zeer dramatische samenloop van omstandigheden in een zware periode waar ik niet graag aan terugdenk.

Hoewel het een wat geladen dag was vandaag en de kinderen wel wat snel boos en huilerig, kan ik zeggen dat over het algemeen vrede en kalmte overheersten. Steeds wijzen we de kinderen erop dat onze hemelse Vader zeker voor ons zal blijven zorgen wat er ook gebeurt en ook zelf hebben we de genade van dat vertrouwen mogen ontvangen. Verdriet blijft. Dat zal niet veranderen. Spanning blijft. Ook volkomen te verwachten en logisch. We hopen ook voor dit deel van het avontuur dat Hij met ons zal zijn en dat we er weer doorheen komen met zijn allen. Maar wat zijn zal, zal goed zijn. Zijn wil geschiede. Vol dankbaarheid horen we van steeds meer mensen dat ze meeleven en meebidden. Zo kostbaar.

Morgen nog een leuke dag gepland met wel wat inpakwerk alvast.

donderdag 2 januari 2014

Donderdag 2 januari

Ja, gelukkig, Stefan is er nog steeds :) (nav blog gisteren)  De buikpijn van gisterenavond is niet verkeerd gegaan. Stefan is wel vermoeider aan het raken. Het duurde vandaag een tijdje voor hij opstond. Ik zat me serieus af te vragen of ik nu naar boven zou moeten om eens poolshoogte te nemen (Hij zou wat kunnen hebben) of dat ik dat juist beter niet kon doen voor het geval hij gewoon lekker aan het slapen zou zijn. Erg spannend. Ik besloot hem met rust te laten. Dat leek meer voordelen te hebben. Het zou jammer zijn wanneer ik hem uit een verkwikkend slaapje zou halen vanwege wat bezorgdheid en als hij niet aan het slapen was maar ingeslapen zou zijn dan kon ik daar toch niets aan doen en dan kon ik dat net zo goed wat later ontdekken. Wat was ik opgelucht toen hij gewoon helemaal aangekleed en monter de trap af kwam.

Tijdens het slapen van Stefan was het lastig de kinderen steeds zo stil mogelijk te houden. Ik weet dat ze hun best doen maar het geheugen van een driejarige, een vijfjarige en een zevenjarige is in de hitte van een spannend spel nu eenmaal niet zo alert. Regelmatig werd er tot mijn frustratie een te hoog volume geproduceerd.

Daarbij had ik een poging gewaagd om de financiƫn te doen en moest daarvoor enkele telefoontjes plegen tussen alle spelende en geluidsproducerende hectiek door. Veel spanning door dit alles vanmorgen. Om 10.00 uur had ik er al een halve gespannen dag opzitten en was ik al volkomen moe.

Vanaf 10.00 uur hebben we doorlopend bezoek gehad. Een drukke en gevulde dag. Veel troost en veel gezelligheid. Nu zijn we wel moe. Erg moe.

Morgen toch misschien voor wat meer rust in het gezin gaan. Anders gaan we al uitgeput aan de Duitsland onderneming beginnen. Het begint er steeds meer op te lijken dat we daar inderdaad zondagavond naartoe kunnen vertrekken. We blijven bidden om bescherming en kracht. En om de moed om onze lieve kinderen allemaal voor mogelijk wel een week achter te laten. Zucht. Zij verheugen zich op hun logeerpartij. Dat gelukkig wel. Het zijn flexibele en sociale kinderen aan het worden. Ook wij leren zeer veel. Onbetaalbaar veel. Dat is veel waard in eeuwigheidsperspectief. Misschien past zelfs het woord dankbaarheid heel voorzichtig?


woensdag 1 januari 2014

Woensdag 1 januari 2014

Oudejaarsavond gisteren. Anne en Matthijs zijn niet gaan slapen en om 24.00 uur hebben we ook de andere kinderen wakker gemaakt. Vanuit het raam van onze slaapkamer kunnen we heel ver uitkijken en hebben we prachtig uitzicht op heel veel vuurwerk. De kinderen hebben genoten. Voor Myrthe was het haar eerste oud en nieuw. Vorig jaar zat ze nog gezellig in mijn buik. Nu zat ze gezellig bij pappa op de arm en vond het geweldig. Ze werd helemaal enthousiast. Echt lief. We hebben daarna melk met anijs gedronken, nog wat met de hele boel computer gekeken (we hebben geen tv) en hebben iedereen weer naar bed gebracht. Stefan en ik bleven nog even beneden achter. We hebben vanavond hard geprobeerd niet teveel na te denken. Dat valt echt niet mee. Stefan keek me aan: "Zo, dat was het dan...".  "Ja" was alles wat ik nog zeggen kon. Wat een lading die paar woordjes.

Vandaag was erg gezellig. Ik ben zeer bijzonder verwend. Toen Myrthe om pas 7.30 wakker werd, is Stefan opgestaan. Hij is met Myrthe naar beneden gegaan en trof daar Laurens, Floris en Edith al aan die stilletjes en lief aan het spelen waren. Om 9.00 uur werd ik pas wakker.

Stefan heeft vanmiddag ondanks buikpijn van alles met de kinderen ondernomen. Hij heeft de kleine rest van het weinige vuurwerk op creatieve wijze met de kinderen opgestookt. Dat kostte me een theeglas en een plastic bakje. Het is hem vergeven. Wat hadden ze plezier. Ook heeft hij Edith op een grotere fiets, de oude van Anne, leren rijden en Laurens geholpen bij het leren fietsen op de oude van Edith. Fijn dat dat ging. We hebben bezoek gehad. Dat was erg gezellig. Het was eigenlijk een heerlijke rommelige dag met veel gezelligheid.

Anne is nu alweer twee dagen thuis van High Time. Het is goed om haar weer thuis te hebben. Wat is ze opgefleurd weer terug gekomen. Behoorlijk gestrest, oververmoeid en wat op zichzelf, ging ze. Met enthousiasme, weer helemaal gevuld met Gods liefde, hulpvaardig en blij is ze nu. Waarom heb ik ooit getwijfeld haar te laten gaan?  Lieve kampleiding, zo veel dank!!!

Wat wel moeilijk was, was dat er op het kamp veel over wonderbaarlijke genezing gesproken is begreep ik. Vandaag kwam het hoge woord eruit. Wanneer er zoveel genezingen zijn, ook nu nog, waarom maakt God pappa dan niet beter??? Ja, waarom? waarom? Waarom heeft God pappa NOG niet beter gemaakt? We weten niet wat er in de toekomst ligt. Dat houden we ook graag zo. We  houden hoop. Stefan heeft Anne beloofd dat hij er deze week nog zal zijn. We verwachten en hopen beiden dat hij gelijk heeft. Onze Heer weet het. Hij weet alles. Het is goed.

Het is erg spannend om straks afscheid van de kinderen te nemen en naar Duitsland te gaan. Toch kunnen we het niet niet doen. Dat zou nog spannender zijn. We hebben geen idee wat we moeten verwachten. We hebben het idee dat het goed is te gaan. We hebben er voor gebeden. We zullen gaan en wachten af wat zijn zal. Hij weet het....
Behoorlijk wat mensen gaan we nog ontmoeten voor we gaan. Morgen wordt een drukke dag. Vrijdag ook. Zaterdag gaan we leeg houden. Er moet veel ingepakt en we willen graag ook nog echt tijd met ons gezin hebben.

Stefan zit nu op de bank terwijl ik de blog schrijf. Hij heeft behoorlijk wat buikpijn. Meer dan normaal. Het blijft allemaal spannend. We hopen dat het zo weer zakt en er niet weer een verstopping komt. Stefan heeft Anne immers beloofd er deze week nog te zijn.......