Donderdag 9 januari (deels door Stefan)

Stefan:

Tot u blijf ik roepen, o Heer,
U die ik mocht noemen 'mijn schuilplaats,
mijn plek gronds in dit aardse leven.'
Sla dan op mijn jammeren acht,
Zelf ben ik te weerloos geworden
...
O, bevrijd uit de engte mijn leven,
dat ik weer moge loven uw naam,
dat rechtvaardigen mij omringen.
Want Gij voltrekt het voor mij.
Ps. 142, 6-8

Mijn lichaam begint erg zwak te worden. Vannacht was eigenlijk rampzalig en pijnlijk. Vanochtend moesten we kiezen: opereren of chemo. De arts had haar voorkeur voor chemo, omdat na een operatie en herstelperiode, door tumorgroei mogelijk weer dezelfde problemen komen. Mijn darm zit zo goed als dicht, ik mag dus niets eten of drinken (alleen wat water). Chemo gehad dus. Tot nu toe heb ik er geen bijwerkingen van, waar ik erg dankbaar voor ben. Maar lichamelijk ziet het er niet goed uit. We leren allebei ons leven elke dag weer aan Hem te geven.
Vanochtend had ik een ervaring van overgave. Laat Hij maar doen waarvan Hij denkt dat het het beste is, ook al begrijpen we er niets van. Het komt goed, want wij zijn zijn kinderen, hij is onze Papa; hij zal wel weten wat Hij doet.
Het was eigenlijk de bedoeling om zaterdag naar huis te gaan, maar dat zit er nu niet in. De kinderen komen nu morgen naar ons toe. Ik zie ernaar uit ze weer te zien. Ze zullen bij mijn moeder overnachten.

Lisette:

Toen ik vanmorgen in het ziekenhuis kwam zag een en ander er behoorlijk dramatisch uit. Er werd gevraagd of we iemand van de dienst geestelijke ondersteuning wilden spreken en Stefan was heel heel ziek. Hij had heel veel overgegeven en zijn darm zat echt dicht. Zolang er nog iets van vocht door de veel te nauwe opening heenkomt gaat het. Wanneer dat niet meer lukt krijgen we acuut gevaar en dan kan alleen een operatie nog soelaas bieden. Men is niet zeker dat hij daardoorheen komt. In de loop van de dag begon Stefan wat op te knappen en dan ziet de wereld er gelijk weer anders uit. We zijn even naar buiten gewandeld, Ik heb weer een slaapje op zijn plekje mogen doen terwijl hij fijn naast me zat op een stoel (ben fors uitgeput) en zojuist hebben we zeer gezellig en kneuterig Yatzee gespeeld........... Ik sprak een mevrouw wiens man hier ligt en vertelde dat ik het ook niet meer begreep. Ik vertelde hoe slecht het eruit zag vanmorgen en dat met de berichten die naar buiten kwamen toch veel mensen bezorgd waren geworden en waren gaan bidden. Ik vertelde dat ik me een beetje schuldig over de heisa voelde. Hij liep nu immers weer wat rond. Ok het gevaar is geenszins geweken en er kan zo weer een nieuwe crisis zijn maar hij loopt toch weer. "Ja Natuurlijk" zei ze " Het helpt als er gebeden wordt". Oh ja, Ehhh tuurlijk. Daardoor....Wat voelde ik me een dom schaapje. Ik hoop dat velen blijven bidden het is aan alle kanten nodig.

Net als Stefan heb ik vanmorgen mijn levensweg weer in de hand van onze Heer gelegd. De weg is nogal grillig de laatste tijd. Ik denk er maar niet teveel over na. Ik ben het schaapje Hij is de herder. Ik ben nu nog bij Stefan in het ziekenhuis. Ga zo naar huis. Ben moe, snel schaapjes tellen :) en bidden dat Stefan een rustige nacht heeft.