Een dag met veel emoties die op de meest afwisselende momenten spontaan boven kwamen. Stefan had veel buikpijn. Desondanks zijn we met het hele stel naar het zwembad geweest. Wat een blijdschap. Myrthe is helemaal los gegaan. Ze vond dat ze met bijna 10 maanden best zelfstandig in het zwembad op pad kon. Ze had zwemvleugeltjes aan maar maakte zeer duidelijk dat een zwemring erbij haar ook wel aanstond en toen was ze op drift. Letterlijk. Ze had ontdekt dat ze zo hangend met haar voetjes op de bodem trappelend, kon komen waar ze maar wilde en wat wilde ze veel. Na afloop was ze helemaal kapot. Drie uur lang heeft ze zelfstandig "gezwommen" onder begeleiding van alle broers en zussen die haar pogingen volledig hilarisch vonden. Ik moet eerlijk zeggen dat het er ook wel erg maf uitzag zon zelfstandig klein blauwogig kaal meisje dat haar eigen weg wel in het water zocht.
De anderen hebben ook veel plezier gehad en Stefan is zelfs met een paar kinderen van de glijbaan geweest.
Na thuiskomst was iedereen bekaf en Stefan het meest. Blijkbaar had hij een verhaaltje aan de kinderen beloofd. Laurens informeerde ernaar en Stefans gezicht sprak boekdelen: "oh nee". Die lieve lieve Laurens keek eens goed naar pappa en zei grootmoedig: "Pap, ik snap wel als het niet gaat hoor. Je bent ziek en dan gaat het wel een keer niet maar dat geeft niet hoor pap, is niet erg hoor. Ik snap het" Wauw ik moest weglopen om niet helemaal in tranen te staan en ook Stefan hield het niet meer.
Uiteindelijk heeft Stefan met zijn tanden op elkaar toch twee hele leuke verhaaltjes kunnen vertellen. Wat genieten ze daar altijd van. Anne moest na afloop huilen. Myrthe zal nooit pappa's verhaaltjes kennen..... Dat denken we wel maar we weten het niet. Gelukkig weten we niet veel en is pappa's leven in Gods hand. Duitsland is spannend en komt nu ook wel erg dichtbij. De kleine kinderen tellen de dagen af tot hun logeerpartijtje begint, maar de grote zien het toch anders. Ook zelf zien we er weer tegenop als tegen een executie. Geen idee of en hoe Stefan terugkomt. Niet gaan is helemaal zo hopeloos dus kunnen we het beter wel doen.
Toen ik Matthijs vanavond naar bed stuurde zag ik wat hij op de computer aan het doen was geweest. Hij "liep" met google-earth in Dokkum rond en had het winkeltje van opa en oma opgezocht waar hij zo vaak zo gezellig gelogeerd had. Opa en oma wonen daar niet meer en opa is inmiddels overleden. Ook Matthijs was echt wat triest.
Vandaag was het ook precies drie jaar geleden dat we de sleutel van dit huis kregen en dat mijn moeder overleed. Floris was toen drie maanden oud. Een zeer dramatische samenloop van omstandigheden in een zware periode waar ik niet graag aan terugdenk.
Hoewel het een wat geladen dag was vandaag en de kinderen wel wat snel boos en huilerig, kan ik zeggen dat over het algemeen vrede en kalmte overheersten. Steeds wijzen we de kinderen erop dat onze hemelse Vader zeker voor ons zal blijven zorgen wat er ook gebeurt en ook zelf hebben we de genade van dat vertrouwen mogen ontvangen. Verdriet blijft. Dat zal niet veranderen. Spanning blijft. Ook volkomen te verwachten en logisch. We hopen ook voor dit deel van het avontuur dat Hij met ons zal zijn en dat we er weer doorheen komen met zijn allen. Maar wat zijn zal, zal goed zijn. Zijn wil geschiede. Vol dankbaarheid horen we van steeds meer mensen dat ze meeleven en meebidden. Zo kostbaar.
Morgen nog een leuke dag gepland met wel wat inpakwerk alvast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten