Zondag 5 januari

Pff wat een dag. Het voelde een beetje als de laatste dag als gezin samen. Iedereen is naar de logeeradressen nu. Iedereen uit elkaar. Ik zit naast Stefan in de auto de blog te schrijven. Stefan rijdt zodat hij wat afleiding heeft. We zijn onderweg naar Stefans moeder. Daar slapen we vannacht en daar zal ook ik verblijven. Morgen gaan we naar het ziekenhuis. Ik was een beetje verbaasd dat Stefan  wilde rijden  vanavond. Hij was de hele dag zo moe en had zoveel pijn.

Na een slechte nachtrust was ook ik zelf erg moe. Steeds was ik van alles kwijt. Dat is niet handig als je voor iedereen alles moet inpakken.  Ik kon Stefans paspoort niet vinden, was zijn rijbewijs kwijt, later mijn portemonnee, daarna een bankpas die eerder nog in mijn portemonnee zat enz enz.  Doorlopend natte ogen ook. Gelukkig is Froukje de hele dag bij ons geweest. Ze heeft echt met alles geholpen. 

Stefan had veel pijn. Steeds iets anders. Hij heeft deze dag erg zijn best gedaan om er te zijn. Leuk was het voor hem niet. Erg pijnlijk en emotioneel. Hij heeft mee ontbeten en is mee naar de kerk geweest. Na de viering kwamen velen  ons nog sterkte wensen en sommigen huilden. We hebben de pastoor gevraagd ons als gezin te zegenen. Dat deed hij met veel liefde. We kunnen alle kracht gebruiken die maar mogelijk is.

Vanmiddag hebben Froukje en ik alle spullen ingepakt en heeft Froukje bovendien gezorgd dat mijn huis niet helemaal volledig ontplofte door steeds de afwas bij te houden en de rommel wat op te ruimen. Zoveel om aan te denken. Ieder gezinslid een eigen bigshopper. Zorgpasjes voor het geval iemand een ongeluk heeft. Knuffelbeesten voor de nacht, tandenborstels, broodtrommels voor op school, gymkleren. Alles wat een kind in een week maar nodig kan hebben. Handschoenen voor als het koud wordt. Stefan en ik boeken, bijbel, rozenkrans, tandenborstel. Ook van alles wat je zoal nodig hebt.

Stefan heeft Anne nog geholpen met een weeropdracht voor aardrijkskunde die ze voor donderdag af moest hebben en samen met Matthijs heeft hij een presentatie voor de spreekbeurt voor morgen gemaakt. “Missie naar Mars” Ze hadden het samen uitgebreid over lichtjaren en kolonies op mars en afstanden naar de sterren.  Leuk maar zo ontzettend dubbel. Stefan zou  zo graag alle kinderen ooit met een spreekbeurt helpen. Edith, Laurens, Floris, Myrthe. Stefan is duidelijk zo ziek en heeft pijn. Alles kost hem zoveel moeite. Ik kan het niet goed aanzien. Ik zie iedere pijn in zijn ogen en het grote verdriet van afscheid. Ook de oudste kinderen beleven het zo. Dat is duidelijk. Alles heeft een lading.  Ik voel me machteloos. Ik weet niet goed wat ik doen kan om ieders pijn te verzachten. Terwijl ook mijn hart het uitschreeuwt van verdriet probeer ik nuchter te doen en alles onder controle te hebben en een beetje vrolijk te zijn. Het lukt niet zo goed. Mijn ogen blijven vandaag maar nat worden en ik blijf maar van alles kwijt raken.

We hebben samen gegeten. Het was een erg gezellige maaltijd. De kinderen vertelden over de film die ze tweede kerstdag samen met pappa hadden gezien. Wat hadden ze het gezellig gevonden....??? Heerlijk dat dat dat is blijven hangen. De herinnering van gezelligheid en niet de nare afloop met de ambulance en de stress. Stefan kijkt me verbaasd aan. Ik ben dankbaar. We zijn dankbaar.

Na het eten hebben we samen met het hele gezin  in de kapel gebeden. We hebben gezongen: "Jezus is de goede herder", "De Here zegent jou" speciaal voor pappa en we hebben gezongen dat we Gods dienaar willen zijn en Zijn weg willen gaan.  Iedereen zong hard mee. De oudsten met tranen. Nu zitten Stefan en ik dus in de auto, onderweg. Ben benieuwd wat Zijn weg met ons deze week is.....