dinsdag 18 maart 2014

Korte update 18-3-14

Regelmatig krijg ik lieve mailtjes en af en  toe een kaartje met de vraag hoe het nu met ons gaat. Ik merk dat mensen de blog missen. Ik weet nooit zo goed wat ik kan antwoorden. Hoe gaat het met mij? Hoe gaat het met ons? Bijna acht weken geleden is Stefan begraven. Het leven lijkt een soort van door te gaan.

Intussen ben ik wat gaan werken (huwelijksvoorbereiding zeer pijnlijk maar mooi om te doen); Hebben we Stefans 40e verjaardag gevierd (9-2  met taart en visite, ook de hemel vierde mee); is Myrthe 1 jaar geworden en heeft leren trap klimmen  (echt eng) en heeft bijna leren loslopen; Hebben Edith, Laurens en Floris leren waveboarden en is de verjaardag van mijn moeder zaliger gepasseerd. Binnenkort komt mijn verjaardag en onze huwelijksdag. We zouden 15 jaar getrouwd zijn geweest.
Het is raar om weduwe te zijn. Vreemd om weeskinderen te hebben. Gek om twee trouwringen om mijn vinger te hebben die mij steeds herinneren aan de belofte van bijna 15 jaar geleden dat ik er voor Stefan zou zijn, hem zou liefhebben en waarderen al de dagen van mijn leven...
Mijn kleding is nog zwart. Ik ben in de rouw en kan er maar moeilijk afstand van doen. Ik rouw nog zo.

Kort voor Stefan stierf, hebben we samen, Stefan en ik, met overtuiging en met Gods kracht en genade ons grootste "ja" ooit tegen God gezegd: "Uw wil geschiede; het is goed wat komen zal, wat het ook zijn zal; JA" Ons offer.Voor de kinderen ligt het anders. Voor hen is het gevecht nu pas goed begonnen om te accepteren dat er geen pappa meer fysiek om hen heen zal zijn de rest van hun leven. Hun "ja" zal terecht nog wat voeten in aarde hebben.
Ik ben wel zeer dankbaar voor de bijzondere rust en vrede die ons gezin ondanks alles steeds ten deel valt. Wanhoop is er niet. Wrok is er niet. Diepe boosheid ook niet.
We hebben het meestal erg gezellig met elkaar. We zingen veel, dansen af en toe op harde muziek (sorry buren) en lachen ook best wat af. Toch is er door alles heen steeds een groot verdriet en diep gemis.

Zelf heb ik het meeste verdriet wanneer ik de kinderen zie lijden. Klinkt zwaar maar ik kan het niet anders noemen. Floris mist zijn pappa erg. Hij huilt in zijn bedje en zegt dat hij zo graag pappa wil knuffelen. Hij concludeert zelf steeds dat dat niet meer kan. Nooit meer. Vandaag had hij met blokjes een zeer indrukwekkend bouwwerk gemaakt: "Kijk mam, hier kan het open en dan kan pappa erin!" Ik: " maar wat is het dan?" Nou dat daar is een kerk en dat is Jezus (kruis) en dat is het graf van pappa, daar kan hij in en dan kan het weer dicht, kijk zo...... Ik slikte mijn tranen snel weg en kon hem nog net zeggen dat ik het prachtig vond. Help......Welk kind van 3 bouwt met blokjes het graf van zijn pappa?
Myrthe lacht blij naar de foto van Stefan en roept enthousiast "Pappa" en knuffelt de foto als ze hem te pakken krijgt; "Pappa" is voor haar die foto. Misschien ook nog een keer een vertelling of een filmpje..... Anne denkt steeds aan de geweldige leuke dingen die ze met pappa deed. Toen hij nog ziek was en als zij dan moest huilen, zei hij : "sorry", troostte haar en zei: "Vandaag ben ik er nog en morgen waarschijnlijk ook nog" ...nu niet meer. Matthijs vind het het moeilijkst om andere kinderen met hun pappa te zien. Hij wil ook door pappa van school gehaald, Hij wil ook....

We missen ook zo de kleine baby die nu langzaamaan had moeten beginnen met voelbaar trappelen in mijn buik. Steeds is er het gemis van het mooie vooruitzicht dat we met elkaar hadden op het nieuwe kleine leven in ons gezin. Zeker wanneer er bij iemand een baby geboren wordt of wanneer we bij het winkelen schattige kleine rompertjes zien ( Helemaal tranen als ze als opschrift de tekst: "my daddy loves me" hebben)  Lief klein kindje dat zich op zon lastig moment zo heel schattig in ons leven had ingedrongen en waar Stefan en ik (na even wennen aan het idee) zo blij mee waren. Ons laatste kindje ooit, direct in de hemel geboren.

Zelf ben ik op het ogenblik niet helemaal goed en heb ik wat medische onderzoeken. Voor een van die onderzoekjes moest ik bloed prikken en ik nam Floris even mee. Gelijk zat er bij hem de schrik er goed in. Dat kwam voor mij wat uit de lucht vallen. Er moet wel vaker iemand van ons bloed prikken. Stemvolume op max., midden op straat, met zijn grote blauwe oogjes gevuld met tranen: "Mamma je gaat toch niet ook dood zoals pappa?" .........Drama,  Iedereen kijken. Wat moest ik zeggen? Wat weet ik nu? Ik heb hem (net zo midden op straat met tranen in mijn ogen) beloofd dat ik mijn best zal doen om zolang mogelijk in leven te blijven en gezegd dat mensen meestal niet zo gemakkelijk doodgaan. Maar ja...wat weet ik nu? De kinderen weten niet dat ik momenteel onderzoeken heb. Ik zeg het ze niet. Ze hebben genoeg meegemaakt. Ze merken wel dat er iets niet helemaal pluis is.
Ook ik ben in Zijn hand. Zijn wil geschiede! Waarschijnlijk is het stress. Zit er heel dik in. Ik wacht maar rustig af.

Zeker wanneer ik me niet zo goed voel maar ook op allerlei andere momenten geldt, dat ik ook zelf steeds weer wordt geconfronteerd met de pijnlijke werkelijkheid van het gemis van Stefan en de gevolgen ervan. Ik heb hem nog zo lief en in alles is hij er niet meer. Overal en bij alles ontbreekt hij. Het leven heeft veel aan smaak verloren met het heengaan van mijn lieve man. Steeds weer opnieuw, bij ieder gat dat Stefan heeft gelaten, ligt er de uitdaging om ons offer "van toen" met een "ja" te hernieuwen; iedere dag meerdere keren: "Heer Uw wil geschiede"; "Heer help ons"; "Heer, het is goed" Alleen, soms voelt het niet goed. Soms voel het alleen maar pijnlijk en eenzaam. Om dan toch "ja" te zeggen en de wil en kracht te vinden om die dag mijn leven verder te leven voor mijn Heer en voor mijn lieve kinderen, kan een echte strijd zijn die alleen door hulp van boven en door gebed gewonnen kan worden. Ik ben dankbaar voor de vele hulp die we nog krijgen, voor vrienden en voor hen die voor ons bidden. De Heer is mijn herder, nog steeds. Hij leidt en Hij zal zorgen. Er is ons beloofd: Hij zal alle tranen van onze ogen afwissen. Dat zijn er veel.

Mogelijk komt er over enkele maanden nog eens een update. Ik zal het vermelden op FB