donderdag 18 december 2014

Dank en uitnodiging

Beste Allen,
Het is nu bijna een jaar geleden dat Stefan is overleden en in dat afgelopen jaar is er in ons gezin veel gebeurd. Voor en rond het overlijden van Stefan maar ook in alles daarna hebben we steeds zoveel steun en hulp van velen mogen ervaren. We hebben ons door het gebed innig verbonden en gesterkt gevoeld. Door maaltijden verwend en door alle andere attenties en hulp, gedragen geweten.
Graag zou ik iedereen heel persoonlijk willen danken maar ik weet niet waar ik beginnen moet.
De kinderen en ik hebben samen nagedacht en het volgende bedacht: Graag willen we u (allen die zich betrokken voelen) uitnodigen voor een gezinsvriendelijke zang-en gebedsviering uit dankbaarheid.
Dankbaarheid voor uw hulp, steun en gebed. Dankbaarheid voor Stefans leven en het feit dat we mogen vertrouwen dat God hem liefdevol bij zich heeft. Bovenal ook dankbaarheid naar God, die ons niet verweesd achterlaat, ons in alle storm en noodweer  heeft gespaard en in ons verdriet steeds nabij is geweest.
Graag nodigen we u uit op Stefans eerste sterfdag:
Zondag 18 januari
om 14.00 uur
Dionysiuskerk
Middenweg 248 te Heerhugowaard.
Aansluitend is er koffie en limonade.
(graag voor 10-1 berichtje (emhvanaken@yahoo.com)of en met hoeveel u komt)
Zalig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar.
Lisette,
Anne, Matthijs, Edith, Laurens, Floris en Myrthe

zaterdag 25 oktober 2014

25 OKTOBER 2014

Deze week is het een jaar geleden dat we bij de blauwe zusters verbleven, de paus hebben ontmoet, dat Stefan en Anne samen in een musical van de Kisikids optraden. Toen hadden we nog de hoop dat er een wonder zou gebeuren of dat Stefan zoals sommige anderen met dezelfde diagnose minstens nog een aantal jaar bij ons zou zijn. Myrthe is al een tijd geleden 1 jaar geworden, Ze wordt zo grappig. Ze kletst honderduit, houdt erg van zingen, weet zinnen van 3 tot 4 woordjes te maken is een erg pittige tante. Floris is vier geworden en gaat naar school, Anne en Matthijs zijn jarig geweest en Matthijs heeft een hele serieuze beugel gekregen. Vijf van de zes kinderen zijn met muziekles begonnen. Laurens en Floris met kleutervioolles. Ik kreeg de tip om ze goed uit te leggen dat het een strijkinstument was. Geen slag....instrument. (Gouden tip pa).
Zelf ben ik ben al weer vier maanden voorbij het ontstaan van mijn gezondheids problemen. De tijd gaat snel.
Wanneer de kinderen over de lijn van hun leven praten vallen er een paar zaken op. Er is een "toen pappa nog leefde" en een " daarna" en er is een "toen mama nog gezond was" en een "daarna" Als ik meer pijn lijk te hebben, zijn ze bezorgd. Als ik vooruit lijk te gaan wordt dat blij opgemerkt. Laatst tilde ik eventjes kort Floris weer een keertje op. Helemaal gelukkig werd hij ervan: "Oh mam je wordt weer beter je kan mij al tillen wat goed van je" Het was helaas voorlopig duidelijk een eenmalige actie (au).
Bij het horen van een ambulance reageren ze allemaal hetzelfde: Stress!
mam alles ok?" "Nee jongens deze is voor iemand anders"  Gevolgd door duidelijke opluchting bij hen.
Zelf begin ik me maar net te realiseren hoe genadig ik er vanaf gekomen ben. De meesten met mijn aandoening (Caudasyndroom) hebben een stuk meer problemen; zijn incontinent en moeten in het gunstigste geval een aangepaste auto rijden. Ik heb zo geluk gehad. Ook met Fieke in huis ben ik zo blij. Hoe had ik anders voor mijn kinderen kunnen blijven zorgen?

Gelukkig lijk ik in totaal iij steeds iets vooruit te gaan. Mijn been doet t soms en soms slecht. Ik wordt over het algemeen wel steeds mobieler. Ik kan al afstanden auto rijden en stukken lopen. Ik kan sinds anderhalve maand een tijd rechtop zitten en dat gaat best goed. Er is momenteel nog steeds fors veel hulp vanuit de thuiszorg en Fieke draag ook flink bij. Een dag zelfstandig voor mijn kinderen en huishouden zorgen maakt dat ik twee dagen daarna flink rustiger aan moet doen. Mijn lichaam trekt dat niet; pijn. Nog steeds staat er een bed in de woonkamer en de laatste weken heb ik hem weer meer nodig . Wanneer ik hem niet gebruik liggen de kinderen erop een boek te lezen of te spelen.

Sinds drie weken is er eindelijk een revalidatietraject opgestart dat steeds meer vorm begint te krijgen. Twee dagen per week ga ik naar een revalidatiekliniek en doe mijn best er bovenop te komen. Het is doodvermoeiend om steeds pijn te hebben, doodvermoeiend om af en toe zo slecht te kunnen voortbewegen en ook doodvermoeiend om Stefan in dit alles zo te missen.
Ik werk wat op "therapeutische basis" en ik vind het heerlijk om af en toe "spreekster" "lerares" of "teamlid" te zijn. Ik hoop langzaamaan weer wat meer op te bouwen.

Soms, als ik terugkijk, krijg ik het nog benauwd. Het is net of ik een hele enge achtbaan heb gereden waarvan ik tijdens en vooraf niet had bedacht wat er allemaal helemaal verkeerd had kunnen gaan. Nu kijk ik terug en zie waardoorheen we het laatste half jaar zijn gegaan en wat er allemaal als gevolg  had kunnen gebeuren...... Soms stokt me dan de adem in mijn keel en raak ik alsnog bijna in paniek. Ik heb de laatste tijd ook regelmatig aan God gevraagd: Heer waar laat u ons doorheen gaan? wat is dit voor een halsbrekende route? Wat is de zin, wat is het doel, waarom? Ik heb me op een bepaald punt gerealiseerd dat ik beter niet teveel kan omkijken, dat ik beter niet teveel kan vooruitkijken. Alles is immers naar en eng. Ik moet maar geloven en vertrouwen dat Hij niet meer te dragen geeft dan we aankunnen. We moeten maar gewoon per dag leven en kijken naar het moois dat er is. Zulke lieve kinderen, goede sfeer thuis, gezelligheid. Ik heb me gerealiseerd dat Hij dan inderdaad niet meer te dragen geeft dan we aankunnen  maar dat er een ander is die er nog een schepje bovenop wil doen. Iemand die wil dat we het niet redden. Iemand die bovenop de zware situatie ook nog angst en twijfel zaaien wil. Angst komt niet van God en twijfel al helemaal niet.  Boven op alles nog bang zijn en twijfelen aan Gods goedheid gaat me teveel worden. Dan kan ik het niet meer volhouden. Wanneer ik blijf doorgaan en noch achterom noch vooruit kijk maar mijn ogen, met Zijn kracht, vertrouwvol op Hem gericht blijf houden, maak ik met mijn gezin de meeste kans ons bootje zo goed mogelijk door de voortdurende storm te loodsen. Bovendien heb ik ook alle reden Hem te vertrouwen wanneer ik er goed over nadenk. Hij heeft ons bijgegestaan en de oplossingen gegeven. Hij heeft zich trouw betoond. Redenen voldoende om te vertrouwen al was de reis nog zo zwaar en eng tot noch toe. Toch wel waar dus nog steeds; Soms echt met moeite, Soms met overgave: "De Heer is mijn herder" .....

 Mogelijk later weer eens een blog. dank voor het lezen.
Lisette

zaterdag 2 augustus 2014

zaterdag 2 augustus

Ruim 5 weken na mijn operatie. Ik kan lopen (variƫrend meer of minder kreupel naar gelang mijn moeheid) staan, kort zitten en lang liggen. Ik praat gewoon, maak grapjes enz. Dus als je me ziet, denk je dat er niets aan de hand is. Wanneer er echter een kindje zich pijn doet of er iets geveegd of gepakt moet worden of er een of andere situatie ontstaat die iets van ingrijpen nodig heeft..... ben ik niet beschikbaar. Ik kan niets pakken dat zich onder dijbeenhoogte bevindt, ik kan niet optillen en knuffelen, geen pannetje water dragen.... Nog steeds is er dus 24 uur zorg nodig omdat huishouden er niet inzit en omdat kinderen nu eenmaal niet voorspelbaar zijn en vooral de kleinsten lichamelijke inzet nodig kunnen hebben op de vreemdste momenten.

Ik ben erg blij met de thuiszorg die ik gekregen heb. Alleen dat was niet genoeg. Al toen ik in het ziekenhuis terecht kwam besefte ik dat er heel veel zorg nodig zou zijn. Al biddend dacht ik aan een facebook berichtje dat ik kort daarvoor van een  facebookvriendin tegen was gekomen. Zelf had ik haar nog nooit ontmoet maar ik wist wel dat Stefan haar een aantal keer gesproken had in vergaderingen. Ook was me duidelijk geworden dat zij op dat moment niet iets duidelijks in haar leven te doen had omdat de staat waarin ze leefde tegen haar wil plots was opgehouden. Ik heb via facebook contact gezocht en hulp gevraagd. Zij bleek op haar beurt al tijden op voorspraak van .... jawel Stefan !!! te hebben gebeden dat haar situatie toch op een goede manier tot een oplossing zou komen. Menselijk gezien was de ontknoping van haar situatie pijnlijk. Toch achteraf is het een volkomen wonder dat alles zo gelopen is. Fieke, zo heet onze engel, woont al 5 weken bij ons in huis. Voor haar zijn wij een zegen en zij voor ons. We zien hoe wonderlijk God werkt en hoe bijzonder en grillig Zijn plan met onze levens soms kan lopen. Wanneer we het bidden van "Uw wil geschiede" echt menen, naar Zijn stem horen en Hem gehoorzaam volgen zal Hij onze weg recht maken. Onze Fieke-engel  is wel gewaarschuwd voortaan de voorspraak van een beproefde en lang overleden heilige te vragen en niet op voorspraak van een kersverse hemelbewoner te bidden -die nog belangen op aarde heeft. :)

Zo dankbaar voor de zegen die Fieke is. Zo dankbaar met het aanbod van de thuiszorg van liggend vervoer waardoor we toch met zn allen op vakantie konden. Zo dankbaar voor de fijne twee weken op een geweldige camping en zo dankbaar voor de lieve mensen op de camping die de kinderen en ons zo liefdevol hebben opgevangen toen ik daar met een ambulance werd opgehaald omdat ik een hartinfarct leek te hebben........dat was nu twee weken geleden.
Zo dankbaar dat ik geen hartinfarct bleek te hebben en mijn vakantie na anderhalve dag ziekenhuis kon hervatten. Dankbaar dat ik leef, dat ik danken kan, dat ik er voor mijn kinderen zijn kan en dat ik bovenal weten mag dat er niets gebeurt wat God niet toestaat en alles mee kan werken ten goede voor wie op God vertrouwt. ALLES!!!

Door omstandigheden was ik genoodzaakt om deze week voor een paar dagen naar het Celebrate festival af te reizen. Niet erg handig aangezien zitten nog steeds niet gaat. Maar er was weinig keus. Dus lag ik, zo goed en kwaad het ging als een zak aardappelen achterin de auto, terwijl Fieke reed met Myrthe naast zich. En Fieke achter het stuur..... Afijn na een lange lange reis.........
Hetzelfde festival waar ik vorig jaar met Stefan was en waar zo over hem gebeden is. Raar om er weer te zijn. Al die herinneringen. Fijn ook om er te zijn. Zoveel lieve mensen, zoveel geloof en diepgang. Al strompelend over het terrein heb ik aan verschillende dingen kunnen deelnemen. Het is een heel bijzondere tijd geworden.
Ik was zelf de laatste weken met al dat liggen door een wat donkere periode aan het gaan. Er kwam heel veel verdriet boven; mensen -en hun woorden over -mijn laatste zwangerschap -en de dood en het begraven van ons kindje tegelijk met Stefan. Zoveel pijn. Maar zacht en haast onmerkbaar is de genade van dankbaarheid en diepe vrede in de dagen op Celebrate weer in mijn hart teruggekomen. Ook Fieke is zeer gezegend, de kinderen hebben allen een geweldige tijd gehad en hebben veel van Gods liefde mogen ervaren. En toen de reis terug...... Ik: "Zijn we al voorbij de afsluitdijk?" Fieke: "ehhh we passeren net de afslag Lelystad Harderwijk" Ik: "???????"  Fieke kleintjes: "ja maar, bij Joure stond als enige bekende naam "Amsterdam" op de borden ik kon nergens anders heen"( huh huh, welke rotonde heeft maar 1 afslag???). We zijn weer veilig thuisgekomen....... na ruim 4,5 uur rijden.....Kan niet wachten tot ik weer beter ben.

We hebben een raar leven en er gebeurt veel en toch is het een leven. Ons gezin bruist van blijdschap een vrolijkheid. We missen Stefan, we maken veel mee maar we leven voluit dankzij de kracht van de levende en almachtige God die wonderen kan doen en vrede en blijdschap kan brengen in alle omstandigheden. We zijn een gezellig gezin met een hele lieve en zorgzame pappa in de hemel. We zien naar hem en onze hemelse Vader uit, tot die tijd leven we. Dankbaar

vrijdag 4 juli 2014

Vrijdag 4 juli

Maandag ben ik uit het ziekenhuis gekomen. Het was een erg warm welkom. Vrienden hadden voor een bed in de woonkamer gezorgd en Anne en Laurens hebben er een gezellig plekje van gemaakt. De kinderen hebben de oppaslapjesdeken en mijn afwezigheid niet eens als heel traumatisch beleefd. Het was gezellig thuis maar ze hadden me wel erg gemist. Ik ben bedolven onder knuffeltjes en iedereen kwam om de beurt bij me in bed liggen. Ik ben dankbaar voor het herstel van kracht in mijn been de afgelopen twee dagen. De prognose is goed. Ik mag een kopje koffie tillen....Myrthe is 10 kilo......Er is 24 uurper dag hulp nodig.

Ik vind zelf het gedeelte van pijn en een operatie gemakkelijker te dragen dan de onzekerheid in zorg en afhankelijkheid. Voor hulp in huis hebben we met verschillende instanties te maken. Nog nooit hebben we hulp vanuit een instantie nodig gehad. Rondom Stefans ziekte hebben vrienden en bekenden alles met ons gedragen.  De autonomie als gezin verdwijnt en af en toe wordt je echt niet fijn behandeld. Ik ervaar deze hele noodzaak toch best als vernederend en zwaar. Het ging zo ok en opeens....Wat is het leven dat je denkt op te bouwen kwetsbaar. Zo niet maakbaar.

Toch is het gezellig in huis. Toch overheerst dankbaarheid voor de kracht en die we ontvangen en de liefdevolle hulp die we uit verschillende hoeken mogen ontvangen. Er zijn in ieder geval ook weer volop uitdagingen om te groeien in vertrouwen in onze Vader die zich in deze tijd toch ook zeer liefdevol heeft laten zien en steeds weer een wonderlijk puzzelttje heeft gemaakt waardoor we weer opvang en zorg hadden. Uitdagingen om te groeien in overgave: Niet mijn wil maar de Uwe geschiede.....echt in alles.

Ik ben zeker dat Stefan voor ons bidt en dat onze Heer het beste met ons voorheeft met het vooruitzicht op Zijn koninkrijk. Hij zal alle moeilijkheden die voor de weg daarheen nodig zijn toestaan en de kracht geven die we nodig hebben die weg te gaan. Hij is duidelijk met ons gezin bezig. Wij zijn de klei Hij is de maker. Hij kneedt flink........ au

lief liedje

maandag 30 juni 2014

Maandagochtend 30 juni

Gisteren zondag. Terwijl ik zaterdag overspoeld ben met bezoekjes, verwacht en onverwacht van lieve mensen, was het gisteren een stuk rustiger. Een echte zondag. Ik ben naar een kerkviering in het ziekenhuis geweest, veel tijd in rust en gebed doorgebracht en later op de dag heeft een lief iemand de moeite genomen mij de communie te brengen.  Ik voelde me erg gezegend.'s avonds wat gewerkt; notulen gemaakt en op een scherm op de achtergrond voetbal gevolgd. s'middags zijn alle kinderen nog langs geweest en hebben we door het ziekenhuis gewandeld/gestrompeld. Op een gegeven moment herkende Matthijs de gang waar hij steeds met Anne speelde toen papa hier lag. In onze wandeltocht waren we op de afdeling interne terechtgekomen. Matthijs was duidelijk van slag. De anderen hadden het niet zo door. Hand in hand zijn we verder gewandeld.Wat doet dat veel met je. Vele herinneringen kwamen boven maar de setting is nu zo anders. Misschien werkt dit genezend. Geen idee waarom ons dit nu moet gebeuren en waarom ik juist hier ben.

Thuis zijn de kinderen 's morgens gewoon naar de kerk geweest. Voor hen was het een soort van gewone zondag. Ik krijg wel signalen dat ze me ontzettend missen. Gisterenmiddag waren ze op bezoek en de jongetjes wilden me mee naar huis nemen. Perse. Ik heb beloofd dat ik, als ze vandaag uit school komen, thuis zal zijn. Ik hoop dat ik dat waar kan maken. Ik krijg net te horen dat ik zo mag proberen trap te lopen......Protest van mijn kant:"Ja, maar, dat heb ik gisteren al gedaan!" "Maar ze waren gisteren nog niet helemaal tevreden"..... schrik ... niet geslaagd. Dus tanden op elkaar en klimmen zo. Laten zien wat ik kan. Pfff hoop dat ik vandaag wel door dat examen heenkom en niet spontaan faalangst ontwikkel:).

Ben benieuwd.
Ik heb veel tijd gehad om na te denken. Ik ga straks naar huis maar maar wat is thuis? Ik ben het thuis van de kinderen dus voor hen is alles straks weer soort van ok. Ik ben wel niet meer dezelfde maar ik zal er voor ze zijn. Zij zijn ook niet meer hetzelfde. Aan de ene kant zijn ze weer geconfronteerd met de breekbaarheid van het leven op aarde en het besef dat het zo voorbij kan zijn. Aan de andere kant kunnen ze misschien nu leren dat na een ziekenhuis niet altijd de dood volgt. Mamma is weer gemaakt en komt weer terug. Dat kan ook hoop geven. Ik ben anders, kreupel en minder mobiel maar ik ben hun thuis en ben dankbaar dat ik dat weer zijn mag.Voor mij is er wel die warme deken van lieve mensen die voor me bidt en inspringt bij nood ...... maar het is niet thuis. Ik kan wel bij mensen terecht en heb lieve vrienden en sommigen zijn extra speciaal maar er is niet meer die iemand, maatje in alles en vlees van mijn vlees. Mijn thuis is gewoon niet meer op aarde. Ik zal weer thuiskomen maar het is me weer duidelijker geworden dat dat in het leven hierna zal zijn. Ik kan er naar uitzien maar ben ook blij er straks weer voor mijn 6 frummels te kunnen zijn. Ze hebben me nodig.

Die lieve Stefan trouwens; Ik heb ontdekt dat hij achter mijn rug om mensen heeft laten beloven dat ze voor mij zouden zorgen als hij er niet meer zou zijn. Hij heeft voor mij gezorgd tot na zijn dood. Het heeft me erg geraakt dat te ontdekken en ik ben dankbaar dat lieve mensen er ook zijn.

 Fysieke gesteldheid. Ik heb iets dat cauda syndroom heet (info cauda) De kracht in mijn been is wat verbeterd ten opzichte van donderdagmiddag. maar nog behoorlijk beneden peil. Dit ligt niet aan de spieren maar aan de aansturing door de zenuwen en die genezen slecht en langzaam. Het gevoel is voor een flink stuk uit mijn been weg. Of het weer helemaal goed komt? zeker niet op korte termijn. Voorlopig ben ik wat kreupel. Ik hoop weer auto te kunnen rijden tzt. Anders een automaat? Graag gebed voor herstel.

De Heer is mijn herder
Mij ontbreekt niets
Hij doet mij nederliggen in grazige weiden
Hij voert mij naar rustige wateren
Hij verkwikt mijn ziel
Hij leidt mij in rechte sporen om zijns Naams wil !!! (handig met zon been:) )




zaterdag 28 juni 2014

Zaterdag 28 juni door Lisette

Wat gebeurt er eer een hoop in ons gezin. Dat was schrikken toen donderdagochtend plots mijn been zoveel pijn deed. "Doorgaan" dacht ik, het is maar pijn. Gewoon doorgaan. Anne was net naar school en ik heb Matthijs en Edith Myrthe aan laten kleden. De kinderen moesten immers naar school. Het was al laat en ik kon niemand meer bellen. Dus: Niet aanstellen het is maar pijn en in die auto. We zijn op school aangekomen...... Meer zeg ik maar niet. Daar hebben een aantal lieve mensen mijn huisarts gebeld, Myrthe mee naar mijn huis genomen om daar op haar te passen en mij naar de huisarts gebracht. Het leek wel iets van een zenuwbeklemming. Ik moest naar huis en de arts maakte een afspraak met de fysiotherapeut voor me zoals Corry in de blog van donderdag al vermeldde ging toen alles snel. Er moest veel geregeld worden. De ambulance zou me thuis ophalen en alle kindertjes kwamen net uit school. Gelukkig was Froukje die dag bij me en ving iedereen op. De moeder die de kinderen thuisbracht heeft de meesten meegenomen om bij haar te spelen zodat ze me niet in de ambulance zouden zien verdwijnen dat hebben ze al een paar keer te vaak meegemaakt. Ik heb ze allemaal met een brok in mijn keel heel vrolijk kijkend een losse zoen gegeven en vrolijk gingen ze. Matthijs vermoedde meer. Die keek erg argwanend. Terecht.

Ik was bezorgd. Als alleenstaande ouder ga je toch niet zo gemakkelijk een operatie in. Wat moest er nu met de kinderen de komende dagen? Wat nu als het met mij niet goed zou aflopen? Het is maar een hernia maar het is ook een operatie. Ik ben naar Hoorn gegaan en daar werd snel duidelijk dat het vermoeden klopte. Tjonge ik was nog nooit eerder geopereerd. Als Stefan "moest" was ik bij hem en bad ik met hem liep mee naar de operatiekamer en nu..... Wat miste ik die lieve rustgevende stem en die sterke schouder die er altijd was. Genoeg lieve mensen om me heen. Dokters verplegers maar toch... Wat was ik dankbaar dat een vriendin die had besloten dat ik daar niet zo alleen moest zijn me belde dat ze kwam vervolgens binnen kwam wandelen en met me bad. Ze is gebleven tot ik op zaal lag.

Inmiddels paste Astrid thuis op de kinderen. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad. Floris en Laurens trokken snel conclusies toen ze de woorden ziekenhuis en operatie hoorden. Pappa had dat immers ook ...... en die ging dood..... En Myrthe waggelde iedere keer dat de bel ging blij "mamma" roepend naar de voordeur....vergeefs.

De volgende dag, gisteren dus ben ik in de loop van de ochtend met de ambulance naar Alkmaar gebracht omdat daar een neurochirurgisch team is en in Hoorn niet. 's avonds ben ik geopereerd. Het was een forse hernia. De operatie is goed gegaan er is een groot stuk van de tussenwervelschijf weggehaald. Na de operatie werd ik wakker op precies hetzelfde plaatsje op de verkoeverkamer waar Stefan na zijn eerste darmoperatie de dag na de diagnose ook wakker werd. Ik stond toen naast hem, sprak met hem en hij was niet alleen. Nu lag ik daar na een veel minder heftige operatie maar heel anders. Dat was erg moeilijk. Niet uit te leggen wat dat met je doet. Zowel bij mij als bij de kinderen roept mijn verblijf hier veel herinneringen op aan gebeurtenissen die ik me nog even niet had willen herinneren. Graag gebed gevraagd voor een goede verwerking.

Goed, wat betreft de operatie: Mijn blaas is weer onder controle. Mijn linkerbeen nog niet. Half gevoelloos dus lijkt niet van mij, maar is dat toch, en minder sterk dan eerst. Daar is op termijn wel goede hoop voor. Ik heb goed geslapen en heb het, ondanks alle eerdere slechte ervaringen in het MCA, eerlijk gezegd op deze afdeling best goed. Ik heb vandaag onder begeleiding van een fysiotherapeut en later van Laurens en Floris een aantal rondjes op de gang gelopen. Floris moedigde me goed aan: "Mam je doet het goed hoor, lopen, goed zo mam doorgaan heel knap van jou ". Verder heb ik wat rechtop gezeten en vanavond lekker gedoucht.

Zoveel lieve mensen om ons heen bidden en helpen. en er is een engel uit de lucht komen vallen. Zij zal bij ons in huis zijn voorlopig en brengt een klein hondje mee. God is goed Hij zal voor ons zorgen in alles. Zo slapen, het is laat en morgen weer vroeg ontbijt op bed :)

Morgen of anders overmorgen ga ik weer naar huis.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      

27-06-2014

Vandaag na lang wachten. Gaat het lukken, wordt Lisette vandaag nog geopereerd of zou er nog een dag bij komen?
Fijn, rond 18:00 uur is Lisette naar de ok gebracht. In het tijdsbestek van 19:00-20:00 is ze geopereerd. De operatie is goed verlopen.  Ze hebben een grote prop, wat die grote prop is? geen idee, verwijderd.
Het bleek echt een flinke Hernia te zijn, het cauda syndroom.
Alle kracht en gevoel zal zeer langzaam weer terugkomen, dit heeft tijd nodig.

Wanneer naar huis, daar is nog geen uitspraak over gedaan.

Fijn Anne en Mathijs zijn vanmiddag op bezoek geweest, wat een last viel er van de schouders dat Mama alleen maar een Hernia heeft.


Dank iedereen voor de aandacht door gebed,
 door er te zijn voor de kinderen en het contact via de digitale snelweg.

Namens Lisette,

Corry