zaterdag 30 november 2013

Zaterdag 30 november

Gisteren dus terug van een 25 uurs retraite. Vandaag weer toe aan een vakantie van een half jaar minstens. We hebben het wel gezellig gehad vandaag. Maar Myrthe was om 6.00 uur wakker. Ik heb me met Myrthe op schoot maar bezig gehouden met het speuren naar wat 5-12 spul op internet tot Floris en Laurens naar beneden kwamen gevolgd door Mattijs en Edith een half uur daar weer na. Anne rond 9.00 uur gevolgd door Stefan. Toen waren we weer compleet.

Iemand is op mijn verzoek bij ons gekomen zodat ik even de weekboodschappen ongestoord kon halen. Daarna heb ik met de kinderen pepernoten gebakken. en 's middags zijn we met zijn allen nog naar het bos geweest voor een korte wandeling.

Het was een geweldig boek over "overgave" gisteren en ik ben vol goede moed weer naar huis gekomen. Ik werd meteen behoorlijk beproefd om het geleerde in praktijk te brengen. Stefan had veel last van buik en rugpijn gedurende de dag en dat geeft bij mij veel spanning. Bij hem ook. Hij kan dan niet zoveel terwijl hij niet iemand is die graag stilzit. Ik zal morgen maar weer oefenen. Vandaag zou ik mezelf niet met een voldoende beoordelen. Ik hoop dat de Heer milder is.

Myrthe was verward dat ik weer thuis was maar wel boodschappen ging halen zonder haar. ZE heeft "mamammam" gezegd. Zo lief!!!! Floris, Laurens en Edith waren allemaal erg knuffelig. Leuk en ook wel bijzonder. Ik heb ze vanavond heerlijk uit de kinderbijbel voorgelezen en daarna zijn we samen in de kapel wezen bidden.

Morgen weer zondag. Er staat, behalve de kerk, niets gepland. we bidden en hopen dat Stefan toch weer wat opknapt.



vrijdag 29 november 2013

Vrijdag 29 november

Ik ben weer thuis. Wat een hartelijk welkom was dat. Laurens, Floris en Edith vlogen me gelijk om mijn benen. Anne om mijn nek. Matthijs volgde wat rustiger en daarna kwam Floris (...) met Myrthe aandragen die ook blij was me terug te zien. Het was een welkom als van iemand die een wereldreis gemaakt heeft. Nochtans ben ik precies 25 uur van huis geweest. :)

Afgelopen nacht hebben de jongste drie uit gelogeerd. Ze zijn vanmorgen rond 11.00 uur weer thuis gebracht. Toen waren inmiddels de vriendin die vaak op vrijdag komt en Froukje aangekomen. Zij hebben de rest van de dag voor de kinderen gezorgd en...-en daar was ik ontzettend blij mee-, omdat Myrthe lief en rustig was hebben ze een en ander op kunnen ruimen. Ik kwam in mijn hoofd opgeruimd thuis en mijn huis was ook weer wat georganiseerder. Een heerlijk thuiskomen. Supercadeautje.

Met Stefan ging het prima. Hij vond het erg leuk dat Myrthe nu naar hem trok terwijl ze normaal alleen mij wil hebben. Een goede ontwikkeling.

Ik had voor de bezinningsdag een aantal leesboekjes meegenomen. Eentje was bijzonder goed om te lezen *. Die ging over "overgave". Een onderwerp dat we steeds meer proberen te leven. Het was erg herkenbaar.

Een paar citaten:
"Augustinus formuleert het zeer radicaal: 'niets gebeurt tenzij de Almachtige wil dat het gebeurt, ofwel door het te laten gebeuren ofwel door het zelf te doen'".

Boodschap die ik erin las: Vertrouwen hebben:  Wat ons ook gebeurt, Hij heeft het toegelaten of zelfs bewerkt en Hij kan zelfs het kwaad tot ons uiteindelijke heil laten meewerken. Hij heeft alles onder controle en Hij weet wat goed voor ons is. Dus wat er ook is, het zal hoe dan ook goed zijn.

"Lijden draagt vrucht, lijden heeft verlossende kracht, Lijden is, sinds Jezus er doorheen is gegaan, instrument van heil geworden"

Boodschap die ik erin las: Vertrouwen hebben; lijden heeft zin. Als Hij het blijkbaar in ons leven toelaat zal het wat er ook zijn zal, goed zijn.

" 'Het dorre dal wordt op zijn tocht tot een oase' (ps. 84, 7). Ja, indien men werkelijk aanvaard door een 'dor dal' te gaan en zich daar door Hem laat leiden, blijkt het plots dat deze dorre vlakte een oase is. Men hoeft niet eens te wachten tot het einde van de tocht om dan, retrospectief, te ontdekken dat met feitelijk door een oase is gegaan. Men ontdekt het onder de tocht zelf. Dit is een van de wonderen die de overgave bewerkt. Wat voor een buitenstaander en voor wie weerstand biedt aan de leiding van God monotoon en troosteloos lijkt, kan adembenemend worden voor wie God laat beslissen en zich op Zijn leiding durft verlaten"

Boodschap die ik erin las: Dit lijkt een soort verklaring voor de plotselinge blijdschap die ons als een genade ongeveer drie weken geleden trof. Een 'oase', in wat een 'dor dal' was. Een gevolg van overgave? We leren. We zijn er nog niet. Steeds vallen we en hebben we het weer moeilijk met wat ons gebeurt. Gelukkig houdt Hij ons in Zijn hand en mogen we ook als Zijn kinderen 'leren'.

Blij dat ik weg was. Blij weer terug te zijn. Kort maar heel krachtig. Zoveel dank aan hen die dit mogelijk maakten door gebed en door praktische inzet.

*Boekje is van Wilfried Stinissen en heet: "Bij U ben ik geborgen"

Gebed van Charles de Foucauld voorin het boekje:
(wel heftig maar sprak me erg aan)

Vader

Ik verlaat mij op U,
doe met mij wat Gij goedvindt.
Wat Gij ook met mij doen wilt,
ik dank U.
Tot alles ben ik bereid,
alles aanvaard ik,
als Uw wil maar geschiedt in mij
en in al Uw schepselen:
niets anders verlang ik, mijn God,
ik leg mijn ziel in Uw handen,
ik geef ze aan U, mijn God,
met heel de liefde van mijn hart,
omdat ik U bemin,
omdat het voor mij een noodzaak van liefde is mij te geven,
mij zonder voorbehoud op U te verlaten,
met een oneindig vertrouwen:
want Gij zijt mijn Vader





donderdag 28 november 2013

Donderdag 28 november (door Stefan)

Vanavond zit ik alleen op de bank, naar de langzame vlammen in onze kachel te kijken. Het vuur verteert een blok hout heel langzaam. Ik dacht een paar weken geleden dat dat wel een beetje lijkt op hoe we als mens zouden kunnen zijn. Het blok zorgt voor veel warmte en een mooi licht in huis. Graag zou ik zelf ook veel warmte en licht uitstralen, totdat ik "op" ben. Het liefst ook heel langzaam...

Vanochtend begon de dag voor Lisette hectisch, zoals gewoonlijk. Vroege ochtend en alles klaarmaken voor de kinderen. Zelf heb ik veel meer slaap nodig dan voorheen, en voel me soms rot dat ik Lisette niet kan helpen. Ik vind het ontzettend knap dat ze, ondanks haar slaapgebrek, zo geduldig en liefdevol kan zijn naar de kinderen.
Ik droomde vannacht dat ik een uitgezaaide tumor had en heel verdrietig was. Ik was zo blij dat ik wakker werd, totdat ik mijn hoofd voelde. Nauwelijks haar; helaas niet alleen een droom dus. Het was daardoor in de eerste uren vandaag emotioneel wat moeilijker voor mij.
We hadden vroeg in de middag een afspraak staan met een vervangende arts in het ziekenhuis om enkele klachten in mijn buik, rug en extremiteiten te bespreken. Er worden een paar nieuwe onderzoeken gepland nu, omdat de klachten niet direct terug gebracht kunnen worden tot de symptomen van de kanker.

Lisette is op het moment dat ik dit schrijf op retraite. Ik ben zo blij dat ze een dagje (en nachtje) weg kan. Ik bid dat ze er veel uit kan halen, zowel geestelijk als lichamelijk.
We (de oudste 3 en ik) hebben vanavond een film gekeken en alle speculaasjes opgegeten. Heerlijk ontspannen.

Het is duidelijk een turbulente tijd die we meemaken. Een tijd waarin we als gezin op een bootje aardig door mekaar worden geschud, in alle opzichten. Soms is het inderdaad alsof, net als in het Evangelie, Jezus in de boot ligt te slapen. Maar Hij is er wel, Hij verlaat het bootje niet. We wachten op Hem, Hij weet wat moet gebeuren en wat het beste is. Heer, we vertrouwen op U.



woensdag 27 november 2013

Donderdagochtend 28 november

We hadden gisterenavond een vergadering in Vogelenzang. Het was een goede vergadering. Het is echt heel goed om weer dat te doen wat we het liefste doen. Samen werken en samen met anderen dat ondernemen waarvan we denken dat het vele mensen meer kennis van waarheid zal geven en meer levensgeluk. Spoedig zal de inhoud van de vergaderingen en van het werk naar buiten komen. We hopen het samen nog mee te maken.

Het is vreemd om dingen te plannen en ons dan tijdens de vergadering zelf nog af te moeten vragen of een of andere termijn haalbaar is. Of Stefan dan nog wel zal leven. Vreemd om zo onder "tijdsdruk"te staan. Toch, we gaan gewoon door. Het is goed wat we doen en als de Heer het wil......

Gisteren was Froukje er. Het was gezellig. Met de twee jongsten zijn we (froukje en ik) Alkmaar in geweest om wat 5-12 inkopen te doen, Ik heb wat bij kunnen slapen (half uurtje) en de rest van de dag was gevuld met huishoudelijke perikelen. Stefan was niet mee. Hij heeft een rustige ochtend gehad. Heeft uitgeslapen en een wandelingetje gemaakt. Verder heeft hij veel dingen op de computer geregeld vanuit een gemakkelijke stoel in de hoek van de kamer. Myrthe heeft leren lopen achter een babyrollator en heeft voor het eerst gezwaaid.

Stefan heeft steeds meer last van zijn rug en van gevoelloosheid in zijn tenen. Ook zijn vingers beginnen en hij heeft steeds meer buikpijn. Geen idee wat dat allemaal is.Op de scan was volgens de arts niets te zien wat dit zou kunnen verklaren. Vandaag gaan we voor een poliklinische afspraak. Niet met Stefans eigen arts, die is er niet, daar spreken we 3 december weer mee. We hopen vooral meer duidelijkheid te krijgen over de uitslag van de scan en over de klachten van Stefan. We hopen dat ze verder onderzoek zullen willen doen naar de oorzaken ervan. We wachten af.


dinsdag 26 november 2013

Dinsdag 26 november

Matthijs is, tot grote vreugde van Floris, vandaag niet naar school geweest. Hij had teveel last van een blessure die hij gisteren had opgelopen en was bang dat hij er in de drukte op school nog meer pijn aan zou krijgen.We hadden zelf een redelijk druk programma buitenshuis maar rustiger dan op school en we hadden besloten Matthijs maar gewoon mee te nemen naar alles, net als Floris en Myrthe. Dus vandaag waren we met drie kinderen op stap.

We hadden een afspraak met onze biechtvader. De kinderen hebben in een aangrenzende kamer lief gespeeld. We zijn daar naar de kerk geweest en ik heb onderwijl op de gang gelopen met Myrthe zoals dat gaat. Daarna zijn we langs kantoor geweest. Stefan moest nog een en ander voorbereiden voor een vergadering van het werk voor morgenavond en de dag zat er weer op. Nog avondeten gekookt, met de kinderen een tijd van gebed en zang in onze kapel gehouden en iedereen in bed gestopt. 8.30.Het is nu rustig in huis. Heerlijk rustig.

Wat betreft Stefans gezondheid staan er weer wat medische zaken gepland. We zijn erg benieuwd. Stefan heeft wat klachten waarvan de oorzaak niet helemaal duidelijk is en aanstaande donderdag hebben we daarvoor een afspraak met een vervangende arts in Amsterdam. Dan hebben we 3 december een afspraak met Stefans behandelend arts die dan weer terug is. Met hem willen we nog resterende behandelopties doorspreken. We hadden altijd begrepen dat er niets meer mogelijk was maar er lijken toch nog wat zaken open te liggen. We zijn benieuwd waar hij mee komt. Daarbij hebben we zelf ook wat onderzoek gedaan en zijn op een vrij volledige en veelbelovende behandeling in Duitsland gestuit. Daar willen we het ook over hebben. Mogelijk gaan we daar ook binnenkort heen om eens te horen wat er nog mogelijk is.

Verder gaat het eigenlijk best goed met ons. Wonderwel zijn we doorgaans behoorlijk vrolijk en goed gestemd. We kunnen echt van dingen genieten. We zien dit als een heel bijzondere genade die ons gegeven is en we zijn er erg dankbaar voor.

Ik heb de afgelopen dagen erg veel tijd in organisatie en planning gestopt. Oppas voor van alles geregeld, zaken met ziekenhuizen en artsen geregeld, overal afspraken gemaakt waar dat nodig was. Leuk om te doen. Wel erg vermoeiend met het huishouden erbij en de kinderen om me heen. Regelmatig sta ik met Myrthe op mijn arm in een pan te roeren met de telefoon aan mijn oor waarbij ik op afstand een van de andere kinderen in gebarentaal aanwijzingen geef om iets te laten of juist te doen terwijl iemand op de wc brult dat hij "klaaar" is..... Met een schietgebedje kom ik door dat soort momenten heen. De ene keer iets beter dan de andere.

Binnenkort, en daar ben ik heel dankbaar voor, mag ik eventjes bijkomen. Aanstaande donderdagavond ga ik weg. Voor ongeveer 24 uur mag ik rusten en op retraite zijn. Ik kijk er enorm naar uit. Heerlijk lijkt me. Alle opvang is geregeld. Als Stefan niet plots veel zieker wordt gaat het door. Graag gebed.

Monday 25 of november

(Voor de nederlandse versie scroll naar volgende blog)

6 candles. One for each month of survival of the diagnosis. Today Exactly half a year ago, our lives collapsed. Completely. On that day nothing was left of what we fancied important. All hope was gone and with all our strength we clung to our Lord to keep standing a bit. We knew deep desperation but He was there for us He did not drop us although in times this was not always obvious to us. I still can hear the voice of that dokter....I still can feel the pain tearing my whole being apart while hearing his words..... Actually these happenings are not quite fit to reflect upon in a festive way. On the other hand: Stefan is alive. Six full months he has been surviving cancer stage 4. We are so glad he's still there. We figured this was a good reason for a party. So we bought a cake and put six candles on top. "Dad what do you want us to sing?" the children asked. Normally when there is cake and candles we sìng the dutch anniversary song which says: "that he might have a long life" In some way I understood, they found that inappropriate. We disagreed with them. Stefan replied: "the normal song we will sing" And so we did. with full enthousiasm.: "That he might have a long life"

At the end of the day we had the opportunity to celebrate the Eucharist in our house. We started reflecting on the word "Eucharist".... Thanksgiving. The children were to name reasons to give thanks: "For nature, for eachother, for our house, for Jesus living in our place (in our private chapel), for mom and dad."

To be honest: We are tired and exhausted. We're fed up with suffering. We wished all was over. It is not. Not yet. We keep praying for a miracle and for His strength and wisdom to follow His will.
On the other hand, and this might be quite contradictory to what people might expect, but unless everything, in the last half year our Lord entered into our lives in the deepest way imaginable. We thank Him and we love Him more and more.

For the Lord is the great God,
And the great King above all gods.
In His hand are the deep places of the earth;
The heights of the hills are His also.
The sea is His, for He made it;
And His hands formed the dry land.
Oh come, let us worship and bow down;
Let us kneel before the Lord our Maker.
For He is our God,
And we are the people of His pasture,
And the sheep of His hand.
Ps 95, 3-9

maandag 25 november 2013

Maandag 25 november

6 kaarsjes. Een voor iedere maand dat Stefan zijn diagnose overleefd heeft. Vandaag precies een half jaar geleden stortte ons leven in. Volledig. Op die dag bleef er niets over van wat we belangrijk vonden. Alle hoop was weg en we hebben ons met alle macht aan onze Heer vastgeklampt om nog een beetje staande te blijven. We hebben diepe wanhoop gekend maar Hij was er voor ons Hij heeft ons niet laten vallen al was dat op de momenten zelf niet altijd even duidelijk.
Ik hoor nog de woorden van die arts..... Ik voel nog de scheurende pijn in mijn hele wezen bij het horen van zijn woorden.......Op zich niet iets om blij op terug te kijken maar je kan het ook anders zien. Stefan leeft. Al een half jaar overleeft hij kanker stadium 4. We zijn blij dat hij er nog is. Dat is wel een reden voor een feestje. we hebben een taart gekocht en er 6 kaarsjes op geplaatst. "Pappa wat moeten we er nu bij zingen?"vroegen de kinderen zich af. "Nou, Lang zal hij leven natuurlijk" vond Stefan. Ik was het met hem eens. "Lang zal hij leven" hebben we gezongen en vol enthousiast ook.

We hebben aan het einde van de dag een Eucharistieviering bij ons thuis gevierd. We begonnen met nadenken wat dat woord betekende "Eucharistie" .... Dankzegging. We hebben gedankt. We zijn ook dankbaar. De kinderen mochten nadenken waarvoor. Voor de natuur, Voor elkaar, voor ons huis, dat Jezus bij ons mag wonen en voor pappa en mamma. Vele redenen tot dankbaarheid.

We zijn moe, Uitgeput. We zouden wensen dat het over was. Dat is het niet. Nog niet. We blijven bidden om een wonder en om Zijn kracht en sterkte en wijsheid om Zijn weg te gaan. Het is heel tegenstrijdig met wat iemand misschien zou verwachten maar Hij is het afgelopen half jaar in ons leven binnen gekomen op een ondenkbaar diepe manier. We zijn Hem dankbaar en hebben Hem lief.

God, schep in mij een zuiver hart, 
vernieuw mijn geest, maak hem standvastig. 
Verstoot mij niet, weg van uw gelaat, 
neem uw heilige geest niet weg van mij. 
HEER, geef mij de vreugde van uw verlossing, 
sterk mij met uw grootmoedige geest. 
Dan zal ik verdwaalden uw weg kunnen wijzen, 
dan keren zondaars tot U terug. 
Verlos mij uit mijn sprakeloosheid, 
o God, die mijn redder bent, 
en mijn tong zal uw goedheid loven. 
Heer, open mijn lippen 
en mijn mond zal uw lof verkondigen. 
U wenst toch immers geen slachtoffers? 
U vindt toch geen voldoening in brandoffers? 
Een berouwvolle geest is een offer voor God. 
Een rouwmoedig, vermorzeld hart, 
zult U, o God, niet verwerpen
Ps.51, 12-19

zondag 24 november 2013

Zondag 24 november

Vraag van Laurens vanavond: "Pappa hoe kan dat dat je iemand begraaft maar dat hij ook naar de hemel gaat?" Tja goede vraag. Niet heel gewoon voor een mannetje van rond de vijf. Wel een gewone vraag in ons gezin tegenwoordig. Hij snapte het antwoord. We hebben een lichaam en een ziel. Het oude lichaam wordt begraven en in de hemel krijgt de ziel een nieuw lichaam. Eentje dat helemaal gezond is.

Apenboom?
Stefan was vandaag weer iets minder ziek dan gisteren. De buikpijn was er nog wel maar hij werd er duidelijk minder door gehinderd. We hebben geen idee wat het veroorzaakt maar zijn blij met de verbetering. We hebben daardoor een behoorlijk fijne dag gehad. Omdat we allemaal best heel moe en uitgeput zijn (ook de kinderen op de een of andere manier) besloten we om pas in de avond naar de kerk te gaan in Amsterdam en zoveel mogelijk te ontspannen. We hadden daardoor veel tijd overdag. Het is gezond voor Stefan om dagelijks te bewegen en hij wandelt graag. Iedere keer neemt hij een ander kind speciaal mee.

Treintje
Vandaag ging hij met Edith. Dolenthousiast kwamen ze terug. We moesten met zijn allen mee omdat ze vlak bij een nieuw bos hadden ontdekt. Het was waar, een heel gaaf en leuk bos om te spelen en te wandelen op nog geen kilometer afstand van ons huis. Afgelopen zomer geopend. We hebben er heerlijk gewandeld en de kinderen kwamen volstrekt blubberig weer mee naar huis. Floris was zo gevallen dat hij de modder zelfs in zijn oren had zitten. Heel knap. De rest van de dag was er bezoek. We hebben samen vroeg warm gegeven om naar de kerk in Amsterdam te gaan. Onderweg kwamen we een zwaar ongeval tegen. De weg was helemaal afgesloten. We stonden vast en waren nog meer dan een half uur van Amsterdam af op het moment dat daar de kerk al begon. Dat gingen we nooit meer redden helaas. Na een tijd wachten hebben we voor de betrokkenen bij het ongeval gebeden en zijn we omgekeerd en weer naar huis gegaan. Het was buiten onze schuld maar toch erg jammer. Thuis hebben we een tijd van gebed met de kinderen gehouden. Dat was erg mooi en bijzonder maar we waren veel liever gewoon naar de kerk geweest.

De kinderen waren vandaag erg lief, onze wandeling was erg leuk, het bezoek was opbouwend en gezellig. Echt zo'n dag waarvan er nog velen mogen zijn.
Morgen is het precies een half jaar geleden dat Stefan zijn diagnose bekend werd. We zullen er speciaal aan denken en in gebed bij stilstaan. We zijn de Heer zo dankbaar dat hij er nog is.


De HEER is een machtige God,
koning verheven boven alle goden.
De verborgen diepte ligt in zijn hand,
ook de toppen van de bergen behoren Hem toe.
Van Hem is de zee, want Hij heeft haar gemaakt,
en van Hem is het land dat zijn handen boetseerden.
Ga naar binnen, laten wij buigen, diep buigen,
en neerknielen voor de HEER, onze maker:
Hij is onze God en wij zijn zijn volk, dat Hij weidt,
de kudde in zijn hand.
Ps. 95, 3-7





zaterdag 23 november 2013

Zaterdag 23 november

Myrthe is lief. Ok ze heeft me twee keer gewekt vannacht en Floris mij ook nog een keer, maar pas om 8.00 uur werd ze echt wakker. Ik was toen al op. Ik ben dat uitslapen niet meer gewend blijkbaar. Stefan heeft een slechte nacht gehad en heeft om 8.00 uur vanmorgen nog een slaappil genomen om toch nog wat uren te maken. Ik heb de kinderen aangekleed en we zijn gezellig in het winkelcentrum een budgetontbijtje gaan gebruiken. De kinderen zijn bij zon actie geweldig. Alles loopt vloeiend en iedereen helpt elkaar. Ik hoefde eigenlijk alleen voor Myrthe te zorgen. De rest ging vanzelf. Zo was het ook voor mij leuk en ontspannen. Daarna hebben we wat gewinkeld. Na 11.00 kwamen we thuis en toen sliep Stefan nog heerlijk. We hadden bij de zusters in Heiloo afgesproken voor de lunch dat was erg gezellig en de aansluitende wandeling door het park van het heiligdom was ook erg leuk. Tegen de avond kregen we nog spontaan bezoek en later hebben we patatjes gegeten.

Bij het naar bed brengen van de kinderen had ik het even wat moeilijk. Een van de kinderen blij: "als pappa straks dood is, mag ik dan naast jou slapen? dan hoef ik niet meer bang te zijn" ....... au

Het was best een gezellige zaterdag. Jammer dat Stefan last van pijn heeft. Vandaag heeft hij veel ondernomen en dat ging best redelijk. Hij is weer iets beter dan gisteren. Ondanks de iets betere nacht ben ik nog steeds doodmoe en vandaag ook helaas weer wat verdrietiger. Het blijft ondenkbaar. We blijven bidden.

Vrijdag 23 november

Van buiten af leek het een heel normale vrijdag. Een engel heeft mijn weekboodschapjes gedaan en heeft gezellig koffie gedronken en er kwamen nog verschillende mensen langs voor een spontaan kopje koffie. Laurens was, tot grote vreugde van Floris, thuis van school zoals iedere vrijdag en ze hebben gezellig de hele dag met elkaar gespeeld en ruzie gemaakt.

We zijn erachter wat de oorzaak is van de frequente doffe bonk waarna we steeds een liggende huilende Myrthe onder aan de trap aantreffen. Mysterie.
 Onze trap staat midden in de woonkamer, uit het zicht van de zithoek. Vandaag dronken we koffie in de keuken en we hebben haar betrapt.  Knietje en handje en weer een knietje en weer een klein prutserig handje. Ze is er niet weg te slaan bij wijze van spreken. Helemaal dol op klimmen. Ze is er met 8,5 maand wat vroeg bij. Steeds komt ze slechts tot de tweede trede (gelukkig) voor ze eraf valt, boem op het laminaat, een doffe bonk gevolgd door een huilbui. Mysterie opgelost. Het ziet er lief uit maar voor haar eigen veiligheid heeft ze een traphekje op haar verlanglijstje voor Sinterklaas staan. Gaat ze niet leuk vinden, lijkt me toch erg wijs.

Na alle koffievisite in de vroegte kwam een lieve vriendin die iedere vrijdag haar eigen gezin verlaat om bij ons te helpen met wat maar nodig is. Vandaag was ze zo nodig. Ik stond ongeveer op instorten en was erg blij wat bij te kunnen slapen en Stefan had behoorlijk buikpijn. Er was wat getwijfel over wel of niet de acute hulp bellen. Zover is het niet gekomen. Het zakte wat af in de loop van de dag.

Na de afgelopen ct-scan die ons meeviel, hebben we wat meer hoop gekregen dat er misschien toch medisch gezien nog wat zou kunnen. We zijn feitelijk bijna nog op ons uitgangspunt van voor alle chemo's. Er is slechts een kleine verslechtering volgens de scan die eerlijkheidshalve ook al wel weer van twee weken geleden dateert. Toch lijken we nog wat serieuze mogelijkheden te hebben gevonden. Er is een kliniek in Duitsland waar een aantal "opgegeven" Nederlandse patiënten genezen zijn. Ze geven een soort cocktail van behandelingen tegelijk. We hebben wel al ontdekt dat belangrijke delen van die behandeling niet vergoed worden. We zullen moeten zien wat er mogelijk is. Vooralsnog is het heel prettig om deze dingen te onderzoeken en weer wat hoop die kant op te mogen hebben. Komende week hebben we een afspraak in het ziekenhuis in Amsterdam waar Stefan onder behandeling is. We zullen een en ander bespreken.

Vanavond was erg gezellig. Onze lieve vriendin heeft werkelijk heerlijke lasagne gekookt en is weer huiswaarts gekeerd. Wij hebben wat aangerommeld allemaal en hebben de avond besloten met chipjes eten en muziek luisteren.

We bidden om wijsheid. Dat we Zijn wegen zullen gaan, in alles. We gebruiken zoveel en zo goed mogelijk het verstand dat we van Hem hebben gekregen om te doen wat in onze macht ligt zodat Hij door alles heen kan werken en Zijn plan kan voltrekken. Het laatste blijft het belangrijkste. Zijn wil geschiede. Hij kent onze wens.

donderdag 21 november 2013

Donderdag 21 november

Een wat vroegere blog vandaag. Ik ben nu echt van plan heel vroeg naar bed te gaan. Ik ging vanmiddag even op de bank liggen en viel direct in slaap. Stefan heeft toen Floris voor een wandelingetje mee naar buiten genomen zodat ik even wat door zou kunnen slapen. Een heerlijk halfuurtje helemaal weg.

Stefan heeft ook vandaag weer veel last van buikpijn. We hebben het ziekenhuis maar gebeld. We dachten aan uitbreiding van de trombose. De vorige keer dat hij zon buikpijn had en er voor het eerst trombose geconstateerd werd verklaarde de arts dat dat de buikpijn had veroorzaakt. Volgens de dienstdoende arts vandaag deed trombose geen pijn (?) en dus konden we gerust zijn. Dat kon het niet zijn. Stefan zette immers injecties iedere dag dus dat was gegarandeerd ok zo. Wat de buikpijn dan veroorzaakte wist ze niet. Waarom hebben we gebeld???
Het was wel prettig om bevestigd te horen dat de ct scan best ok was en Stefan nog niet als een zeer ernstig zieke patiënt werd gezien. Ook was het erg fijn te horen dat er best toch nog wel wat mogelijkheden tot behandeling zijn.

Stefan heeft zich daarin vanmiddag wat verdiept.We hebben nu toch maar een poliklinische afspraak gemaakt om een en ander door te spreken. Volgende week donderdag.

Vanmorgen is een vriendin op bezoek geweest die ik al heel erg lang niet had ontmoet. Echt heel fijn om bij te praten en wat tijd samen te hebben. Toen de kinderen uit school kwamen werd het ook weer heel gezellig. De kinderen hebben enorm gespeeld en de hele huiskamer lag stampvol met autootjes, kapla, playmobil, puzzels, enz enz. De hele vloer bezaaid. Om 16.45 zat ik net even heel heerlijk rustig in de kapel toen ik me opeens herinnerde dat we eigenlijk om 16.30 in diezelfde zeer gevulde woonkamer een Eucharistieviering zouden hebben. De paniek sloeg toe en hoe. De priester die zo goed was, ons hiertoe te bezoeken was gelukkig wat aan de late kant. We hebben snel ons opruimmuziekje opgezet en in echt 7,5 minuut was toch de hele bende in redelijk orde veranderd. Pffff net op tijd.  Het was fijn zo als gezin een viering thuis te hebben.

Graag vragen we gebed voor Stefans buikpijn. We zijn bezorgd.

woensdag 20 november 2013

Woensdag 20 november

Vanmorgen flinke drukte gehad. Ik heb Anne en de andere kinderen naar school gebracht, de was weggebracht naar twee engelen en schone mee terug genomen, toen weer naar huis waar Stefan al op het vriendje van Floris zat te passen die voor het eerst een dagje bij ons kwam spelen. Verder is er een lieve nicht van me op bezoek geweest. Dat was gezellig. Het was een "korte dag" dus vanmiddag was het een flinke drukte in huis. Helaas voelde Stefan zich vandaag een stuk minder goed.

Sinds gisterenmiddag heeft hij langzaamaan steeds meer pijn in zijn rechterzij gekregen. Omdat er voor zover wij weten op de scan niets nieuws en vreemds te zien was, hebben we geen idee waarvan het komen kan en wat we ermee aan moeten. Stefan heeft er wel zoveel pijn van dat hij er wat misselijk van wordt. Het is verdrietig en toch weer wat moeilijker wanneer er zoiets speelt. We zijn maar mensen en hoewel er feitelijk niets verandert met het ontstaan van zo'n klacht (het leven was en blijft in de handen van onze Heer) krijgt dan toch het kleine broertje van "wanhoop" een beetje een teen tussen de deur.

Er komen gedachten als: "Dit is waarschijnlijk de laatste Sinterklaas samen" en ook realiseren we ons plots hoe vreselijk veel we elkaar liefhebben. We willen helemaal niet uit elkaar. We hebben gebeden en gevochten om de kracht en de wijsheid om die teen weer tussen de deur vandaan te krijgen. Stefan leeft. Nu is hij er. Het is geweldig dat we sinterklaas 2013 wel samen zullen vieren en we zijn niet van plan onze lol te laten bederven door zo'n teen tussen onze deur. Eruit.

Een van de kinderen die ook wel had opgemerkt dat pappa vandaag aanzienlijk minder fit leek, stelde vanavond een vraag aan Stefan: "Pappa, als God toch van ons houdt, waarom laat Hij dit dan toe?"  Ga er maar aanstaan......... Stefan had geen antwoord: "Ik weet het niet, maar twijfel niet aan de goedheid van God". We weten het niet. We proberen maar gewoon te vertrouwen en te geloven dat God van ons houdt en het wel weet en we blijven Hem vragen.....

Oud lied waaraan we vaak denken de laatste tijd en die ik vaak op de gitaar speel:

Tekst:
Trust in the Lord with all your heart
Lean not on your own understanding
In all of your ways acknowledge Him
And He will make your path straight
Don't worry about tomorrow
He's got it under control
Just trust in the Lord with all of your heart
And He will carry you through

Lord, sometimes it gets so tough
To keep my eyes on You
When things are going rough
But when I turn my eyes up to the sky
And I hear Your voice it says to me
Trust in the Lord.....

So child do not be weary with the troubles
of this world I have overcome

Trust in the Lord ......

dinsdag 19 november 2013

Dinsdag 19 november

Die Matthijs. Supervoeder. Hij kreeg er meer in dan ik. Kanjer en zo lief. En Myrthe? Dol op haar grote broer.

Jaaa hapje
Kiekeboe, nu hapje!










Stefan en ik hadden een drukke dag. Vanmorgen hebben we weer lesgegeven. Echt heerlijk om te doen. Wel hadden we bij de opstart vanmorgen een klein probleempje. Stefan had om 8.00 uur nog een slaappil genomen. Die was nog niet uitgewerkt toen we vertrokken. Ik nam hem min of meer stoned mee:( Gelukkig werd zijn communicatie weer wat begrijpelijk tegen de tijd dat de les begon. Pffff.
Als Stefan lesgeeft is er iets opmerkelijks aan de hand. Hij heeft op dat moment helemaal nergens last van. Nergens pijn, niet moe, niks. Heel bijzonder. Echt een zegen. 

Vanmiddag hadden we aansluitend weer een afspraak in het centrum van Amsterdam. Deze keer hadden we aan beide kanten van de auto minstens een meter ruimte om in - en uit te stappen.....Geen gedoe via de achterbak. Erg gemakkelijk maar wel wat saai :)

Vanavond was het erg gezellig thuiskomen. De kachel was heerlijk aan, de kinderen waren helemaal blij ons weer te zien, ik had volop energie omdat ik er even uit was geweest, we hebben weer het hilarische spel van gisterenavond gespeeld en daarmee veel plezier gehad en Laurens en Floris hadden bij het naar bed brengen stiekem van bed gewisseld, de boeven. Stefan was vanavond wel wat opgebrand. Na een maaltijd en wat in een stoel hangen was hij alweer redelijk opgeknapt en kon de kinderen mee naar bed brengen tot ieders grote plezier. 

Weer een dag om dankbaar voor te zijn. Dat er nog vele mogen volgen.











Maandag 18 november

Weer eens een nachtblog. Gisterenavond een film gezien. Goede film. Daarna iets te laat naar bed gegaan en zojuist weer definitief gewekt door het vrolijke hoopje op de foto hiernaast.

Gisterenochtend hebben we lesgegeven. Anne was ziek en we wilden haar niet alleen thuis laten dus zij is meegeweest. Dat was wat vreemd voor haar. Ze heeft in de hal zitten tekenen. Floris en Myrthe waren uit spelen en de rest was op school. Nadien hebben we ergens gezellig een hapje gegeten en zijn weer naar huis gegaan. Stefan heeft gekookt. Een experiment. Soms is het resultaat heerlijk.... :(
Vanavond is er bezoek voor Anne geweest. Iemand die op het afgelopen Celebrate tienerkamp leiding was. Echt heel lief. Zo kostbaar en waardevol. Ze bracht een spel mee dat we met zijn allen hebben gespeeld. Hilarisch en leuk en ze hebben samen een hele poos op Annes kamer zitten praten en hebben in de kapel gebeden. Anne was er helemaal blij van geworden. Ik daardoor ook.

Nog een week precies. Aanstaande maandag "vieren"we de halfjaardiagnose van Stefans ziekte. Een zeer twijfelachtig jubileum maar toch ook weer niet. Hij is er nog. Daar zijn we dankbaar voor. Eerlijk gezegd wisten we het hele afgelopen jaar niet wat we konden verwachten van de toekomst. Meerdere keren tijdens de chemo's leek het afgelopen. Ik was erg blij dat Stefan het door de zomervakantie heen maakte en nu misschien ook door de decembermaand heen. Stefan wordt steeds wat slechter. Hij krijgt meer pijn maar het is nog zo draaglijk dat hij nog geen paracetamol wil slikken. Hoe hij zich nu voelt is niet te vergelijken met zijn staat tijdens de chemo's. Hij is 10 x beter. De pijn bij Stefan en in ons gezin zit hem niet in het lichamelijke. Dat mag duidelijk zijn.

Tussen wat  tranen door genieten we van heel gewone dingen.We genieten van onze kachel. Die hadden we vorig jaar rond deze tijd nog niet. Nu staat hij de hele dag gezellig aan en iedereen verenigt zich er rondom heen. Een prettige warmte. We blijven les geven en inleidingen verzorgen wanneer dat gevraagd wordt en genieten er onnoemelijk van, meer dan ooit. De kinderen trekken meer dan ooit naar ons en naar elkaar toe. we worden een steeds hechter gezin hoewel openheid naar buiten toe wel blijft. We genieten van goede gesprekken met vrienden wanneer het gaat. En ons kostbaarste bezit: Ons geloof in de goedheid en Liefde van God?  Dat is met ups en forse downs gegroeid en nog nooit zo diep en vast geweest als nu. Het is waar. Liefde en lijden gaan samen.

We blijven bidden om dat wat we het meeste verlangen. Misschien mag de beker nog voorbijgaan. Hij is een almachtige God.





zondag 17 november 2013

Zondag 17 november.

20.30 We zijn net terug uit de kerk. We zijn vanavond naar de Life-teen mis in Haarlem geweest. Mooie ingetogen viering voor tieners en jongeren. We gaan onder het mom dat het goed voor de kinderen is, maar stiekem gaan we er zelf ook graag.

We hadden vandaag familie op bezoek zullen hebben. Ze waren al onderweg maar het was hier zon crisisachtige situatie dat ik toch heb afgezegd. Wat voelde ik me daar rot over, maar Stefan kwam beroerd beneden en ik was nog een heel beetje beroerder. Stefan had vannacht erg veel last van pijn en misselijkheid gehad en ik heb mijn best gedaan om er voor hem te zijn. Toen hij in slaap was gevallen kreeg ik nog twee uurtjes tot Myrthe om 4.45 vond dat de nacht voorbij was. Dit was de tweede opeenvolgende zeer slechte nacht. Ik kon vanmorgen niet meer op mijn benen staan en ik bedoel het letterlijk.

Omdat Stefan hoewel hij niet lekker was gewoon door zijn grenzen is heengegaan en daar verrassend van opknapte kon ik wat bijkomen. Ik ben een hele poos in de kapel geweest. Ik was te moe om daar iets te doen. Ik heb niet gebeden, heb niet nagedacht, heb niets gelezen. Ik was er alleen maar en ik kwam er helemaal van bij. Net alsof ik een dorstig slap plantje was, dat langzaam weer oprechte blaadjes kreeg na een frisse regenbui. Na iets van een uurtje ben ik weer naar beneden gegaan en heb erg weinig ondernomen. De kinderen en ik hebben een echte pyamadag gehouden tot vlak voor de avondmaaltijd. Stefan heeft wel van alles gedaan. Allemaal kleine klusjes waar hij zin in had. wanneer Stefan gaat zitten niks doen voelt hij zich heel ziek terwijl hij als hij gewoon doorgaat best van alles kan. Ik ben zo dankbaar dat hij er nog is. Ik zou op zon dag als vandaag met zon uitputting en oververmoeidheid niet hebben geweten hoe ik zonder hem de dag met de kinderen zou moeten doorkomen. Ik ga me daar ook weer niet teveel zorgen over maken. Nu is Stefan er. Ik ben de Heer daar dankbaar voor. Ik vertrouw dat Hij op een of andere manier zal blijven voorzien in al onze noden.

Vol vertrouwen zien wij uit naar de Heer,
Hij is ons schild, Hij is onze helper.
Ja, om Hem is ons hart verheugd,
op zijn heilige naam stellen wij ons vertrouwen.
Ps.33, 21-22


Morgen en overmorgen gaan we weer lesgeven. Zin in, vermits ik wat mag slapen vannacht.

zaterdag 16 november 2013

Zaterdag 16 november

Lief slapertje midden in de familiedrukte
19.00 uur: Laurens is spontaan uitgeschakeld geraakt. Moe blijkbaar. Hij heeft een volle, gezellige en drukke dag gehad. Vanmorgen was hij als eerste wakker. Om 7.15 en vanaf dat moment heeft hij doorlopend gespeeld. Eerst gewoon thuis met zijn twee broers, Hutten gebouwd, riddertje gespeeld, vele rondjes door de kamer gerend. Daarna in de tuin van de pastorie omdat Anne daar haar verjaardagsfeestje vierde en daarna weer thuis. Het was ook een spannende middag omdat Sinterklaas aankwam. Vanavond was hij eigenlijk heel moe maar hij wilde niet naar bed omdat hij er perse bij wilde zijn om zijn schoen met zijn allen te zetten en erbij te zingen. Hoe we dat nu gaan oplossen????? Zo sneu om wakker te maken. Zo sneu om hem zo in zijn bedje te leggen.

Stefan is vandaag naar de diakenwijding in ons bisdom geweest. Altijd erg indrukwekkend. Mensen die in deze tijd zon stap durven zetten. Ik denk daarbij ook vooral aan de twee jonge diakens die op weg zijn naar het priesterschap en met deze stap hun celibaatsgelofte hebben gedaan.
Voor Stefan was het een vreemde gewaarwording dat sommigen hem gewoon niet herkenden. Echt ook mensen die hij van jongs af heel goed kent. Het wordt tijd dat zijn haar weer gaat groeien. :)




vrijdag 15 november 2013

Vrijdag 15 november

Ons leven gaat gewoon door voorlopig. We zijn erg dankbaar v oor dit onverwachte cadeau. Het is vreemd opeens weer dingen twee weken vooruit te durven plannen. Sinterklaas is weer leuk geworden. Edith heeft heel enthousiast al haar schoen gezet. Ik heb me durven opgeven voor een deel van een bezinningsweekend rond 28 november. Daar had ik anders echt niet over na durven denken en nu durf ik me er zelfs voorzichtig op te verheugen. Heerlijk even alleen weg om een dag in stilte door te brengen en echt de tijd te hebben om te bidden. Ik denk na over Matthijs zijn verjaardagsfeestje.  Die kan nu ook gepland. Het is verwonderlijk wat een klein beetje toekomstperspectief ruimte schept.

Stefan heeft vandaag enorm veel ondernomen. Vanmorgen was er gezellig veel koffievisite. Verder heeft hij een heel stuk met Laurens gewandeld en ze hebben het heel gezellig gehad. Ze hebben gelijk maar lopend de boodschappen gehaald. Stefan heeft gekookt en heeft zorg gedragen voor de kleine kinderprobleempjes die door de dag heen spelen. Ik had daardoor vandaag behoorlijk veel ademruimte en heb een riant middagslaapje mogen doen. Om een of andere reden ben ik de afgelopen dagen helemaal doodmoe terwijl Stefan zich, hoewel hij wat last heeft van rugpijn en getrek in zijn buik, wel redelijk voelt. Stefan heeft zich helemaal gegeven en voelt zich erg tevreden met vandaag. Nu wel uitgeput. Ik zit daartegenover een beetje met een schuldgevoel. Ben niet meer zo gewend alles niet alleen te dragen.

Morgen wordt een drukke dag we gaan gescheiden op pad. Stefan zal naar de diakenwijding in ons bisdom gaan en ik zal me met de kinderen bezighouden. Anne heeft haar verjaardagspartijtje en morgenavond moeten er schoentjes voor sinterklaas gezet. Nog even wat inkopen doen. Zondag kerk en daarna familie op bezoek.

donderdag 14 november 2013

Donderdag 14 november

Middagblog. We hebben nieuws van het ziekenhuis. Ik heb gebeld waarom we niets gehoord hadden gisteren. Dat was omdat de arts er niet aan toe was gekomen ons te bellen. hij was niet zo blij dat we een telefonische afspraak hadden in plaats van een poliklinisch consult en had liever Stefan aan de lijn gehad. Stefan wilde echter niet. Tja. Daarbij: Toen ik belde wist Stefan ook niet dat ik bellen zou want hij sliep nog.
We hielden met alles rekening en zouden ook alle uitslagen geaccepteerd hebben als gave uit de hand  van onze Heer, bedoeld tot onze heiliging. Als "goed" dus. We dachten eerlijk gezegd dat alles wel behoorlijk zou zijn uitgezaaid. Ik bedoel: Stefan heeft last van trekkingen in zijn voeten wanneer hij zijn hoofd buigt en veel last van getrek in zijn buik. Wat moesten we verwachten? Afijn, de uitslag van de CT scan:

Uit de ct scan zijn de trekkingen in zijn voeten niet te verklaren. Er is niet iets groots te zien op die plek in zijn rug (dus? hernia? gevolgen van chemo?). Verder zijn de trekkingen in zijn buik te verklaren uit de trombose die er nog steeds onveranderd zit. Het echte en best goede nieuws is dat er geen nieuwe zichtbare uitzaaiingen zijn bijgekomen en dat de bestaande slechts weinig zijn aangegroeid. De laatste scan is 8 weken geleden. We mogen waarschijnlijk concluderen dat Stefan er nog wel even is ook medisch gezien. (Joepie joepie joepie, Sinterklaas met zijn allen? Kerst met zijn allen?).

We zijn dankbaar en nog blijer dan gisteren en eergisteren. We blijven ons leven in Gods hand leggen en op Hem vertrouwen dat alles wat komen gaat, wat dan ook, "goed" zal zijn voor ons. Het is erg prettig dat we deze keer ook vanuit menselijk perspectief kunnen beamen dat de uitslag goed is :). De Heer is onze herder.

Wie onder de hoede van de Hoogste woont,
wie in de schaduw van de Almachtige vertoeft
mag zeggen tegen de HEER: ‘Mijn toevlucht,
mijn vesting, mijn God, in U stel ik vertrouwen.’
Ps. 91,1-2

woensdag 13 november 2013

Woensdag 13 november

Het nieuws van vandaag....... de uitslag van de ct scan......... Geen nieuws. De arts heeft niet gebeld. Hij zou volgens de assistente laat in de middag bellen, dat heeft hij niet gedaan en toen was het ook al te laat om het ziekenhuis te bellen. We weten dus nog heerlijk helemaal niets. Waarschijnlijk is dat struisvogelpolitiek. ik ben bang dat ik me morgen toch wel soort van verplicht voel om het ziekenhuis om opheldering te vragen. Zucht.

Stefan heeft erg lang geslapen vanmorgen en het heeft hem goed gedaan. Hij heeft daarna een zeer goede dag gehad. Hij had weinig last, voelde zich prima en heeft van alles kunnen ondernemen. Heeft een aantal wandelingetjes met de kinderen kunnen maken, heeft zich beziggehouden met de batterijen van een afstandsbestuurbare auto en dat was best een uitdagende klus begreep ik (??) Het was in ieder geval gelukt en hij en Matthijs waren daar erg tevreden over. Daarna hebben de kinderen en Stefan langdurig met betreffende auto buiten gespeeld. Ook heeft Stefan nog gekookt. Heerlijk.
Stefan was niet misselijk en had weinig buikpijn alleen een oude bekende zere plek in zijn rug was vreemd genoeg weer terug.

Vandaag was een heel gezellige en vrolijke dag. We leven in overgave. Ons leven is in Gods hand en we vertrouwen Hem. Dat maakt dat het allemaal bijna niet uitmaakt en dat maakt dat we niet bang zijn en niet verdrietig. Ik heb de kinderen naar school gebracht en er waren mensen die vroegen of we goed nieuws hadden gehad. Niet dus, geen goed nieuws, Helemaal niets veranderd ten opzichte van vorige week behalve dat vrolijke gevoel zelf. Ook Stefan had er "last" van. Ook hij was erg vrolijk en vond het een heel gezellige dag. Voor de kinderen was dit ook weer eens prettig. We hebben geen idee waar het vandaar komt maar we klagen niet :)

We zijn dankbaar voor deze genade en bidden voor nog zo'n dag morgen.

dinsdag 12 november 2013

Dinsdag 12 november

De dag begon met een wat fout ontbijt. Zoveel snoep verzameld gisterenavond. Daar moest natuurlijk wat mee. Na een verplichte gezonde boterham heb ik zelf de kinderen inclusief Anne naar school gebracht en ben boodschappen wezen doen.
We hadden gezellig veel bezoek vandaag. Een lieve vriendin kwam en Stefans zus en zwager hadden vandaag ook de mogelijkheid. Allen kwamen uit het verre zuiden van Nederland. Het was fijn dat ze er waren.

Helaas had Stefan vandaag niet zo'n goede dag. Hij lijkt steeds toch wat meer pijn te krijgen. In zijn rug en vandaag steken in zijn buik. We kijken bepaald niet uit naar de uitslag van de ct scan morgen. We hadden ook helemaal geen enkele trek om er voor naar Amsterdam te gaan. We hebben de afspraak om laten zetten in een telefonische afspraak. Morgen aan het einde van de dag zullen we gebeld worden.

Vanmiddag hebben we nog meer bezoek gehad een priester kwam met ons de Eucharistie vieren. Dat was erg bijzonder. Het was een hele mooie viering met een hele mooie bijbellezing.

Luc. 17, 7-10 Als iemand van jullie een knecht zou hebben die ploegt of de kudden weidt, dan zal hij, wanneer die thuiskomt van het land, toch niet tegen hem zeggen: “Ga maar meteen aan tafel”? (.....) Hij bedankt de knecht toch niet omdat die gedaan heeft wat hem is opgedragen? Hetzelfde geldt voor jullie; wanneer jullie alles gedaan hebben wat jullie is opgedragen, zeg dan: “Wij zijn maar knechten, we hebben enkel onze plicht gedaan.”

Misschien komt deze wat vreemd en hard over maar ik voelde me echt aangesproken. We werken voor God. Dat is onze baan en we hebben de laatste tijd echt wel eens gedacht: "Lieve Heer wat is dat nu? doen we zo ons best en nu gebeurt ons dit.....? Zie toch eens wat we voor U allemaal doen....." Met deze bijbeltekst realiseerde ik me dat we hebben gekozen Hem te volgen en Hem te dienen en nu Hij ons vraagt rustig Zijn weg te gaan en Hem te vertrouwen, zitten we te morren alsof wij de baas zijn en Hij ons niet goed genoeg bedient met wat we denken te verdienen. Dat is dan dus de wereld op zijn kop. Wij zijn de dienaren en Hij is de Heer. Hij is degene die bepalen mag en leidt en niet wij. Wij zijn maar knechten en hebben enkel onze plicht gedaan.

Niet dat dat altijd gemakkelijk valt. Met Zijn kracht en door Zijn genade proberen we onze ogen op de eeuwigheid gericht te houden en proberen we dapper de weg te gaan die voor ons ligt. Met tweemaal nadruk op het woord "proberen". 

Vanavond had Stefan nog een bijzonder moment in de kapel. Hij was daar met een van de kinderen en betreffend kind begon spontaan met de handen op Stefans buik voor genezing te bidden. Echt bijzonder en ontroerend mooi. We blijven de hoop houden dat Hij barmhartig zal zijn en verhoren zal. Het kan. Het moet niet. Hij is Heer. 

maandag 11 november 2013

Maandag 11 november (door Stefan)

Edith, Floris en Laurens op pad. 
Lisette loopt momenteel mee met de kinderen (Sint Maarten), dus schrijf ik vanavond de blog.
Vanochtend werd Myrthe vroeg wakker, om 05.30 uur. Lisette ging er direct uit, en heeft dus een kort
nachtje gehad. Zelf kon ik een aantal uur meer slapen, dus was ik vanochtend tamelijk o.k.

Rond 11 uur kwam onze geestelijk leidsman langs. Dat doet ons altijd zeer goed.

Het klinkt misschien wat vreemd, maar soms vraag ik me af welke realiteit nu prominenter is: de materiële of de geestelijke. Ik bedoel, ze zijn er allebei, maar ze hebben niet allebei een eeuwigheidswaarde. Dat werd me gisterenavond heel duidelijk door een gesprek met een goede kennis in de auto. Ik besefte plotseling dat al het materiële geen enkele waarde heeft als het niet in verband wordt gebracht met een hoger doel. Dat is natuurlijk duidelijk in mijn situatie, ik bedoel: als de Heer me roept kan ik niets meenemen van dit bestaan. Maar algemener is het ook zo; de waarde van de dingen wordt afgemeten aan wat anderen ervan vinden, niet aan het object zelf. Maar goed, genoeg gefilosofeerd. In ons geval wordt het steeds duidelijker dat we alleen rust vinden als we ons op de eeuwigheid richten, zoals Augustinus het zegt: "Ons hart vind geen rust totdat het rust vindt in U".

Vanmiddag voordat Floris ging slapen, heb ik heerlijk met hem kunnen donderjagen / stoeien op ons bed. Het was lang geleden dat ik 'm omhoog kon gooien. Na afloop waren we allebei moe en voldaan, en ik heel dankbaar. Nog voordat ik zijn kamerdeur dicht deed, sliep hij al.

De kinderen kwamen blij uit school. Lampionnen mee natuurlijk. Matthijs had een soort Halloween-lampion gemaakt, lekker eng als het licht er doorheen schijnt. Anne is naar een vriendin van haar lagere school gegaan, ook om snoep te verzamelen, denk ik.
Later in de middag kwam nog een collega en tevens priester langs met wie ik nog een klein theologisch boompje kon opzetten. Toch ook wel weer leuk, zoiets was wel weer even geleden. Hoewel theologie belangrijk is, is de essentie van het Kerk-zijn natuurlijk de Liefde die zijn bron vindt aan het Kruis. Ik merkte in ons gesprek duidelijk die basis.

Misschien dat ik zo maar eens ons bad laat vollopen, zodat Lisette zich ook een keer kan ontspannen. Zij is de hele dag in de weer geweest, zonder een echt moment van rust.

Lisette: Lief, echt heel lief. Helaas te moe.



zondag 10 november 2013

Zondag 10 november

Na de rust die gisteren weer over ons huis is neergedaald hebben we ook een zeer prima nachtrust gehad. Myrthe heeft 's avonds voor we naar bed gingen nog een fles pap gehad en heeft daarna tot 7.45 doorgeslapen. Heerlijk.

Vanmorgen voelde Stefan zich naar omstandigheden erg ok. Hij had last van zijn vaste klachten maar kon mee ontbijten, mee naar de kerk, uitvoerig koffie drinken na de kerk en een middagwandeling maken. Daarna was het wel op en was zijn buikpijn erg toegenomen. Hij is gaan rusten omdat hij vanavond nog een afspraak had. Daar is hij nu heen.

De kinderen hebben de hele dag weer heerlijk gespeeld. Voor de kerk, in de crèche, tijdens het koffie drinken, ze spelen zich helemaal suf met zijn allen. Erg leuk om te zien. Ook Myrthe (vandaag 8 maanden en drie dagen oud) doet steeds meer mee. Ze gooit torens om, vernielt treinbanen, gooit kratten speelgoed omver, eet mooie tekeningen op, gaat bij de tafel staan en trekt glazen drinken en vazen met bloemen omver. Ze vermaakt zich prima. Wij, alle andere gezinsleden, vermaken ons sindsdien iets minder :( Vandaag heeft ze haar eerste stapjes langs de tafel gezet en heeft ze aan mijn vingers vasthoudend door de kamer gewandeld. Dat was nog erg onwennig.

We hebben een gezellige dag gehad. In rust, overgave en vrede. We bidden dat er nog vele zullen volgen.

Morgen Sint Maarten. De kinderen verheugen zich daar het hele jaar enorm op. De lampionnen liggen klaar en dankzij een lieve vriendin hebben we ook batterijen voor de lichtjes:) Hopen op goed weer.


Zaterdag 9 november

Zaterdagochtend. Om 5.30 begon de ochtend definitief. Myrthe had behoorlijk doorgeslapen dat wel. Toch was ik doodmoe. Logisch we hebben weer veel emoties in huis gehad.

Er was sinds bijna een weekje weer vrede in huis en overgave aan het grotere plan van God wat dat ook zijn zou. In de loop van de vrijdag kwam er weer langzaamaan en heel ongemerkt wanhoop ons huis binnen. Het is als met een teek. Die begint heel klein en onopgemerkt. Dan gaat hij zich volzuigen met je energie tot hij zo groot is dat hij je serieus in de weg begint te zitten en dan is hij nog maar heel moeilijk te verwijderen omdat de klauwtjes diep in je vlees zijn gehecht. Hoe meer gevoed, hoe groter en overheersender en hoe lastiger te verwijderen. Eerst denk je dat je best wat recht hebt ontevreden te zijn over je situatie. Je gaat wat mopperen en klagen. Dat lijkt dan in je eigen oren heel redelijk te klinken. Het wordt gevoed met de herinnering aan de woorden van al die mensen die ooit gezegd hebben dat het wel heel vreselijk is wat ons overkomt en al de mensen van instanties waarbij zaken geregeld moeten en die diep geschokt reageren. Dan gaan we denken dat wat op ons pad is gekomen wel heel erg is, volstrekt onterecht en gewoon niet eerlijk en rechtvaardig. We worden boos en voelen ons machteloos en dan begint wanhoop toe te slaan.
Wanhoop is vreselijk. Ze laat niets van je heel en doet je denken dat je leven er niet toe doet, dat het God allemaal niets uitmaakt, Hij blijkbaar niets om ons kleine bestaan geeft en dat we net zo goed zelf een einde kunnen maken aan ons lijden als alles toch niets uitmaakt. Als je zover bent, zit je helemaal verstrikt en lijkt God mijlenver weg. De grootste vergissing is twijfelen aan Zijn goedheid. Het zelf beter weten. De hoogmoed. Dat is waarmee de hele ellende van het lijden in de wereld in de eerste plaats begon.
"Is het werkelijk waar dat je van geen enkele boom in de tuin mag eten?" klonk in het eerste begin een stem in de oren en in het hart van de mens. De boodschap was: "Wat gemeen van die God van jullie." Dezelfde boodschap klinkt nu in ons leven: "Zie nu dat jullie God je helemaal in de steek laat net nu je Hem zo nodig hebt". "Zie eens in wat voor een situatie je nu zit, Hij kijkt niet naar je om, je bent niets voor Hem". Deze stem zaait twijfel in het hart en haakt zich subtiel en voorzichtig in je vlees. Als je niet uitkijkt ga je hem gemakkelijk geloven met alle ravage en wanhoop die dat tot gevolg heeft.

Het lastige is dat vanuit menselijk perspectief het verdrietige en wanhopige verhaal gewoon waar is. We hebben vanuit "slechts dit ogenblik" in ons leven weinig grond te geloven dat God goed is en van ons houdt. Het is moeilijk merkbaar en slecht te zien voor anderen. Het is heerlijk wanneer er dan mensen in de omgeving zijn die de andere kant laten zien. De kant die meer verborgen is en minder voor de hand lijkt te liggen maar wel een kant die veel dieper in ons hart zetelt dan welke andere. Heel diep van binnen is er iets dat stamt van voor alle ellende in de wereld. Iets dat laat weten dat Hij er wel degelijk is en dat Hij liefheeft en ten diepste redt. Diep in het hart weet iedereen dit: Hij is er en heeft ons zo lief. Steeds weer, ook in deze
donkere maanden, hebben we in allerlei kleinere en grotere dingen mogen zien dat Hij wel bij ons is. We hebben Hem in alles in ons leven tot noch toe kunnen vertrouwen en hebben wonderen mogen zien gebeuren. Ook nu we er niets van begrijpen mogen we uit ervaring weten dat we Herm kunnen vertrouwen. Hij zal voor ons zorgen. Hoe weten we niet. Zijn plan is altijd verrassend en anders maar ook altijd beter dan we hadden durven dromen.  Diep van binnen weten we het allebei, Stefan en ik maar het is zo lastig vast te houden wanneer het echt donker is en wanneer leven echt veel pijn doet.

Gisterenmorgen was de eerste versie van het verhaal er. Duisternis. In de loop van de dag begonnen we wat uit het dal te klimmen. We hebben wat slaap gehad. Dat scheelt enorm. Froukje was zo lief even op de kinderen te passen waardoor ook ik slapen kon, De apotheek voorzag in wat slaapmedicatie voor Stefan waardoor ook hij eindelijk in slaap viel. Later op de dag zijn drie heel lieve en bijzondere mensen op bezoek geweest. Het was gezellig en goed. Door te luisteren en zich praktisch in te zetten brachten ze hoop vrede, veel liefde en orde en netheid in ons leven en in ons huis. Ik ben ze zo dankbaar.

Uw rechtvaardigheid, God, 
heeft grote dingen gedaan. 
Wie is, o God, wie is zoals U?
Al hebt U ons veel kwelling laten zien, 
veel kwelling en meer dan dat – 
U laat ons telkens opnieuw herleven. 
Laat uit het onderaardse moeras 
ook mij weer bovenkomen. 
Schenk mij uw gunsten ongeteld, 
trek uw troostende kring om mij heen. 
Bij citerspel zal ik U loven, 
uw trouw loven, o mijn God; 
bij snarenspel zal ik voor U zingen, 
o Israëls heilige God. 
Mijn lippen zullen om U juichen, 
geheel bevrijd zal ik zingen om U. 
Mijn tong zal prevelen, zal bidden 
over uw rechtvaardigheid, heel de dag,
Psalm 71, 19-24a




vrijdag 8 november 2013

Vrijdag 8 November

Een rustige dag geweest vandaag. Vanmorgen is er bezoek geweest en een vriendin heeft vandaag in huis geholpen. dat is af en toe ook echt nodig. Myrthe is het liefst heel dicht bij mij en met haar op mijn arm heb ik nog slechts een arm over voor het huishouden. Ik was dus blij dat ze er was.

Ik ben weer met Anne naar de huisarts geweest. Ze is niet goed, Wat ze heeft? .....? Hopelijk last van stress. we hebben een doorverwijzing voor de kinderarts. We zullen zien.

Stefan heeft meer last van buikpijn. Ook bij hem weten we niet wat de exacte oorzaak is. Het kunnen uitzaaiingen zijn maar ook de trombose kan deze klachten veroorzaken. Aanstaande woensdag weten we waarschijnlijk meer.

donderdag 7 november 2013

Donderdag 7 november

De kinderen weten hoe het ervoor staat en toch spelen ze gewoon en lachen. We hebben plezier en doen gewone dingen. We merken wel dat we als gezinsleden steeds meer voor elkaar gaan zorgen en hechter worden. Ook de kinderen dragen steeds meer zorg voor elkaar en voor ons. Zowel de grote als de kleine kinderen. Edith helpt Laurens in zijn jas, Matthijs zorgt geregeld spontaan voor Myrthe en zegt tegen iedereen dat het tijd is om de jassen s´morgens aan te trekken. Anne en Matthijs voeren een van de jongetjes of moedigen ze aan hun bordje leeg te eten, Iedereen troost als iemand verdriet heeft en enkele dagen geleden kwam Floris (3) zomaar midden op de dag met een witte boterham met chocopasta aanzetten. Die moest ik opeten en hij zag er streng op toe. Hij had alles zelf bij elkaar gezocht, de boterham, een mes de pasta en had een en ander eigenhandig in elkaar geklust. Het zag er nog goed uit ook. Ik had inderdaad al de hele dag niets door mijn keel gekregen en hier ontkwam ik echt niet aan. Ik heb het geheel braaf weggekauwd en was hem er wel dankbaar voor.

We hebben vandaag bezoek gehad. Een goede vriend van Stefan die hij al heel lang kent. De vriend moest even wennen aan het snelle wisselen van emotionele onderwerpen naar alledaagse dingetjes. Die lopen hier thuis erg door elkaar. Het was gezellig.Verder was het een rustige dag. Niets raars gebeurd.

Stefan was wat moe en zijn buik trok en hij was wat misselijk. Verder ging het eigenlijk best redelijk en tegen de avbond knapte hij zoals altijd nog wat op. We hebben geen klagen. Zulke dagen mogen er best meer zijn.

woensdag 6 november 2013

Woensdag 6 november

Gesprekken aan tafel zijn in dit gezin niet alledaags. Naast onderwerpen als: " Wat heb je gedaan op school vandaag"  en "dit lust ik niet zo graag" gaan de gesprekken net zo gemakkelijk over doodgaan en over ziek zijn. Edith vanavond: "Als pappa straks dood is dan..." Ik weet niet eens meer wat er volgde ik was toch wat confuus. We zijn blijkbaar niet echt een gezin dat moeilijke onderwerpen onbesproken laat.

Vanmorgen was het een druk programma. Ik heb de kinderen naar school gebracht, eerst Anne, dan de anderen, onderweg getankt en daarna wasgoed naar lieve schatten weggebracht. Daarna zijn Stefan en ik met Froukje en de twee jongste kinderen naar het bisdom gegaan. We hadden een afspraak met de bisschop. Stefan wil een en ander toch goed achterlaten. Het was een fijn gesprek. Daarna nog enkele collega's gesproken en weer naar huis. Woensdag is de korte dag. School was vroeg uit en de kinderen konden thuiskomen.

Stefan en ik hebben gisterenavond zoals ik eerder schreef een film van de H. Rita bekeken. We hebben de laatste tijd veel films van heiligenlevens gezien. Iedere keer motiveren de films ons in ons dagelijks christelijk leven. Ze zijn echt goed om te kijken. Het zijn gewone mensen van vroeger die de Heer hebben gediend in het leven zoals dat op hun pad kwam. Ze maakten keuzes die goed maar niet altijd  gemakkelijk waren en besloten steeds van alle situaties het beste te maken. Met Gods genade stonden ze vergevingsgezind en krachtig in het leven en ze mochten aan het einde van hun leven in Zijn heerlijkheid binnen gaan. Steeds meer ontdekken we, nu we daarmee bezig zijn, dat de scheidslijn tussen hier en daar niet zo enorm groot is als we altijd dachten. Ons eeuwige leven begint feitelijk wanneer we Hem gaan volgen en bij Hem gaan horen. Wanneer we die stap zetten maken we al deel uit van Zijn heerlijkheid en is Hij de herder die ons leidt en die we vertrouwen. Eigenlijk is die eerste overgang groter dan die naar het leven voorbij de "dood" waar de heiligen van toen leven.
Ook nu leven er onder ons mensen, heiligen, die zich door Hem geliefd weten en besloten hebben "Ja" tegen Hem te zeggen ook als het niet gemakkelijk is. We kennen er een goed aantal. Het is juist in onze situatie erg fijn om met deze mensen om te gaan. Ze helpen ons om onze blik op "boven" gericht te houden en niet te verdrinken in wanhoop.
Stefan en ik realiseren ons dat het niet gemakkelijk voor mij en de kinderen zal zijn als hij daar is maar hij  heeft belooft om, nog meer dan nu, daar voor mij en de kinderen te bidden. Als echtpaar zijn we geroepen elkaar door Gods genade naar heiligheid en naar de hemel te leiden. Ik doe nu mijn best, Als Stefan daar is, mag hij mij helpen. Nog steeds samen maar dan anders en anders dan we het zelf zouden wensen maar Hij kent ons verlangen om nog een tijd samen hier te zijn en kan nog steeds iets bijzonders regelen als dat in Zijn plan past.

Heer, als het mogelijk is laat deze beker voorbijgaan maar niet mijn wil maar de Uwe geschiede.

Stefan wordt wat moe en regelmatig misselijk. Hij moet wat rustiger aan doen. Hij is niet bedlegerig en kan er nog uit. Door vermoeidheid wordt zijn concentratie wat minder en hij heeft vreemde trekkingen in zijn voet wanneer hij zijn nek buigt.Verre trips met de auto gaan niet. Echt eropuit lijkt wat voorbij. Misschien komt dat nog wel weer. Wie weet.


Dinsdag 5 november

Daar is de blog. Beetje laat deze keer. Gisterenavond hebben we een mooie film gekeken over het leven van H. Rita. Een dame die in de middeleeuwen leefde. Ze was getrouwd  en kreeg twee zoons. Haar man verloor ze door moord en haar zoons door ziekte nadat ze gebeden had dat ze alles uit Gods hand zou accepteren als haar zoons maar niet hun vader zouden wreken. Heel alleen en eenzaam is ze een zwervend bestaan gaan leiden tot de Heer haar riep voor een bijzondere taak.Vrede brengen in haar stad tussen de families die elkaar aan het uitmoorden waren.  Later is ze zuster in een klooster geworden. Door haar geschiedenis staat ze bekend als Patrones van "hopeloze gevallen". Iemand was zo lief ons haar noveengebed toe te zenden. We zijn blijkbaar al een hopeloos geval. We moesten er erg om lachen. De film was in ieder geval erg inspirerend en mooi. Staat gewoon op Youtube. (google op Saint Rita)

Gisterenmiddag zijn alle kinderen uit school uit wezen spelen. Stefan en ik moesten naar Amsterdam voor een ct scan. We maken ons eerlijk gezegd geen illusies over de uitslag. Stefan heeft veel klachten. Volgende week woensdag krijgen we die uitslag. Misschien gaan we wel niet eens en laten hem omzetten in een telefonische afspraak. Helemaal naar Amsterdam, we vermoeden dat we al weten hoe het gaat, lijkt me jammer van onze kostbare tijd.

Op de terugweg uit Amsterdam gisterenavond moesten we nog wel even denken aan de laatste keer dat we er geweest waren. We moesten tanken bij het zelfde benzinestation waar we de vorige keer water uit onze eigen jerrycan "getankt" hadden. Ik werd er nog nerveus van en heb wel drie keer aan Stefan nagevraagd welke brandstof in onze auto moest en heb wel 5x het etiket van de pomp gelezen. De reis is helemaal goed verlopen. Geen enkele rare frats. Ook wel een keer prettig. Wel wennen.

Op een vreemde manier is er hier weer een emotioneel en geestelijk iets rustiger tijd aangebroken. We zijn na een  tijd van enorme strijd en duisternis waarin we sinds Rome beland waren en waarin we enorm vragen stelden en boos en doodsbang waren nu weer zover dat we wat meer tegen de Heer kunnen zeggen: "Uw wil geschiede". Stefan heeft de kinderen en mij "losgelaten". Hij heeft ons aan God toevertrouwd in zijn gebed en voelt zich nu ook vrij om uit te kijken naar het leven hierna en er echt naar te verlangen. Eerder vond ik dat moeilijk en had zo het verlangen mee te gaan. Nu gun ik het Stefan gewoon. Ik heb hem lief. Ik zie hem zo enorm strijden en vechten en lijden aan vooral het verdriet dat hij ons zal moeten loslaten dat ik blij ben dat hij dat nu wat meer vrede heeft voor voorlopig. Dat lukt natuurlijk nooit helemaal. Hij is er nog en kan er nog voor ons zijn. Wanneer dat niet meer zo is zal het best nog zwaar worden.
Vanavond meer.


maandag 4 november 2013

Maandag 4 november

Weer een bizarre dag uit ons leven bijna voorbij. Myrthe is gelukkig weer terug. Veilig en wel. Bij wie ze was heeft ze het heel goed gehad. Ze was helemaal blinkend schoon, vrolijk, uitgeslapen in een ritme. Echt geweldig. Wel heeft ze een behoorlijk spannende terugreis gehad waar iedereen die betrokken was van geschrokken is en wij ook wat toen we het hoorden. De auto waarin ze zat is gebotst. Twee auto's total loss begreep ik. In verband met privacy kan ik niet zoveel meer zeggen. Kan iedereen overkomen en ik zou Myrthe met een gerust hart de volgende keer weer zo meegeven. Zulke schatten!
Myrthe is nagekeken door ambulancepersoneel en is volledig ongedeerd. We danken onze Heer voor de bijzondere bescherming die Hij blijkbaar gegeven heeft en bidden voor degenen die mogelijk nog last van de klap hebben.

De kinderen waren dolgelukkig hun zusje weer terug te hebben. Ze hadden haar ontzettend gemist. Iedereen wilde haar knuffelen.

Door de logeerpartij heb ik gelukkig kunnen bijslapen. Toch ben ik nog steeds zo goed als uitgeput. Stefan krijgt stilaan meer klachten. Ook echt klachten die zijn functioneren behoorlijk beïnvloeden. Hij had vannacht veel pijn en was erg verdrietig. Ik ook. Ik heb hem wat paracetamol gehaald, we hebben een hele poos gepraat, gebeden en daarna zijn we gelukkig samen weer in slaap gevallen.

Vanavond was wat druk. Een van de kinderen was plots helemaal overstuur en wist zelf niet waardoor, Myrthe was aan het huilen en moest naar bedje, Stefan lag uitgeput en verdrietig op bed en ik wilde graag bij hem zijn, hij wilde dat ook graag, Anne zat met haar huiswerk Frans en wilde mijn hulp, drie andere kinderen waren druk aan het spelen. De een: "Mamma kijk mijn kasteel stort in, help me." De ander: "Mamma kijk ik ben een luipaard, ik ben een luipaard, ik ben..." pfff en waarheen moest ik gaan?

De buren om hulp gevraagd bij Anne haar Frans. Ze mocht gelijk komen, helemaal opgelucht en blij. Myrthe een fles gegeven en in bed gestopt, de andere vier even alleen beneden gelaten dat ging goed. Toen naar boven fijn bij Stefan geweest tot het beneden leek te ontploffen. Wel goede timing gelukkig. We waren net uitgepraat. Daarna beneden geholpen met het restaureren van wat kastelen en blussen van wat potentiële brandjes.

Zelf ben ik moe. Te moe om veel emoties te hebben. Stefan is echt aan het verwerken wat ons overkomt. Ik ben daar dankbaar voor. Samen bidden we en praten we. Ik ben echt blij met deze tijd die we mogen hebben. Ze is heel rijk en diep. Ook heel zwaar en emotioneel. Wat heb ik hem lief. Zoveel dat het pijn doet.

Stefan: Vanavond gebeden voor elk kind afzonderlijk. Elk kind heb ik teruggegeven aan de Vader. Ze waren eigenlijk altijd al van Hem... Echt met ze spelen lukt niet meer, maar op deze manier kan ik nog wel vader zijn. Het doet me veel pijn, maar het troost me te weten dat ik dat ook na mijn dood voor ze kan blijven bidden. Natuurlijk hoop en bid ik dat dat nog even mag duren, maar ik weet niet wat in Zijn raadsbesluit ligt. Soms vind ik het moeilijk om helemaal op Hem te vertrouwen, onze situatie lijkt zo onmenselijk...  Het vertrouwen moet tegelijkertijd twee kanten op gaan, naar het leven bij hen en naar het leven bij Hem, en dat is lastig. Ook voor Lisette gebeden. Als de Vader me binnenkort roept, moet zij zowel moeder als vader zijn voor zes jonge kinderen. Onvoorstelbaar voor ons allebei, dus heb ik vooral gebeden voor veel kracht en geduld voor haar. Tevens weet ik dat de innige band die we nu met elkaar ervaren als beeld van de Schepper op een bepaalde manier ook na de dood er nog zal zijn. Maar goed, zolang ik adem leef ik zowel voor Lisette, mijn kinderen als voor Hem die mij het eerst heeft liefgehad.

Lisette:
Morgenmiddag 16.00 uur ct scan.
Woensdag afspraak met onze bisschop
Donderdag een goede vriend van Stefan op bezoek
Vrijdag bezoek
Volgende week woensdag pas de uitslag van de scan.
Graag gebed.


zondag 3 november 2013

Zondag 3 november

Ik heb geslapen vannacht. Myrthe is uit logeren geweest en komende nacht zal ze nog een nachtje daar slapen. We missen haar vreselijk. Al die lieve geluidjes en malle acties maar ik heb het nodig. Zelfs na een goede nacht en een middagslaapje en een dag een kindje minder in huis, ben ik nog doodmoe.

Het was vandaag best gezellig. Op de achtergrond is zowel bij Stefan als bij mij veel verdriet maar vandaag was leefbaar. Hoe Stefan zich voelt varieert sterk. Hij heeft vlagen van klachten. Misselijkheid en buikpijn en soms niets.
Na de kerk hebben we tijdens een rijdtochtje een leuke plek in de buurt ontdekt waar je wat kan drinken, in een speeltuin kan spelen en roofvogels kan bekijken. Echt heel leuk voor de kinderen. Daarna hebben we nog een poos door de omgeving rondgereden en hebben weer ontdekt dat Noord Holland erg mooi is.  Een middagslaapje, avondeten en de dag is weer voorbij.

Anne was vanmiddag weer niet lekker. Toch wat zorgwekkend.

Graag gebed voor het hele gezin.

zaterdag 2 november 2013

Zaterdag 2 november

Floris vanavond aan tafel: "Jammer dat pappa ziek is he? Straks gaat hij dood. Ja en dan hebben we geen pappa meer." Vervolgt dan op precies dezelfde toon: "Ik lust die sliertjes niet ik wil die niet eten hoor en weet je, Laurens heeft laatst mijn blauwe auto kapot gemaakt dat was niet leuk".

Stefan en ik kijken elkaar wat pijnlijk getroffen aan, Anne kijkt mij aan en Matthijs haalt met een vragende blik zijn schouders op. Peuters zijn altijd erg direct maar dit slaat alles. We laten het maar. Hij heeft wel een punt helaas.

De kinderen waren vandaag superlief. Ze hebben gespeeld dat het een lieve lust was. Vroeger was er de regel dat er in de speelhoek/kamer gespeeld mocht worden en niet daarbuiten. Nu is die regel wat aangepast. In onze zithoek mag geen speelgoed komen. Dat werkt beter. Daaraan lijken ze zich te kunnen houden. Prettig een opgeruimd plekje in huis. Eerlijk is eerlijk zij zijn in de meerderheid. De hele kamer staat dus verder vol met kapla, torens van blokjes, treinbanen en allerlei kleine prulletjes. Het was een gezellige speelboel. Ik heb steeds voor lekker eten tussendoor gezorgd en ze voelden zich echt wat verwend. Vanmorgen zijn we met zijn allen voor de gezelligheid naar een tweedehands winkel geweest. Dat is altijd een leuke bezigheid. Iedereen mag iets uitzoeken en krijgt dat van ons. De een een doosje van 30 cent, de ander een jojo. Stefan was ook mee maar het was hem eigenlijk een beetje teveel. Vanmiddag ben ik met de kinderen naar de zusters in Heiloo geweest op de koffie. De kinderen hebben met een schat van een zuster heerlijk in het bos gespeeld en ik heb koffie gedronken en kunnen praten.
Stefan is alleen thuis gebleven. Hij wilde graag alleen zijn. Hij voelt zich zwakker worden, is erg moe en heeft steeds meer klachten van allerlei aard. Dat maakt allerlei emoties los. Het is altijd de vraag of hij er gewoon een griepje bovenop heeft of dat er meer aan de hand is. De andere klachten die wat toenemen lijken op het laatste te wijzen. Zeker weten doen we nooit. Iedere dag is onzeker. Dag in dag uit is het doorploeteren.

Voor ons was het dus een emotioneel wat zware dag. Die lijken er steeds meer te zijn. De kinderen hebben de dag, zo zeiden ze, gelukkig als heel leuk en gezellig beleefd.

Ik heb vanmiddag besloten weer hulp te vragen. Ik MOET echt een keertje een beetje meer slapen. Ik belde lieve mensen of Myrthe mocht komen logeren. Ze is daar al vaker geweest en ze zeiden gelijk :"ja" waarop ik direct een huilbui kreeg. Ik ben echt doodmoe en zie uit naar mijn bed. Myrthe zal waarschijnlijk morgen wel weer in de crèche van de gereformeerde kerk opduiken vermoed ik. Morgenmiddag om 15.00 uur komt ze terug. Dan zit er voor mij dus ook nog een middagslaapje in vermoedelijk. Echt nodig weer.

Aanstaande dinsdagmiddag om 16.00 uur is de uitgestelde ct scan en de woensdag de week erna krijgen we de uitslag. Ik weet niet of we die eigenlijk wel willen weten. Spannende en angstige tijden.

Vrijdag 1 november

Een nachtblog. Dat is weer eens iets anders. Het is 4.58. Het is de derde keer dat ik vannacht uit mijn lekkere warme bed ben en nu blijkbaar definitief. Naast mij op de grond zit een klagend klein hoopje wakker mens. Wel lief maar toch frustreert ze me. Ik zou best willen slapen en zou willen dat dat hoopje ook gewoon in haar bedje zou liggen maar als ik haar wegleg huilt ze en wordt iedereen wakker. Ik wil dat Stefan slaapt. Zodat hij morgen weer een beetje goede dag heeft. Ik hoop dat ze hem niet al wakker gejammerd heeft en hij nu niet meer kan slapen.

We hebben het de afgelopen dag gezellig druk gehad. s'morgens visite, daarna zelf op bezoek geweest bij lieve vrienden, vervolgens kwam een vriendin me de rest van de dag helpen in huis. Stefan en ik waren doodmoe want de nacht hiervoor zijn we iedere anderhalf uur door Myrthe gewekt. Ze is wel aan het spoken de afgelopen nachten.

Anne is weer voor het eerst sinds maandag naar school geweest. We hebben haar gebracht en gehaald. Aan het einde van de dag was ze doodmoe. We hebben nog geen idee wat haar mankeert. Lekker is ze niet. Een vriendin zei ons laatst dat ze specifiek bad dat Anne een fietsmaatje zou vinden zodat ze niet steeds zo alleen naar school zou hoeven fietsten 45 minuten alleen heen en 45 minuten alleen terug. Op school was ons verzekerd dat er echt niemand ook maar een beetje in de buurt woonde. Het gebed leek hopeloos. Vanaf dinsdag aanstaande kan Anne samen fietsen met een meisje uit het derde leerjaar dat bij ons zo'n beetje om de hoek blijkt te wonen. De straat uit en twee bochtjes om. De Heer is goed.

6.16. Ik heb toch nog 45 minuutjes in mijn bed mogen liggen piekeren. om  5.15 viel Myrthe in slaap en kon ik ook weer. Ik begon net weer in slaap te vallen toen ze alweer kwam. Laurens en Floris zijn inmiddels ook wakker. Ik wilde gaan mopperen dat ze in hun bed moesten blijven maar de boefjes gingen naar de kapel........Ze wilden bidden. Tja dat kan ik toch niet weigeren? Toch iedere keer weer hetzelfde gespook als de klok verzet is.

Gisteren hadden we enkele nieuwe ontwikkelingen bij Myrthe. Ze kruipt nu echt, gaat uit kruiphouding rechtop zitten en probeert al de trap te beklimmen (open trap in de woonkamer, handig) Plots riep Anne gisterenmiddag uit: " Mam ze staaaaat". " Wat?" En jawel trots glimmend in de box stond ze. Helemaal uit het niets en zelf gedaan. Over 5 dagen wordt ze 8 maanden. Ze is op tijd.

De kinderen geven veel plezier maar ook vestigen ze steeds onze aandacht op dat wat we zo graag zouden willen en waarvoor we blijven bidden. Ze hadden het over de zomervakantie volgend jaar en bespraken waarheen ze zouden willen. Anne had het over wat ze later wilde worden. Ze hebben het over Sinterklaas. Matthijs en Anne willen hun verjaardag nog vieren dat is iets wat je zou moeten plannen. Hoewel ik me realiseer dat niemand eigenlijk ver vooruit kan kijken al denken we dat wel, is bij ons alle vanzelfsprekendheid van de toekomst weg. Ook van de nabije toekomst. Ik kan alleen onder voorbehoud plannen en erg beperkt en dat is voor kinderen moeilijk. Ze willen zich ergens op kunnen verheugen zonder de continue dreiging dat het weer afgeblazen kan worden. Binnen ons gezin begint, zo merk ik, een zekere lijdensmoeheid  op te treden. Het begint langzaamaan echt op te raken. Stefan is er. We zijn daar zo dankbaar voor en blij mee, maar de onzekerheden zijn zo groot.

Soms zien dingen er hopeloos uit en verzekert iedereen je dat er geen oplossing is, tot die dan toch plots uit onverwachte hoek opduikt. Anne heeft een fietsmaatje. Ook wij blijven bidden.