Daar is de blog. Beetje laat deze keer. Gisterenavond hebben we een mooie film gekeken over het leven van H. Rita. Een dame die in de middeleeuwen leefde. Ze was getrouwd en kreeg twee zoons. Haar man verloor ze door moord en haar zoons door ziekte nadat ze gebeden had dat ze alles uit Gods hand zou accepteren als haar zoons maar niet hun vader zouden wreken. Heel alleen en eenzaam is ze een zwervend bestaan gaan leiden tot de Heer haar riep voor een bijzondere taak.Vrede brengen in haar stad tussen de families die elkaar aan het uitmoorden waren. Later is ze zuster in een klooster geworden. Door haar geschiedenis staat ze bekend als Patrones van "hopeloze gevallen". Iemand was zo lief ons haar noveengebed toe te zenden. We zijn blijkbaar al een hopeloos geval. We moesten er erg om lachen. De film was in ieder geval erg inspirerend en mooi. Staat gewoon op Youtube. (google op Saint Rita)
Gisterenmiddag zijn alle kinderen uit school uit wezen spelen. Stefan en ik moesten naar Amsterdam voor een ct scan. We maken ons eerlijk gezegd geen illusies over de uitslag. Stefan heeft veel klachten. Volgende week woensdag krijgen we die uitslag. Misschien gaan we wel niet eens en laten hem omzetten in een telefonische afspraak. Helemaal naar Amsterdam, we vermoeden dat we al weten hoe het gaat, lijkt me jammer van onze kostbare tijd.
Op de terugweg uit Amsterdam gisterenavond moesten we nog wel even denken aan de laatste keer dat we er geweest waren. We moesten tanken bij het zelfde benzinestation waar we de vorige keer water uit onze eigen jerrycan "getankt" hadden. Ik werd er nog nerveus van en heb wel drie keer aan Stefan nagevraagd welke brandstof in onze auto moest en heb wel 5x het etiket van de pomp gelezen. De reis is helemaal goed verlopen. Geen enkele rare frats. Ook wel een keer prettig. Wel wennen.
Op een vreemde manier is er hier weer een emotioneel en geestelijk iets rustiger tijd aangebroken. We zijn na een tijd van enorme strijd en duisternis waarin we sinds Rome beland waren en waarin we enorm vragen stelden en boos en doodsbang waren nu weer zover dat we wat meer tegen de Heer kunnen zeggen: "Uw wil geschiede". Stefan heeft de kinderen en mij "losgelaten". Hij heeft ons aan God toevertrouwd in zijn gebed en voelt zich nu ook vrij om uit te kijken naar het leven hierna en er echt naar te verlangen. Eerder vond ik dat moeilijk en had zo het verlangen mee te gaan. Nu gun ik het Stefan gewoon. Ik heb hem lief. Ik zie hem zo enorm strijden en vechten en lijden aan vooral het verdriet dat hij ons zal moeten loslaten dat ik blij ben dat hij dat nu wat meer vrede heeft voor voorlopig. Dat lukt natuurlijk nooit helemaal. Hij is er nog en kan er nog voor ons zijn. Wanneer dat niet meer zo is zal het best nog zwaar worden.
Vanavond meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten