Zaterdag 9 november

Zaterdagochtend. Om 5.30 begon de ochtend definitief. Myrthe had behoorlijk doorgeslapen dat wel. Toch was ik doodmoe. Logisch we hebben weer veel emoties in huis gehad.

Er was sinds bijna een weekje weer vrede in huis en overgave aan het grotere plan van God wat dat ook zijn zou. In de loop van de vrijdag kwam er weer langzaamaan en heel ongemerkt wanhoop ons huis binnen. Het is als met een teek. Die begint heel klein en onopgemerkt. Dan gaat hij zich volzuigen met je energie tot hij zo groot is dat hij je serieus in de weg begint te zitten en dan is hij nog maar heel moeilijk te verwijderen omdat de klauwtjes diep in je vlees zijn gehecht. Hoe meer gevoed, hoe groter en overheersender en hoe lastiger te verwijderen. Eerst denk je dat je best wat recht hebt ontevreden te zijn over je situatie. Je gaat wat mopperen en klagen. Dat lijkt dan in je eigen oren heel redelijk te klinken. Het wordt gevoed met de herinnering aan de woorden van al die mensen die ooit gezegd hebben dat het wel heel vreselijk is wat ons overkomt en al de mensen van instanties waarbij zaken geregeld moeten en die diep geschokt reageren. Dan gaan we denken dat wat op ons pad is gekomen wel heel erg is, volstrekt onterecht en gewoon niet eerlijk en rechtvaardig. We worden boos en voelen ons machteloos en dan begint wanhoop toe te slaan.
Wanhoop is vreselijk. Ze laat niets van je heel en doet je denken dat je leven er niet toe doet, dat het God allemaal niets uitmaakt, Hij blijkbaar niets om ons kleine bestaan geeft en dat we net zo goed zelf een einde kunnen maken aan ons lijden als alles toch niets uitmaakt. Als je zover bent, zit je helemaal verstrikt en lijkt God mijlenver weg. De grootste vergissing is twijfelen aan Zijn goedheid. Het zelf beter weten. De hoogmoed. Dat is waarmee de hele ellende van het lijden in de wereld in de eerste plaats begon.
"Is het werkelijk waar dat je van geen enkele boom in de tuin mag eten?" klonk in het eerste begin een stem in de oren en in het hart van de mens. De boodschap was: "Wat gemeen van die God van jullie." Dezelfde boodschap klinkt nu in ons leven: "Zie nu dat jullie God je helemaal in de steek laat net nu je Hem zo nodig hebt". "Zie eens in wat voor een situatie je nu zit, Hij kijkt niet naar je om, je bent niets voor Hem". Deze stem zaait twijfel in het hart en haakt zich subtiel en voorzichtig in je vlees. Als je niet uitkijkt ga je hem gemakkelijk geloven met alle ravage en wanhoop die dat tot gevolg heeft.

Het lastige is dat vanuit menselijk perspectief het verdrietige en wanhopige verhaal gewoon waar is. We hebben vanuit "slechts dit ogenblik" in ons leven weinig grond te geloven dat God goed is en van ons houdt. Het is moeilijk merkbaar en slecht te zien voor anderen. Het is heerlijk wanneer er dan mensen in de omgeving zijn die de andere kant laten zien. De kant die meer verborgen is en minder voor de hand lijkt te liggen maar wel een kant die veel dieper in ons hart zetelt dan welke andere. Heel diep van binnen is er iets dat stamt van voor alle ellende in de wereld. Iets dat laat weten dat Hij er wel degelijk is en dat Hij liefheeft en ten diepste redt. Diep in het hart weet iedereen dit: Hij is er en heeft ons zo lief. Steeds weer, ook in deze
donkere maanden, hebben we in allerlei kleinere en grotere dingen mogen zien dat Hij wel bij ons is. We hebben Hem in alles in ons leven tot noch toe kunnen vertrouwen en hebben wonderen mogen zien gebeuren. Ook nu we er niets van begrijpen mogen we uit ervaring weten dat we Herm kunnen vertrouwen. Hij zal voor ons zorgen. Hoe weten we niet. Zijn plan is altijd verrassend en anders maar ook altijd beter dan we hadden durven dromen.  Diep van binnen weten we het allebei, Stefan en ik maar het is zo lastig vast te houden wanneer het echt donker is en wanneer leven echt veel pijn doet.

Gisterenmorgen was de eerste versie van het verhaal er. Duisternis. In de loop van de dag begonnen we wat uit het dal te klimmen. We hebben wat slaap gehad. Dat scheelt enorm. Froukje was zo lief even op de kinderen te passen waardoor ook ik slapen kon, De apotheek voorzag in wat slaapmedicatie voor Stefan waardoor ook hij eindelijk in slaap viel. Later op de dag zijn drie heel lieve en bijzondere mensen op bezoek geweest. Het was gezellig en goed. Door te luisteren en zich praktisch in te zetten brachten ze hoop vrede, veel liefde en orde en netheid in ons leven en in ons huis. Ik ben ze zo dankbaar.

Uw rechtvaardigheid, God, 

heeft grote dingen gedaan. 

Wie is, o God, wie is zoals U?

Al hebt U ons veel kwelling laten zien, 

veel kwelling en meer dan dat – 

U laat ons telkens opnieuw herleven. 

Laat uit het onderaardse moeras 

ook mij weer bovenkomen. 

Schenk mij uw gunsten ongeteld, 

trek uw troostende kring om mij heen. 

Bij citerspel zal ik U loven, 

uw trouw loven, o mijn God; 

bij snarenspel zal ik voor U zingen, 

o Israëls heilige God. 

Mijn lippen zullen om U juichen, 

geheel bevrijd zal ik zingen om U. 

Mijn tong zal prevelen, zal bidden 

over uw rechtvaardigheid, heel de dag,

Psalm 71, 19-24a