Matthijs is, tot grote vreugde van Floris, vandaag niet naar school geweest. Hij had teveel last van een blessure die hij gisteren had opgelopen en was bang dat hij er in de drukte op school nog meer pijn aan zou krijgen.We hadden zelf een redelijk druk programma buitenshuis maar rustiger dan op school en we hadden besloten Matthijs maar gewoon mee te nemen naar alles, net als Floris en Myrthe. Dus vandaag waren we met drie kinderen op stap.
We hadden een afspraak met onze biechtvader. De kinderen hebben in een aangrenzende kamer lief gespeeld. We zijn daar naar de kerk geweest en ik heb onderwijl op de gang gelopen met Myrthe zoals dat gaat. Daarna zijn we langs kantoor geweest. Stefan moest nog een en ander voorbereiden voor een vergadering van het werk voor morgenavond en de dag zat er weer op. Nog avondeten gekookt, met de kinderen een tijd van gebed en zang in onze kapel gehouden en iedereen in bed gestopt. 8.30.Het is nu rustig in huis. Heerlijk rustig.
Wat betreft Stefans gezondheid staan er weer wat medische zaken gepland. We zijn erg benieuwd. Stefan heeft wat klachten waarvan de oorzaak niet helemaal duidelijk is en aanstaande donderdag hebben we daarvoor een afspraak met een vervangende arts in Amsterdam. Dan hebben we 3 december een afspraak met Stefans behandelend arts die dan weer terug is. Met hem willen we nog resterende behandelopties doorspreken. We hadden altijd begrepen dat er niets meer mogelijk was maar er lijken toch nog wat zaken open te liggen. We zijn benieuwd waar hij mee komt. Daarbij hebben we zelf ook wat onderzoek gedaan en zijn op een vrij volledige en veelbelovende behandeling in Duitsland gestuit. Daar willen we het ook over hebben. Mogelijk gaan we daar ook binnenkort heen om eens te horen wat er nog mogelijk is.
Verder gaat het eigenlijk best goed met ons. Wonderwel zijn we doorgaans behoorlijk vrolijk en goed gestemd. We kunnen echt van dingen genieten. We zien dit als een heel bijzondere genade die ons gegeven is en we zijn er erg dankbaar voor.
Ik heb de afgelopen dagen erg veel tijd in organisatie en planning gestopt. Oppas voor van alles geregeld, zaken met ziekenhuizen en artsen geregeld, overal afspraken gemaakt waar dat nodig was. Leuk om te doen. Wel erg vermoeiend met het huishouden erbij en de kinderen om me heen. Regelmatig sta ik met Myrthe op mijn arm in een pan te roeren met de telefoon aan mijn oor waarbij ik op afstand een van de andere kinderen in gebarentaal aanwijzingen geef om iets te laten of juist te doen terwijl iemand op de wc brult dat hij "klaaar" is..... Met een schietgebedje kom ik door dat soort momenten heen. De ene keer iets beter dan de andere.
Binnenkort, en daar ben ik heel dankbaar voor, mag ik eventjes bijkomen. Aanstaande donderdagavond ga ik weg. Voor ongeveer 24 uur mag ik rusten en op retraite zijn. Ik kijk er enorm naar uit. Heerlijk lijkt me. Alle opvang is geregeld. Als Stefan niet plots veel zieker wordt gaat het door. Graag gebed.
Zoals eerder vermeld, mijn vrouw heeft 8 jaar behandeling tegen kanker gehad. Ze heeft het overleefd. Voor ons was het leven, "kerk in, kerk uit, ziekenhuis in, ziekenhuis uit... 8 jaar lang. De artsen zaten met hun handen in hun haren hoe ze mijn vrouw moesten behandelen. Zo´n zwaar geval was ze. Wij hebben geleerd om met "ellende" te leven. We zijn kerkelijk getrouwd in deze periode. We reisden wanneer we reizen konden (wanneer mijn vrouw sterk genoeg was). Om jullie een idee te geven, mijn vrouw had twee behandelingen per jaar, waar bij ze per behandeling 4,5 maand bezig was. In deze periode was ze 3,5 maand slecht en 1 maand afbouwend van goed naar slecht. We zijn eraan gewend geraakt. We stelden onze leven erop af. Maar altijd optimistisch en altijd gezegd "ook dit doen we samen (zoals we altijd alles samen deden omdat wij alleen zijn. Mijn ouders die 10.000 km weg woonden en mijn schoonouders idem)". Dat heeft een hele sterke band opgeleverd. Ik bewonder jullie moed, jullie kracht. Ga zo door. Pak dat onderzoek in Duitsland met hernieuwde kracht aan. Jullie kunnen dan in ieder geval nooit elkaar verwijten dat jullie niet het onderste uit de kan gehaald hebben! KOP OP! Ik weet hoe zwaar het traject is. Hoe vaak ik niet gehuild heb alleen toen ik mijn vrouw alleen in een isoleercel heb moeten achterlaten voor een paar dagen. Sterkte en Gods wijsheid voor jullie wenst jullie, Joep en Marise, Brazilie.
BeantwoordenVerwijderen