Maandag 11 november (door Stefan)

Edith, Floris en Laurens op pad. 

Lisette loopt momenteel mee met de kinderen (Sint Maarten), dus schrijf ik vanavond de blog.
Vanochtend werd Myrthe vroeg wakker, om 05.30 uur. Lisette ging er direct uit, en heeft dus een kort
nachtje gehad. Zelf kon ik een aantal uur meer slapen, dus was ik vanochtend tamelijk o.k.

Rond 11 uur kwam onze geestelijk leidsman langs. Dat doet ons altijd zeer goed.

Het klinkt misschien wat vreemd, maar soms vraag ik me af welke realiteit nu prominenter is: de materiële of de geestelijke. Ik bedoel, ze zijn er allebei, maar ze hebben niet allebei een eeuwigheidswaarde. Dat werd me gisterenavond heel duidelijk door een gesprek met een goede kennis in de auto. Ik besefte plotseling dat al het materiële geen enkele waarde heeft als het niet in verband wordt gebracht met een hoger doel. Dat is natuurlijk duidelijk in mijn situatie, ik bedoel: als de Heer me roept kan ik niets meenemen van dit bestaan. Maar algemener is het ook zo; de waarde van de dingen wordt afgemeten aan wat anderen ervan vinden, niet aan het object zelf. Maar goed, genoeg gefilosofeerd. In ons geval wordt het steeds duidelijker dat we alleen rust vinden als we ons op de eeuwigheid richten, zoals Augustinus het zegt: "Ons hart vind geen rust totdat het rust vindt in U".

Vanmiddag voordat Floris ging slapen, heb ik heerlijk met hem kunnen donderjagen / stoeien op ons bed. Het was lang geleden dat ik 'm omhoog kon gooien. Na afloop waren we allebei moe en voldaan, en ik heel dankbaar. Nog voordat ik zijn kamerdeur dicht deed, sliep hij al.

De kinderen kwamen blij uit school. Lampionnen mee natuurlijk. Matthijs had een soort Halloween-lampion gemaakt, lekker eng als het licht er doorheen schijnt. Anne is naar een vriendin van haar lagere school gegaan, ook om snoep te verzamelen, denk ik.
Later in de middag kwam nog een collega en tevens priester langs met wie ik nog een klein theologisch boompje kon opzetten. Toch ook wel weer leuk, zoiets was wel weer even geleden. Hoewel theologie belangrijk is, is de essentie van het Kerk-zijn natuurlijk de Liefde die zijn bron vindt aan het Kruis. Ik merkte in ons gesprek duidelijk die basis.

Misschien dat ik zo maar eens ons bad laat vollopen, zodat Lisette zich ook een keer kan ontspannen. Zij is de hele dag in de weer geweest, zonder een echt moment van rust.

Lisette: Lief, echt heel lief. Helaas te moe.