Vrijdag 29 november

Ik ben weer thuis. Wat een hartelijk welkom was dat. Laurens, Floris en Edith vlogen me gelijk om mijn benen. Anne om mijn nek. Matthijs volgde wat rustiger en daarna kwam Floris (...) met Myrthe aandragen die ook blij was me terug te zien. Het was een welkom als van iemand die een wereldreis gemaakt heeft. Nochtans ben ik precies 25 uur van huis geweest. :)

Afgelopen nacht hebben de jongste drie uit gelogeerd. Ze zijn vanmorgen rond 11.00 uur weer thuis gebracht. Toen waren inmiddels de vriendin die vaak op vrijdag komt en Froukje aangekomen. Zij hebben de rest van de dag voor de kinderen gezorgd en...-en daar was ik ontzettend blij mee-, omdat Myrthe lief en rustig was hebben ze een en ander op kunnen ruimen. Ik kwam in mijn hoofd opgeruimd thuis en mijn huis was ook weer wat georganiseerder. Een heerlijk thuiskomen. Supercadeautje.

Met Stefan ging het prima. Hij vond het erg leuk dat Myrthe nu naar hem trok terwijl ze normaal alleen mij wil hebben. Een goede ontwikkeling.

Ik had voor de bezinningsdag een aantal leesboekjes meegenomen. Eentje was bijzonder goed om te lezen *. Die ging over "overgave". Een onderwerp dat we steeds meer proberen te leven. Het was erg herkenbaar.

Een paar citaten:
"Augustinus formuleert het zeer radicaal: 'niets gebeurt tenzij de Almachtige wil dat het gebeurt, ofwel door het te laten gebeuren ofwel door het zelf te doen'".

Boodschap die ik erin las: Vertrouwen hebben:  Wat ons ook gebeurt, Hij heeft het toegelaten of zelfs bewerkt en Hij kan zelfs het kwaad tot ons uiteindelijke heil laten meewerken. Hij heeft alles onder controle en Hij weet wat goed voor ons is. Dus wat er ook is, het zal hoe dan ook goed zijn.

"Lijden draagt vrucht, lijden heeft verlossende kracht, Lijden is, sinds Jezus er doorheen is gegaan, instrument van heil geworden"

Boodschap die ik erin las: Vertrouwen hebben; lijden heeft zin. Als Hij het blijkbaar in ons leven toelaat zal het wat er ook zijn zal, goed zijn.

" 'Het dorre dal wordt op zijn tocht tot een oase' (ps. 84, 7). Ja, indien men werkelijk aanvaard door een 'dor dal' te gaan en zich daar door Hem laat leiden, blijkt het plots dat deze dorre vlakte een oase is. Men hoeft niet eens te wachten tot het einde van de tocht om dan, retrospectief, te ontdekken dat met feitelijk door een oase is gegaan. Men ontdekt het onder de tocht zelf. Dit is een van de wonderen die de overgave bewerkt. Wat voor een buitenstaander en voor wie weerstand biedt aan de leiding van God monotoon en troosteloos lijkt, kan adembenemend worden voor wie God laat beslissen en zich op Zijn leiding durft verlaten"

Boodschap die ik erin las: Dit lijkt een soort verklaring voor de plotselinge blijdschap die ons als een genade ongeveer drie weken geleden trof. Een 'oase', in wat een 'dor dal' was. Een gevolg van overgave? We leren. We zijn er nog niet. Steeds vallen we en hebben we het weer moeilijk met wat ons gebeurt. Gelukkig houdt Hij ons in Zijn hand en mogen we ook als Zijn kinderen 'leren'.

Blij dat ik weg was. Blij weer terug te zijn. Kort maar heel krachtig. Zoveel dank aan hen die dit mogelijk maakten door gebed en door praktische inzet.

*Boekje is van Wilfried Stinissen en heet: "Bij U ben ik geborgen"

Gebed van Charles de Foucauld voorin het boekje:
(wel heftig maar sprak me erg aan)

Vader

Ik verlaat mij op U,
doe met mij wat Gij goedvindt.
Wat Gij ook met mij doen wilt,
ik dank U.
Tot alles ben ik bereid,
alles aanvaard ik,
als Uw wil maar geschiedt in mij
en in al Uw schepselen:
niets anders verlang ik, mijn God,
ik leg mijn ziel in Uw handen,
ik geef ze aan U, mijn God,
met heel de liefde van mijn hart,
omdat ik U bemin,
omdat het voor mij een noodzaak van liefde is mij te geven,
mij zonder voorbehoud op U te verlaten,
met een oneindig vertrouwen:
want Gij zijt mijn Vader