Dank en uitnodiging

Beste Allen,

Het is nu bijna een jaar geleden dat Stefan is overleden en in dat afgelopen jaar is er in ons gezin veel gebeurd. Voor en rond het overlijden van Stefan maar ook in alles daarna hebben we steeds zoveel steun en hulp van velen mogen ervaren. We hebben ons door het gebed innig verbonden en gesterkt gevoeld. Door maaltijden verwend en door alle andere attenties en hulp, gedragen geweten.
Graag zou ik iedereen heel persoonlijk willen danken maar ik weet niet waar ik beginnen moet.

De kinderen en ik hebben samen nagedacht en het volgende bedacht: Graag willen we u (allen die zich betrokken voelen) uitnodigen voor een gezinsvriendelijke zang-en gebedsviering uit dankbaarheid.

Dankbaarheid voor uw hulp, steun en gebed. Dankbaarheid voor Stefans leven en het feit dat we mogen vertrouwen dat God hem liefdevol bij zich heeft. Bovenal ook dankbaarheid naar God, die ons niet verweesd achterlaat, ons in alle storm en noodweer  heeft gespaard en in ons verdriet steeds nabij is geweest.

Graag nodigen we u uit op Stefans eerste sterfdag:
Zondag 18 januari
om 14.00 uur
Dionysiuskerk
Middenweg 248 te Heerhugowaard.
Aansluitend is er koffie en limonade.
(graag voor 10-1 berichtje (emhvanaken@yahoo.com)of en met hoeveel u komt)

Zalig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar.

Lisette,
Anne, Matthijs, Edith, Laurens, Floris en Myrthe

25 OKTOBER 2014

Deze week is het een jaar geleden dat we bij de blauwe zusters verbleven, de paus hebben ontmoet, dat Stefan en Anne samen in een musical van de Kisikids optraden. Toen hadden we nog de hoop dat er een wonder zou gebeuren of dat Stefan zoals sommige anderen met dezelfde diagnose minstens nog een aantal jaar bij ons zou zijn. Myrthe is al een tijd geleden 1 jaar geworden, Ze wordt zo grappig. Ze kletst honderduit, houdt erg van zingen, weet zinnen van 3 tot 4 woordjes te maken is een erg pittige tante. Floris is vier geworden en gaat naar school, Anne en Matthijs zijn jarig geweest en Matthijs heeft een hele serieuze beugel gekregen. Vijf van de zes kinderen zijn met muziekles begonnen. Laurens en Floris met kleutervioolles. Ik kreeg de tip om ze goed uit te leggen dat het een strijkinstument was. Geen slag....instrument. (Gouden tip pa).
Zelf ben ik ben al weer vier maanden voorbij het ontstaan van mijn gezondheids problemen. De tijd gaat snel.
Wanneer de kinderen over de lijn van hun leven praten vallen er een paar zaken op. Er is een "toen pappa nog leefde" en een " daarna" en er is een "toen mama nog gezond was" en een "daarna" Als ik meer pijn lijk te hebben, zijn ze bezorgd. Als ik vooruit lijk te gaan wordt dat blij opgemerkt. Laatst tilde ik eventjes kort Floris weer een keertje op. Helemaal gelukkig werd hij ervan: "Oh mam je wordt weer beter je kan mij al tillen wat goed van je" Het was helaas voorlopig duidelijk een eenmalige actie (au).
Bij het horen van een ambulance reageren ze allemaal hetzelfde: Stress!
mam alles ok?" "Nee jongens deze is voor iemand anders"  Gevolgd door duidelijke opluchting bij hen.
Zelf begin ik me maar net te realiseren hoe genadig ik er vanaf gekomen ben. De meesten met mijn aandoening (Caudasyndroom) hebben een stuk meer problemen; zijn incontinent en moeten in het gunstigste geval een aangepaste auto rijden. Ik heb zo geluk gehad. Ook met Fieke in huis ben ik zo blij. Hoe had ik anders voor mijn kinderen kunnen blijven zorgen?

Gelukkig lijk ik in totaal iij steeds iets vooruit te gaan. Mijn been doet t soms en soms slecht. Ik wordt over het algemeen wel steeds mobieler. Ik kan al afstanden auto rijden en stukken lopen. Ik kan sinds anderhalve maand een tijd rechtop zitten en dat gaat best goed. Er is momenteel nog steeds fors veel hulp vanuit de thuiszorg en Fieke draag ook flink bij. Een dag zelfstandig voor mijn kinderen en huishouden zorgen maakt dat ik twee dagen daarna flink rustiger aan moet doen. Mijn lichaam trekt dat niet; pijn. Nog steeds staat er een bed in de woonkamer en de laatste weken heb ik hem weer meer nodig . Wanneer ik hem niet gebruik liggen de kinderen erop een boek te lezen of te spelen.

Sinds drie weken is er eindelijk een revalidatietraject opgestart dat steeds meer vorm begint te krijgen. Twee dagen per week ga ik naar een revalidatiekliniek en doe mijn best er bovenop te komen. Het is doodvermoeiend om steeds pijn te hebben, doodvermoeiend om af en toe zo slecht te kunnen voortbewegen en ook doodvermoeiend om Stefan in dit alles zo te missen.
Ik werk wat op "therapeutische basis" en ik vind het heerlijk om af en toe "spreekster" "lerares" of "teamlid" te zijn. Ik hoop langzaamaan weer wat meer op te bouwen.

Soms, als ik terugkijk, krijg ik het nog benauwd. Het is net of ik een hele enge achtbaan heb gereden waarvan ik tijdens en vooraf niet had bedacht wat er allemaal helemaal verkeerd had kunnen gaan. Nu kijk ik terug en zie waardoorheen we het laatste half jaar zijn gegaan en wat er allemaal als gevolg  had kunnen gebeuren...... Soms stokt me dan de adem in mijn keel en raak ik alsnog bijna in paniek. Ik heb de laatste tijd ook regelmatig aan God gevraagd: Heer waar laat u ons doorheen gaan? wat is dit voor een halsbrekende route? Wat is de zin, wat is het doel, waarom? Ik heb me op een bepaald punt gerealiseerd dat ik beter niet teveel kan omkijken, dat ik beter niet teveel kan vooruitkijken. Alles is immers naar en eng. Ik moet maar geloven en vertrouwen dat Hij niet meer te dragen geeft dan we aankunnen. We moeten maar gewoon per dag leven en kijken naar het moois dat er is. Zulke lieve kinderen, goede sfeer thuis, gezelligheid. Ik heb me gerealiseerd dat Hij dan inderdaad niet meer te dragen geeft dan we aankunnen  maar dat er een ander is die er nog een schepje bovenop wil doen. Iemand die wil dat we het niet redden. Iemand die bovenop de zware situatie ook nog angst en twijfel zaaien wil. Angst komt niet van God en twijfel al helemaal niet.  Boven op alles nog bang zijn en twijfelen aan Gods goedheid gaat me teveel worden. Dan kan ik het niet meer volhouden. Wanneer ik blijf doorgaan en noch achterom noch vooruit kijk maar mijn ogen, met Zijn kracht, vertrouwvol op Hem gericht blijf houden, maak ik met mijn gezin de meeste kans ons bootje zo goed mogelijk door de voortdurende storm te loodsen. Bovendien heb ik ook alle reden Hem te vertrouwen wanneer ik er goed over nadenk. Hij heeft ons bijgegestaan en de oplossingen gegeven. Hij heeft zich trouw betoond. Redenen voldoende om te vertrouwen al was de reis nog zo zwaar en eng tot noch toe. Toch wel waar dus nog steeds; Soms echt met moeite, Soms met overgave: "De Heer is mijn herder" .....

 Mogelijk later weer eens een blog. dank voor het lezen.
Lisette

zaterdag 2 augustus

Ruim 5 weken na mijn operatie. Ik kan lopen (variërend meer of minder kreupel naar gelang mijn moeheid) staan, kort zitten en lang liggen. Ik praat gewoon, maak grapjes enz. Dus als je me ziet, denk je dat er niets aan de hand is. Wanneer er echter een kindje zich pijn doet of er iets geveegd of gepakt moet worden of er een of andere situatie ontstaat die iets van ingrijpen nodig heeft..... ben ik niet beschikbaar. Ik kan niets pakken dat zich onder dijbeenhoogte bevindt, ik kan niet optillen en knuffelen, geen pannetje water dragen.... Nog steeds is er dus 24 uur zorg nodig omdat huishouden er niet inzit en omdat kinderen nu eenmaal niet voorspelbaar zijn en vooral de kleinsten lichamelijke inzet nodig kunnen hebben op de vreemdste momenten.

Ik ben erg blij met de thuiszorg die ik gekregen heb. Alleen dat was niet genoeg. Al toen ik in het ziekenhuis terecht kwam besefte ik dat er heel veel zorg nodig zou zijn. Al biddend dacht ik aan een facebook berichtje dat ik kort daarvoor van een  facebookvriendin tegen was gekomen. Zelf had ik haar nog nooit ontmoet maar ik wist wel dat Stefan haar een aantal keer gesproken had in vergaderingen. Ook was me duidelijk geworden dat zij op dat moment niet iets duidelijks in haar leven te doen had omdat de staat waarin ze leefde tegen haar wil plots was opgehouden. Ik heb via facebook contact gezocht en hulp gevraagd. Zij bleek op haar beurt al tijden op voorspraak van .... jawel Stefan !!! te hebben gebeden dat haar situatie toch op een goede manier tot een oplossing zou komen. Menselijk gezien was de ontknoping van haar situatie pijnlijk. Toch achteraf is het een volkomen wonder dat alles zo gelopen is. Fieke, zo heet onze engel, woont al 5 weken bij ons in huis. Voor haar zijn wij een zegen en zij voor ons. We zien hoe wonderlijk God werkt en hoe bijzonder en grillig Zijn plan met onze levens soms kan lopen. Wanneer we het bidden van "Uw wil geschiede" echt menen, naar Zijn stem horen en Hem gehoorzaam volgen zal Hij onze weg recht maken. Onze Fieke-engel  is wel gewaarschuwd voortaan de voorspraak van een beproefde en lang overleden heilige te vragen en niet op voorspraak van een kersverse hemelbewoner te bidden -die nog belangen op aarde heeft. :)

Zo dankbaar voor de zegen die Fieke is. Zo dankbaar met het aanbod van de thuiszorg van liggend vervoer waardoor we toch met zn allen op vakantie konden. Zo dankbaar voor de fijne twee weken op een geweldige camping en zo dankbaar voor de lieve mensen op de camping die de kinderen en ons zo liefdevol hebben opgevangen toen ik daar met een ambulance werd opgehaald omdat ik een hartinfarct leek te hebben........dat was nu twee weken geleden.
Zo dankbaar dat ik geen hartinfarct bleek te hebben en mijn vakantie na anderhalve dag ziekenhuis kon hervatten. Dankbaar dat ik leef, dat ik danken kan, dat ik er voor mijn kinderen zijn kan en dat ik bovenal weten mag dat er niets gebeurt wat God niet toestaat en alles mee kan werken ten goede voor wie op God vertrouwt. ALLES!!!

Door omstandigheden was ik genoodzaakt om deze week voor een paar dagen naar het Celebrate festival af te reizen. Niet erg handig aangezien zitten nog steeds niet gaat. Maar er was weinig keus. Dus lag ik, zo goed en kwaad het ging als een zak aardappelen achterin de auto, terwijl Fieke reed met Myrthe naast zich. En Fieke achter het stuur..... Afijn na een lange lange reis.........
Hetzelfde festival waar ik vorig jaar met Stefan was en waar zo over hem gebeden is. Raar om er weer te zijn. Al die herinneringen. Fijn ook om er te zijn. Zoveel lieve mensen, zoveel geloof en diepgang. Al strompelend over het terrein heb ik aan verschillende dingen kunnen deelnemen. Het is een heel bijzondere tijd geworden.
Ik was zelf de laatste weken met al dat liggen door een wat donkere periode aan het gaan. Er kwam heel veel verdriet boven; mensen -en hun woorden over -mijn laatste zwangerschap -en de dood en het begraven van ons kindje tegelijk met Stefan. Zoveel pijn. Maar zacht en haast onmerkbaar is de genade van dankbaarheid en diepe vrede in de dagen op Celebrate weer in mijn hart teruggekomen. Ook Fieke is zeer gezegend, de kinderen hebben allen een geweldige tijd gehad en hebben veel van Gods liefde mogen ervaren. En toen de reis terug...... Ik: "Zijn we al voorbij de afsluitdijk?" Fieke: "ehhh we passeren net de afslag Lelystad Harderwijk" Ik: "???????"  Fieke kleintjes: "ja maar, bij Joure stond als enige bekende naam "Amsterdam" op de borden ik kon nergens anders heen"( huh huh, welke rotonde heeft maar 1 afslag???). We zijn weer veilig thuisgekomen....... na ruim 4,5 uur rijden.....Kan niet wachten tot ik weer beter ben.

We hebben een raar leven en er gebeurt veel en toch is het een leven. Ons gezin bruist van blijdschap een vrolijkheid. We missen Stefan, we maken veel mee maar we leven voluit dankzij de kracht van de levende en almachtige God die wonderen kan doen en vrede en blijdschap kan brengen in alle omstandigheden. We zijn een gezellig gezin met een hele lieve en zorgzame pappa in de hemel. We zien naar hem en onze hemelse Vader uit, tot die tijd leven we. Dankbaar

Vrijdag 4 juli

Maandag ben ik uit het ziekenhuis gekomen. Het was een erg warm welkom. Vrienden hadden voor een bed in de woonkamer gezorgd en Anne en Laurens hebben er een gezellig plekje van gemaakt. De kinderen hebben de oppaslapjesdeken en mijn afwezigheid niet eens als heel traumatisch beleefd. Het was gezellig thuis maar ze hadden me wel erg gemist. Ik ben bedolven onder knuffeltjes en iedereen kwam om de beurt bij me in bed liggen. Ik ben dankbaar voor het herstel van kracht in mijn been de afgelopen twee dagen. De prognose is goed. Ik mag een kopje koffie tillen....Myrthe is 10 kilo......Er is 24 uurper dag hulp nodig.

Ik vind zelf het gedeelte van pijn en een operatie gemakkelijker te dragen dan de onzekerheid in zorg en afhankelijkheid. Voor hulp in huis hebben we met verschillende instanties te maken. Nog nooit hebben we hulp vanuit een instantie nodig gehad. Rondom Stefans ziekte hebben vrienden en bekenden alles met ons gedragen.  De autonomie als gezin verdwijnt en af en toe wordt je echt niet fijn behandeld. Ik ervaar deze hele noodzaak toch best als vernederend en zwaar. Het ging zo ok en opeens....Wat is het leven dat je denkt op te bouwen kwetsbaar. Zo niet maakbaar.

Toch is het gezellig in huis. Toch overheerst dankbaarheid voor de kracht en die we ontvangen en de liefdevolle hulp die we uit verschillende hoeken mogen ontvangen. Er zijn in ieder geval ook weer volop uitdagingen om te groeien in vertrouwen in onze Vader die zich in deze tijd toch ook zeer liefdevol heeft laten zien en steeds weer een wonderlijk puzzelttje heeft gemaakt waardoor we weer opvang en zorg hadden. Uitdagingen om te groeien in overgave: Niet mijn wil maar de Uwe geschiede.....echt in alles.

Ik ben zeker dat Stefan voor ons bidt en dat onze Heer het beste met ons voorheeft met het vooruitzicht op Zijn koninkrijk. Hij zal alle moeilijkheden die voor de weg daarheen nodig zijn toestaan en de kracht geven die we nodig hebben die weg te gaan. Hij is duidelijk met ons gezin bezig. Wij zijn de klei Hij is de maker. Hij kneedt flink........ au

lief liedje

Maandagochtend 30 juni

Gisteren zondag. Terwijl ik zaterdag overspoeld ben met bezoekjes, verwacht en onverwacht van lieve mensen, was het gisteren een stuk rustiger. Een echte zondag. Ik ben naar een kerkviering in het ziekenhuis geweest, veel tijd in rust en gebed doorgebracht en later op de dag heeft een lief iemand de moeite genomen mij de communie te brengen.  Ik voelde me erg gezegend.'s avonds wat gewerkt; notulen gemaakt en op een scherm op de achtergrond voetbal gevolgd. s'middags zijn alle kinderen nog langs geweest en hebben we door het ziekenhuis gewandeld/gestrompeld. Op een gegeven moment herkende Matthijs de gang waar hij steeds met Anne speelde toen papa hier lag. In onze wandeltocht waren we op de afdeling interne terechtgekomen. Matthijs was duidelijk van slag. De anderen hadden het niet zo door. Hand in hand zijn we verder gewandeld.Wat doet dat veel met je. Vele herinneringen kwamen boven maar de setting is nu zo anders. Misschien werkt dit genezend. Geen idee waarom ons dit nu moet gebeuren en waarom ik juist hier ben.

Thuis zijn de kinderen 's morgens gewoon naar de kerk geweest. Voor hen was het een soort van gewone zondag. Ik krijg wel signalen dat ze me ontzettend missen. Gisterenmiddag waren ze op bezoek en de jongetjes wilden me mee naar huis nemen. Perse. Ik heb beloofd dat ik, als ze vandaag uit school komen, thuis zal zijn. Ik hoop dat ik dat waar kan maken. Ik krijg net te horen dat ik zo mag proberen trap te lopen......Protest van mijn kant:"Ja, maar, dat heb ik gisteren al gedaan!" "Maar ze waren gisteren nog niet helemaal tevreden"..... schrik ... niet geslaagd. Dus tanden op elkaar en klimmen zo. Laten zien wat ik kan. Pfff hoop dat ik vandaag wel door dat examen heenkom en niet spontaan faalangst ontwikkel:).

Ben benieuwd.
Ik heb veel tijd gehad om na te denken. Ik ga straks naar huis maar maar wat is thuis? Ik ben het thuis van de kinderen dus voor hen is alles straks weer soort van ok. Ik ben wel niet meer dezelfde maar ik zal er voor ze zijn. Zij zijn ook niet meer hetzelfde. Aan de ene kant zijn ze weer geconfronteerd met de breekbaarheid van het leven op aarde en het besef dat het zo voorbij kan zijn. Aan de andere kant kunnen ze misschien nu leren dat na een ziekenhuis niet altijd de dood volgt. Mamma is weer gemaakt en komt weer terug. Dat kan ook hoop geven. Ik ben anders, kreupel en minder mobiel maar ik ben hun thuis en ben dankbaar dat ik dat weer zijn mag.Voor mij is er wel die warme deken van lieve mensen die voor me bidt en inspringt bij nood ...... maar het is niet thuis. Ik kan wel bij mensen terecht en heb lieve vrienden en sommigen zijn extra speciaal maar er is niet meer die iemand, maatje in alles en vlees van mijn vlees. Mijn thuis is gewoon niet meer op aarde. Ik zal weer thuiskomen maar het is me weer duidelijker geworden dat dat in het leven hierna zal zijn. Ik kan er naar uitzien maar ben ook blij er straks weer voor mijn 6 frummels te kunnen zijn. Ze hebben me nodig.

Die lieve Stefan trouwens; Ik heb ontdekt dat hij achter mijn rug om mensen heeft laten beloven dat ze voor mij zouden zorgen als hij er niet meer zou zijn. Hij heeft voor mij gezorgd tot na zijn dood. Het heeft me erg geraakt dat te ontdekken en ik ben dankbaar dat lieve mensen er ook zijn.

 Fysieke gesteldheid. Ik heb iets dat cauda syndroom heet (info cauda) De kracht in mijn been is wat verbeterd ten opzichte van donderdagmiddag. maar nog behoorlijk beneden peil. Dit ligt niet aan de spieren maar aan de aansturing door de zenuwen en die genezen slecht en langzaam. Het gevoel is voor een flink stuk uit mijn been weg. Of het weer helemaal goed komt? zeker niet op korte termijn. Voorlopig ben ik wat kreupel. Ik hoop weer auto te kunnen rijden tzt. Anders een automaat? Graag gebed voor herstel.

De Heer is mijn herder
Mij ontbreekt niets
Hij doet mij nederliggen in grazige weiden
Hij voert mij naar rustige wateren
Hij verkwikt mijn ziel
Hij leidt mij in rechte sporen om zijns Naams wil !!! (handig met zon been:) )

Zaterdag 28 juni door Lisette

Wat gebeurt er eer een hoop in ons gezin. Dat was schrikken toen donderdagochtend plots mijn been zoveel pijn deed. "Doorgaan" dacht ik, het is maar pijn. Gewoon doorgaan. Anne was net naar school en ik heb Matthijs en Edith Myrthe aan laten kleden. De kinderen moesten immers naar school. Het was al laat en ik kon niemand meer bellen. Dus: Niet aanstellen het is maar pijn en in die auto. We zijn op school aangekomen...... Meer zeg ik maar niet. Daar hebben een aantal lieve mensen mijn huisarts gebeld, Myrthe mee naar mijn huis genomen om daar op haar te passen en mij naar de huisarts gebracht. Het leek wel iets van een zenuwbeklemming. Ik moest naar huis en de arts maakte een afspraak met de fysiotherapeut voor me zoals Corry in de blog van donderdag al vermeldde ging toen alles snel. Er moest veel geregeld worden. De ambulance zou me thuis ophalen en alle kindertjes kwamen net uit school. Gelukkig was Froukje die dag bij me en ving iedereen op. De moeder die de kinderen thuisbracht heeft de meesten meegenomen om bij haar te spelen zodat ze me niet in de ambulance zouden zien verdwijnen dat hebben ze al een paar keer te vaak meegemaakt. Ik heb ze allemaal met een brok in mijn keel heel vrolijk kijkend een losse zoen gegeven en vrolijk gingen ze. Matthijs vermoedde meer. Die keek erg argwanend. Terecht.

Ik was bezorgd. Als alleenstaande ouder ga je toch niet zo gemakkelijk een operatie in. Wat moest er nu met de kinderen de komende dagen? Wat nu als het met mij niet goed zou aflopen? Het is maar een hernia maar het is ook een operatie. Ik ben naar Hoorn gegaan en daar werd snel duidelijk dat het vermoeden klopte. Tjonge ik was nog nooit eerder geopereerd. Als Stefan "moest" was ik bij hem en bad ik met hem liep mee naar de operatiekamer en nu..... Wat miste ik die lieve rustgevende stem en die sterke schouder die er altijd was. Genoeg lieve mensen om me heen. Dokters verplegers maar toch... Wat was ik dankbaar dat een vriendin die had besloten dat ik daar niet zo alleen moest zijn me belde dat ze kwam vervolgens binnen kwam wandelen en met me bad. Ze is gebleven tot ik op zaal lag.

Inmiddels paste Astrid thuis op de kinderen. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad. Floris en Laurens trokken snel conclusies toen ze de woorden ziekenhuis en operatie hoorden. Pappa had dat immers ook ...... en die ging dood..... En Myrthe waggelde iedere keer dat de bel ging blij "mamma" roepend naar de voordeur....vergeefs.

De volgende dag, gisteren dus ben ik in de loop van de ochtend met de ambulance naar Alkmaar gebracht omdat daar een neurochirurgisch team is en in Hoorn niet. 's avonds ben ik geopereerd. Het was een forse hernia. De operatie is goed gegaan er is een groot stuk van de tussenwervelschijf weggehaald. Na de operatie werd ik wakker op precies hetzelfde plaatsje op de verkoeverkamer waar Stefan na zijn eerste darmoperatie de dag na de diagnose ook wakker werd. Ik stond toen naast hem, sprak met hem en hij was niet alleen. Nu lag ik daar na een veel minder heftige operatie maar heel anders. Dat was erg moeilijk. Niet uit te leggen wat dat met je doet. Zowel bij mij als bij de kinderen roept mijn verblijf hier veel herinneringen op aan gebeurtenissen die ik me nog even niet had willen herinneren. Graag gebed gevraagd voor een goede verwerking.

Goed, wat betreft de operatie: Mijn blaas is weer onder controle. Mijn linkerbeen nog niet. Half gevoelloos dus lijkt niet van mij, maar is dat toch, en minder sterk dan eerst. Daar is op termijn wel goede hoop voor. Ik heb goed geslapen en heb het, ondanks alle eerdere slechte ervaringen in het MCA, eerlijk gezegd op deze afdeling best goed. Ik heb vandaag onder begeleiding van een fysiotherapeut en later van Laurens en Floris een aantal rondjes op de gang gelopen. Floris moedigde me goed aan: "Mam je doet het goed hoor, lopen, goed zo mam doorgaan heel knap van jou ". Verder heb ik wat rechtop gezeten en vanavond lekker gedoucht.

Zoveel lieve mensen om ons heen bidden en helpen. en er is een engel uit de lucht komen vallen. Zij zal bij ons in huis zijn voorlopig en brengt een klein hondje mee. God is goed Hij zal voor ons zorgen in alles. Zo slapen, het is laat en morgen weer vroeg ontbijt op bed :)

Morgen of anders overmorgen ga ik weer naar huis.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      

27-06-2014

Vandaag na lang wachten. Gaat het lukken, wordt Lisette vandaag nog geopereerd of zou er nog een dag bij komen?
Fijn, rond 18:00 uur is Lisette naar de ok gebracht. In het tijdsbestek van 19:00-20:00 is ze geopereerd. De operatie is goed verlopen.  Ze hebben een grote prop, wat die grote prop is? geen idee, verwijderd.
Het bleek echt een flinke Hernia te zijn, het cauda syndroom.
Alle kracht en gevoel zal zeer langzaam weer terugkomen, dit heeft tijd nodig.

Wanneer naar huis, daar is nog geen uitspraak over gedaan.

Fijn Anne en Mathijs zijn vanmiddag op bezoek geweest, wat een last viel er van de schouders dat Mama alleen maar een Hernia heeft.


Dank iedereen voor de aandacht door gebed,
 door er te zijn voor de kinderen en het contact via de digitale snelweg.

Namens Lisette,

Corry

lisette

Donderdag 26 juni is Lisette opgenomen in het ziekenhuis in Hoorn. Zij had last van haar rug en had uitstralingspijn naar de benen.
er waren artsbezoeken die gaven aan doe het rustig aan en ga naar de fysio. Fysiotherapeut gaf direct aan dit is niet goed.
Gisteravond heeft ze een MRI gehad. deze wees uit dat er een flinke Hernia zit in de onderrug rustend op het staartbeen.  Dit gaf meerdere klachten; uitvalverschijnselen in linker been, geen gevoel in blaas en darmen.
actie: zo snel mogelijk opereren, anders kunnen de tijdelijke uitvalverschijnselen blijvende uitvalverschijnselen worden.
Vandaag rond 11 uur is Lisette overgebracht naar het MCA Alkmaar, hier zal de operatie uitgevoerd worden.
Het is nog de vraag in welk ziekenhuis Hoorn of Alkmaar ze zal revalideren.

Heel fijn; kinderen worden zoals Lisette het zegt opgevangen door een lapjes deken van lieve mensen. Vanaf morgen middag zal er een vertrouwd persoon in huis komen die de komende weken de zorg van de kinderen op zich zal nemen.

Verloop; ik zal proberen een ieder volledig op de hoogte houden van de ontwikkelingen.

Lisette; vraagt graag jullie gebed voor operatie en goede opvang voor de kinderen

19 Mei 2014

Nog een keer een blog. Zomaar de tweede deze maand. Gewoon een keer zomaar.
Ook bij ons in het noorden was het de laatste dagen lekker weer. Zonnetje, altijd wat wind -dat heb je hier- dat went. Strand dichtbij en weekend. Wel veel snotneuzen en helaas iets teveel buikpijn patiënten. Een of ander boos virus?
We hebben een nieuwe bewoner; "Pluisje" geloof ik of zoiets.....? Een kleine grijze russische dwerghamster. Staat verplicht bij zijn nieuwe baasje op de slaapkamer. " Ik wil hem niet beneden hebben !"  Heb ik streng gecommuniceerd. Reden is Matthijs onbekend, maar zo kan hij hem gemakkelijk s'nachts knuffen wanneer hij verdrietig wakker ligt. Matthijs is dolblij en superverliefd op zijn pluizenbolletje. Er is vrede en rust. De afgelopen dagen hadden we het zelfs gezellig met elkaar. Er was veel vrolijkheid. Een van de kinderen vertrouwde me toe dat hij/zij nooit verwacht had dat we weer ooit zo plezier zouden kunnen hebben. Ik ben dankbaar en zelf ook wel verbaasd.
Wat vooral de laatste weken hieraan voorafgaand kenmerkt is dat we opnieuw aan het leren zijn geweest, om weer gezin te zijn. De eerste weken na Stefans overlijden konden we min of meer gewoon doorgaan zoals we altijd hadden gefunctioneerd. Alsof ons "voertuig" gewoon doorliep maar nu met een wiel minder. De vaart zat er nog in dus ging alles gewoon door. Tot het moment dat we vaart begonnen te minderen omdat het om ons heen wat rustiger begon te worden. Toen begonnen we samen ons evenwicht te verliezen. Niemand had meer duidelijk wat nu zijn of haar plekje moest zijn. Verwarring! Wat is de rol van mama nu? moeten we nog steeds naar haar luisteren? Wie beslist de dingen in huis? Waar liggen nu de grenzen van wat toegestaan is op allerlei vlak? Mogen de oudste kinderen met alles meedenken of niet? De oudste zoon... wat wordt van hem verwacht en van de oudste dochter? Mama heeft praktische hulp nodig maar wat doe ik wel voor haar en wat niet? Wat vraagt mama van de kinderen? wat overlegt ze wel en wat  vraagt en overlegt ze niet? Waar "zitten" de mensen die komen helpen en die op visite komen? wat is hun plaats in ons voertuig? Ik heb er met veel gebed, goede raad en advies stevig aan getrokken om iedereen naar een nieuw veilig en voorlopig vast plekje binnen het voertuig te begeleiden. Er lijkt een nieuw evenwicht te zijn ontstaan en vele vragen lijken een antwoord te hebben gevonden in de dagelijkse praktijk van ons bestaantje.  We zijn niet gecrasht, niet gebotst en niet omgevallen. We "doen" het nog en zeer ok. Gelukkig hebben we een zeer goede Bestuurder met veel ervaring.
Ook Stefan heeft een soort nieuw plekje gevonden in ons gezin. Hij is niet weg. Hij hoort bij ons. Ik zeg de kinderen regelmatig dat papa trots op ze is wanneer daar aanleiding toe is. Dat hij van ze houdt en hen bijzonder vindt. Ik spreek niet in de verleden tijd omdat hij er is! Vanuit de hemel ziet hij en beleeft mee. We zullen hem weer terug zien. Duurt even, maar hoelang is nu een mensenleven? We zullen er zijn voor we er erg in hebben. Intussen is hij er. De kinderen beleven dat ook zo. Voor hen is hij aanwezig.
Myrthe is in alles een allerschattigst geval apart. Ze banjert uitgelaten als een ongeleid projectiel voortdurend door de porseleinkast van ons voertuig. Valt op de meest onhandige plekken spontaan in slaap; Weet steeds iets om te gooien, stuk te maken en de spellen van de jongetjes in de war te schoppen. (gegil en geschreeuw tot gevolg hebbend) Toch is iedereen gek op haar. Ze knuffelt, troost en kust wat af op een dag. Dan loopt Matthijs een poos met haar rond te dollen en dan is Anne met haar aan de wandel. Ze praat steeds meer; Zegt Mama, Koekkoek (erg belangrijk, dat is alles wat maar enigszins eetbaar is en hamstervoer en -jawel- modder vallen daar volgens haar ook onder). Ook zegt ze zoals ieder klein kindje: "papa". Voor haar is hij er een soort van "gewoon" Op ieder slaapkamer hangt boven het bed een foto van papa. Ze weet ze feilloos overal te vinden en soms staart ze in het niets en roept dan blij: "papa" Geen idee waar ze naar kijkt of wat ze ziet. Heel bijzonder. Papa lijkt volgens haar gewoon alomtegenwoordig. Hij is er gewoon. Ik ben dankbaar dat Stefan zijn "plek" heeft en hoop en vertrouw dat hij die zal houden. Dit alles is fijn en het troost maar het mag duidelijk zijn dat ik onze situatie toch eens stiekem graag anders had gezien.

 Ik heb me de laatste weken proberen te verdiepen in de nieuwe encycliek van paus Franciscus: "Evangelii Gaudium" Over de vreugde van het evangelie. Ik begon vol goede moed en enthousiasme maar pfff, dat ging niet echt eerlijk gezegd. Ik bleef vastlopen. Ik heb hem even terzijde gelegd en heb een gouden oude uit de kast genomen: Apostolische Exhortatie "Salvifici Doloris" van Johannes Paulus II, Over: "De christelijke zin van het menselijke lijden". Opluchting! Dat voegde even veel beter. Echt mooi leerzaam en herkenbaar. Wanneer we met lijden geconfronteerd worden en de "Waarom" vraag stellen, kunnen we er uiteindelijk niet onderuit dat degene aan wie we hem stellen deze vraag beantwoordt vanaf een kruis. Vanuit lijden. Hij vraagt ons, op weg te gaan, ons kruis op te nemen en Hem te volgen. Door zo het lijden (dat kwaad is), in navolging van onze Heer, in liefde en vrijwillige acceptatie te beginnen te dragen en te ondergaan, kunnen we er iets goeds van maken en zal het ons heiligen. We kunnen zo, "aanvullen wat in het lijden van Christus nog ontbreekt" (Koll. 1,20). Ik was geraakt. Zie hier dan het doel dat we als gezin voor ogen hebben. Voorlopig is er werk genoeg te doen. Om in termen van ons voertuigje te spreken: Nog een flinke reis voor de boeg die nog heel wat hobbels zal kennen voor we dit hoge doel bereiken.
Toch raakt het me diep wanneer ik ook de kinderen dapper door zie gaan en weer met vol vertrouwen hun gebeden zie uitspreken naar de Vader die hen zal helpen. Het raakt me en verbaast me. Soms is er boosheid  en verdriet maar het vertrouwen in de liefde van God is nooit weg. Een echt wonder dat aantoont dat Hij werkelijk het kwade heeft overwonnen door zijn vrijwillig lijden.

Gelukkig bidden de kinderen sinds kort ook weer voor "soort van normale"  dingen. Dat het goed weer zal zijn, dat het leuk op school zal zijn en we goed zullen slapen en dat we de caravan van de Lidl zullen winnen. :) Wie weet...? Ben benieuwd hoe onze vakantie eruit ziet...........................


Ik wil iedereen danken voor het vele gebed  Graag nog veel meer gevraagd; We hebben nog even te gaan voor we Stefan weerzien aan tafel bij onze Herder en Heer. We gaan het wel redden. Een gezellig gezin met een papa in de hemel. Het begint er af en toe langzaamaan al wat op te lijken. Dankbaar!

De Heer is mijn herder

3 Mei 2014

Er is veel gebeurd sinds de laatste blog. Heel veel. Te veel om allemaal op te noemen.  Van buiten zien we er -zo zeggen mensen- best goed uit. We doen het heel aardig gezien alles wat er voorgevallen is in ons leven. Ik ben zo trots op mijn kinderen. Ze gaan stoer en dapper door. We hebben ook best plezier met elkaar en de onderlinge liefde groeit doorlopend (tussen de ruzies en knokpartijtjes door :)) Toch, binnen de muren van ons huis en in de levens van ieder van ons is er erg veel turbulentie. Ieder dag heeft wel een paar hindernissen emotioneel gezien. Die variëren van grootte. De klap lijkt nu pas te komen. Tranen zijn er vrijwel dagelijks. We missen Stefan steeds meer. Hij is niet meer knuffelbaar, speelt niet meer met de kinderen, doet geen dingen meer in huis, maakt geen grapjes meer die de sfeer zo heerlijk kunnen breken, praat niet meer met de visite wanneer ik met de kinderen bezig ben of de koffie zet, kan niet met me meedenken of de verantwoordelijkheden van grote keuzes dragen.

Deze week is het meivakantie. De drie oudsten zijn heerlijk op kamp . Ik hoop dat ze even kunnen vergeten en even normaal kind kunnen zijn. De berichten die ik hoor zijn goed; Zijn vrolijk en blij. Anne is survivallen in de Pyreneeën, Matthijs is op kamp in de Ardennen en Edith in Heiloo. Ik ben alleen thuis met de drie jongsten. Raar en kaal en leeg. Maar drie kindjes en mijn grote hulptroepen weg. Gevolg: Ik ben erg moe en de drie kleintjes zijn van slag. Ik zal blij zijn als we weer een soort van compleet zijn. Het zal de kinderen zwaar vallen wanneer ze uit zon vrolijk kamp voor het eerst weer thuis komen. Thuis waar geen pappa meer op ze wacht. Wel een mamma die haar uiterste best zal doen maar die met geen mogelijkheid het gemis kan wegnemen. Graag uw gebed.

Stefan is op het NOS journaal geweest in het kader van de heiligverklaring van Johannes Paulus II. (http://nos.nl/video/640660-tweevoudige-heiligverklaring-trekt-publiek.html)

Ik was tevoren gewaarschuwd. Daar was ik erg dankbaar voor. Ik ben er toch de hele week door "van de leg"  geweest. Ik vond het heel mooi en bijzonder dat zijn overlijden wel genoemd werd. Stefans vriend met wie hij destijds in Rome was, zei  --hoe waar- dat Stefan  nu bij deze heiligverklaring op de beste plaats zat.  Ik had de link van de uitzending  op facebook gezet. Al snel kwamen er reacties.  De meesten concentreerden zich op het feit dat het inderdaad waar was dat Stefan nu inderdaad de beste plaats had. Het was zo raar. Ik werd er zo door geraakt. Ik heb het facebookbericht in zijn geheel verwijderd.  Dagenlang heb ik me afgevraagd wat er nu maakte dat ik zo van slag raakte door deze waarheid. Vandaag heb ik begrepen wat er scheelde. Het is fijn en mooi dat Stefan op zon mooie plaats mag zijn. We hebben daar zo voor gebeden en zo op gehoopt maar de prijs die betaald wordt en betaald is, voor Stefans goede plaats, is zo onnoemelijk ongelofelijk hoog. Bloed zweet en tranen. Veel tranen.

Hoe graag had Stefan deze heiligverklaring vanaf de slechts mogelijke plaats, gewoon met zijn gezin achter de tv willen bekijken? Hoeveel heeft het hem gekost om zichzelf in zon grote overgave aan de Heer beschikbaar te stellen wetend dat hij mij en de kinderen zou moeten achterlaten? Zweet en tranen. Hoe graag had hij het werk van Johannes Paulus II verder bekend gemaakt hier op aarde. Steeds bij iedere tegenslag en bij iedere hoop weer opnieuw, hebben we met Gods hulp gevochten om "Heer Uw wil geschiede" te kunnen blijven zeggen. Het koste ons alles. En dan al de tranen die de kinderen al hebben gehuild en nog zullen huilen. Nog vanavond is er een jongetje snikkend om zijn pappa in mijn armen in slaap gevallen. Mijn eigen hart lijkt soms door zoutzuur overgoten. Bijtende pijn. Slechts met de groots mogelijke moeite verdraag ik het verdriet van de kinderen. Vele, vele tranen. En dan de hoogste prijs waarmee Stefans plaats is betaald; Het bloed van onze Heer zelf. Door Zijn offer is de weg naar de hemel geopend.  Met Zijn bloed is Stefans plaats gekocht. Zijn bloed dat zich in liefdevol meeleven vermengt met de tranen van Stefan, mij, de kinderen en allen die op enigerlei wijze lijden, is de prijs die voor de beste plaatsen betaald moet worden. Duurbetaald. Kostbaar. Pijnlijk!

Stefan heeft de beste plaats. Ik denk echter niet dat er velen zijn die gemakkelijk met Stefan van plaats willen ruilen wanneer ze de kosten in ogenschouw nemen. Toch mogen we vanuit geloof overtuigd zijn dat zijn plaats de hoge betaalde prijs meer dan waard is. Stefan heeft de beste plaats. Waarheid! Een waarheid zomaar even in het NOS journaal. Een waarheid die veel in mij heeft losgemaakt. Hoe goed moet het daar zijn! Hoe zeer moeten we daarnaar uitzien? Hoelang moeten we er nog op wachten en wat zal het nog kosten? 

Weemoed vervult mijn ziel nu ik mij herinner hoe ik meeliep in een dichte stoet en optrok naar het huis van God – een feestende menigte, juichend en lovend.

Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij. Vestig je hoop op God, eens zal ik hem weer loven, mijn God die mij ziet en redt. Ik zie ernaar uit. Ik vraag gebed om kracht en om hernieuwde levensvreugde voor mij en de kinderen.

Korte update 18-3-14

Regelmatig krijg ik lieve mailtjes en af en  toe een kaartje met de vraag hoe het nu met ons gaat. Ik merk dat mensen de blog missen. Ik weet nooit zo goed wat ik kan antwoorden. Hoe gaat het met mij? Hoe gaat het met ons? Bijna acht weken geleden is Stefan begraven. Het leven lijkt een soort van door te gaan.

Intussen ben ik wat gaan werken (huwelijksvoorbereiding zeer pijnlijk maar mooi om te doen); Hebben we Stefans 40e verjaardag gevierd (9-2  met taart en visite, ook de hemel vierde mee); is Myrthe 1 jaar geworden en heeft leren trap klimmen  (echt eng) en heeft bijna leren loslopen; Hebben Edith, Laurens en Floris leren waveboarden en is de verjaardag van mijn moeder zaliger gepasseerd. Binnenkort komt mijn verjaardag en onze huwelijksdag. We zouden 15 jaar getrouwd zijn geweest.
Het is raar om weduwe te zijn. Vreemd om weeskinderen te hebben. Gek om twee trouwringen om mijn vinger te hebben die mij steeds herinneren aan de belofte van bijna 15 jaar geleden dat ik er voor Stefan zou zijn, hem zou liefhebben en waarderen al de dagen van mijn leven...
Mijn kleding is nog zwart. Ik ben in de rouw en kan er maar moeilijk afstand van doen. Ik rouw nog zo.

Kort voor Stefan stierf, hebben we samen, Stefan en ik, met overtuiging en met Gods kracht en genade ons grootste "ja" ooit tegen God gezegd: "Uw wil geschiede; het is goed wat komen zal, wat het ook zijn zal; JA" Ons offer.Voor de kinderen ligt het anders. Voor hen is het gevecht nu pas goed begonnen om te accepteren dat er geen pappa meer fysiek om hen heen zal zijn de rest van hun leven. Hun "ja" zal terecht nog wat voeten in aarde hebben.
Ik ben wel zeer dankbaar voor de bijzondere rust en vrede die ons gezin ondanks alles steeds ten deel valt. Wanhoop is er niet. Wrok is er niet. Diepe boosheid ook niet.
We hebben het meestal erg gezellig met elkaar. We zingen veel, dansen af en toe op harde muziek (sorry buren) en lachen ook best wat af. Toch is er door alles heen steeds een groot verdriet en diep gemis.

Zelf heb ik het meeste verdriet wanneer ik de kinderen zie lijden. Klinkt zwaar maar ik kan het niet anders noemen. Floris mist zijn pappa erg. Hij huilt in zijn bedje en zegt dat hij zo graag pappa wil knuffelen. Hij concludeert zelf steeds dat dat niet meer kan. Nooit meer. Vandaag had hij met blokjes een zeer indrukwekkend bouwwerk gemaakt: "Kijk mam, hier kan het open en dan kan pappa erin!" Ik: " maar wat is het dan?" Nou dat daar is een kerk en dat is Jezus (kruis) en dat is het graf van pappa, daar kan hij in en dan kan het weer dicht, kijk zo...... Ik slikte mijn tranen snel weg en kon hem nog net zeggen dat ik het prachtig vond. Help......Welk kind van 3 bouwt met blokjes het graf van zijn pappa?
Myrthe lacht blij naar de foto van Stefan en roept enthousiast "Pappa" en knuffelt de foto als ze hem te pakken krijgt; "Pappa" is voor haar die foto. Misschien ook nog een keer een vertelling of een filmpje..... Anne denkt steeds aan de geweldige leuke dingen die ze met pappa deed. Toen hij nog ziek was en als zij dan moest huilen, zei hij : "sorry", troostte haar en zei: "Vandaag ben ik er nog en morgen waarschijnlijk ook nog" ...nu niet meer. Matthijs vind het het moeilijkst om andere kinderen met hun pappa te zien. Hij wil ook door pappa van school gehaald, Hij wil ook....

We missen ook zo de kleine baby die nu langzaamaan had moeten beginnen met voelbaar trappelen in mijn buik. Steeds is er het gemis van het mooie vooruitzicht dat we met elkaar hadden op het nieuwe kleine leven in ons gezin. Zeker wanneer er bij iemand een baby geboren wordt of wanneer we bij het winkelen schattige kleine rompertjes zien ( Helemaal tranen als ze als opschrift de tekst: "my daddy loves me" hebben)  Lief klein kindje dat zich op zon lastig moment zo heel schattig in ons leven had ingedrongen en waar Stefan en ik (na even wennen aan het idee) zo blij mee waren. Ons laatste kindje ooit, direct in de hemel geboren.

Zelf ben ik op het ogenblik niet helemaal goed en heb ik wat medische onderzoeken. Voor een van die onderzoekjes moest ik bloed prikken en ik nam Floris even mee. Gelijk zat er bij hem de schrik er goed in. Dat kwam voor mij wat uit de lucht vallen. Er moet wel vaker iemand van ons bloed prikken. Stemvolume op max., midden op straat, met zijn grote blauwe oogjes gevuld met tranen: "Mamma je gaat toch niet ook dood zoals pappa?" .........Drama,  Iedereen kijken. Wat moest ik zeggen? Wat weet ik nu? Ik heb hem (net zo midden op straat met tranen in mijn ogen) beloofd dat ik mijn best zal doen om zolang mogelijk in leven te blijven en gezegd dat mensen meestal niet zo gemakkelijk doodgaan. Maar ja...wat weet ik nu? De kinderen weten niet dat ik momenteel onderzoeken heb. Ik zeg het ze niet. Ze hebben genoeg meegemaakt. Ze merken wel dat er iets niet helemaal pluis is.
Ook ik ben in Zijn hand. Zijn wil geschiede! Waarschijnlijk is het stress. Zit er heel dik in. Ik wacht maar rustig af.

Zeker wanneer ik me niet zo goed voel maar ook op allerlei andere momenten geldt, dat ik ook zelf steeds weer wordt geconfronteerd met de pijnlijke werkelijkheid van het gemis van Stefan en de gevolgen ervan. Ik heb hem nog zo lief en in alles is hij er niet meer. Overal en bij alles ontbreekt hij. Het leven heeft veel aan smaak verloren met het heengaan van mijn lieve man. Steeds weer opnieuw, bij ieder gat dat Stefan heeft gelaten, ligt er de uitdaging om ons offer "van toen" met een "ja" te hernieuwen; iedere dag meerdere keren: "Heer Uw wil geschiede"; "Heer help ons"; "Heer, het is goed" Alleen, soms voelt het niet goed. Soms voel het alleen maar pijnlijk en eenzaam. Om dan toch "ja" te zeggen en de wil en kracht te vinden om die dag mijn leven verder te leven voor mijn Heer en voor mijn lieve kinderen, kan een echte strijd zijn die alleen door hulp van boven en door gebed gewonnen kan worden. Ik ben dankbaar voor de vele hulp die we nog krijgen, voor vrienden en voor hen die voor ons bidden. De Heer is mijn herder, nog steeds. Hij leidt en Hij zal zorgen. Er is ons beloofd: Hij zal alle tranen van onze ogen afwissen. Dat zijn er veel.

Mogelijk komt er over enkele maanden nog eens een update. Ik zal het vermelden op FB

Foto's van de begrafenis

Dankbetuiging

Via deze weg wil ik iedereen die de laatste maanden zo heeft meegeleefd met ons gezin ontzettend hartelijk danken. Ook al degenen die geholpen hebben rondom en tijdens de begrafenis. Met dankbaarheid mogen we terugkijken op een heel bijzondere dag aan het einde van het leven van mijn heel bijzondere en lieve man.

We blijven rekenen op uw gebed.

Toespraak van Lisette tijdens Stefans begrafenis

Graag wil ik iets vertellen over dit doosje. Anne heeft er een regenboog op geschilderd. het teken van het verbond tussen God en de mensen. Het teken van zijn liefde. God die zoveel van de mensen houdt dat Hij een verbond met ze gesloten heeft. De liefde van God die de ene mens met de ander verbindt. Als tekst op het boekje  staat Wij hebben lief omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.We hebben vanaf het begin van ons huwelijk het gevoel gehad dat we bij elkaar hoorden en dat God ons bij elkaar gebracht heeft. Achteraf is iedere stap in ons leven logisch geweest en door Hem geleid. Maar niet altijd gemakkelijk. Altijd is er Gods liefde voor ons geweest. Maar ook lijden is altijd ons deel geweest. De laatste 10 maanden het meest.

Wat we vooral geleerd hebben is dat de liefde, de echte liefde hier op aarde niet zonder het lijden kan. Wanneer je helemaal voor de ander wilt leven heeft dat consequenties. Dan gaat dat pijn doen omdat het je alles kost. Zo zien we in onze Heer aan het kruis. Hem heeft de liefde voor ons alles gekost.

Op een gegeven moment een paar maanden na zijn diagnose heeft Stefan me iets verteld. Hij zei: Lisette ik moet je iets bekennen: Ik heb gebeden of God meer in ons leven wilde komen en ik heb gezegd dat het me alles mocht kosten. Ik schrok. Dat was precies mijn gebed enkele maanden ervoor geweest en we hadden het niet van elkaar geweten.
Er zijn momenten geweest dat God ons zo nabij was. Bijna tastbaar. Er waren andere momenten dat er totale leegte en wanhoop was. Zolang we onze blik op God gevestigd hielden en alles in Zijn licht bekeken was het ok en zelfs mooi wat er was. Wanneer we op een menselijke manier gingen kijken naar de situatie waarin we ons bevonden konden we zomaar gemakkelijk wegzakken en bleef er alleen wanhoop en verdriet.  Het was als met Petrus die op het water naar Jezus toeliep. Zolang hij zijn ogen op de Heer hield ging het goed. Zodra hij zich realiseerde waar hij mee bezig was en hoe onmogelijk dat was, zakte hij door het water.

Ik zou iets over dit doosje vertellen. Een doosje met een regenboog. Gods liefde die verbindt. Stefan en ik hebben elkaar liefgehad en ons aan elkaar geschonken zoals dat in een huwelijk bedoeld is. Volledig. Alles deden we samen. Lesgeven, voor de kinderen zorgen, Werken, folders maken, boek schrijven, huishouden. Ook zijn we altijd open geweest om de vruchten van de liefde in ons gezin te ontvangen. Ook toen Stefan ziek werd, hebben we (voorzichtigheid rondom chemo's in acht nemende) geen reden gezien om elkaar minder of anders lief te hebben. We hebben vele vruchten mogen zien van onze liefde niet in de minste plaats onze kinderen waar we zo dol op zijn. Anne, Matthijs, Edith, Laurens, Floris, Myrthe. Weken geleden, de dag nadat Stefan uit het ziekenhuis in Amsterdam kwam, de dag na tweede kerstdag, kondigde zich middels een test een nieuw leven aan. Teer en pril. Misschien tot ieder verrassing waren we dankbaar en blij.  Het kindje was zo ontzettend welkom in ons gezin. We waren blij en dankbaar maar ook verdrietig dat Stefan het niet zou zien opgroeien. Samen hebben we namen bedacht en zijn we gelukkig geweest.  Afgelopen maandag, twee dagen na Stefans overlijden klopte het hartje. Ik voelde me zo getroost bij de gedachte dat we in ons gezin nog een maal dit wonder van het leven zouden mogen meemaken. Nog een keer de vleeswording van de liefde tussen Stefan en mij. De kinderen waren dolblij met hun nieuwe broertje of zusje en hebben het enthousiast op school en overal verteld. Heerlijk om naar het nieuwe leven uit te kijken
De afgelopen week was te druk. Er was te veel stress en te weinig rust.
Afgelopen donderdag ging er iets niet goed. Ik heb heel erg mijn best gedaan om een miskraam te voorkomen en ben erg ziek geweest. Weer kon ik er niet zijn voor de kinderen. Weer verscheurd. Zonder Stefans troost en steun. Met lieve vrienden om mij heen. Zaterdag ben ik in het ziekenhuis geweest en daar hebben ze heel liefdevol dit mooie doosje meegegeven. Daarin ons laatste kindje. Ik leg het op de kist van Stefan en ze zullen samen begraven worden. Ik ben dankbaar dat ik aanwezig kan zijn vandaag.

Waarom dingen gebeuren weet ik niet. Soms begrijp ik er niets van. Soms valt er niets te begrijpen. Liefde en lijden horen bij elkaar hier op aarde.
Ik ben dankbaar dat voor Stefan het lijden voorbij is. Ik heb hem zo lief. Hij heeft zich helemaal voor ons gegeven. Zich in de armen van onze herder gestort. Wij, die hier achterblijven zullen hetzelfde doen en troost vinden bij Hem. Op een dag zijn we weer samen.
Ik ga met de kinderen verder. Anne Matthijs, Edith, Laurens, Floris en Myrthe, We zijn een gezin. Een gezellig gezin met een pappa in de hemel, Een gezin met lijden en met diepe liefde die blijft. Wij hebben lief omdat Hij ons eerst heeft liefgehad. We rekenen op uw gebed.

Uitnodiging voor de Eucharistieviering ten afscheid

Ik zal geen kaarten per post verzenden. Middels deze blog is ieder die zich verbonden  voelt genodigd.

Hoofdcelebrant zal zijn Mr. Dr. Jan W.M. Hendriks
The Fruits zullen de muziek verzorgen. www.thefruits.nl/

Het zou geweldig zijn als er door kinderen tekeningen
worden gemaakt en meegenomen.

Zondag 19 januari

Toen Stefan 10 maanden geleden de diagnose kreeg heb ik hem iets heel moeilijks gevraagd. Ik heb hem gesmeekt om in ieder geval voor mij en de kinderen een ding te doen. Om zijn best te doen om niet verdrietig en verbitterd te sterven maar op een heilige manier. In overgave aan God wat er ook gebeuren zou. Ik wilde zo graag meer dan hoop hebben, ik wilde zo graag zeker zijn dat hij in de hemel zou komen. Ik heb hem zo lief, ik zou niet kunnen leven zonder de zekerheid hem weer te zien. Alles in het bestaan zou dan zinloos zijn.

Stefan heeft zo ongelofelijk zijn best gedaan om aan dit heel moeilijke en zware verzoek te voldoen. Hij heeft gebeden, gestreden en gevochten. Eerst om aan God toegewijd te leven en toen duidelijk werd dat de Heer hem werkelijk riep heeft hij de beker tot het laatst toe leeg gedronken in vol bewustzijn en zich overgegeven aan zijn Herder. Uit liefde voor mij, voor zijn kinderen en uit liefde voor God. Ik ben hem zo dankbaar.
Hij heeft veel geleden aan het idee dat hij de kinderen en mij achter zou moeten laten maar hij heeft ons op een avond heel bewust aan God teruggegeven. Dat deed hem veel pijn. Later hebben we samen onze trouwringen bij de Heer neergelegd en hem ons huwelijk, elkaar dus teruggegeven. Dat was zwaar maar erg mooi. Het heeft eerder onze band met elkaar en zeker die met onze Heer nog versterkt.
De laatste twee dagen van Stefans leven heeft hij heel veel lichamelijk geleden. Hij had overal pijn en de laatste dag kon hij niet meer aangeven hoe ik zijn pijn kon verlichten.  Dat vond ik moeilijk. Ook vond ik het erg moeilijk dat er niet door de artsen bevestigd werd wat ik dacht te zien. Hij leek te sterven. De isolatie bleef echter en de hoop op herstel bij de artsen en verpleegkundigen ook. Er was geen echte `nood` behalve die ik zag en ik kon dus geen noodplan laten lopen waardoor ik meer tijd bij hem kon zijn. Volledig verscheurd tussen de kinderen en Stefan. Tussen stom gedoe met de auto en verhuizing van huisje en Stefan. Ik was graag nog meer bij hem geweest. Stefan had steeds alle begrip. Hij wilde dat ik leuke dingen deed met de kinderen en nog de dag voor zijn sterven wilde hij niet dat ik ´s avonds laat kwam omdat ik volgens hem mijn slaap nodig had. Ik ben zo dankbaar dat ik wel geweest ben.

Al zijn verdriet en pijn heeft hij in geloof opgedragen. regelmatig riep hij de naam van de Heer: "Jezus" en zei: "voor U" Enkele uren voor hij ging hebben we samen op de rand van zijn bed gezeten. Ik hield hem vast en heb hem gezegd dat ik dacht dat de Heer hem spoedig zou halen. Ik heb ook hem los moeten laten. Nog nooit zoiets moeilijks moeten doen. Liefhebben is loslaten omdat je liefhebt en het beste voor de ander wilt. Maar je wil zo graag vasthouden. Zo wanhopig graag meer van het moois. Spreken kon Stefan niet meer maar wel nog rechtopzitten. Het was ongeveer twee uur voor zijn sterven. We zaten samen op de rand van het bed. "Stefan ik denk dat Jezus binnenkort komt en als Hij je komt halen voel je dan vrij om te gaan en als je daar bent, wacht op mij. Bid daar voor ons en dan komen wij ook. Als we weer samen zijn zullen we zo intens gelukkig zijn. We zullen rennen en dansen over de heuvels en lopen over de gouden straten langs de rivier, we zullen een met de Heer zijn en met elkaar. Wacht daar op mij even en ik kom ook" Ik kon het voor me zien. Ik kan er echt naar uitzien. Stefan kon niet meer spreken maar legde zijn hoofd tegen het mijne. Ik heb hem zo vastgehouden.

Daarvoor is onze biechtvader nog geweest. Samen hebben we gebeden. Samen met Stefan heeft hij gebeden. Hij heeft gebeden dat het niet lang meer zou duren en dat de Heer hem zo mogelijk die middag zou halen. Die middag is hij toch onverwacht snel heengegaan. Stefans moeder en broer waren bij hem en ook ik was net weer binnen.

Als ik eraan denk hoe boos en overstuur is vorige week was toen ik alleen met de kinderen thuis kwam staat dat in schril contrast met de situatie nu. Vanavond zijn we weer thuisgekomen. Het is of de Heer heeft willen voorbereiden op wat komen ging. Door mijn opstandigheid van vorige week en de er op volgende bekering ervan heb ik me nog meer aan mijn Herder kunnen toevertrouwen en nu het voor echt is, is het anders.
Er is een rust en vrede, kalmte en sereniteit. Een heel speciale genade ligt over ons die ik niet kan beschrijven. Ik kan alleen maar danken. Ook de kinderen zijn in rust. Wel verdrietig maar niet wanhopig. Er is vrede.

Ze waren te laat om Stefan nog in leven te zien. Samen zijn we naar binnen gegaan. We hebben gevoeld dat pappa's hartje het niet meer deed. We hebben gevoeld dat pappa nog fijn warm was en later was hij koud geworden. We zagen dat hij niet meer ademde. We mochten uren bij hem blijven. In de aangrenzende ruimte hebben we broodjes gegeten en hebben de kinderen tekeningen voor pappa gemaakt. Stefans broer en zus waren er ook. Froukje en een goede vriendin van mij. Het was een mooie tijd. Zo gewoon. Samen hebben we gezongen:

"Je bent veilig in Jezus armen,
Veilig ben je bij Hem,
Je bent veilig in Jezus armen.
Er is nergens een plek waar je zo veilig bent"

Edith heeft tijden naast pappa gelegen en wilde hem niet meer loslaten. Ze huilde. Floris moest onderzoeken wat dat was bij pappa's neus en ontdekte dat het "bah nat" was. Myrthe wilde op pappa zitten en probeerde zijn rozenkrans uit zijn handen te trekken. Laurens ging regelmatig even naar binnen, stond te kijken en ook hij heeft even bij pappa gelegen. Anne en Matthijs hebben hem net als ik, een tijd vastgehouden en op zijn borst gelegen en gehuild. Zo bijzonder gewoon allemaal. Samen met de kleintjes hebben we heel droog geconcludeerd dat pappa stuk was. Doet het niet meer.

Stefan heeft zo gevochten en gestreden. Hij heeft de strijd niet verloren. Hij is daar waar het in het leven om gaat. Hij heeft gewonnen en ik ben hem zo dankbaar en ben zo trots op hem. Het gaat zwaar zijn, maar op deze manier kunnen we verder. Ik ben ook onze Heer God dankbaar dat we zo'n mooi huwelijk mochten hebben en dat Hij ons met al het leven dat Hij ons in onze kinderen geschonken heeft zo intens gelukkig heeft gemaakt.

Stefan kan met Paulus zeggen:
Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop tot een goed einde gebracht, het geloof bewaard. Nu wacht mij de krans der gerechtigheid, die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op die dag, en niet alleen aan mij maar aan allen die met liefde hebben uitgezien naar zijn verschijnen.

Wat zullen we hem missen tot die dag. 

Zaterdag 18 januari

Vandaag een belangrijke dag.

Na veel lijden is mij vanmiddag mijn lieve man en onze schat van een pappa naar de hemel voorgegaan. Eens zullen we weer samen spelen.

Hij zal op ons wachten. We zullen hem missen tot die tijd.

Binnenkort meer. Nu hebben we even tijd nodig om te verwerken.

Vrijdag 17 januari

Vandaag is een drukke dag. We zijn van huisje gewisseld, de kinderen zijn gekomen, ik heb de leenauto ingeleverd en heb mijn eigen auto weer bij de garage vandaan gehaald.

Ook ben ik al twee keer bij Stefan geweest en zodadelijk als alle kinderen slapen zal ik voor de derde keer gaan. Hij is naar de gewone afdeling maar toen ik hem vanmorgen zag schrok ik serieus. Hij is vannacht achteruit gegaan. Bijna niet aanspreekbaar. We wachten maar af. Stefan ligt nog in volledige isolatie. Hij heeft bij van alles veel hulp nodig maar als hij even iets laat vallen of zo moet iemand zich eerst helemaal aankleden en beschermen voor ze naar binnen  mogen. Dat maakt de verzorging niet gemakkelijker en niet persoonlijker. Moeilijk voor hem. Toch denkt hij nog steeds aan anderen. Ik zei hem dat ik vanavond laat weer zou komen. Hij schudde nee. Ik vroeg waarom en met al zijn kracht aaide hij mijn wang en zei: "jij slapen" ..... Slik.

Ik hou zo van hem.......
Ik zei hem dat ik dacht dat het niet zo goed met hem ging en of hij er klaar voor zou zijn om naar de hemel te gaan. Hij knikte "ja". "Zie je er naar uit?" hij knikte nee. Wel als ik meeging....Hij wil liever bij ons blijven. Ik ben niet zeker of dat gaat lukken. Ik hou me vast aan het feit dat we een almachtige God hebben. Het kan altijd nog en dat mocht het niet zo zijn, Stefan er klaar voor is.

De Heer is Mijn herder...... Wij volgen.
Kan niet zeggen hoe ik mij voel als ik naar mijn lieve kindjes kijk die zo blij zijn weer bij elkaar te zijn in een mooi vakantiehuisje op een geweldig park. Dubbel, pijnlijk.

Donderdag 16 januari.

Ik hoopte dat vandaag minder gecompliceerd zou verlopen. Ok toegegeven het was iets minder gecompliceerd maar het begin hakte er meteen al behoorlijk in.
Om 3.00 uur sliep ik (Ik lag dus wel vroeg op bed maar anders dan ik bedoeld had :)) en om 6.30 was ik weer wakker. Dan kan ik niet meer in slaap komen. Ik lig te piekeren en moet steevast huilen. Dat was thuis toen Stefan daar nog was ook al zo. Als Stefan dat dan merkte aaide hij me over mijn hoofd en ging het beter. Hier sta ik maar gewoon op. Erg vervelend. Vooral ook erg vermoeiend. Ik heb de garage gebeld die me was aangeraden en ben samen met Anne de auto gaan wegbrengen. De auto zou het dus moeten redden tot de garage die volgens de tomtom op 10 minuten rijden lag. Nog 4.35 min te gaan en pruttel pruttel hik hik pfff. Niets meer. Ik was net een inhammetje ingedoken met de auto en daar stond ik dan. Gelukkig had ik Froukjes mobiel bij. Weer de wegenwacht gebeld en met een half uurtje vertraging ben ik uiteindelijk toch bij de garage beland.

Daarna zijn we met zijn allen naar Stefan geweest met de leenauto. Het gaat wel ok met hem. Hij heeft vandaag gehoord dat hij waarschijnlijk morgen naar de afdeling mag. Hij gaat dus serieus vooruit. Daar zijn we heel blij mee. Hij is door de operatie gekomen mogen we concluderen. We hopen en bidden om het verder uitblijven van complicaties. Dan kan hij weer wat gaan opknappen. Het is daar een stuk relaxter en rustiger. Hij zal ook daar in isolatie komen. Zijn leukocyten zijn extreem laag en hij kan zomaar van alles oplopen. Ook bezoek zijn we momenteel heel erg rustig mee. ook de kinderen die morgen weer terugkomen gaan niet naar Stefan zolang zijn bloed niet beter is.

Wat betreft de kinderen heb ik na moeten denken wat ik zou organiseren dit weekeind. We hebben nog verder een huisje gehuurd hier op het park. Dan zijn we in de buurt van Stefan en zoveel mogelijk als gezin samen. Ik zie er naar uit. Ik heb Floris, Edith en Laurens gemist. We moeten morgen wel verhuizen naar iets groters. Komt goed. Het weekend is weer helder. De week erna zien we overmorgen wel weer. Er valt in ons nieuwe leven niets te plannen. We zullen ons laten verrassen :) Stel je toch eens voor dat we Stefan eens weer mee naar huis zouden mogen nemen. Dat zou echt helemaal geweldig zijn. We blijven bidden om wonderen. Grote en kleine.

Woensdag 15 Januari

Het was een dag die in het teken van defecte auto's stond. Vanmorgen wilde mijn auto bijna niet starten. Het was spannend maar hij deed het net. Ik had een afspraak met met onze biechtvader ergens halverwege zijn en onze verblijfplaats en ik kon dus op weg. Onderweg kreeg ik telefoon. Zijn auto bleek het ook te hebben begeven. We hebben de locatie bijgesteld. Ik reed iets verder door en we konden elkaar toch ontmoeten.

Ik was blij dat het doorging. Het was wel nodig. Als Stefan mocht "gaan", gaat hij naar de hemel. Daar ben ik van overtuigd. Hij heeft onze Heer zo lief en heeft zich momenteel helemaal in Diens armen gelegd en zich aan Zijn genade overgegeven. Daar ben ik dankbaar voor. Ik heb Stefan zo lief en ik gun hem die vrede na alle lijden en pijn die hij nu doorstaat. Ik weet dat hij voor ons bidden zal daar en ik weet dat het onze uiteindelijke bestemming is en we elkaar weerzien. Ons verblijf op aarde is immers niets meer dan een slechte nacht in een slechte herberg (Theresia van Avila). Ik begrijp wat er gebeurt, Kan me eraan overgeven en er vrede mee hebben. Wat ik zeg, Ik heb Stefan zo lief, het is goed wat zijn zal.
Maar dan mijn kant van het verhaal: Toen ik zondag met de kindjes alleen thuis was had ik voor mijn gevoel een voorproefje van wat mij te wachten zal staan wanneer Stefan inderdaad eens het eeuwig leven mag zien. Hoe lief de kinderen ook waren en hoeveel inzet iedereen ook had. Ik vond het leeg en koud zonder Stefan. Ik had het gevoel dat voor ons de hel overbleef. Geen huwelijk, geen vader voor mijn lieve kindjes, niemand die met ze speelt als ik druk ben in huis, niemand die met mij zorgt en niemand die er voor mij is om me te beschermen en voor me te zorgen. Volledig alleen eindverantwoordelijk en niets dat vanzelf gaat. De kinderen missen hem in alles en ik kan hem niet vervangen. Ik voelde me teleurgesteld, waardeloos en onderuitgehaald. Ik heb toen voor de Heer, die mij kracht had kunnen geven en had kunnen troosten de deur dicht gegooid. Ik wilde Hem even niet meer. Was een paar dagen echt boos en hield Hem verantwoordelijk omdat Hij als mijn Vader het nog niet voor me had opgelost........... Maar ik miste Hem toch wel erg.
Uiteindelijk heb ik dan vandaag de Heer sorry gezegd en ik heb vergeving ontvangen. Ik heb me getroost geweten en heb weer gemerkt dat ik echt bij Hem schuilen mag als het te heftig wordt. Hij zal voor me zorgen. Ik kan niet Stefan vervangen en pappa zijn. Ik ben Lisette en mamma, daarin waardevol en bovendien mag ik groeien. Ik heb aangeklopt, Hij heeft de deur geopend en ik was weer welkom thuis. Ik ben weer blij met mijn schone hart en de nieuwe vrede. Ik blijf maar versteld staan van de mooie verandering die dit bijzondere sacrament steeds weer brengen kan.
Nog steeds zie ik dat het niet gemakkelijk gaat zijn. Verre daarvan. Maar alleen ben ik niet. Nog steeds heb ik wel mijn lijstje vragen zonder antwoord. Ik denk dat ik daarop een tijdje zal moeten wachten. Eens zal ik het zien.

Vanmiddag ben ik met de kinderen bij Stefan geweest en ben vanavond weer even fijn alleen geweest. Stefans leukocyten zijn zeer gedaald. Hij is nu erg vatbaar voor van alles en hij ligt nu alleen. Wanneer je binnenkomt moet je een mondkapje op en je handen desinfecteren. Stefan heeft al dagen niet goed geslapen en was moe en wat warrig. Bloeddruk en hartslag zijn ok. Hij ligt nog volledig in bed met overal slangetjes die hem van van alles voorzien en van van alles afhelpen.

Ik had het plan om vandaag eens vroeg naar bed te gaan maar dat liep anders. 1.07. Ik ben net thuis en heb net de betaling van mijn internettoegang rond gekregen (gedoe, deed Stefan altijd) zodat ik de blog kan schrijven. Toen ik vanavond uit het ziekenhuis kwam, rook het vreemd in de auto. Ik verbeeldde me dat het vast een brandje in de buurt was. De meters van mijn auto gaven immers niets geks aan. Ik ben op het park aangekomen en de rook sloeg onder de motorkap vandaan oei. De vriendelijke heren van de beveiliging van het park hebben de ANWB voor me gebeld en een van hen is met een brandblusser poolshoogte gaan nemen. Hij kwam gelukkig onverrichterzaken weer terug met het ding. De meneer van de ANWB was er met een half uurtje. (Toch fijn dat Floris ooit water in de jerrycan heeft gedaan die we in de auto hadden gegooid waardoor we lid moesten worden)
 De meneer concludeerde dat de auto het niet vanzelf weer zou gaan doen. Echt stuk dus. Ik kan er morgen net mee naar de garage. Als ik voorzichtig en zachtjes rijdt en niet te ver. Met de meneer van de ANWB ben ik naar Venlo gereden naar een meneer van een autobedrijf die me de leenauto heeft gegeven met een stapel uitleg die langs me heenging en zojuist ben ik dus uitgeput thuis beland. Een heel nachtelijk avontuur met veel verschillende heren. Allen gelukkig even galant en behulpzaam. Toch het zou erg fijn zijn wanneer morgen iets minder gecompliceerd verloopt. Ben aan wat rust toe.

Graag gebed gevraagd voor rust voor iedereen in het gezin en voor een goede nachtrust voor Stefan zodat hij kan opknappen en voor de auto's die we toch echt nodig hebben.