donderdag 30 januari 2014

Toespraak van Lisette tijdens Stefans begrafenis

Graag wil ik iets vertellen over dit doosje. Anne heeft er een regenboog op geschilderd. het teken van het verbond tussen God en de mensen. Het teken van zijn liefde. God die zoveel van de mensen houdt dat Hij een verbond met ze gesloten heeft. De liefde van God die de ene mens met de ander verbindt. Als tekst op het boekje  staat Wij hebben lief omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.We hebben vanaf het begin van ons huwelijk het gevoel gehad dat we bij elkaar hoorden en dat God ons bij elkaar gebracht heeft. Achteraf is iedere stap in ons leven logisch geweest en door Hem geleid. Maar niet altijd gemakkelijk. Altijd is er Gods liefde voor ons geweest. Maar ook lijden is altijd ons deel geweest. De laatste 10 maanden het meest.

Wat we vooral geleerd hebben is dat de liefde, de echte liefde hier op aarde niet zonder het lijden kan. Wanneer je helemaal voor de ander wilt leven heeft dat consequenties. Dan gaat dat pijn doen omdat het je alles kost. Zo zien we in onze Heer aan het kruis. Hem heeft de liefde voor ons alles gekost.

Op een gegeven moment een paar maanden na zijn diagnose heeft Stefan me iets verteld. Hij zei: Lisette ik moet je iets bekennen: Ik heb gebeden of God meer in ons leven wilde komen en ik heb gezegd dat het me alles mocht kosten. Ik schrok. Dat was precies mijn gebed enkele maanden ervoor geweest en we hadden het niet van elkaar geweten.
Er zijn momenten geweest dat God ons zo nabij was. Bijna tastbaar. Er waren andere momenten dat er totale leegte en wanhoop was. Zolang we onze blik op God gevestigd hielden en alles in Zijn licht bekeken was het ok en zelfs mooi wat er was. Wanneer we op een menselijke manier gingen kijken naar de situatie waarin we ons bevonden konden we zomaar gemakkelijk wegzakken en bleef er alleen wanhoop en verdriet.  Het was als met Petrus die op het water naar Jezus toeliep. Zolang hij zijn ogen op de Heer hield ging het goed. Zodra hij zich realiseerde waar hij mee bezig was en hoe onmogelijk dat was, zakte hij door het water.

Ik zou iets over dit doosje vertellen. Een doosje met een regenboog. Gods liefde die verbindt. Stefan en ik hebben elkaar liefgehad en ons aan elkaar geschonken zoals dat in een huwelijk bedoeld is. Volledig. Alles deden we samen. Lesgeven, voor de kinderen zorgen, Werken, folders maken, boek schrijven, huishouden. Ook zijn we altijd open geweest om de vruchten van de liefde in ons gezin te ontvangen. Ook toen Stefan ziek werd, hebben we (voorzichtigheid rondom chemo's in acht nemende) geen reden gezien om elkaar minder of anders lief te hebben. We hebben vele vruchten mogen zien van onze liefde niet in de minste plaats onze kinderen waar we zo dol op zijn. Anne, Matthijs, Edith, Laurens, Floris, Myrthe. Weken geleden, de dag nadat Stefan uit het ziekenhuis in Amsterdam kwam, de dag na tweede kerstdag, kondigde zich middels een test een nieuw leven aan. Teer en pril. Misschien tot ieder verrassing waren we dankbaar en blij.  Het kindje was zo ontzettend welkom in ons gezin. We waren blij en dankbaar maar ook verdrietig dat Stefan het niet zou zien opgroeien. Samen hebben we namen bedacht en zijn we gelukkig geweest.  Afgelopen maandag, twee dagen na Stefans overlijden klopte het hartje. Ik voelde me zo getroost bij de gedachte dat we in ons gezin nog een maal dit wonder van het leven zouden mogen meemaken. Nog een keer de vleeswording van de liefde tussen Stefan en mij. De kinderen waren dolblij met hun nieuwe broertje of zusje en hebben het enthousiast op school en overal verteld. Heerlijk om naar het nieuwe leven uit te kijken
De afgelopen week was te druk. Er was te veel stress en te weinig rust.
Afgelopen donderdag ging er iets niet goed. Ik heb heel erg mijn best gedaan om een miskraam te voorkomen en ben erg ziek geweest. Weer kon ik er niet zijn voor de kinderen. Weer verscheurd. Zonder Stefans troost en steun. Met lieve vrienden om mij heen. Zaterdag ben ik in het ziekenhuis geweest en daar hebben ze heel liefdevol dit mooie doosje meegegeven. Daarin ons laatste kindje. Ik leg het op de kist van Stefan en ze zullen samen begraven worden. Ik ben dankbaar dat ik aanwezig kan zijn vandaag.

Waarom dingen gebeuren weet ik niet. Soms begrijp ik er niets van. Soms valt er niets te begrijpen. Liefde en lijden horen bij elkaar hier op aarde.
Ik ben dankbaar dat voor Stefan het lijden voorbij is. Ik heb hem zo lief. Hij heeft zich helemaal voor ons gegeven. Zich in de armen van onze herder gestort. Wij, die hier achterblijven zullen hetzelfde doen en troost vinden bij Hem. Op een dag zijn we weer samen.
Ik ga met de kinderen verder. Anne Matthijs, Edith, Laurens, Floris en Myrthe, We zijn een gezin. Een gezellig gezin met een pappa in de hemel, Een gezin met lijden en met diepe liefde die blijft. Wij hebben lief omdat Hij ons eerst heeft liefgehad. We rekenen op uw gebed.

3 opmerkingen:

  1. tranen rollen over mijn wangen....
    Natuurlijk blijf ik voor jullie bidden.
    XXX Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  2. In gebed verbonden Lisette. Diepe dank en bewondering voor jou als lieve kind van God, als geliefde over de dood heen van Stefan en als lieve moeder voor Anne, Matthijs, Edith, Laurens, Floris, Myrthe en het kleine leven dat je mét Stefan aan de Heer hebt moeten teruggeven. Je zuster in de Heer, Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ongelofelijk, Lisette, wat een getuigenis. God's Geest is in je, dat is duidelijk. Hij zal altijd bij je zijn.
    We leven mee met jullie diepe diepe verdriet.

    Hartelijke groet, Geralde Veldman

    BeantwoordenVerwijderen