Oudejaarsavond gisteren. Anne en Matthijs zijn niet gaan slapen en om 24.00 uur hebben we ook de andere kinderen wakker gemaakt. Vanuit het raam van onze slaapkamer kunnen we heel ver uitkijken en hebben we prachtig uitzicht op heel veel vuurwerk. De kinderen hebben genoten. Voor Myrthe was het haar eerste oud en nieuw. Vorig jaar zat ze nog gezellig in mijn buik. Nu zat ze gezellig bij pappa op de arm en vond het geweldig. Ze werd helemaal enthousiast. Echt lief. We hebben daarna melk met anijs gedronken, nog wat met de hele boel computer gekeken (we hebben geen tv) en hebben iedereen weer naar bed gebracht. Stefan en ik bleven nog even beneden achter. We hebben vanavond hard geprobeerd niet teveel na te denken. Dat valt echt niet mee. Stefan keek me aan: "Zo, dat was het dan...". "Ja" was alles wat ik nog zeggen kon. Wat een lading die paar woordjes.
Vandaag was erg gezellig. Ik ben zeer bijzonder verwend. Toen Myrthe om pas 7.30 wakker werd, is Stefan opgestaan. Hij is met Myrthe naar beneden gegaan en trof daar Laurens, Floris en Edith al aan die stilletjes en lief aan het spelen waren. Om 9.00 uur werd ik pas wakker.
Stefan heeft vanmiddag ondanks buikpijn van alles met de kinderen ondernomen. Hij heeft de kleine rest van het weinige vuurwerk op creatieve wijze met de kinderen opgestookt. Dat kostte me een theeglas en een plastic bakje. Het is hem vergeven. Wat hadden ze plezier. Ook heeft hij Edith op een grotere fiets, de oude van Anne, leren rijden en Laurens geholpen bij het leren fietsen op de oude van Edith. Fijn dat dat ging. We hebben bezoek gehad. Dat was erg gezellig. Het was eigenlijk een heerlijke rommelige dag met veel gezelligheid.
Anne is nu alweer twee dagen thuis van High Time. Het is goed om haar weer thuis te hebben. Wat is ze opgefleurd weer terug gekomen. Behoorlijk gestrest, oververmoeid en wat op zichzelf, ging ze. Met enthousiasme, weer helemaal gevuld met Gods liefde, hulpvaardig en blij is ze nu. Waarom heb ik ooit getwijfeld haar te laten gaan? Lieve kampleiding, zo veel dank!!!
Wat wel moeilijk was, was dat er op het kamp veel over wonderbaarlijke genezing gesproken is begreep ik. Vandaag kwam het hoge woord eruit. Wanneer er zoveel genezingen zijn, ook nu nog, waarom maakt God pappa dan niet beter??? Ja, waarom? waarom? Waarom heeft God pappa NOG niet beter gemaakt? We weten niet wat er in de toekomst ligt. Dat houden we ook graag zo. We houden hoop. Stefan heeft Anne beloofd dat hij er deze week nog zal zijn. We verwachten en hopen beiden dat hij gelijk heeft. Onze Heer weet het. Hij weet alles. Het is goed.
Het is erg spannend om straks afscheid van de kinderen te nemen en naar Duitsland te gaan. Toch kunnen we het niet niet doen. Dat zou nog spannender zijn. We hebben geen idee wat we moeten verwachten. We hebben het idee dat het goed is te gaan. We hebben er voor gebeden. We zullen gaan en wachten af wat zijn zal. Hij weet het....
Behoorlijk wat mensen gaan we nog ontmoeten voor we gaan. Morgen wordt een drukke dag. Vrijdag ook. Zaterdag gaan we leeg houden. Er moet veel ingepakt en we willen graag ook nog echt tijd met ons gezin hebben.
Stefan zit nu op de bank terwijl ik de blog schrijf. Hij heeft behoorlijk wat buikpijn. Meer dan normaal. Het blijft allemaal spannend. We hopen dat het zo weer zakt en er niet weer een verstopping komt. Stefan heeft Anne immers beloofd er deze week nog te zijn.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten