Vandaag is een drukke dag. We zijn van huisje gewisseld, de kinderen zijn gekomen, ik heb de leenauto ingeleverd en heb mijn eigen auto weer bij de garage vandaan gehaald.
Ook ben ik al twee keer bij Stefan geweest en zodadelijk als alle kinderen slapen zal ik voor de derde keer gaan. Hij is naar de gewone afdeling maar toen ik hem vanmorgen zag schrok ik serieus. Hij is vannacht achteruit gegaan. Bijna niet aanspreekbaar. We wachten maar af. Stefan ligt nog in volledige isolatie. Hij heeft bij van alles veel hulp nodig maar als hij even iets laat vallen of zo moet iemand zich eerst helemaal aankleden en beschermen voor ze naar binnen mogen. Dat maakt de verzorging niet gemakkelijker en niet persoonlijker. Moeilijk voor hem. Toch denkt hij nog steeds aan anderen. Ik zei hem dat ik vanavond laat weer zou komen. Hij schudde nee. Ik vroeg waarom en met al zijn kracht aaide hij mijn wang en zei: "jij slapen" ..... Slik.
Ik hou zo van hem.......
Ik zei hem dat ik dacht dat het niet zo goed met hem ging en of hij er klaar voor zou zijn om naar de hemel te gaan. Hij knikte "ja". "Zie je er naar uit?" hij knikte nee. Wel als ik meeging....Hij wil liever bij ons blijven. Ik ben niet zeker of dat gaat lukken. Ik hou me vast aan het feit dat we een almachtige God hebben. Het kan altijd nog en dat mocht het niet zo zijn, Stefan er klaar voor is.
De Heer is Mijn herder...... Wij volgen.
Kan niet zeggen hoe ik mij voel als ik naar mijn lieve kindjes kijk die zo blij zijn weer bij elkaar te zijn in een mooi vakantiehuisje op een geweldig park. Dubbel, pijnlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten