Zaterdag 11 januari

Gisterenavond rond 22.40 kwamen de kinderen pas aan in het ziekenhuis. Wat was het heerlijk om even samen te zijn. Wat emotioneel ook. Ze hadden het bij hun pleeggezinnen geweldig gehad. Toch hadden ze ons duidelijk heel erg gemist. Ze waren net als wij op het ergste voorbereid. Laurens: "Ik wil niet dat pappa doodgaat" Floris: "mam weet je wat?" (met een triomfantelijke blik alsof hij zojuist de oplossing heeft bedacht) "Ik vraag gewoon aan de engelen dat ze niet pappa mee naar de hemel nemen. Hij mag niet naar de hemel. Ik wil niet dat hij gaat". Floris vond het niets dat Stefan infusen had. Hij vond dat die "spuitjes" er snel uit moesten want daar werd je zo ziek van :).
 Edith vloog Stefan om zijn nek, Myrthe was niet lekker en jammerig en Anne en Matthijs waren duidelijk blij Stefan te zien maar erg bezorgd. 

Stefan was net wat minder lekker aan het worden toen ze kwamen. Ze zijn een uurtje gebleven en daarna heb ik ze met de grote auto mee naar oma genomen. 24.00 uur lagen ze in bed. Doodmoe. 

Vanmorgen telefoon. Stefan. Doodziek. De verpleegkundige zei dat het er helemaal niet goed uitzag. Weer alles verstopt terwijl hij al dagen niets meer heeft gegeten. Ze zei dat ze zich grote zorgen zou maken als hij haar man zou zijn. Met dat bericht belde Stefan me op. Het leek weer zeer kritiek te worden. De vraag was weer "opereren of niet". Op het moment dat Stefan me belde ontdekte ik net dat Myrthe flink koorts had. Alle kinderen meenemen in een kritieke situatie leek me daarbij ook geen goed idee. Ik ben met de oudste drie kinderen gegaan en oma heeft op de drie kleintjes gepast. Echt een superoma. Ze zien haar helemaal niet zo vaak door de grote afstand maar oma kan geweldig met ze. Echt fijn. 

Met Stefan gaat het niet zo goed. In de loop van de dag leek het wat betreft dirct gevaar tot overlijden wel steeds een beetje meer mee te vallen. De laatste berichten van de laatste onderzoeken zijn dat Stefans darmen nog steeds wel wat doorlopen. Als dat niet meer het geval zou zijn zou hij direct geopereerd moeten worden. Zover zijn we nog niet. Er is nog steeds de hoop dat de doorstroming vanzelf weer op gang komt. De laatste chirurgen waren ook genuanceerder wat betreft de oorzaak. Ze gaven aan dat ze niet wisten waardoor er afsluitingen zijn. Misschien zijn het geen tumoren. Het kan net zo goed littekenweefsel zijn.
Stefan vergaat van de pijn en wordt de hele dag behoorlijk onder de pijnstilling gehouden. Omdat morfineachtige dingen bij Stefan niet helpen geven ze hem hier Novalgin. Dat werkt goed en hij wordt er niet duf van. Stefan is vandaag de hele dag in bed gebleven. Lopen doet teveel pijn. Tussen de pijn door is hij gezellig en echt Stefan. Als hij pijn heeft is hij heel ziek.

Vanmorgen ben ik dus met Anne, Matthijs en Edith bij Stefan geweest en vanmiddag met Laurens, Floris en weer Edith. Myrthe is te ziek. Hoge koorts. Vanmiddag zijn ook de blauwe zusters uit Heiloo geweest die op doortocht waren vanuit hun klooster in het zuiden. Was fijn. Vanavond komt er nog een vriend van Stefan en als de kinderen slapen past ma nog even op en ga ik nog  alleen. 

In het gezin waarin ik ben opgegroeid werd er fanatiek voetbal gekeken. Niet dat mijn vader daar ook maar iets aan vond. Nee mijn moeder was er helemaal gek van en kwam uit een echte voetbalclubfamilie. Wedstrijden tussen Nederland en Duitsland werden bij ons thuis fanatiek gekeken. Wat me als kind altijd al opviel was het verschil in mentale instelling. Duitsland: "Wordt het moeilijk en lijkt het hopeloos, dan knokken we nog even wat harder". Nederland: "We staan achter; dat wordt helemaal niets meer" en dan werd het ook helemaal niets meer.

In Nederland is Stefan opgegeven. Hier blijven ze maar vechten. Of het aan de volksaard ligt? Ik vroeg aan een zuster: "Ze doen nog dingen, is er nog hoop dan?". Ze bleef even stil en antwoordde: "Die hoffnung stirbt am letzte". De hoop sterft het laatste. Wauw.

En onze hoop is nog steeds op de Heer.......