Dinsdag 7 januari

Dat spannende tintelende gevoel in je lijf, het betrapt kunnen worden. Weten dat je iets aan het doen bent dat eigenlijk helemaal niet mag. Wat zal je zeggen als ze erachter komen...? Spanning. Wat kan dat heerlijk zijn. Het geeft het gevoel dat je leeft en het geeft een gevoel van diepe verbondenheid wanneer je het samen doet..... Later meer.

Eerst het serieuze deel van deze blog. In Duitsland hebben ze ander eten. Harder brood bijvoorbeeld. Gisterenmiddag was er niets dat Stefan hebben mocht behalve een klein beetje aardappelpuree. We hebben ze op de hoogte gebracht van al Stefans voedselresticties maar dat is toch niet helemaal goed gegaan. Er was weinig wat hij hebben mocht en gisterenavond had hij zon honger dat hij -hoewel hij zich al afvroeg of het wel verstandig was- van die stevige witte Duitse boterhammen die hij kreeg gegeten heeft. Vannacht om 2.00 uur belde hij me op. Helemaal verdrietig. Hij verging van de buikpijn net als tweede kerstdag. Ze hebben hem helemaal platgespoten met pijnstilling. Hij zat weer helemaal vast.

Ik ben na een erg onrustige nacht erg vroeg naar Stefan toegegaan. Ook door de vernieuwde buikpijn was het spannend wat er vandaag uit de scans zou komen en wat voor een conclusie de arts daaruit zou trekken. Welnu, Stefans hele buik zit in korte tijd echt vol met tumoren. Zijn longen zien er nog schoon uit. Hij heeft een serieuze vernauwing in zijn darm die maakt dat hij geen echt vast voedsel meer mag eten. Hij moet wel proberen te blijven eten. Zachte en papperige dingetjes. Stefan zal via de poort die vandaag onder zijn sleutelbeen is ingebracht en die direct bij zijn hart uitkomt, voedsel toegediend gaan krijgen. De arts was ook zeer duidelijk. Wanneer Stefan weer verstopt raakt en het komt niet meer vanzelf los..... opereren zullen ze niet meer daarvoor is er teveel aan de hand. Ook was er de vraag wat te doen wanneer reanimatie nodig zou zijn......Wanneer hij van de Heer de kans krijgt om een keer plots of zachtjes weg te slippen hoop ik dat hij die met beide handen aanneemt. We gaan geen toeren uithalen om zijn lijden te rekken. Wat is dit alles confronterend en wat zullen de kinderen en ik een verdriet hebben maar ik gun hem met mijn hele hart een zacht vertrek zonder teveel pijn. Ik heb hem echt veel te lief om hem dat niet te toe te wensen.
Wat positief was naast alle verdrietige berichten, was dat Stefans bloedwaarden goed genoeg waren om morgen met de chemo te beginnen. We zijn benieuwd wat die uithaalt.

Stefan was erg duf van alle medicijnen die hij allemaal had gehad en viel na het gesprek weer in slaap. Ik was eigenlijk wel behoorlijk overstuur. Ik heb Stefan gedag gezegd en ben weggegaan. Iemand heeft een kapel in huis vlak bij mijn schoonmoeder en ik heb gevraagd of ik daar even mocht zijn. Ik heb er een hele poos zitten huilen en bidden en werd er weer rustig van. Ben daarna naar het huis van mijn schoonmoeder gegaan en ben gaan slapen voor een uurtje. Daarna belde Stefan waar ik was. Ik was net inkopen aan het doen. Lekkere zachte dingetjes die hij nog wel zou mogen eten. Hij was wakker geworden en zo in en in verdrietig. Of ik wilde komen. Snel naar huis gerend en naar Duitsland geraced. Stefan was in de ziekenhuiskapel. Samen hebben we een poosje gehuild en gebeden. Vreemd. De hemel leek wel weer dicht te zitten. We weten ook uit ervaring dat die ook weer zo kan openen maar voor het moment leek die echt dicht. Stefan en ik zijn terug naar zijn kamer gegaan. Daar troffen we onze bezorgde Italiaanse engel. Hij had zich serieus afgevraagd waar Stefan gebleven was en veegde ons flink de mantel uit dat we de hoop zo lieten zakken. Dat mochten we niet doen. Ook al had de arts al die dingen gezegd. Ze gingen immers toch een chemo beginnen?  Nou,... dan was er hoop anders deden ze dat echt niet. En hoezo hele buik vol tumoren??? Een tumor, twee, vijf of misschien dertig??? Ahhh (met een groot handgebaar en een vies gezicht) maakte echt niets uit. Er kwam een chemo en die ging wat doen. Hij was echt lief lief bezorgd. Hij verklaarde dat hij echt geen heilige was (Al ziet hij er een beetje uit als pater Pio moet ik zeggen) maar dat hij wel wist dat we de hoop moesten houden. We mochten weer het mooie verhaal van de genezing van de hersentumor in het Italiaans horen. Stefan en ik keken elkaar glimlachend aan. We fleurden er eerlijk gezegd helemaal van op. We hebben hem oprecht en vriendelijk bedankt en hem gezegd dat we dit eigenlijk wel nodig hadden. Lief dat iemand zo betrokken is.

Stefan en ik besloten om een frisse neus te halen en samen een stuk buiten te gaan wandelen. Bij de verpleging hebben we gemeld dat we even "spazieren" gingen. Dat was ok. Het was inmiddels al  rond 19.00 uur geworden, Stefan had net een infuusje pijnstilling tegen de buikpijn naar binnen gekregen en voelde zich even goed. Onderweg in de gang zei Stefan: "Weet je waar ik nu zin in heb?" "Nou?" vroeg ik nog argeloos. "Iets geks doen. Met jou in de auto stappen om samen weg te gaan. gewoon even weg" mmmmm. Juist ja. Daar was dan dat spannende gevoel. Wat hadden we plots een heerlijk kinderlijk plezier. Stefan wilde het nog even bij de verpleging  doorgeven. Dat heb ik hem afgeraden. Ik was zeker dat het niet zou mogen. Soms kun je beter iets stiekem doen zonder dat je er eerst officieel bent achtergekomen dat het niet mag, is mijn ervaring :). Dan kan je je er nog altijd achter verschuilen dat je naïef was en het niet wist. Toch? Spannend.

We zijn helemaal naar Tegelen gereden waar een gebedsgroep bijeen was en we hebben ze overvallen. Aangebeld en meegedaan met het gebed. Stefans moeder was er ook. Ze dacht eerst dat ze verschijning zag :) Nee echt. Stefan en ik. Stiekem ontsnapt uit onze gevangenis en tijdelijk op vrije voeten. Heerlijk. Ze stelden voor om voor ons speciaal te bidden. De hemel was weer even open. Met vrede in ons hart zijn we na een half uurtje weer teruggegaan.

Nu de anticlimax: Ze hebben het in het ziekenhuis niet eens gemerkt. Voordeel: We kunnen het vaker doen als Stefans gezondheid dat toe zal laten.

Morgen begint Stefan met de chemo. Van onze engel mogen we de hoop niet opgeven. Hij gaat, helaas voor ons maar gelukkig voor hem, morgen naar huis. Twee maanden chemovrij. De tumoren waren bij hem stabiel gebleven. Echt fijn. Een wonder. We zullen hem missen.

Ook wij hebben echt een wonder nodig. We blijven bidden en vertrouwen Hem wat ook zal zijn. Onze levensweg is in Zijn hand.