Donderdag 2 januari

Ja, gelukkig, Stefan is er nog steeds :) (nav blog gisteren)  De buikpijn van gisterenavond is niet verkeerd gegaan. Stefan is wel vermoeider aan het raken. Het duurde vandaag een tijdje voor hij opstond. Ik zat me serieus af te vragen of ik nu naar boven zou moeten om eens poolshoogte te nemen (Hij zou wat kunnen hebben) of dat ik dat juist beter niet kon doen voor het geval hij gewoon lekker aan het slapen zou zijn. Erg spannend. Ik besloot hem met rust te laten. Dat leek meer voordelen te hebben. Het zou jammer zijn wanneer ik hem uit een verkwikkend slaapje zou halen vanwege wat bezorgdheid en als hij niet aan het slapen was maar ingeslapen zou zijn dan kon ik daar toch niets aan doen en dan kon ik dat net zo goed wat later ontdekken. Wat was ik opgelucht toen hij gewoon helemaal aangekleed en monter de trap af kwam.

Tijdens het slapen van Stefan was het lastig de kinderen steeds zo stil mogelijk te houden. Ik weet dat ze hun best doen maar het geheugen van een driejarige, een vijfjarige en een zevenjarige is in de hitte van een spannend spel nu eenmaal niet zo alert. Regelmatig werd er tot mijn frustratie een te hoog volume geproduceerd.

Daarbij had ik een poging gewaagd om de financiën te doen en moest daarvoor enkele telefoontjes plegen tussen alle spelende en geluidsproducerende hectiek door. Veel spanning door dit alles vanmorgen. Om 10.00 uur had ik er al een halve gespannen dag opzitten en was ik al volkomen moe.

Vanaf 10.00 uur hebben we doorlopend bezoek gehad. Een drukke en gevulde dag. Veel troost en veel gezelligheid. Nu zijn we wel moe. Erg moe.

Morgen toch misschien voor wat meer rust in het gezin gaan. Anders gaan we al uitgeput aan de Duitsland onderneming beginnen. Het begint er steeds meer op te lijken dat we daar inderdaad zondagavond naartoe kunnen vertrekken. We blijven bidden om bescherming en kracht. En om de moed om onze lieve kinderen allemaal voor mogelijk wel een week achter te laten. Zucht. Zij verheugen zich op hun logeerpartij. Dat gelukkig wel. Het zijn flexibele en sociale kinderen aan het worden. Ook wij leren zeer veel. Onbetaalbaar veel. Dat is veel waard in eeuwigheidsperspectief. Misschien past zelfs het woord dankbaarheid heel voorzichtig?