Zaterdag 4 januari

Stefan wordt steeds beroerder. Hij heeft veel buikpijn en steeds meer andere plaatsen gaan pijn doen. Ook is hij steeds meer vermoeid. Het grootste deel van de dag heeft hij vandaag in zijn stoel naast de kachel doorgebracht. Met heel veel krachtsinspanning voor hem, zijn we met zijn allen in Schagen gaan lunchen. Daar zat een restaurant met een lunchkaart waar we onze gekregen restaurantbonnen konden inleveren. We hadden een hele kamer voor onszelf en de kinderen konden er in een speelhoek spelen. Dat was erg gezellig. Na terugkeer vanmiddag is Froukje geweest om ons te helpen Ik ben met Matthijs naar de kapper geweest en nu kan hij weer zien waar hij loopt.  Daarna heb ik een boel boodschappen gedaan. Froukje heeft intussen lief opgeruimd.

Vanavond na het eten waren alle kinderen heel lief aan het spelen. Ze hadden een megahuis voor konijn gebouwd. Arm konijn heeft nog steeds geen vaste naam. Hij heeft al vele namen gehad: Van "Dropje" tot "Flappie" en zelfs "Milan" De laatste vond ik het leukst maar die is ook weer afgekeurd. Ik ben bang dat hij gewoon "konijn" blijft.

De sfeer was goed en we besloten weer een keer gebedsgroep te houden. Ik heb mijn gitaar gehaald en samen hebben we gebeden en gezongen. Het was een mooie tijd. De kinderen genieten er altijd erg van. Wij ook.

Morgen gaan we richting Duitsland. Ergens aan het einde van de dag. We zullen met het gezin naar de kerk gaan en daarna alle spullen inpakken. We hebben geen idee wat ons boven ons hoofd hangt. We kunnen van alles bedenken. Misschien willen zij Stefan ook wel eerst opereren of doen ze juist wel helemaal niets meer als zijn bloedwaarden bijvoorbeeld te slecht blijken. Dan zijn we maandagavond al weer thuis. Misschien gaan ze wel eerst onderzoeken waar al die buikpijn vandaan komt of gaan ze gewoon stug met het voorgenomen behandelplan door. Wat ik zeg, geen idee. Ook geen idee of, en hoe, en wanneer we weer terug zullen komen. We vinden het zwaar en moeilijk. Ook de kinderen hebben het duidelijk wat moeilijk. Ergens verheugen ze zich op logeren maar de reden valt hen zwaar. Edith informeerde vanavond wat wij dan gingen doen als zij uit gingen logeren? Ik vertelde haar weer dat Pappa naar een ziekenhuis in Duitsland ging en dat mamma zoveel mogelijk bij pappa zal zijn om te troosten als hij verdrietig is of pijn heeft. Edith concludeerde dat het niet eerlijk was dat zij allemaal wat leuks gingen doen en wij helemaal niet. Ik heb haar gezegd dat ze maar moet proberen er zelf zoveel mogelijk van te genieten omdat we het fijn vinden als zij het goed heeft. Dat zou ze doen. Anne knuffelde me zowat plat. Ze wilde weer terug in mijn buik zijn, zei ze. Lekker veilig en warm en beschermd. Haar net zo teruggenuffeld en gezegd dat ze zich ook buiten mijn buik net zo warm en beschermd mag voelen omdat onze Heer God van haar houdt en haar vasthoudt en omgeeft. Floris was vandaag helemaal uit zijn doen. Hangerig en huilerig. Wilde steeds maar knuffelen. Ook Myrthe leek wat aan te voelen. Steeds zocht ze me op om aan mijn broek te hangen en om opgetild en geknufd te worden.

Emotionele en knuffelige boel. Het maakt het er voor ons niet gemakkelijker op. Wel mooier en dieper. Liefde en lijden weer hand in hand.