Maandag 13 januari

Ook vandaag is de zon gewoon weer opgekomen. Wel vroeg en ik werd heel erg raar wakker. Om 4.00 spookte Myrthe, heb ik beneden even op de computer gekeken en ben daarna weer naar bed gegaan. Om 6.00 werd ik wakker. Ik hoorde iets. Zingen? muziek? "nanananananana" Vreemde melodie. Het was er toch echt. Zouden er engelen in de kapel zijn? schoot even door mij heen. Die klinken toch anders leek me. Dit was meer popmuziek maar wel heel vreemde. Ik ben naar beneden gegaan. Op de eerste verdieping trof ik Matthijs en Laurens. Ook wakker geworden van de behoorlijk luide muziek. Waar zou die vandaan komen???? Wij samen naar beneden. Stond daar in het donker geheel op eigen houtje de laptop een cd af te spelen. Nog een mooi lied ook. Matthijs herkende de muziek meteen bij het volgende nummer: "Mooi mam das Sela. Die zingen we op school. Fijn wakker worden zo mam, met die muziek" Ja maar wel een beetje vroeg. Het was een mooi lied
De dag van de Heer
Over de verwachte terugkomst van Jezus op aarde; "De laatste dag". Eerlijk gezegd, van mij mag Hij komen. Ik heb daar nog nooit eerder zo oprecht en verlangend naar uitgezien. Liever vandaag dan morgen. Zou een geweldige oplossing voor een heleboel dinges zijn. Ik verlang er serieus naar.
Met zijn drietjes hebben we nog even verbijsterd op de bank naar de eigenzinnige computer zitten kijken en naar de muziek zitten luisteren. Toen uitgezet en toch nog maar even gaan slapen.

Het was een mysterieus begin van een rare dag. Edith en Laurens zijn voor school opgehaald. Ik heb ze voor deze week gedag gezegd. Verdrietig. Ze gaven aan me te zullen missen. Ik heb ook Floris op een nieuwe logeerpartij voorbereid bij iemand waar hij op zich best graag is maar wat moest hij huilen. Zo in en in verdrietig: "Ja maar mamma, (met een wanhopige handbeweging van twee handjes tegelijk) Ik ben net pas weer thuis" Ja we zijn net pas weer thuis. Een nachtje thuis waar ze allemaal zo vreselijk blij mee waren. Het is alweer voorbij.

Toen belde Stefan. Plots wat slechter nieuws: Hij zou geopereerd worden. Het ging niet goed of ik snel wilde komen dan kon ik hem ervoor nog zien.......

Iedereen is hard aan de slag gegaan. Froukje kwam en hielp, Matthijs heeft de buurvrouw voor de verzorging van ons konijn gevraagd en zij was zo lief even Myrthe (die nog steeds ziek is) mee te nemen zodat mijn handen vrij waren, Anne heeft van alles ingepakt en Floris is verdrietig opgehaald.

Snel in de auto gestapt en 250 km flink doorgereden om 20 minuutjes te laat te zijn. Hij was al weg. Een vriend van Stefan was bij hem geweest en ze hadden nog samen gebeden. Stefan had zoveel pijn gehad dat hij niet meer kon wachten. Ik was te laat. De kinderen waren te laat en Froukje ook. Ik moet zeggen dat ik het daar heel moeilijk mee had na al de spanning en stress.

Na twee uur zijn we weer eens gaan onderzoeken of er al nieuws was. Ik wilde net bij de ingang van de ok kijken, kwam de bocht om en daar kwam Stefan eruit gereden. Gevolgd door de chirurg. Die wilde gelijk mij spreken.

Hij was niet ontevreden maar ook niet echt blij met wat hij gevonden had. Stefan is levend door de operatie gekomen en de chirurg verwachte dat hij ook wel weer zou herstellen. Technisch was de operatie verder op zich gelukt maar van de drie mogelijke oplossingen is het de minst gunstige geworden. Stefan heeft een permanente stoma gekregen. Door de chemo was er een probleempje met de bloedstolling en overal waar ze tijdens de operatie iets aanraakten was het gaan bloeden. Ook had hij in Stefans buik tumoren gevonden die overal ingroeiden en niet verwijderd konden worden.

Ik mocht Stefan bezoeken op de intensive care. Hij was helemaal nog weg. Na korte tijd ben ik gegaan en zijn we onze overnachtingsplek gaan opzoeken. Het is een bungalowpark in de buurt geworden. We hebben de auto uitgeladen, de bedden opgemaakt en gekookt en gegeten. Toen ik Myrthe op bed had. ben ik weer naar Stefan terug geweest. Vanavond was hij iets meer aanspreekbaar. Hij viel wel steeds weg. Na een anderhalfuurtje begon ik ook te knikkebollen en besloot terug naar Froukje en de kinderen te gaan. Die sliepen al. Nu ik nog

Ik ben zo moe. Heb na vandaag nog maar weinig emoties over. De kinderen daarentegen zitten er vol mee. Ze missen pappa. Het is zo anders zo. We wachten weer af wat morgen brengt.