Woensdag 15 Januari

Het was een dag die in het teken van defecte auto's stond. Vanmorgen wilde mijn auto bijna niet starten. Het was spannend maar hij deed het net. Ik had een afspraak met met onze biechtvader ergens halverwege zijn en onze verblijfplaats en ik kon dus op weg. Onderweg kreeg ik telefoon. Zijn auto bleek het ook te hebben begeven. We hebben de locatie bijgesteld. Ik reed iets verder door en we konden elkaar toch ontmoeten.

Ik was blij dat het doorging. Het was wel nodig. Als Stefan mocht "gaan", gaat hij naar de hemel. Daar ben ik van overtuigd. Hij heeft onze Heer zo lief en heeft zich momenteel helemaal in Diens armen gelegd en zich aan Zijn genade overgegeven. Daar ben ik dankbaar voor. Ik heb Stefan zo lief en ik gun hem die vrede na alle lijden en pijn die hij nu doorstaat. Ik weet dat hij voor ons bidden zal daar en ik weet dat het onze uiteindelijke bestemming is en we elkaar weerzien. Ons verblijf op aarde is immers niets meer dan een slechte nacht in een slechte herberg (Theresia van Avila). Ik begrijp wat er gebeurt, Kan me eraan overgeven en er vrede mee hebben. Wat ik zeg, Ik heb Stefan zo lief, het is goed wat zijn zal.
Maar dan mijn kant van het verhaal: Toen ik zondag met de kindjes alleen thuis was had ik voor mijn gevoel een voorproefje van wat mij te wachten zal staan wanneer Stefan inderdaad eens het eeuwig leven mag zien. Hoe lief de kinderen ook waren en hoeveel inzet iedereen ook had. Ik vond het leeg en koud zonder Stefan. Ik had het gevoel dat voor ons de hel overbleef. Geen huwelijk, geen vader voor mijn lieve kindjes, niemand die met ze speelt als ik druk ben in huis, niemand die met mij zorgt en niemand die er voor mij is om me te beschermen en voor me te zorgen. Volledig alleen eindverantwoordelijk en niets dat vanzelf gaat. De kinderen missen hem in alles en ik kan hem niet vervangen. Ik voelde me teleurgesteld, waardeloos en onderuitgehaald. Ik heb toen voor de Heer, die mij kracht had kunnen geven en had kunnen troosten de deur dicht gegooid. Ik wilde Hem even niet meer. Was een paar dagen echt boos en hield Hem verantwoordelijk omdat Hij als mijn Vader het nog niet voor me had opgelost........... Maar ik miste Hem toch wel erg.
Uiteindelijk heb ik dan vandaag de Heer sorry gezegd en ik heb vergeving ontvangen. Ik heb me getroost geweten en heb weer gemerkt dat ik echt bij Hem schuilen mag als het te heftig wordt. Hij zal voor me zorgen. Ik kan niet Stefan vervangen en pappa zijn. Ik ben Lisette en mamma, daarin waardevol en bovendien mag ik groeien. Ik heb aangeklopt, Hij heeft de deur geopend en ik was weer welkom thuis. Ik ben weer blij met mijn schone hart en de nieuwe vrede. Ik blijf maar versteld staan van de mooie verandering die dit bijzondere sacrament steeds weer brengen kan.
Nog steeds zie ik dat het niet gemakkelijk gaat zijn. Verre daarvan. Maar alleen ben ik niet. Nog steeds heb ik wel mijn lijstje vragen zonder antwoord. Ik denk dat ik daarop een tijdje zal moeten wachten. Eens zal ik het zien.

Vanmiddag ben ik met de kinderen bij Stefan geweest en ben vanavond weer even fijn alleen geweest. Stefans leukocyten zijn zeer gedaald. Hij is nu erg vatbaar voor van alles en hij ligt nu alleen. Wanneer je binnenkomt moet je een mondkapje op en je handen desinfecteren. Stefan heeft al dagen niet goed geslapen en was moe en wat warrig. Bloeddruk en hartslag zijn ok. Hij ligt nog volledig in bed met overal slangetjes die hem van van alles voorzien en van van alles afhelpen.

Ik had het plan om vandaag eens vroeg naar bed te gaan maar dat liep anders. 1.07. Ik ben net thuis en heb net de betaling van mijn internettoegang rond gekregen (gedoe, deed Stefan altijd) zodat ik de blog kan schrijven. Toen ik vanavond uit het ziekenhuis kwam, rook het vreemd in de auto. Ik verbeeldde me dat het vast een brandje in de buurt was. De meters van mijn auto gaven immers niets geks aan. Ik ben op het park aangekomen en de rook sloeg onder de motorkap vandaan oei. De vriendelijke heren van de beveiliging van het park hebben de ANWB voor me gebeld en een van hen is met een brandblusser poolshoogte gaan nemen. Hij kwam gelukkig onverrichterzaken weer terug met het ding. De meneer van de ANWB was er met een half uurtje. (Toch fijn dat Floris ooit water in de jerrycan heeft gedaan die we in de auto hadden gegooid waardoor we lid moesten worden)
 De meneer concludeerde dat de auto het niet vanzelf weer zou gaan doen. Echt stuk dus. Ik kan er morgen net mee naar de garage. Als ik voorzichtig en zachtjes rijdt en niet te ver. Met de meneer van de ANWB ben ik naar Venlo gereden naar een meneer van een autobedrijf die me de leenauto heeft gegeven met een stapel uitleg die langs me heenging en zojuist ben ik dus uitgeput thuis beland. Een heel nachtelijk avontuur met veel verschillende heren. Allen gelukkig even galant en behulpzaam. Toch het zou erg fijn zijn wanneer morgen iets minder gecompliceerd verloopt. Ben aan wat rust toe.

Graag gebed gevraagd voor rust voor iedereen in het gezin en voor een goede nachtrust voor Stefan zodat hij kan opknappen en voor de auto's die we toch echt nodig hebben.