Woensdag 8 januari

Vandaag stond in het teken van "wachten" De hele dag hebben we gewacht op de apotheker die de chemo zou brengen. Vanmorgen hebben we al wachtend een hele fijne wandeling buiten gemaakt en vanmiddag heb ik al wachtend een middagslaapje gedaan in Stefans bed terwijl hij rustig op een stoel wat zat te doen. Tegen de avond werd duidelijk dat we nog wat langer zouden moeten wachten. De apotheek was zo laat dat de hele chemo tot morgen is uitgesteld. Misschien achteraf maar goed ook.
Stefan had vandaag voor het eerst weer ok gegeten. Alles vloeibaar dat wel maar hij kreeg echt een en ander binnen. Vanmiddag kreeg hij steeds meer buikpijn en vanavond ging het echt helemaal fout. Zonder ophouden geweldige krampen. Een beetje vergelijkbaar met een weenstorm van 3 uur. Met pijnstilling is het uiteindelijk weer onder controle gekregen. Een arts is komen kijken. Morgen gaan ze overleggen of hier niet op een of andere manier misschien iets aan gedaan zou moeten worden.

Wanneer Stefan zo erg lijdt blijf ik bij hem. Ik houd hem vast en bid doorlopend. Psalm 23 (De Heer is mijn herder) afgewisseld met het rozenkransgebed. Stefan zegt dat hij er veel aan heeft als ik bij hem ben. Als de crisis dan weer voorbij is, stort ik in. Ik begin te rillen en te trillen en er komen tranen. Ik heb hem zo ontzettend lief en weer had ik afscheid genomen. Weer leek het aardig die richting uit te gaan. Hoe moet het nu weer verder?  Het is zo gek. We weten dat de situatie zeer ernstig is, toch kunnen  we steeds nog zulke normale dingen doen. Het is niet met elkaar te rijmen. Ook emotioneel gezien is het niet bij te houden. Vorige week hakte hij nog hout en gingen we met het hele gezin zwemmen en deze week is zo zwaar. Ook in deze week is het zo wisselvallig. Het ene moment genieten we van de mooie natuur, samen wandelen en elkaar verliefd in de ogen kijken en enkele uren later zoveel pijn en diep verdriet. Ik ben er echt helemaal doodmoe van en Stefan ook. We wilden dat het over was.

Stefan lijdt steeds meer. Dat doet hij steeds dapperder. Al biddend heeft hij pijn.  "Voor U Jezus".  Toch zegt hij steeds dat de pijn niet het ergste is maar dat hij wanneer hij zo ziek is, zo aan de kinderen moet denken en dat voor hem het grootste lijden is dat ze pappa zullen moeten missen als er geen wonder gebeurt.

Vanavond was ook Stefans moeder er. Voor haar ook erg zwaar en verdrietig haar zoon zo te zien.
Toen Stefans pijn onder controle was, zijn we naar huis gegaan. Stefan was erg moe, hij hoopte wat te kunnen slapen en ook mam en ik waren op. Het is weer laat geworden. Ik zal de mobiel bij mijn bed houden in geval van nood. Nu gauw naar bed. Zien wat morgen brengt.