Zondag 19 januari

Toen Stefan 10 maanden geleden de diagnose kreeg heb ik hem iets heel moeilijks gevraagd. Ik heb hem gesmeekt om in ieder geval voor mij en de kinderen een ding te doen. Om zijn best te doen om niet verdrietig en verbitterd te sterven maar op een heilige manier. In overgave aan God wat er ook gebeuren zou. Ik wilde zo graag meer dan hoop hebben, ik wilde zo graag zeker zijn dat hij in de hemel zou komen. Ik heb hem zo lief, ik zou niet kunnen leven zonder de zekerheid hem weer te zien. Alles in het bestaan zou dan zinloos zijn.

Stefan heeft zo ongelofelijk zijn best gedaan om aan dit heel moeilijke en zware verzoek te voldoen. Hij heeft gebeden, gestreden en gevochten. Eerst om aan God toegewijd te leven en toen duidelijk werd dat de Heer hem werkelijk riep heeft hij de beker tot het laatst toe leeg gedronken in vol bewustzijn en zich overgegeven aan zijn Herder. Uit liefde voor mij, voor zijn kinderen en uit liefde voor God. Ik ben hem zo dankbaar.
Hij heeft veel geleden aan het idee dat hij de kinderen en mij achter zou moeten laten maar hij heeft ons op een avond heel bewust aan God teruggegeven. Dat deed hem veel pijn. Later hebben we samen onze trouwringen bij de Heer neergelegd en hem ons huwelijk, elkaar dus teruggegeven. Dat was zwaar maar erg mooi. Het heeft eerder onze band met elkaar en zeker die met onze Heer nog versterkt.
De laatste twee dagen van Stefans leven heeft hij heel veel lichamelijk geleden. Hij had overal pijn en de laatste dag kon hij niet meer aangeven hoe ik zijn pijn kon verlichten.  Dat vond ik moeilijk. Ook vond ik het erg moeilijk dat er niet door de artsen bevestigd werd wat ik dacht te zien. Hij leek te sterven. De isolatie bleef echter en de hoop op herstel bij de artsen en verpleegkundigen ook. Er was geen echte `nood` behalve die ik zag en ik kon dus geen noodplan laten lopen waardoor ik meer tijd bij hem kon zijn. Volledig verscheurd tussen de kinderen en Stefan. Tussen stom gedoe met de auto en verhuizing van huisje en Stefan. Ik was graag nog meer bij hem geweest. Stefan had steeds alle begrip. Hij wilde dat ik leuke dingen deed met de kinderen en nog de dag voor zijn sterven wilde hij niet dat ik ´s avonds laat kwam omdat ik volgens hem mijn slaap nodig had. Ik ben zo dankbaar dat ik wel geweest ben.

Al zijn verdriet en pijn heeft hij in geloof opgedragen. regelmatig riep hij de naam van de Heer: "Jezus" en zei: "voor U" Enkele uren voor hij ging hebben we samen op de rand van zijn bed gezeten. Ik hield hem vast en heb hem gezegd dat ik dacht dat de Heer hem spoedig zou halen. Ik heb ook hem los moeten laten. Nog nooit zoiets moeilijks moeten doen. Liefhebben is loslaten omdat je liefhebt en het beste voor de ander wilt. Maar je wil zo graag vasthouden. Zo wanhopig graag meer van het moois. Spreken kon Stefan niet meer maar wel nog rechtopzitten. Het was ongeveer twee uur voor zijn sterven. We zaten samen op de rand van het bed. "Stefan ik denk dat Jezus binnenkort komt en als Hij je komt halen voel je dan vrij om te gaan en als je daar bent, wacht op mij. Bid daar voor ons en dan komen wij ook. Als we weer samen zijn zullen we zo intens gelukkig zijn. We zullen rennen en dansen over de heuvels en lopen over de gouden straten langs de rivier, we zullen een met de Heer zijn en met elkaar. Wacht daar op mij even en ik kom ook" Ik kon het voor me zien. Ik kan er echt naar uitzien. Stefan kon niet meer spreken maar legde zijn hoofd tegen het mijne. Ik heb hem zo vastgehouden.

Daarvoor is onze biechtvader nog geweest. Samen hebben we gebeden. Samen met Stefan heeft hij gebeden. Hij heeft gebeden dat het niet lang meer zou duren en dat de Heer hem zo mogelijk die middag zou halen. Die middag is hij toch onverwacht snel heengegaan. Stefans moeder en broer waren bij hem en ook ik was net weer binnen.

Als ik eraan denk hoe boos en overstuur is vorige week was toen ik alleen met de kinderen thuis kwam staat dat in schril contrast met de situatie nu. Vanavond zijn we weer thuisgekomen. Het is of de Heer heeft willen voorbereiden op wat komen ging. Door mijn opstandigheid van vorige week en de er op volgende bekering ervan heb ik me nog meer aan mijn Herder kunnen toevertrouwen en nu het voor echt is, is het anders.
Er is een rust en vrede, kalmte en sereniteit. Een heel speciale genade ligt over ons die ik niet kan beschrijven. Ik kan alleen maar danken. Ook de kinderen zijn in rust. Wel verdrietig maar niet wanhopig. Er is vrede.

Ze waren te laat om Stefan nog in leven te zien. Samen zijn we naar binnen gegaan. We hebben gevoeld dat pappa's hartje het niet meer deed. We hebben gevoeld dat pappa nog fijn warm was en later was hij koud geworden. We zagen dat hij niet meer ademde. We mochten uren bij hem blijven. In de aangrenzende ruimte hebben we broodjes gegeten en hebben de kinderen tekeningen voor pappa gemaakt. Stefans broer en zus waren er ook. Froukje en een goede vriendin van mij. Het was een mooie tijd. Zo gewoon. Samen hebben we gezongen:

"Je bent veilig in Jezus armen,
Veilig ben je bij Hem,
Je bent veilig in Jezus armen.
Er is nergens een plek waar je zo veilig bent"

Edith heeft tijden naast pappa gelegen en wilde hem niet meer loslaten. Ze huilde. Floris moest onderzoeken wat dat was bij pappa's neus en ontdekte dat het "bah nat" was. Myrthe wilde op pappa zitten en probeerde zijn rozenkrans uit zijn handen te trekken. Laurens ging regelmatig even naar binnen, stond te kijken en ook hij heeft even bij pappa gelegen. Anne en Matthijs hebben hem net als ik, een tijd vastgehouden en op zijn borst gelegen en gehuild. Zo bijzonder gewoon allemaal. Samen met de kleintjes hebben we heel droog geconcludeerd dat pappa stuk was. Doet het niet meer.

Stefan heeft zo gevochten en gestreden. Hij heeft de strijd niet verloren. Hij is daar waar het in het leven om gaat. Hij heeft gewonnen en ik ben hem zo dankbaar en ben zo trots op hem. Het gaat zwaar zijn, maar op deze manier kunnen we verder. Ik ben ook onze Heer God dankbaar dat we zo'n mooi huwelijk mochten hebben en dat Hij ons met al het leven dat Hij ons in onze kinderen geschonken heeft zo intens gelukkig heeft gemaakt.

Stefan kan met Paulus zeggen:
Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop tot een goed einde gebracht, het geloof bewaard. Nu wacht mij de krans der gerechtigheid, die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op die dag, en niet alleen aan mij maar aan allen die met liefde hebben uitgezien naar zijn verschijnen.

Wat zullen we hem missen tot die dag.