Er is veel gebeurd sinds de laatste blog. Heel veel. Te veel om allemaal op te noemen. Van buiten zien we er -zo zeggen mensen- best goed uit. We doen het heel aardig gezien alles wat er voorgevallen is in ons leven. Ik ben zo trots op mijn kinderen. Ze gaan stoer en dapper door. We hebben ook best plezier met elkaar en de onderlinge liefde groeit doorlopend (tussen de ruzies en knokpartijtjes door :)) Toch, binnen de muren van ons huis en in de levens van ieder van ons is er erg veel turbulentie. Ieder dag heeft wel een paar hindernissen emotioneel gezien. Die variëren van grootte. De klap lijkt nu pas te komen. Tranen zijn er vrijwel dagelijks. We missen Stefan steeds meer. Hij is niet meer knuffelbaar, speelt niet meer met de kinderen, doet geen dingen meer in huis, maakt geen grapjes meer die de sfeer zo heerlijk kunnen breken, praat niet meer met de visite wanneer ik met de kinderen bezig ben of de koffie zet, kan niet met me meedenken of de verantwoordelijkheden van grote keuzes dragen.
Deze week is het meivakantie. De drie oudsten zijn heerlijk op kamp . Ik hoop dat ze even kunnen vergeten en even normaal kind kunnen zijn. De berichten die ik hoor zijn goed; Zijn vrolijk en blij. Anne is survivallen in de Pyreneeën, Matthijs is op kamp in de Ardennen en Edith in Heiloo. Ik ben alleen thuis met de drie jongsten. Raar en kaal en leeg. Maar drie kindjes en mijn grote hulptroepen weg. Gevolg: Ik ben erg moe en de drie kleintjes zijn van slag. Ik zal blij zijn als we weer een soort van compleet zijn. Het zal de kinderen zwaar vallen wanneer ze uit zon vrolijk kamp voor het eerst weer thuis komen. Thuis waar geen pappa meer op ze wacht. Wel een mamma die haar uiterste best zal doen maar die met geen mogelijkheid het gemis kan wegnemen. Graag uw gebed.
Stefan is op het NOS journaal geweest in het kader van de heiligverklaring van Johannes Paulus II. (http://nos.nl/video/640660-tweevoudige-heiligverklaring-trekt-publiek.html)
Ik was tevoren gewaarschuwd. Daar was ik erg dankbaar voor. Ik ben er toch de hele week door "van de leg" geweest. Ik vond het heel mooi en bijzonder dat zijn overlijden wel genoemd werd. Stefans vriend met wie hij destijds in Rome was, zei --hoe waar- dat Stefan nu bij deze heiligverklaring op de beste plaats zat. Ik had de link van de uitzending op facebook gezet. Al snel kwamen er reacties. De meesten concentreerden zich op het feit dat het inderdaad waar was dat Stefan nu inderdaad de beste plaats had. Het was zo raar. Ik werd er zo door geraakt. Ik heb het facebookbericht in zijn geheel verwijderd. Dagenlang heb ik me afgevraagd wat er nu maakte dat ik zo van slag raakte door deze waarheid. Vandaag heb ik begrepen wat er scheelde. Het is fijn en mooi dat Stefan op zon mooie plaats mag zijn. We hebben daar zo voor gebeden en zo op gehoopt maar de prijs die betaald wordt en betaald is, voor Stefans goede plaats, is zo onnoemelijk ongelofelijk hoog. Bloed zweet en tranen. Veel tranen.
Hoe graag had Stefan deze heiligverklaring vanaf de slechts mogelijke plaats, gewoon met zijn gezin achter de tv willen bekijken? Hoeveel heeft het hem gekost om zichzelf in zon grote overgave aan de Heer beschikbaar te stellen wetend dat hij mij en de kinderen zou moeten achterlaten? Zweet en tranen. Hoe graag had hij het werk van Johannes Paulus II verder bekend gemaakt hier op aarde. Steeds bij iedere tegenslag en bij iedere hoop weer opnieuw, hebben we met Gods hulp gevochten om "Heer Uw wil geschiede" te kunnen blijven zeggen. Het koste ons alles. En dan al de tranen die de kinderen al hebben gehuild en nog zullen huilen. Nog vanavond is er een jongetje snikkend om zijn pappa in mijn armen in slaap gevallen. Mijn eigen hart lijkt soms door zoutzuur overgoten. Bijtende pijn. Slechts met de groots mogelijke moeite verdraag ik het verdriet van de kinderen. Vele, vele tranen. En dan de hoogste prijs waarmee Stefans plaats is betaald; Het bloed van onze Heer zelf. Door Zijn offer is de weg naar de hemel geopend. Met Zijn bloed is Stefans plaats gekocht. Zijn bloed dat zich in liefdevol meeleven vermengt met de tranen van Stefan, mij, de kinderen en allen die op enigerlei wijze lijden, is de prijs die voor de beste plaatsen betaald moet worden. Duurbetaald. Kostbaar. Pijnlijk!
Stefan heeft de beste plaats. Ik denk echter niet dat er velen zijn die gemakkelijk met Stefan van plaats willen ruilen wanneer ze de kosten in ogenschouw nemen. Toch mogen we vanuit geloof overtuigd zijn dat zijn plaats de hoge betaalde prijs meer dan waard is. Stefan heeft de beste plaats. Waarheid! Een waarheid zomaar even in het NOS journaal. Een waarheid die veel in mij heeft losgemaakt. Hoe goed moet het daar zijn! Hoe zeer moeten we daarnaar uitzien? Hoelang moeten we er nog op wachten en wat zal het nog kosten?
| Weemoed vervult mijn ziel nu ik mij herinner hoe ik meeliep in een dichte stoet en optrok naar het huis van God – een feestende menigte, juichend en lovend. | |||
Ik vraag gebed om kracht en om hernieuwde levensvreugde voor mij en de kinderen. | |||
Geen opmerkingen:
Een reactie posten