Gisteren zondag. Terwijl ik zaterdag overspoeld ben met bezoekjes, verwacht en onverwacht van lieve mensen, was het gisteren een stuk rustiger. Een echte zondag. Ik ben naar een kerkviering in het ziekenhuis geweest, veel tijd in rust en gebed doorgebracht en later op de dag heeft een lief iemand de moeite genomen mij de communie te brengen. Ik voelde me erg gezegend.'s avonds wat gewerkt; notulen gemaakt en op een scherm op de achtergrond voetbal gevolgd. s'middags zijn alle kinderen nog langs geweest en hebben we door het ziekenhuis gewandeld/gestrompeld. Op een gegeven moment herkende Matthijs de gang waar hij steeds met Anne speelde toen papa hier lag. In onze wandeltocht waren we op de afdeling interne terechtgekomen. Matthijs was duidelijk van slag. De anderen hadden het niet zo door. Hand in hand zijn we verder gewandeld.Wat doet dat veel met je. Vele herinneringen kwamen boven maar de setting is nu zo anders. Misschien werkt dit genezend. Geen idee waarom ons dit nu moet gebeuren en waarom ik juist hier ben.
Thuis zijn de kinderen 's morgens gewoon naar de kerk geweest. Voor hen was het een soort van gewone zondag. Ik krijg wel signalen dat ze me ontzettend missen. Gisterenmiddag waren ze op bezoek en de jongetjes wilden me mee naar huis nemen. Perse. Ik heb beloofd dat ik, als ze vandaag uit school komen, thuis zal zijn. Ik hoop dat ik dat waar kan maken. Ik krijg net te horen dat ik zo mag proberen trap te lopen......Protest van mijn kant:"Ja, maar, dat heb ik gisteren al gedaan!" "Maar ze waren gisteren nog niet helemaal tevreden"..... schrik ... niet geslaagd. Dus tanden op elkaar en klimmen zo. Laten zien wat ik kan. Pfff hoop dat ik vandaag wel door dat examen heenkom en niet spontaan faalangst ontwikkel:).
Ben benieuwd.
Ik heb veel tijd gehad om na te denken. Ik ga straks naar huis maar maar wat is thuis? Ik ben het thuis van de kinderen dus voor hen is alles straks weer soort van ok. Ik ben wel niet meer dezelfde maar ik zal er voor ze zijn. Zij zijn ook niet meer hetzelfde. Aan de ene kant zijn ze weer geconfronteerd met de breekbaarheid van het leven op aarde en het besef dat het zo voorbij kan zijn. Aan de andere kant kunnen ze misschien nu leren dat na een ziekenhuis niet altijd de dood volgt. Mamma is weer gemaakt en komt weer terug. Dat kan ook hoop geven. Ik ben anders, kreupel en minder mobiel maar ik ben hun thuis en ben dankbaar dat ik dat weer zijn mag.Voor mij is er wel die warme deken van lieve mensen die voor me bidt en inspringt bij nood ...... maar het is niet thuis. Ik kan wel bij mensen terecht en heb lieve vrienden en sommigen zijn extra speciaal maar er is niet meer die iemand, maatje in alles en vlees van mijn vlees. Mijn thuis is gewoon niet meer op aarde. Ik zal weer thuiskomen maar het is me weer duidelijker geworden dat dat in het leven hierna zal zijn. Ik kan er naar uitzien maar ben ook blij er straks weer voor mijn 6 frummels te kunnen zijn. Ze hebben me nodig.
Die lieve Stefan trouwens; Ik heb ontdekt dat hij achter mijn rug om mensen heeft laten beloven dat ze voor mij zouden zorgen als hij er niet meer zou zijn. Hij heeft voor mij gezorgd tot na zijn dood. Het heeft me erg geraakt dat te ontdekken en ik ben dankbaar dat lieve mensen er ook zijn.
Fysieke gesteldheid. Ik heb iets dat cauda syndroom heet (info cauda) De kracht in mijn been is wat verbeterd ten opzichte van donderdagmiddag. maar nog behoorlijk beneden peil. Dit ligt niet aan de spieren maar aan de aansturing door de zenuwen en die genezen slecht en langzaam. Het gevoel is voor een flink stuk uit mijn been weg. Of het weer helemaal goed komt? zeker niet op korte termijn. Voorlopig ben ik wat kreupel. Ik hoop weer auto te kunnen rijden tzt. Anders een automaat? Graag gebed voor herstel.
De Heer is mijn herder
Mij ontbreekt niets
Hij doet mij nederliggen in grazige weiden
Hij voert mij naar rustige wateren
Hij verkwikt mijn ziel
Hij leidt mij in rechte sporen om zijns Naams wil !!! (handig met zon been:) )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten