Vanavond zit ik alleen op de bank, naar de langzame vlammen in onze kachel te kijken. Het vuur verteert een blok hout heel langzaam. Ik dacht een paar weken geleden dat dat wel een beetje lijkt op hoe we als mens zouden kunnen zijn. Het blok zorgt voor veel warmte en een mooi licht in huis. Graag zou ik zelf ook veel warmte en licht uitstralen, totdat ik "op" ben. Het liefst ook heel langzaam...
Vanochtend begon de dag voor Lisette hectisch, zoals gewoonlijk. Vroege ochtend en alles klaarmaken voor de kinderen. Zelf heb ik veel meer slaap nodig dan voorheen, en voel me soms rot dat ik Lisette niet kan helpen. Ik vind het ontzettend knap dat ze, ondanks haar slaapgebrek, zo geduldig en liefdevol kan zijn naar de kinderen.
Ik droomde vannacht dat ik een uitgezaaide tumor had en heel verdrietig was. Ik was zo blij dat ik wakker werd, totdat ik mijn hoofd voelde. Nauwelijks haar; helaas niet alleen een droom dus. Het was daardoor in de eerste uren vandaag emotioneel wat moeilijker voor mij.
We hadden vroeg in de middag een afspraak staan met een vervangende arts in het ziekenhuis om enkele klachten in mijn buik, rug en extremiteiten te bespreken. Er worden een paar nieuwe onderzoeken gepland nu, omdat de klachten niet direct terug gebracht kunnen worden tot de symptomen van de kanker.
Lisette is op het moment dat ik dit schrijf op retraite. Ik ben zo blij dat ze een dagje (en nachtje) weg kan. Ik bid dat ze er veel uit kan halen, zowel geestelijk als lichamelijk.
We (de oudste 3 en ik) hebben vanavond een film gekeken en alle speculaasjes opgegeten. Heerlijk ontspannen.
Het is duidelijk een turbulente tijd die we meemaken. Een tijd waarin we als gezin op een bootje aardig door mekaar worden geschud, in alle opzichten. Soms is het inderdaad alsof, net als in het Evangelie, Jezus in de boot ligt te slapen. Maar Hij is er wel, Hij verlaat het bootje niet. We wachten op Hem, Hij weet wat moet gebeuren en wat het beste is. Heer, we vertrouwen op U.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten