Zaterdag 19 oktober

Edith is vandaag met veel plezier met oma meegegaan. Oma woont een eind weg met de trein en Edith is nog nooit alleen geweest. Ze verheugde zich enorm op de exclusieve aandacht. Morgen zijn we dus met zijn zeventjes.

Nu oma er vanmiddag was, zijn we gezellig naar de kinderboerderij geweest en hebben daar pannenkoek gegeten. Dat was gezellig. Heerlijk er even uit te zijn.

Op een of andere manier was de ochtend een stuk minder ontspannen. We zijn allemaal erg moe. Ik ook. Minstens vier maal per nacht moet ik tegenwoordig mijn bed uit. Twee keer voor Myrthe, een keer voor Laurens en een keer voor Floris. Daarbij is om 6.50 de nacht voorbij. Door de vermoeidheid bij iedereen en doordat Stefan zich toch iets minder lekker lijkt te gaan voelen zijn er af en toe wat meer emoties. Bij iedereen. Maar zeker ook bij Stefan vanmorgen. Er zijn echt twee kanten aan onze situatie. Ja we vertrouwen op de Heer. We weten dat we veilig zijn bij Hem wat er ook gebeuren zal. Echt... Zijn wil geschiede. Ook Stefan zou er helemaal geen probleem mee hebben om naar de hemel te gaan. Hij zou er zelfs zin in hebben. Ware het niet dat er hier een vrouw en 6 schatten van kindertjes achter zouden blijven.

Als ik ze hoor bidden voor pappa klemt mijn keel dicht. Als ik zie hoe Myrthe op pappa begint te reageren krijg ik tranen in mijn ogen en Floris is echt een enorme banjer die heeft gewoon een pappa nodig om af en toe stevig op te treden. Anne heeft hulp nodig met haar huiswerk. Ik loop steeds achter de kleintjes aan die veel aandacht nodig hebben. Alleen heb ik daar geen mogelijkheid voor. Ook voor Matthijs en Laurens zou het zo goed zijn hun pappa te houden. Dan heb ik het nog niet eens over mijzelf. We zijn -StefanenLisette- Iedereen kent ons zo en alles doen we bijna altijd samen. Mijn beste vriend, mijn klusmaatje, mijn collega, mijn geliefde, mijn....vul maar in. We zijn -huwelijkengezin- (ons werk). ZO zuur wat ons treft, om wanhopig van te worden. Dat waren de gevoelens van vanmorgen. Ons verstand zegt dat alles goed zal komen - hoe dan ook- Onze God zal met ons zijn. Hij weet ook de situatie. Hij kent ons. Daarbij mogen we ook altijd nog hopen op iets groots. Hij is immers Heer.

Zo blijven we worstelen. Klem tussen vertrouwen en complete wanhoop. Alles er tussenin is al gepasseerd. Ondanks- en in alles blijven we ons stevig aan Hem vastklemmen. Wanneer ik met de kinderen praat en ze zeg dat we niet weten hoe de toekomst er uit zal zien maar dat Hij onze herder is en dat we Hem moeten blijven vertrouwen als schaapjes die in de dichte mist Zijn stem volgen, worden ze rustig. Ze weten dat ze vertrouwen kunnen. Aan mij de taak dat uit te stralen en daarin voor te gaan. We zijn met de kinderen naar de kapel geweest en hebben met Jezus gepraat. Hem verteld dat we verdrietig zijn en daarna hebben we liederen van vertrouwen gezongen en "Blessed be your name" die we ook woensdagavond met the Fruits gezongen hebben. Heftig.
"You give and take away, You give and take away, but my heart will choose to say:
Lord, blessed be Your Name" (3.05)

Voorlopig nog niets geen "take away". We gaan maandag naar Rome en hebben er verwachtingen van.
We hebben er zin in.