Dinsdag 8 oktober

Een krankzinnige dag. Ik kan niet anders zeggen. Vol met stomme tegenslagjes, stapels emoties en ook wel gezelligheid.

Vandaag hadden onze kinderen vrij omdat ze in Alkmaar op school zitten en er "Alkmaars ontzet" gevierd werd (De Spanjaarden werden paar eeuw terug uit Alkmaar verjaagd). Vanmorgen wilden we  met z'n allen naar de kerk. De kinderen vroegen: "Waarom, het is toch geen zondag?" Het antwoord was eenvoudig: "Gewoon omdat het vandaag kan nu jullie allemaal vrij zijn" Ik bedoel, waarom dan niet? Dat was een afdoende antwoord. Iedereen ging zich klaarmaken.
Net voor we de deur uit zouden gaan, ontdekte ik dat we de grote auto nog bij de garage hadden staan ...... Oeps, Ik moest heel snel heel creatief zijn. Dus even nagedacht en Anne en Matthijs alvast op de fiets vooruit gestuurd. Zij waren blij met het vertrouwen dat ik ze gaf en ik had een probleem opgelost..... dacht ik. Ik heb iedereen in de kleine auto ingeladen ( 1 kind teveel voor de goede rekenaars) en toen bleek de sleutel die ik in het deurslot van de auto had laten zitten tegen een naburig paaltje te zijn stukgeslagen bij het instappen van deze of gene (.....). We hebben een tang gepakt om met het overblijfsel van de sleutel toch te proberen te starten.  Werkte niet. Een of ander contact tussen de sleutelhoes en de auto was blijkbaar nodig. Alle kinderen er weer uit. Staan we net bij de voordeur, lukt het Stefan toch op een of andere manier de boel te starten. Iedereen weer in de auto en hop naar de kerk. Daar waren we dan dus te laat. Toch fijn dat we het gered hebben. Na de kerk was het plan een budget ontbijt in een winkel te gaan eten met zijn allen. Anne en Matthijs gingen op de fiets weer vooruit. Het werd erg gezellig. Gelijk was de halve winkel bezet. We hebben lekker gegeten en daarna hebben we in het winkelcentrum rondgedwaald. Wat is dat heerlijk rustig als iedereen verder wel zijn kinderen op school heeft.

Nadat we wat materialen hadden ingeslagen om een mooie herfstschaal te maken met de herfstattributen die we van plan waren die middag uit het bos te gaan halen wilden we weer naar huis. Anne en Matthijs gingen weer vooruit op de fiets en wij stapten allemaal in om ook te gaan (Auto stond nog open omdat hij niet dicht kon door de kapotte sleutel). Stefan: "Lisette jij hebt de sleutel toch?" Ik: "Nee die had jij" (Vervelende stilte gevolgd door een wat ongezellig gesprekje over de mogelijke locatie van de sleutel, gevolgd door een enorme zoektocht in het winkelcentrum waarna de conclusie was dat de kapotte sleutel definitief verdwenen was blijkbaar en we hebben geen reservesleutel)..........En dan??????

Gelukkig stond de grote auto nog bij de garage en hebben we een zeer vriendelijke en meedenkende garage. na een wat gênant telefoontje kwam iemand van de garage naar het winkelcentrum met de grote auto. Wij daarin gestapt met de 4 overgebleven kinderen, de persoon van de garage weer naar de garage teruggebracht en eindelijk doodmoe huiswaarts. De kleine auto... Tja, die staat nog bij het winkelcentrum voorlopig helaas.

Thuis aangekomen hebben we het maar even rustig aan gedaan. en 's middags zijn we inderdaad naar het bos geweest. We zijn dol op de herfst. We gaan altijd graag naar het bos. We dollen met de kinderen in de bladeren en verwonderen ons om de prachtige paddenstoelen en de mooie kleuren. De koele lucht met die typische bosgeur en de geluiden van knapperige takjes en lachende kinderen. "Pappa kijk hier wat mooi", "Pappa, moet je nu eens zien" "Pappa... Ik heb een kikker (Matthijs)", (Dikke pret als de kikker via de nek van Laurens wegspringt). Zie hoe hoog ik in de boom zit pappa (Anne, 12 meter hoog deze keer, brrr).

Drie kinderen in de bomen, een eronder; zoek de kinderen

Geweldig samen in het bos altijd. Maar deze keer was het toch anders. Stefan bleef op een gegeven moment even achter en de kinderen vroegen wat pappa daar nu deed. Ze speelden verder en ik ging naar hem toe. Hij huilde. Het kan inderdaad zomaar de laatste herfst zijn, ......misschien ook niet...... Ik huilde mee. We houden zo van de herfst in het bos. Deze keer was het minder leuk, minder spontaan en minder ontspannen. Ondanks de kikker, de paddenstoelen en de kleuren. Ondanks lekkere zoete bramen.

Terug bij de auto vroeg Stefan me: "Lisette jij hebt toch de sleutel?" Heel even schoot ik in de stress. Maar ja hij zat in mijn zak pfff.

Morgen moeten we naar het ziekenhuis. Bloed prikken, een gesprek en doorgeven dat we gaan stoppen met de chemo. We zien er tegen op. Graag gebed gevraagd. Voor het gesprek in het ziekenhuis en nog steeds voor genezing. De medische wetenschap faalt maar onze God kan wonderen doen. Nog steeds.

Ik denk aan mijn nood en ellende, dit vergiftigt mijn leven.
Ik blijf er steeds aan denken, het weegt op mij als een last.
Ik prent het mij desondanks in - dat geeft mij hoop-

Zonder einde is de genade van de Heer, onuitputtelijk is zijn medelijden.
Uw grote trouw is iedere ochtend weer nieuw.
"Ik ben van de Heer" zegt mijn hart, "Hij blijft mijn hoop"

Goed is de Heer voor degene die hoopt, voor iedereen die Hem zoekt.
Het is goed om in stilte op redding van de Heer te wachten.
(Klaagliederen 3, 19-26)