Donderdag 17 oktober

Even heel kort.  Het is 23.38 We zijn net terug van het geven van een avond over "het sacrament van het huwelijk" voor zon 25 personen van een huwelijksvoorbereidingscursus te Amsterdam. Wat doen we dit graag samen. Wat zijn we blij dat het kan. Wel dubbel. Ook wij begonnen zo enthousiast.

Morgenochtend komt een echte blog. Er is vandaag behoorlijk wat gebeurd.
=
De volgende ochtend:

Gisterenavond (donderdagavond) hebben we dus over het Sacrament van het huwelijk gesproken. Het is lastig om over de onverbrekelijkheid van het huwelijk te spreken. Hoe moet je dat nu verwoorden als je eigen huwelijk zo bedreigd wordt. Wel mooi dat zovelen in deze tijden de stap durven zetten om zich volledig aan elkaar te verbinden. Het is geen gemakkelijke weg, het christelijk huwelijk is echt een roeping en een uitdaging en je weet nooit hoe het leven zal verlopen. Het huwelijk is een mooie weg. Heerlijk om een eenheid te mogen zijn in alles.
Stefan redde het aardig en we waren weer een geweldig een team. De middag bij de voorbereidingen sufte hij steeds een beetje weg. Hij was vermoeid. Verder lijkt het eigenlijk wel te gaan.

Vannacht werd ik wakker, toch weer wat triest. Ons huwelijk mag wat mij betreft  nog jaren duren. Ik ben naar de kapel gegaan om Hem te bidden: "Laat toch deze beker aan ons voorbij gaan, maar niet mijn wil maar de Uwe geschiede"
Ik dacht dat ik er maar eventjes was, maar plots was het al licht. Het was anderhalf uur later en ik werd met een schrik wakker. Te laat. Anne kon niet meer op de fiets naar school. Stefan is haar met de auto brengen.

Gisterenmorgen is er in ons huis weer volop hoop gebracht. Lieve mensen hadden ons gevraagd of ze voor ons mochten bidden. Net als velen zijn ze zeer bewogen met ons. Ze kwamen om voor genezing te bidden. Het was erg indrukwekkend. Het zijn gelovige christenen die we hoog achten. Mensen die we al langer kennen; ouders van school en zij brachten hun voorganger en nog twee mensen uit hun gemeente mee. Dat bleken weer oude buren van ons te zijn. Ze geloven dat de Heer genezen kan. Maar ze geloven ook zeer vast dat Hij het doen zal. Vol vertrouwen en hoop hebben ze ook ons uitgedaagd meer geloof te hebben, meer hoop. De liefde is het probleem niet. Die is er en in overvloed.
We zijn zo dankbaar voor de velen uit zo verschillende christelijke richtingen en groepen zowel binnen als buiten de Katholieke Kerk die in eenheid bidden. In dit geval voor Stefan. Zoals afgelopen woensdagavond en zoals vanmorgen. Het raakt ons diep en maakt ons nederig en klein. Het geeft ons hoop voor onszelf maar ook voor Gods bruid, de kerk.

Het doet me denken aan de evangelielezing van onze eigen huwelijkssluiting 13 en een half jaar terug waar Jezus zelf tot zijn Vader bidt:

"Ik heb hen laten delen in de heerlijkheid waarin U Mij hebt laten delen, opdat ze één mogen zijn zoals Wij één zijn: Ik in hen zoals U in Mij; dat hun eenheid volkomen mag zijn, zodat de wereld kan erkennen dat U Mij hebt gezonden en dat U hen hebt liefgehad met de liefde die U Mij hebt toegedragen."
Joh. 17, 22-23

Daar waar de Heer centraal staat, Daar waar oprecht gebeden wordt, is er eenheid ondanks verscheidenheid. We vragen nederig dat de Heer dit mag zegenen en bevestigen ...........met een genezing :)

Later op de dag hebben we ook weer onze biechtvader ontmoet. Wekelijks tegenwoordig. Een grote genade. Vergeving ontvangen en kracht.
Wat een bijzondere en rijk gezegende dag.

We zien uit naar de dagen die komen gaan, naar onze Rome-reis. D.V. aanstaande maandag al.