Maandag 30 september (door Stefan)

Het lesgeven is gelukt. Door een denkfout waren we wat te laat op locatie, maar we zijn toch dankbaar. Het was nog even spannend vanochtend, want ik heb door de chemo veel last van buikkramp. We geven Theologie van het Lichaam, en ik moet bekennen dat ik tijdens het voorlezen van een stukje uit Mattheus (19) een brok in mijn keel kreeg. Het was het stuk waarin Jezus zegt dat man en vrouw een zijn, en dat wat God verbonden heeft de mens niet mag scheiden. De spontane gedachte kwam in mij op waarom God dan zo vlug ons liefdesverbond uit elkaar laat gaan. We houden echt heel veel van elkaar, we zijn nog nooit op het idee gekomen uit elkaar te gaan... We vertrouwen erop dat God een plan heeft met het lijden wat nu op ons pad komt, maar ik blijf bidden dat ik net als Simon van Cyrene het kruis weer terug mag geven.

Fysiek gezien laat na de laatste chemo mijn lichaam me veel in de steek. Ik voel me een jaar of 90, conditie is 0, heb veel pijn en slaap belachelijk veel. De chemokuur lijkt meer kwaad dan goed te doen. Ik moet eerlijk zeggen dat een volgende kuur misschien op zichzelf mij de das om zou doen.

Vandaag zei iemand tegen ons dat naarmate de ziekte vordert, een eventueel wonder duidelijker zou worden. Nog steeds hopen en vertrouwen we op God die een God van leven is. En als Hij anders besluit, zullen we dat waarschijnlijk pas aan de andere kant van het weefwerk begrijpen.

We voelen ons erg gesteund door het gebed. Ik ben regelmatig diep geraakt door wat mensen voor ons over hebben.

Lisette: Vanavond was ik doodop. Vanmorgen de kinderen de deur uit geholpen, de kleinste twee naar een vriendin gebracht alles bij elkaar gepakt om samen met Stefan colleges te gaan geven. Na de colleges is Stefan doodmoe naar bed gegaan en heb ik het hele huis opgeruimd en leefbaar gemaakt. De kinderen gezellig ontvangen uit school, hebben we bezoek gehad, gekookt, met 5 kinderen boodschappen wezen doen te voet, een viel; twee teruggedragen en de kinderen naar bed gebracht. Doorlopend werd iedere activiteit die ik ondernam in de war geschopt door een nood bij een van de kinderen. De een viel, de ander liet iets vallen, de volgende maakte ruzie de ander sloeg terug, dan weer iemand op de wc:  "Mamma ik ben klaaaaar" Geen enkele actie (koken, Myrthe voeden, iets opruimen) kon ongestoord. Het is me gelukt al biddend vriendelijk te blijven en door al mijn grenzen heen alles te doen wat nu eenmaal moest. Het zijn schatten en sommigen deden echt hun best om zoveel mogelijk te helpen. Ik was erg blij dat Stefan er was om op de achtergrond een extra paar ogen te zijn. Voor hem was het heel moeilijk al de drukte aan te zien maar niet inhoudelijk bij te kunnen dragen. Toen ik me vanavond realiseerde hoe alles zou moeten als hij er eens echt niet meer zou zijn werd het idee me even te groot en te veel. Ik KAN me gewoon niet in tweeën splitsen en praktisch loopt het gewoon helemaal vast in mijn eentje met 6 zulke jonge kinderen.
Ik ben erg moe. Ik ga vroeg naar ben en heb, na een flinke huilbui, besloten dat onze Heer dat ook ziet en weet. Ik probeer me maar geen zorgen te maken en te vertrouwen dat er steeds voor alles oplossingen zullen komen.

Stefan heeft veel bloedverlies. Zijn pols wordt hoger. Ik ben bang dat we nog in het ziekenhuis terecht zullen komen. Vanavond zijn we allebei te moe voor noodacties. Hopelijk geen ambulance nodig vannacht. Morgen zien we wel weer. Deo Volente eerst weer colleges geven..... leuk.