Anne is weer terug van Kisifeest. Wat heeft ze het supergeweldig gehad. Ze was gewoon verdrietig weer terug te zijn in het gewone leven. Begrijpelijk. Ik vertelde haar van Mozes die op de berg de heerlijkheid van de Heer mocht zien en dan ook weer terug ging naar het gewone leven. Ze begreep het. Ook zij moet weer van de berg naar beneden om dat wat haar zo geraakt heeft in het gewone leven te leven. In een leven dat haar een flink kruis geeft bovendien. "O mamma" zei ze met een verlegen grijns. "Ik heb geloof ik het verkeerde lied meegezongen" Ik kijk haar vragend aan; "JA IK WIL". Ik: "Nee he, en heb je zo hard gezongen dat Hij het gehoord heeft?" "Ehh ja ik ben bang van wel". Die Anne, grapjas, we hebben er allebei om gelachen. (Ik heb haar toestemming om dit te bloggen overigens)
Morgen is het voor een aantal van ons gezin een bijzondere dag.
Laurens is 5 geworden en mag voor het eerst zijn verjaardag in de klas vieren en trakteren. Echt sneu dat Stefan of ik er niet bij kunnen zijn. Juf weet ervan. Het zal toch best leuk worden. Het is niet anders. Edith heeft de dagen afgeteld. Er is besloten om haar naar de andere groep 3 over te zetten. Een diep gekoesterde wens gaat daarmee geloof ik in vervulling. Ze is er helemaal vol van. We verwachten dat ze een stuk beter in die groep zal aarden omdat bijna al de meisjes met wie ze graag omgaat daarin zitten. Wel sneu voor 1 vriendinnetje die ze in de andere klas achterlaat. Vond Edith ook. Ze heeft voor haar gebeden dat ze toch blij zal zijn.
Ook voor ons is het een bijzondere dag. Op een duidelijk minder vreugdevolle manier. We zien er tegenop als tegen een executie. Niets minder. De nieuwe chemo waarvan we niet weten dus, wat die met Stefan zal doen. Helemaal geen idee wat voor een rampscenario's we kunnen gaan verwachten. Geen idee of het iets positiefs zal uithalen. Dat er wat moet gebeuren staat vast. Stefan wordt per dag zieker en vermoeider.
De kinderen hebben we ingelicht dat we niet weten hoe papa er morgenmiddag aan toe zal zijn. We weten het ook echt niet. Met Matthijs nog een gesprekje gevoerd voor het slapengaan. Hij vroeg zich af waarom dit hem nu moest overkomen. Iedereen heeft een papa en hij straks misschien niet.... Nog maar eens over zijn favoriete heilige verteld die zijn vader op zijn 23 e verloor. "Ja" vulde Matthijs aan, "en toen hij zo oud was als ik, zijn zusjes en broertje". "Hij bleef alleen met zijn moeder en een zusje dat geboren was kort voor zijn vader doodging" mmm Net als onze Myrthe dus. Uitgelegd dat iedereen in zijn leven een kruis te dragen heeft. Dat het onze best zwaar is, maar dat God ook de kracht zal geven. Uitgelegd dat de Heer natuurlijk niet wil dat we leiden maar als het er toch is, en we er goed mee omgaan, uiteindelijk aan onze heiliging zal bijdragen. God vraagt ons wel om heilig te worden zoals Hij heilig is. Het zou toch geweldig zijn als we elkaar straks in de hemel in eeuwigheid mogen zien? Pfff wat een klus. Hij begreep het en voelde zich zowaar ook getroost..... 8 jaar nog maar.
We hopen en bidden dat het definitieve oordeel nog even uit blijft. Dat de kinderen allemaal toch wat ouder zijn wanneer het gevreesde gebeuren zal, en bovenal hopen en bidden we nog steeds dat deze beker voorbij mag gaan, maar niet onze wil............. (au)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten