Vandaag de 100ste blog. Het lijkt gisteren dat deze nachtmerrie begon. Maar het is al meer dan 100 dagen geleden. We hebben de diagnose gehad, de operatie en nu alweer aan de vierde chemo. Het is een tijd geweest waarin we zo ontzettend veel steun en hulp hebben gehad van mensen dichtbij en veraf. Iedereen zo hartelijk bedankt. Het is nodig geweest. Juist ook deze week die wat mij betreft bij een van de zwaardere hoort, heb ik weer gezien dat we zonder hulp, zowel praktisch als in gebed, nergens zouden zijn.
Stefan is gelukkig weer een beetje uit het dal aan het klimmen. Hij heeft alweer aardig wat kunnen ondernemen. Het gras in de voortuin gemaaid en een klein wandelingetje met de kinderen gemaakt. Steeds is hij misselijk en heeft hij pijn. Ik kan daar niet aan wennen en raak dan gemakkelijk van slag. Zelf ben ik oververmoeid geraakt. De nachten dat Stefan zo ziek was en daarbij nog drie keer opstaan voor Myrthe waren best zwaar. Steeds wanneer ik weer gewekt werd door een van mijn gezinsleden bad ik om kracht en een heleboel geduld terwijl ik moeizaam opstond. Dit werd gelukkig steeds verhoord.
Vandaag was het een woensdag. De kinderen noemen het een korte dag. Ik had lekkere worstebroodjes voor ze in de oven toen ze thuiskwamen. Dat werd zeer gewaardeerd. De hele middag hebben ze gezellig met elkaar gespeeld in de tuin en op de trampoline. Ook Myrthe had in tegenstelling tot de afgelopen dagen weer iets van rust en een ritme. Ze huilde niet doorlopend. Alles bij elkaar hebben we best nog een gezellige dag gehad. De storm gaat langzaam weer liggen. Kijken wat de schade is en weer verder. Zo eerst weer naar bed.
We hebben een brief gehad van het AMC: de 12e een ct scan. Spannend.
ik heb zeer bewondering voor jullie, hoe jullie dit allemaal dragen!
BeantwoordenVerwijderen