Vannacht werd ik rond 02.30 uur wakker. Kotsmisselijk en pijn in mijn buik. Ik zal de details besparen, maar rond 04.30 uur ging het weer, en konden we de slaap hervatten. Naast de lichamelijke ziekte valt het mij zwaar om Lisette zo te belasten. Ik wou haar niet wakker maken, maar op een bepaald moment ging het niet meer. Lisette raakt steeds meer uitgeput. We waren dan ook erg blij met lieve vrienden die vandaag op onze kleinsten konden passen (na een oproep op deze blog), waardoor Lisette wat bij kon slapen. Persoonlijk vind ik het een kwelling om momenteel niet bij te kunnen dragen aan de opvoeding of het huishouden. Het voelt machteloos, ik zou zo graag willen, maar het lukt echt niet. Ik heb eigenlijk de indruk dat de kuur van afgelopen vrijdag een te hoge dosis bevatte, in ieder geval was de dosis hoger dan de vorige keer.
God roept ons op vertrouwen te hebben. Het is echt een blindelings vertrouwen, en eerlijk gezegd valt me dat niet gemakkelijk. Zeker in tijden dat ik me zo ziek voel als nu is het moeilijk om mijn hoofd erbij te houden, te vertrouwen, te bidden. Het is een kwestie van tanden op elkaar en wachten op betere tijden. Ik probeer het wel vaak te zeggen: "ik vertrouw op U", maar mijn hart is er niet bij. Te moe, te ziek. Ik merk dat - door de vermoeidheid van Lisette - zij ook met een soortgelijk probleem zit.
Dit schrijven vergt me ook een hoop, dus vanavond houd ik het kort. Juist nu zouden we graag willen bouwen op het gebed van anderen. Morgen hoop ik weer een beetje uit het dal te kruipen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten