maandag 16 september 2013

Maandag 16 september (door Stefan)

Een wat onrustige nacht. Vreemde nachtmerries, vooral over mijn medische status. Onbewust speelt de uitslag a.s. woensdag blijkbaar toch een grote rol. In de nacht ook flink misselijk geweest.

Lisette heeft de jongste kinderen vanochtend naar vrienden gebracht, waarna we naar Utrecht gingen om lezingen te geven over ons vakgebied, de Theologie van het Lichaam. Het was heel fijn om weer eens normaal te mogen werken. Voor de diagnose deden we dat zeer regelmatig, en dat maakt dat het ook wel een beetje moeilijk was. We doen het erg graag, samen inleidingen geven. We hadden juist de indruk dat we op dat vlak steeds meer naar elkaar toe groeiden. Jaren geleden was het echt nodig met elkaar af te spreken wie welk gedeelte van een inleiding deed, maar tegenwoordig loopt dat soepeler. We kunnen afwisselen wanneer we maar willen. Dat maakt het ook een beetje pijnlijk. Net nu we veel meer op elkaar afgestemd zijn, is het misschien in de toekomst niet meer mogelijk om samen inleidingen of lessen te verzorgen.

Soms lijkt het alsof God van ons vraagt overal afstand van te nemen, om alles terug in zijn handen te leggen. Afstand van onszelf: door de ziekte van mijzelf of doordat Lisette nauwelijks meer tijd heeft voor haarzelf. Maar ook afstand van bezittingen: in het licht van een naderend einde verliest alles zijn waarde. Afstand ook van ons werk dat we zo graag samen doen en misschien zelfs afstand van elkaar. Op een bepaalde manier brengt ons dat ook wel weer tot de kern van ons bestaan. Zoals H. Augustinus het zegt: "ons hart vind geen rust tot het rust vindt in U, Heer". Maar ik moet er wel bij zeggen dat het voor mij erg moeilijk is om mijn hart tot rust te brengen, omdat ik ook mijn verantwoordelijkheden op deze wereld zo duidelijk zie. Als ik de kinderen zie spelen en besef dat zij echt nog een vader nodig hebben, kan ik mijn tranen amper bedwingen. Het enige dat me gerust stelt is dat ik weet dat God dat ook weet, en we proberen dan ook ons vertrouwen op Hem te blijven stellen. We blijven hopen dat Hij zijn grootheid laat zien.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten