Woensdag 31 juli

We zijn in het ziekenhuis geweest en hebben het gesprek gehad. Onze ervaring is al, dat je er nooit echt blij vandaan komt. Ook vandaag vooraf voor de behandelend arts gebeden. Gespannen gingen we erheen. De uitslag van de ct-scan was ons al bekend. De uitzaaiingen waren een tikkeltje verergerd ten opzichte van de scan die 4 weken voor het begin van de chemo was gemaakt. De chemo lijkt dus op de ct van vorige week positief effect te hebben.

Vorige week had Stefan zoveel pijn in zijn buik dat de arts de dosis morfine verdubbeld had. Tot diens verbazing kon Stefan nu vertellen dat hij volledig pijnstillervrij is. Zelfs geen paracetamolletje nodig. Gewoon omdat hij geen pijn heeft. Stefan voelt zich prima, heeft zelfs met de kinderen gestoeid. Wel een beetje misselijk vandaag, verder prima.

De arts concludeerde dat de Chemo wel goed uitwerkte blijkbaar. Overmorgen mocht Stefan komen voor de volgende kuur. Ieder keer dat Stefan weer een kuur krijgt, voelt het als het begin van een nieuwe kruisweg. Het is lijden en lijden en lijden, minstens twee volle weken. Niet om aan te zien. Ik voel me compleet machteloos en verslagen. Stefan wordt er verdrietig en teleurgesteld van. Voor de kinderen is het dan in huis niet echt een thuis. Teveel lijden en verdriet. Wanneer het effect van het infuus wat wegebt, beginnen de pillen hun tol te eisen qua bijwerkingen en de afgelopen twee keren hebben die Stefan in het ziekenhuis doen belanden. Tot twee maal toe heb ik gedacht hem voorgoed kwijt te zijn. Weer een chemo voelt als een "ter slachtbank leiden". Ik moest ervan huilen. Ik heb net mijn Stefan weer even terug. Sinds maandagavond is hij er weer en nu moet hij weer weggemaakt. Stefan en ik hadden het er al over gehad en ik vroeg om een weekje uitstel. Stefan verlangt daar ook erg naar. Een weekje samen met de kinderen zo goed zijn als hij nu is. Een weekje pappa kunnen zijn. 1 weekje mijn eigen lieve en zorgzame echtgenoot. Herinneringen leven en samen genieten. Hij is nu zo goed. Zonde om dat door een kuur, die toch niet zal genezen, kapot te laten maken.
De arts zag het punt.

We hebben een weekje uitstel van "executie". We mogen een weekje leven. Echt leven. We hopen en bidden dat Stefan zo fit blijft en dat het misschien nog verder doorzet. We hopen en bidden dat we echt zullen kunnen genieten. Dat is zo moeilijk geworden. Ieder fijn moment heeft een donker randje.

Het vooruitzicht op chemo's tot de dood volgt spreekt ons niet aan. Vooral omdat ze zo zwaar zijn. We hebben een beetje het gevoel een marathon te lopen maar dan zonder finish. Nooit een finish en maar doorrennen en lijden. Hoe we verder moeten? We weten het niet. Onze Heer vraagt niet van ons om uitzichtloos en buitenproportionele behandelingen vol te houden. Op een gegeven moment is het genoeg. Maar wanneer?

We bidden dat Hij spoedig zal ingrijpen en ergens een finish in zicht zal laten komen. We vertrouwen Hem. Hij zal ons niet boven onze kracht beproeven en zeker aan kracht aanvullen wat wij tekort komen. Graag uw gebed. Kracht en genezing.