Vrijdag 26-7

Vanmorgen Annes tas helpen inpakken. Nog even wat boodschapjes gehaald en toen was ikzelf alweer doodmoe. Stefan was vanmorgen helemaal niet lekker. Veel buikpijn en algehele malaise. De effecten van de chemo moeten al uitgewerkt zijn. Het zou fijn zijn als hij wat zou opknappen. Zou hij er zo slecht aan toe zijn?

We hadden geen idee hoe het er verder met de ct scan uitslagen uitzag en Stefan voelde zich zo beroerd. Om 13.00  uur werd Anne gehaald om mee  naar het 4U kamp te rijden. De gedachte ging even door ons heen: Zou ze pappa nog terug zien over een week? Toen ze even niet keek veegden we onze ogen snel droog. Anne heeft niets gemerkt. Die ging gelukkig vrolijk op kamp.

In het ziekenhuis hadden ze ons gezegd dat we gisteren gebeld zouden worden door de trombosedienst die Stefan in de gaten zou houden. Niets gehoord. Ik heb via verschillende wegen geprobeerd te achterhalen wie die dienst nu was die ons moest bellen en waar die zat. Na een uur "kastje-muur" te hebben gespeeld heb ik onze huisarts gebeld en die heeft ons aangemeld. Stefan is vervolgens thuis geprikt en de dosering is aangepast. De mevrouw die kwam prikken dacht eerst dat ze op het verkeerde adres was. Spelende kindjes. jong gezin. Nee, helaas dit is het goede adres. Voor anderen blijft het nog steeds onwerkelijk. Wij beginnen langzaam een soort van te wennen.

We hebben vanmiddag de behandelend arts gemaild omdat we eigenlijk toch graag voor het weekend wilden weten hoe Stefan er nu aan toe was. Hij belde ons vrij direct daarna. Hij heeft de dosering morfineachtige pijnstilling verhoogd en gaf aan dat het niet duidelijk was waar Stefans pijn nu vandaan kwam. De uitzaaiingen in de lever waren een beetje erger geworden dan op de laatste scan die 5 weken voor het begin van de eerste chemo was gemaakt. Aangezien er in die 5 tussenliggende weken wel groei is geweest lijkt de chemo wel aan te slaan. Toch vroeg hij zich af of Stefan met deze behandeling door moest gaan. Stefan als persoon had het niet veel goeds gebracht tot noch toe. Woensdag zullen we het hier verder over hebben. Voor ons was deze uitslag van de ct scan geen slecht bericht. Goed om te weten zo voor het weekend. Goed dat Anne niets van onze zorg merkte voor ze vertrok.

Vanmiddag knapte Stefan wat op. Hij twijfelt of hij die pijnstillingsverhoging wel wil. Nu al zoveel. Hij denkt erover na.

Bij het naar bed brengen van de kinderen door Froukje (Ik was Myrthe aan het voeden)  kwam er luid protest van Laurens en Floris. Ze wilden eerst naar de kapel. Jezus welterusten zeggen. Later wilde Froukje even bidden. Bezet: Matthijs. Hoe moeilijk onze situatie ook is, het brengt ook veel zegen.

Morgen breng ik Matthijs naar zomerkamp. Hij heeft er zo'n zin in.