Voor Anne een moeilijke dag. De eerst dag dat ze niet meer op De Rank zit. Ze ziet op tegen de vakantie. Volgens haar is vakantie pas vakantie als je daarna weer verdergaat met school en dat is nu niet. Het houdt gewoon op! Ook thuis is sinds gisteren alles onzeker. Geen idee of Stefan de chemo trekt en of die wat doet en of God misschien nog ingrijpt. Een grote onzekerheid. Afgesproken met haar dat we morgen alles gaan plannen wat er voor de komende week te plannen valt zodat ze in ieder geval een beetje het grote zwarte gat voor haar voeten verkleind heeft.
Hier thuis stond de dag een beetje in het teken van bijkomen van gisteren en alles een nieuw plaatsje proberen te geven. Ik werd huilend wakker. Ook Stefan was nog erg onder de indruk. Er kwam veel troost en steun uit allerlei hoeken. Mailtjes en berichten, lieve mensen van de school die meeleven. Vanmorgen heb ik met iemand een soort praktisch "help de van Akens de vakantie door"-plan besproken. Lief dat iemand zo meedenkt. Buren kwamen met een megabos bloemen en gaven hun telefoonnummers die ik echt mag bellen wat er ook is. Ze waren zich suf geschrokken van de ambulance in de straat. Ik merk steeds meer hoe ondersteboven mensen zijn van wat ons gebeurt. Dat heb je eerst niet zo door omdat je zelf niet doorhebt hoe erg het is. Mensen liggen er echt wakker van. Ver weg en dichtbij wordt er gebeden, gevast, wakker gelegen, en over hulp nagedacht. Dat raakt me.We dragen het niet alleen.
Stefan had vandaag veel pijn en voelt zich alles behalve sterk. Maar hij heeft besloten zijn leven te LEVEN. Met zijn tanden op elkaar is hij met Anne naar de orthodontist geweest en is daarna nog boodschappen gaan doen. Vervolgens kwam hij zwaar pijn lijdend terug en wilde toch gaan koken. Dat is echt iets wat hij heel leuk vindt. Ik begrijp hem helemaal. Verdrietig stond hij krom aan het aanrecht vastbesloten te gaan koken. Ik voelde me machteloos. Ieder woord van troost is onzin, want het IS beroerd. We kunnen elkaar alleen maar vasthouden en we kunnen elkaars tranen wegvegen. Hopeloze situatie. We hebben toen een deal gesloten. Ik zou de door hem bedachte maaltijd koken en mijn onmacht aan God geven en hij zou zijn verdriet om niet te kunnen wat hij zo graag wil aan God offeren in gebed in de kapel. Dat was goed zo. Zo werd het koken van de maaltijd en al onze pijn en moeite een gezamenlijk offer aan de Heer. Goed plan helaas was het fysieke resultaat er niet naar. Het recept bleek te kruidig. :(
Morgen vrijdag. Matthijs zijn laatste schooldag. Edith, Laurens en Floris gaan uit spelen. Wij krijgen bezoek van een bevriend priester en 's avonds van vrienden uit vroegere tijden. Ik zie er naar uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten