Vandaag ik weer, Lisette.
Stefan was erg moe, redelijk misselijk en had veel buikpijn. de Kerk lukte hem niet. Vanmiddag zijn we wel even met zijn allen naar het bos geweest. Picknick met chips en gesmolten chocolade. Ook hier was het snikheet. Daarna ergens een ijsje gegeten. Simpel maar gezellig.
Ik heb een nieuwe methode gevonden om de kinderen alleen en gezellig naar bed te krijgen: Ik voed Myrthe en laat Anne en/of Matthijs met haar in de kinderwagen buiten wandelen zodat ze in slaap valt en ik rustig de tijd heb de jongetjes naar hun bedjes te brengen. Werkt prima wat mij betreft. Anne had na de wandeling vanavond wel wat bedenkingen over de methode. Er was haar tweemaal toe de opmerking toegeroepen: "zo ...dat is jong" en "zo... is dat jouw kindje?" Met een vrolijk "nee das mijn zusje" kon ze het oplossen maar hoeveel zeggen niets maar denken alleen? Ben benieuwd of ze morgen weer wil. Matthijs krijgt geen opmerkingen en die wandelt ook graag. Methode blijft gehandhaafd wat mij betreft.
We krijgen regelmatig kaartjes met daarop woorden als: "beproeving, zwaar kruis en loodzwaar". Zelf schrijven we ook woorden waarvan ik nooit had gedacht dat we ze over ons eigen leven zouden kunnen zeggen of schrijven. Ze zijn zo heftig en zwaar. Woorden als "lijden" en "wanhoop".
Toch merk ik steeds dat al die woorden echt niet te licht zijn voor wat we doormaken. Het is verbazend dat we tussendoor ook hard kunnen lachen en plezier kunnen hebben met de kinderen. De afgelopen twee dagen lukte me dat even wat minder. Het was stiller in huis. Weinig mensen om mee te praten, Ik was moe, verdrietig en inderdaad wanhopig. Heerlijk om dan naar de kapel te kunnen gaan. Nog steeds de enige plek waar de wanhoop even smelt. Hoe diep ook, ik wordt er rustig en voel me geliefd.
"Wanhopig" was er steeds als ik er aan dacht alleen met mijn zes lieve kinderen achter te blijven, als ik dacht aan Stefan missen. We doen namelijk echt alles samen.Wanneer ik er met een kind even niet uitkom weet hij raad en andersom. We klussen samen (Stefan elektriciteit, constructies, verven. Ik sauzen, behangen, stuken en inrichting) We werken samen (soort duobaan met net zo'n soort verdeling als bij het klussen), We kletsen gezellig samen, we filosoferen en zetten werkdoelen uit. We geven samen inleidingen, retraites, lessen, cursussen en seminars. In april nog voor Lifeteen Haarlem. Myrthe zat nog net in mijn buik. Kon elk moment komen. (http://www.youtube.com/watch?v=46jbGOwgh4E) We hebben samen een boek geschreven en al lezende weten we niet eens meer wie welk deel schreef. We doen echt alles samen; zijn volledig verweven geraakt. Ik heb hem lief. Ik heb geen idee wat er nog van mij overblijft als Stefan wegvalt.........
Geen flauw idee.
De afgelopen dagen drong het diep door hoe fataal onze situatie is. Als de medische werkelijkheid zo blijft.......Ik had alleen nog maar angst en wanhoop. Hoeveel mooie teksten ik ook in de bijbel tegenkwam, hoeveel hoop er ook via mail en kaartjes binnenkwam bij mij was de ondergrond even zwart.
Langzaam is dit weer een beetje aan het veranderen. Het zwarte is een deel van de werkelijkheid. Een stuk lijden dat hoe dan ook niet geromantiseerd of leuk gemaakt kan worden. Er is alleen ook een andere kant. Die kant begint nu langzaam weer wat zichtbaarder voor me te worden. Iemand vroeg me mijn wanhoop en verdriet op te dragen voor een speciaal iets. Dat doe ik nu, zo heeft het nog zin dat ik me zo verdrietig voel. Daarbovenop kwam een fijne kerkdienst vandaag. Ik realiseerde me dat ik God meer mag vertrouwen. Hij zal me niet helemaal alleen laten, hoe dan ook. Hij heeft zeker een plan met een goede reden, hoe pijnlijk misschien ook en Hij zal me niet helemaal stuk laten gaan...al voelt dat misschien wel zo. Echt niet. Ik ben toch immers Zijn kind? Toen iemand me vandaag na de kerk ook nog vroeg: "Hoezo verdrietig? geloof jij dan niet in God (ze wist verdraaid goed dat ik wel geloofde) Dan is er toch hoop? je moet hoop houden. God kan wonderen doen, je moet vertrouwen houden" Ze kon zich niet voorstellen dat Stefan echt... ..Ik eigenlijk ook niet. Vanmiddag begon ik weer een beetje op te krabbelen. Toch blijft het moeilijk. Ik ben nog steeds doodmoe en Stefan zie ik lijden. Ik ben blij dat ook anderen met veel geloof en vertrouwen, voor ons blijven bidden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten