Vannacht een heel pijnlijke en slapeloze nacht voor Stefan. De vriendin die zou komen heb ik afgebeld en na wat overleg en regelen van een plek voor de kinderen zijn Stefan en ik met Myrthe naar het ziekenhuis in Amsterdam gegaan.
Pas om 19.30 waren we weer terug.
In het ziekenhuis is Stefan goed onderzocht. Deel van het onderzoek was tot onze schrik een ct-scan. Gisteren schreef ik nog dat we zaten te wachten op deze scan en volgende week woensdag de uitslag zouden krijgen en nu hebben we hem al gehad en weten ook al deels de uitslag.
Ik vind het moeilijk om erover te vertellen omdat ik niet zo goed weet hoe het te plaatsen. Het was in ieder geval helaas geen goed nieuws. Stefan bleek zoveel pijn in zijn buik te hebben omdat hij flinke trombose doorheen zijn hele buik had. Hij heeft een boel bloedverdunnende medicatie gehad. We moeten nu uitkijken voor bloedingen. Over de uitslag van de uitzaaiingen in de lever mocht deze arts niets zeggen dat zouden we aanstaande woensdag te horen krijgen. We kunnen hooguit speculeren naar aanleiding van wat vage aanwijzingen die hij gaf en die waren niet rooskleurig.
Wat ons betreft was deze uitkomst een behoorlijke tegenslag. We hadden zo op iets beters gehoopt.
In een eerder blog schreef ik het al: Zijn we bereid ons leven echt aan de Heer te geven als het erop aankomt? Stefan en ik hebben Hem ons leven zo vaak gegeven en gebeden "Uw wil geschiede" Toen we hoorden van de ziekte hebben we gebeden en gesmeekt dat Zijn wil genezing zou zijn. Hij kan het. Wat ligt in het plan van onze liefdevolle Vader? Onze Heer? Zijn we ook bereid Hem te vertrouwen als Zijn wil ons op een verschillend pad leidt? Stefan vroegtijdig naar onze eindbestemming en ik met de kinderen nog 20 of 30 jaar hier, alleen?
We zijn zo bang. Ik kan hard "ja, ik ben bereid" roepen, maar het voelt niet zo. We hebben iedereen in colleges en lessen altijd geleerd dat echte liefde niet alleen een gevoel is. Liefde is een daad van zelfgave tot het uiterste. Het is een keuze die je met je vrije wil maakt. God heeft ons liefgehad tot het uiterste; Tot in Zijn dood aan het kruis. Zijn liefde en trouw hebben wij ons hele leven mogen merken. Hij heeft ons samengebracht en kinderen geschonken. Wat is ons antwoord op Zijn liefde? Geven we Hem ons ja-woord? Zijn we bereid? We kunnen niet anders dan "ja" zeggen. Onze keuze was eigenlijk al gemaakt toen we Hem ons leven aanboden en al die keren dat we het "Onze Vader" baden. Eerlijk gezegd: het voelt niet goed. Het doet pijn. We vertrouwen dat Hij leidt en troost en sterkt. We hebben Hem zo nodig. Het is donker en we zijn zo bang.
We vragen gebed voor kracht, enorm veel kracht, troost....en genezing.
Pater Pio (uit 'Goeie dag')
BeantwoordenVerwijderenIk zeg jullie dat je van je onbekwaamheid moet houden; mijn kinderen. Je onbekwaamheid liefhebben betekent: nederig, rustig, zacht zijn, vertrouwvol in tijden van duisternis en onmacht.
Ik zeg jullie, als jullie je niet verontrust, niet angstig maakt en jullie door dit alles niet in de war laat brengen, maar met een goed hart, ik zeg nog niet, met vreugde, maar vrijwillig en standvastig deze kruisen omvat en in de duisternis verblijft, dan houd je waarachtig van je onbekwaamheid; want dit is toch onbekwaamheid en niet blind en machteloos?
Ik begrijp het heel goed, mijn lieve dochter, dat je kruisweg steeds pijnlijker wordt, maar denk eraan dat Jezus op Calvarie het heil van ons allen bewerkt heeft en dat zich daar de verlossing der zielen voltrekt. Aan de voet van het kruis zal je Diegene vinden die de dood overwonnen heeft. Hij is met jou en in jou.....
Lieve schatten, leg alles opnieuw vertrouwvol in Gods hand.
Onze vurige gebeden en verstervingen dragen we aan God op, om kracht voor jullie.