Vanmorgen om 7.00 uur was Myrthe wakker. Te vroeg, maar niets meer aan te doen. Ik had goed geslapen maar was al bij het opstaan volledig uitgeput. Met een erg drukke dag op komst wilde ik goed beginnen. Ik heb Myrthe naar de kapel genomen. Ze lag er op het kleedje naast mij te pruttelen en te protesteren en toen begon Floris in de aangrenzende slaapkamer "mamma" te scanderen. Ik voelde me "geroepen". Nog 1 korte gebed: "kracht voor vandaag graag" en aan mijn ochtendtaken begonnen. Helpen aankleden en tassen klaar helpen maken. 4 kinderen uitgezwaaid en Floris en Myrthe klaargemaakt, ontbijtje voor Stefan bereid en gevraagd of hij fit genoeg was om mee naar de kerk te gaan. Ja gelukkig.
Wanneer het mogelijk is, is dat steeds een heel prettig begin van de dag. Echt gesterkt worden, goede preek vandaag en we konden er tegen. Helaas was Stefan verder vandaag helemaal niet lekker. Veel pijn op een plek in zijn buik en in zijn rug. Moe en misselijk van de pijn.
Zelf had ik een zeer druk programma van van alles achter elkaar. Bij het laatste, de diploma-uitreiking van Astrid (Goede vriendin en steun) ontmoette ik Stefan weer. Stefan was al die tijd alleen thuis geweest en heeft gerust en tijd in de kapel doorgebracht. Hij was met de ouders van Astrid meegereden maar eigenlijk was de uitreiking wat teveel voor hoe hij zich voelde. Echt overal pijn. Ik werd er verdrietig van.
Zondag had hij zo'n goede dag. Ik hoopte toen heel stiekempjes dat misschien het wonder waarvoor zo veel gebeden wordt, gebeurd was. Het lijkt dat we nog even verder moeten bidden. We hadden gevraagd dat Stefan bij de doop aanwezig zou kunnen zijn en die dag hebben we echt een heel bijzondere dag mogen hebben. Iets om ook heel dankbaar voor te zijn. Ook een groot wonder op zich.
Zoals ik al zei was ik vanmorgen bij het opstaan al uitgeput en de drukke dag en vele emoties maakten het niet beter. Toen we thuis kwamen moest Stefan echt rust pakken maar ik stond ook op mijn benen te trillen. Voelde me verdrietig, moe en licht in mijn hoofd. Moest nog eten klaarmaken en Myrthe huilde onafgebroken. (inentingen gehad). Even er helemaal doorheen maar wel zes kinderen te voeden en naar bed te brengen. En dan???? Hulp gevraagd. Het is erg moeilijk om je zo kwetsbaar op te stellen en te moeten erkennen dat je het echt even niet aankan om voor je eigen gezin te zorgen. Ik heb een lieve dame opgebeld die ik altijd mocht bellen als er wat was. Ze kwam meteen. Hielp de keuken opruimen, eten klaarmaken, eten, kinderen naar bed brengen en bracht weer een gezellige positieve noot in huis. Ik ben erg dankbaar.
Wat me erg moeilijk valt is de spagaat waar we continu inzitten. Aan de ene kant willen we alles van de Heer verwachten en geloven dat genezing mogelijk is aan de andere kant willen we openstaan voor welk plan dan ook dat Hij heeft (ook als dat niet genezing zou zijn). Probleem is dat die twee heel moeilijk tegelijk te leven zijn. Het is niet te doen om te leven met een heilige onverschilligheid ten opzichte van leven of dood van mijn zielsgeliefde echtgenoot aan wie ik mij door Gods handen volledig heb gegeven. Ik heb wel degelijk een voorkeur. Hoezeer ik De Heer ook echt wel vertrouw. Ik hou hem wanhopig graag bij me.
Vandaag voel ik me eerlijk gezegd net de peuter die dwars en opstandig op de vloer van de supermarkt gaat liggen. Ik wil geen stap meer zetten. Ik voel me moe en uitgeput en wil gedragen worden. Niet verder lopen door het donker, niet wetende waar uit te komen. Ik zou zo graag willen weten waar Zijn wil naartoe leidt zodat ik iets zou hebben om mee rekening te kunnen houden. Nu weten we niets. Niet hoelang, geen afloop bekend, gewoon geen idee over het morgen. De onzekerheid en het heen en weer geslingerd worden tussen vele emoties is heel vermoeiend.
Meer bijbels uitgedrukt: Ik had vandaag heel veel zin om net als Jona een boot naar heel ver weg de andere kant uit te nemen. Gewoon geen zin meer. Nadenkend over al deze gevoelens die me overspoelden kwam er een bijbeltekst in me op. Eentje die ik kortgeleden las. Mm, iets over een weerspannig muildier ofzo.... Grappig hoor! Helder wel.
Ik besef dat we niet veel keuze hebben. Als ik me zo dwars blijf voelen, wordt het nog moeilijk. Ik heb de Heer lief en vertrouw Hem echt maar ik zal moeten zoeken om ook dit lijden aan de onzekerheid bij Hem te brengen en aan Hem toe te vertrouwen. Goede oefening in leven in afhankelijkheid. Stevige kost dat wel. Ik bid maar om kracht en wijsheid in de hoop dat ook deze knoop ontward raakt.
Morgen moet Stefan naar het AMC. Een extra controle omdat hij zich zo slecht voelt. 'savonds heeft Anne haar groep-8 eindmusical. Daar zouden we graag bij zijn hoe pijnlijk ook! Graag gebed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten