Vanmorgen was iedereen thuis! Het gezin was weer even compleet. Niet voor lang. Omdat we vanmiddag weer naar het AMC moesten, ging iedereen weer uit spelen. Om 13.00 uur werden er 3 opgehaald, 2 bracht ik weg en Myrthe gaat zoals gebruikelijk weer gewoon mee.
Ik ben erg moe. Myrthe kwam vannacht weer 4x en was van 5.00 tot 6.00 een uur lang wakker. Geen idee wat ze heeft. Waarschijnlijk is ze gewoon baby, net als de anderen waren, maar die zijn in iets rustiger tijden geboren. Alhoewel Floris ook flink in de hectiek van een ernstig zieke oma en een huisverkoop met verhuizing kwam binnenvallen.
Wanneer ik de blogs van de laatste tijd doorlees valt het me op dat ze veel meer over gewone dingetjes gaan en minder over zwaar emotionele en geestelijke strijd. Dat was in het begin van het blog wel anders. Toen was er helemaal geen tijd en ruimte voor " normale" dingen. Er is meer rust in het gezin gekomen. Stefan reageert wat beter op de chemo. Ik ben niet steeds meer bang dat ik hem dood in bed zal aantreffen. Dat was echt akelig. Steeds als ik naar de slaapkamer ging, controleerde ik eerst of hij nog ademde. Ook Stefan dacht dat het zomaar over kon zijn. Hij is niet bang om te sterven. We weten waarheen hij gaat en dat we elkaar terug zullen zien. Hij wil alleen hier nog niet weg. En ik, ik gun hem van harte daarheen te gaan, maar we hebben altijd alles samen gedaan. Ik zou zo alleen zijn. Ik zou zo graag samen van de kinderen genieten en er is niets geweldiger dan samen lesgeven en mensen over de liefde van God vertellen die in het huwelijk zo'n mooie afspiegeling kan vinden. Zo goed om als echtpaar te doen. De hemel loopt vast niet weg, die blijft er nog wel. Daar kunnen we ook wel heen als we beiden samen de kinderen hebben opgevoed en ons werk wat verder hebben gedaan en ehh nog wat mooiere personen zijn geworden. Werk in uitvoering!
Het grootste verschil met eerst is dat we meer vertrouwen hebben gekregen. Vertrouwen in God die Vader is. Stefan heeft net als Paulus (z. eerder blog) de houding aangenomen van: "Ik blijf leven tenzij God anders beschikt, ik kan nog niet weg" (Glas is halfvol). En ik, ik ben anders gaan bidden: "Heer genees Stefan als dat in Uw plan ligt en als dat niet in Uw plan ligt, alstUblieft verander Uw plan" (Hij heeft zich wel eens laten verbidden)
Toch laten we het aan Hem. Hij is onze Heer en mag besluiten. Hij is onze Vader en zal niets doen wat zijn kinderen niet uiteindelijk ten goede komt. Als Hij anders besluit..... zal Hij daarvoor de kracht geven, ons bijstaan en oplossingen brengen waaraan we niet hadden durven denken. Ook ons doel is veranderd. Waar we eerst een soort van gewoon gelovig leefden en als baan voor de Heer werkten, hebben we nu meer het verlangen voor God te leven en te werken in alle gebieden van ons leven. Zover zijn we nu. Pfff...daar was een flink pak rammel voor nodig zeg!
Vandaag in het ziekenhuis geweest. In de auto voor de behandelend arts en de bloeduitslagen gebeden (en ik stiekem voor Stefans misselijkheid die weer fors was). De arts was best hoopvol. ja echt! Er was alleen algemeen bloedbeeld bepaald (geen leverwaarden, geen cea) Maar wat er geprikt was, was allemaal verbeterd en behoorlijk. De bloedplaatjes die eerst 5x te hoog waren waren nu bijna normaal. (nog 100 te hoog). Dit zijn allemaal indicatoren en geven geen garantie maar evengoed wel wat hoopvol. We vragen verder gebed. Gebed om genezing en kracht. (en...Stefan was op de terugweg niet meer misselijk. :))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten