Zaterdag 6 juli

Stefan heeft pijn. De hele dag door. Eigenlijk krabbelde hij vanavond weer een beetje op en kon hij een stukje wandelen. Lastig dat zijn welzijn zo moeilijk voorspelbaar is. We kunnen echt niets plannen. Gisteren was het super. Stefan was er helemaal weer. Vandaag weer niet. Hopelijk kunnen we morgen gewoon met zijn allen naar de kerk. Hopelijk hebben we een beetje goede week nu de pillen niet hoeven. Woensdag is er weer een afspraak in het AMC en vrijdag krijgt Stefan weer een chemo infuus gevolgd door weer twee weken pillen. Wat zien we daar tegenop. De eerst viel al zo zwaar. Even maar niet aan denken. We bidden alvast om kracht.

We hebben een rustige dag gehad. Thuis gebleven, zwembad in de tuin gezet en rustig aan gedaan. Ik heb een megamiddagslaapje gedaan en ben later met de kinderen een "wandelingetje" naar de plaatselijke supermarkt gaan maken. Iedereen met wielen. Myrthe in de kinderwagen, Anne op haar waveboard, Matthijs en Edith op de fiets, Laurens op een driewieler en Flo met een loopauto. Lekker een doos ijsjes gekocht en leeggegeten en weer terug gewandeld. Stefan was thuisgebleven. Wel raar zonder hem. Normaal doen we zoiets samen. Vanavond hebben we in de voortuin gegeten. Dat was gezellig.

Gisteren is er nog  iets moois gebeurd wat ik graag wil vertellen. Een paar blogs terug schreef ik over de peuter op de vloer in de supermarkt. Ik wilde niet meer verder. Geen stap! Wilde gedragen worden en ik meende het! Welnu, Gisteren is het is me weer duidelijk geworden dat de Vader echt een pappa is. Vele lieve mensen waren de afgelopen dagen heel dicht bij ons. Ze zijn gekomen om te steunen en te helpen. We mochten ons opgetild en gedragen weten. Toch had ik nog steeds geen zin om de weg nog een stap verder te gaan, zelfs niet als ik gedragen werd. In de kapel sprak ik het uit: "geen zin, geen zin. Ik wil niet de verantwoordelijkheid over al mijn kindjes alleen. Geen zin............." en heel zachtjes van binnen voelde ik een verrassend antwoord. Heel vriendelijk en liefdevol:
"Dacht je dat Ik zin had? "
Ik keek naar het kruis en het werd stil in mij.
Ik had zo vaak beloofd Hem trouw te blijven en overal te volgen en nu....
Het opstandige peutertje heeft vrijwillig en berouwvol de hand van de Vader weer gepakt. We gaan weer samen. Er is weer rust van binnen. Ben benieuwd waarheen we gaan.