Vrijdag 12 juli 2e chemo

Wat een bizar leven hebben we toch! Soms, zoals vandaag, overvalt me plots het gevoel dat dit, wat we nu leven, niet klopt. Ik hoor niet met mijn lieve man en een baby in een draagdoek midden in de grote vakantie over de poliklinische behandelafdeling oncologie van het AMC te lopen. Stefan hoort niet met 39 jaar en 6 kinderen onder de 13, een palliatieve chemo te ondergaan. Kinderen van 3 en 4 jaar zouden niet voor iedere maaltijd spontaan op het idee moeten komen om te bidden dat pappa niet dood zal gaan. Voor het eten hoor je om een zegen voor het eten te bidden of zo. Ergens klopt dit niet. Ergens moet een vergissing zijn gemaakt. Wanneer worden we wakker uit deze nachtmerrie?? Vorige week, zelfs gisteren nog, was een leuke week. Het leek wel echt vakantie. De kinderen hadden weer even hun vader helemaal terug en ik mijn Stefan.

Vanmorgen zijn we weer voor het chemo-infuus geweest. Met een wat gespannen maar fitte Stefan ging ik het AMC in. Met een zich doodziek voelende man kwam ik er weer uit. Stefan is weer weg. zo lijkt het. In de auto terug heb ik me een paar keer afgevraagd of ik niet naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis zou moeten scheuren. Hij was zo beroerd. Maar Stefan schudde "nee" als ik het voorstelde. Ik was blij dat we thuiskwamen en dat Stefan in zijn bed kon komen. Ik ben blij dat de kinderen geen getuige waren. Die zijn lekker logeren en ze mogen nog een nachtje blijven gelukkig. Stel dat Stefan vannacht echt niet goed wordt. Stel dat ik 112 moet bellen.....?? Na een paar uurtjes slaap kwam Stefan gelukkig weer de trap af. Wel beroerd maar naar omstandigheden....

We hebben de afgelopen dagen samen gedagdroomd wat we doen zouden als Stefan niet meer ziek zou zijn. Tja, Wat doet een mens dan? Allerlei mooie plannen hadden we, maar een vraag kwam al snel op. Zouden we dan zo dicht bij de Heer blijven als we nu zijn? Zouden we zo graag en zo veel in de kapel zitten als nu en zouden we zo met ons hart kunnen bidden? Wat we de laatste tijd hebben geleerd en de band die we met God hebben verdiept, dat zouden we niet op willen geven. Lijden en liefde gaan echt samen. Het lijden en de pijn verbindt met God, die lijden en pijn uit liefde voor ons heeft gedragen. Ergens is het een zegen wat we nu mogen leven. Dicht bij God, diepgang, vol liefde. Ons leven is bitterzoet. Ergens weet ik: Er is geen vergissing gemaakt. Door niemand.
Vol vertrouwen, toch wat bang en erg dankbaar